m2m site and everything in between, kwentong kalibugan, malilibog, malibog, gay stories, gay filipino stories, tagalog gay stories, top gay philippines website, top pinoy gay site, pinoy libog stories, manila gay, bisexual, bromance, bakla pinoy, gay pinoy, hot pinoy men, hot filipino men, man to man, sexy pinoy men, pinoy gay porn, pinoylgbt, pinoy homosexual, becky nights, philippines first gay blog, pantasya, pinoy tagalog gay story, tagalog gay story, bakla story, bading story,biggest pinoy gay blog, hot pinoys planet, asian, pinoy kaplogan, bear men, pinoy male discreet, men's secret, dude pinoy,malilibog pinoy tambayan, hot pinoy men,pinoy callboy, gay manila, gay ofw hangout, ofw hangout, pinoy tambayang, pinoy gay indie film, bisexual pinoys, tambayang lonely boys,mencircle, pinoy all male online community, kaplogan, star, barkada, pogay chatroom, that's my tomboy, pogay,pinoy gay porn, pinoy gay chat, kantutan stories, pinoy gay stories, pinoy m2m stories, kwentong kalibugan, pantasya stories, pantasya collection, tagalog gay stories, gay filipino stories, top pinoy gay site, pinoy libog stories, gay pinoy, bakla sites, bading sites, pinoy gay porn, pinoy gay, pinoy gay scandals, m2m pinoy, pinoy gay movies, pinoy gay indie,

Sunday, September 21, 2014

Stranded

By: James Silver

"Ayoko na!" ang sabi ko sa sarili ko habang nakasampa sa barandilya ng barkong sinasakyan ko papuntang Palawan.

"Uy! Gago ka ba, bumaba ka dyan mamaya matuluyan ka nga dyan."sigaw ng lalakeng nasa likuran ko.

"Pabayaan mo ako, gusto ko na mamatay. huhuhuhu!"

"Tangina, kung gusto mo magpakamatay. Sa kabilang banda ka, doon sa hindi ko nakikita. Konsensya ko pa pag nahulog ka dyan." bulyaw nya sa akin.

"Edi, ikaw ang umalis. O kaya pumikit ka para hindi mo ako makita." balik na sigaw ko sa kanya.

Hindi ko na talaga kaya ang nararamdaman ko. Magpapasakal na si Gerald doon sa putang inang babae na yun na mukhang sandok. Tangina ano bang nagustuhan nya dun? Napakapayat ng katawan tapos anlaki ng ulo. Bukod sa hindi na sya maganda eh, nuknukan pa ng engot.

"Huhuhuhu! Move-on na friend! True love yung kalaban mo." sabi ng konsensya ko na kanina ko pa minumura dahil hindi man lang ako nagawang kampihan.

"Hoy! Tangina bumaba ka na dyan, umuulan na. Pag ikaw nadulas wag mo ako sisihin ah." sigaw ulit nung makulit na lalake.

"Teka, kanina ka pa ah. Akala ko ba ayaw mo ako makitang magpakamatay. Umalis ka na nga dito." nakukulitan na talaga ako doon sa lalake, gusto ko nang bumaba dito at hatakin sya para unahin syang ihulog sa barko.

"Kung ano man yang problema mo, wag mo idaan sa ganyan. Halika pag-usapan natin yan" pakiusap nya sa akin.

"Ayoko na pag-usapan yung problema ko. Gusto ko na lang mamatay."

"Kakainin ka ng mga pating dyan, kung ako sayo maglalason na lang ako. Kesa tumalon dyan" Sabi nya.
"Tsk! Tarantado ka rin eh noh! Wag mo na nga ako pakialaman."

Hindi ko namalayan na nasa likod ko na sya. At bigla nya akong hinawakan sa bewang ko at hinatak. Pareho kaming napahiga sa malamig at basang sahig ng barko.

"Tangina naman eh, bakit ka ba nangingialam? Bitawan mo ako" halos magwala na ako sa pagpupumiglas sa kanya. Pero hindi nya ako binibitawan.

"Hindi kita bibitawan. Gago ka eh, magpakamatay ka na lang next time, yung wala ako" sabi nya.

Bumaling ako sa kanya at mumurahin ko sana sya right on his face. Pero natigilan ako.

"Syet! tanginess na anghel 'to." biglang nakaramdam ako na parang gusto ko tuloy kumerengkeng sa gwapong lalake na nakayakap sakin.

"Try your luck next time, kasi hindi talaga ako papayag na may mamatay sa harap ko noh!" malakas na boses nyang may seryosong mukha.

"Enebe!" natawa ako sa nasabi ko sa isip ko.

"Hoy! Armando, lumalandi ka na naman." konsensya ko.

"Bakla ka ba?" tanong nya.

Hindi ko napansin na napako na pala ang paningin ko sa gwapo nyang mukha. "syet" sabi ko.

Hindi ko na sya sinagot dahil bigla akong natauhan at bumalik na naman ang inis ko. Pagkatapos ay tumayo na kaming pareho at iniwan ko na syang mag-isa doon. Ikakain ko na lang 'tong sentimyento ko.

Bumalik ako sa kwarto ko at nagpalit ng damit. Walang problema sa damit dahil dinala ko naman na lahat ng gamit ko at wala na akong balak na bumalik sa Maynila. Leche! Nasaktan lang ako sa lugar na yun. Ayaw ko na bumalik, ayaw ko na makita si Gerald.

Lumabas ako at kumain ng marami. Well maraming marami, malakas ako kumain eh. Kaya nga medyo mataba ako.

Habang kumakain ako ay napatitig ako sa isang crew. Wow! Dami palang gwapo dito. Doon ko lang napagtanto sa sarili ko na marami palang lalake sa mundo na mas gwapo pa kesa sa negrong 'yon.

"Hmp! Leche sya, mamatay sana sya sa kaengotan nung pinakasalan nya" sabi ko na lang sa isip ko at tuloy-tuloy akong lumamon. "di bale! mahal naman ako ng mommy ko."

"Thank you, ah. Basang basa yung damit ko dahil sayo" yung lalake na naman kanina. May inis sa mukha nya habang nakatitig sa akin.

"Oh! Bakit kasalanan ko ba? Pakialamero ka kasi kaya nangyari sayo 'yan" pinipilit kong magmaganda. Itinataas ko ang isa kong kilay, pero hindi ko talaga kaya. Talagang sabay na tumataas.

"Bakla!" insulto nya sa akin.

"Bakit, inggit ka? Bakit di ka jumoin sa pederasyon?" huh! Hindi nya ako kaya noh. Asaran lang pala eh, wala pang nagwagi sakin pagdating dyan.

"Ayoko! Wow! Grabe, antakaw mo naman. Andami nyan ah." bigla syang umupo sa harap ko. "pwedeng pakain?"

"Ganun? Pagkatapos mo akong asarin, makikikain ka? Yung mukha mo ramdam na ramdam dito, mula dyan. Kapal eh" pagmamataray ko na naman.

"Antaray mo naman, wala akong pera eh. Nagugutom na ako. At tsaka bayad mo na rin sakin sa pagliligtas ko ng buhay mo" walang pakialam nyang pagkakasabi at tuloy-tuloy na kumain.

"Ganyan ka ba talaga? Nangingialam ka ng buhay ng ibang tao? Tapos utang na loob pa yun ah. Di lang yun, nakikikain ka pa."

"Wag mo na banggitin yung nakikikain. Naririnig ng ibang tao oh! May hiya rin naman ako kahit konte!" habang patuloy sa pagsagpang ng hita ng manok.

"Buti naman nahiya ka sa kanila, sakin kasi hindi eh. FC ka!" sabi ko.

"Huh! Anong FC?" tanong nya.

"Feeling close, shunga!"

"Ah! Akala ko Fuck-Cute" sabay ngiti nya. At tinitigan nya ako ng mapang-akit. Dinilaan pa yung drumstick na parang dumidila ng ice cream.

Tangina, nalibugan ako sa ginawa nya. Itinuloy ko na lang ang pagkain ko dahil hindi ko naman balak na pumick-up ng lalake dito sa loob ng barko. May pagka-conservative naman ako noh!

"Ano bang problema mo? Bakit gusto mo magpakamatay? Lalake yan noh?" sunod-sunod nyang tanong.

"Eh, ano ngayun kung lalake? Kumain ka na nga lang dyan, wag mo na akong pakialaman." irita kong sagot.

"May ibang bakla? O may girlfriend?"

Shit! Bigla ko na naman naalala si Gerald. Bumalik na naman yung sakit na nakalimutan ko na ilang minuto na ang nakakaraan.

"Bwiset ka, nakalimutan ko na nga kanina eh, pinaalala mo pa."inis kong banggit sa kanya.

"Nakalimutan mo sya agad dahil sakin? Kakakilala lang natin ah. Wag ka ganyan pumapatol ako hahahaha!" patuloy pa rin ang kain.

Kinabahan ako sa sinabi nya. Hindi ko alam kung bakit, gwapo kasi ang puta eh. Kaya malakas ang loob at makapal ang mukha.

"Putang ina nyo talagang mga gwapo kayo. Mamatay na kayo." sabi ko sa isip ko.

Hindi ko na sya kinausap at itinuloy-tuloy ko na lang ang kain. Binilisan ko dahil baka mamaya mahulog ako sa trap nya at maubos pa ang pera ko. Mukhang sanay kasi sa pakikipaglandian sa mga bakla 'tong hinayupak na 'to eh. Hindi naman sa panghuhusga pero sa tingin ko Callboy sya. Bihasa eh.

"Ubusin mo na yan at magbabayad na ako!" pagmamadali ko sa kanya.

"Aalis ka na agad? Usap pa tayo." pigil nya sa akin.

Hindi ko na sya sinagot pa, dahil nga umiiwas ako baka perahan nya ako. Bakla lang ako at alam kong mahina ako sa ganyan. Nakakalibog pa naman sya tumingin. Mahirap na baka lamunin ako ng libog ko, tuspok ang pera ko sigurado. Pero may napansin ako, napakaraming kalat sa sahig. Puro pagkain sobrang dami, sayang naman. Tsk! Antakaw ko talaga.

"Angkalat mo naman kumain grabe."

Iniwan ko na sya. Nagmamadali akong umalis para hindi nya na ako masundan. Pero napahinto ako nung makita ko yung dalawang lalake na mukhang magjowa. Naiinggit ako sa kanila. Akay akay nung isang lalake yung isa na parang naduduwal. Malamang nahihilo sa paggalaw ng barko.

"Haynaku!" sabi ko na lang.

Pumasok na ako sa kwarto at nanood ako ng porn na nakasave sa laptop ko. Ano pa nga ba ang gagawin ko eh, nalibugan nga ako dun sa lalakeng kanina ko pa kausap, pero hindi ko naman kilala.

Nang labasan na ako sa ginawa kong pagpapaligaya sa sarili ko ay tumuloy na ako sa paliligo. Balak ko kasi mag-inom para makalimot. At least yung alak nakiki-jive sa drama ko. Wala kasing nakakaintindi sa mga taong katulad ko. Akala nila palagi akong masaya dahil masaya ako kausap. Gusto ko nga silang murahin minsan eh, para malaman nilang marunong akong magalit at masaktan. Hindi naman ako stuff toy na walang pakiramdam noh. Kahit na nakikita ko si Barney sa tuwing titingin ako sa salamin.

Pagkatapos kong maligo ay dirediretso akong lumabas at pumunta sa bar. Magpapakalasing ako para makatulog akong mabuti.

"Kahit sandali lang please! Makalimutan ko sya." bulong ko sa isip ko.

Pagka-upo ko ay agad akong umorder ng alak. At nang maiserve na sa akin.

"Hi! Friend!" sabi ko sa alak.

"Sir mag-isa lang po ba kayo?" tanong ng crew.

"Oo! Gusto mo akong samahan?" sabay ngiti ko.

"Malandi!" sabi ng konsensya ko.

"Sir limitado lang po ang isini-serve naming alak, bawal po kasing magpakalasing dito. Dapat po may kasama kayo." isplika nya sa akin.

"Ako kasama nya ako." sabi ng isang lalake.

"Shit! sya na naman?" tanong ko sa isip ko.

"Sige po sir maiwan ko na po kayo. Bawal po kayo mag exceed ng 3 rounds." sabi nung crew.

"Yung totoo, stalker kita noh? Hahaha inisnab ka nung crew hahaha ano ka invisible?" pagtataray ko.

"Wow! Ganda mo ah. Eh, gusto ko ring uminom eh, anong magagawa mo? Bayaan mo na yung crew na yon. hahaha"

"Wala ka ngang pera diba? Balak mo bang makijoin na naman sa trip ko?"

"Hahaha! Iniinis lang kita kanina. May pera ako noh, treat ko na 'to don't worry." alok nya.

"Wow, ha!" pinipilit ko na namang itaas ang kilay ko. Pero pakiramdam ko mag-uulyanin na lang ako hindi ko pa magagawa yun ng tama.

Syempre, biyaya na 'yon tatanggi pa ba ako? Wala na akong nagawa at sinamahan nya na nga ako sa pag-inom. At least makakatipid ako.

Umupo na sya sa harap ko.

"Hi! Miss anong pangalan mo?" medyo namental block ako sa tanong nya.

"Huh! Ah eh. Aps na lang itawag mo sa akin." sabi ko dahil hindi ko kasi masabi ang tunay kong pangalan dahil nagmamaganda nga ako.

"Huh! Pangalan ba yun? Ngayon lang ako nakarinig ng ganun ah. Yung totoong pangalan mo ang itinatanong ko. Syempre, pag magpapakilala ka ng pormal dapat sabihin mo 'yong totoong pangalan mo." isplika nya.

"Tsk! Alam mo bwiset ka talaga." inis ko.

"Hahaha! Ano nga?" Bahala ka hindi ko sasabihin ang pangalan ko sayo." pananakot nya.

"Edi wag, sino bang may gusto sa pangalan mo?" taray ko.

"O sige ganito na lang. Pag sinabi mo 'yong totoong pangalan mo. Magsasabi ako ng isang sikreto sayo." pakikipag-deal nya sa akin.

"Wag na hindi naman ako interesado sa sikreto mo eh."sabi ko

"Hindi ka interesado sa sikreto ko ngayon. Wag ka magsalita ng tapos, baka mamaya kulitin mo pa ako tungkol sa sikreto ko. Ano nga pangalan mo?" pamimilit nya.

"Armando Peralta"sagot ko.

"Yun naman pala eh. Hahaha lalakeng lalake." biro nya.

"Wala ka nang pakialam dun. Nasa langit na yung nagbigay sakin ng pangalan na yan. Ikaw anong pangalan mo?"

"Rion Diaz nga pala pare!" sabay abot ng kamay nya sa akin.

Inabot ko rin ang kamay ko sa kanya. At hayun, pormal na nga kaming magkakakilala.

"Oh, ano na yung secret?"

"Ah, akala ko hindi ka interesado? Hahahaha. Yung secret ko ay." binitin nya pa. At para akong naatat doon sa sasabihin nya.

"Ano nga?"

"Malake"

"Ang ano?" medyo uminit ang tenga ko sa sinabi nya.

"Yung ano ko sobrang lake."bitin nya ulit.

"Ang alin nga? Bwiset!" medyo naiinis na ako sa sobrang atat. Dahil medyo green na yung isip ko.

"Malake yung, sapatos ko. Secret lang natin yun ah. Hahahaha!"

"Pakyu!" nairita ako bigla.

"Alam mo, maraming uri ng sikreto. Sikreto na mahalaga, sikretong wala lang, sikretong nakakahiya. May dapat sabihin sa iba at may hindi dapat sabihin. Yung sinabi ko sayo, mahalagang sikreto yun." paliwanag nya.

"Huh! Anong mahalaga sa sikreto na yun? Sino namang may pakialam sa malaki mong sapatos?"

"Wala nga! Pero mahalaga sa akin 'yon"sabi nya.

"Ok, sayo mahalaga, sakin hindi. Wala akong pakialam sa malaki mong sapatos."

"Superficial lang kasi yung tiningnan mo sa sikreto ko. Mahalaga nga sa akin diba, hindi ka man lang ba nagtaka doon kung bakit mahalaga 'yon sa akin?"

Natigilan ako sa sinabi nya. Oo nga naman, ano nga bang dahilan nya kung bakit mahalaga sa kanya yung sikretong iyon. At dahil doon ay parang gusto ko pang ungkatin kung bakit mahalaga sa kanya 'yon. Mababaw kasi ako mag-isip kaya hindi ko nakuha kaagad yung gusto nya sabihin.

"Ano nga bang mahalaga dun" tanong ko.

"Interesado ka na ba sa sikreto ko?" sabi nya habang nakangiti.

"Oo, na sige na ano ba yang lintek na sikretong yan."

"Malaki nga yung sapatos ko, yun ang sikreto." sabay ngiti.

"Puta nakakainis na yang sikreto na yan. Walang kakwenta-kwenta naman 'tong usapan natin. Tsk!" nabibwiset na ako sa kanya.

Hindi ko magets yung mga sinasabi nya. Para syang tanga na ipinipilit ipasok sa utak ko na pahalagahan ang isang bagay na walang kakwenta-kwenta. Putang inang sapatos na yan, kahit na mamahalin pa ang brand ng sapatos nya ay wala pa rin akong pakialam.

"Tangina naman talaga!" sabi ko sa isip ko.

"Pinakahilig kong laro ang basketball. Ginawa ko lahat para maging magaling ako sa basketball. Halos napabayaan ko na nga ang pag-aaral ko dahil sa larong iyon eh. Malaki ang paa ko noon kaya maraming nagregalo sa akin ng malalaking sapatos. Pero isang araw bigla na lang akong tumigil sa paglalaro. Kaya ayun, malaki ang sapatos ko." kwento nya.

"Sige na itigil mo na yang kwento mo. Nakakainip na. uminom ka na nga lang." sabi ko.

"Ibig sabihin nyan, hindi ka nakinig sa kwento ko." biglang sumeryoso ang mukha nya.

"Narinig ko yung kwento mo Ok?" nabobore na ako sa kwentuhan namin.

"Magkaiba kasi yung narinig mo lang at sa nakinig ka. Pag narinig mo lang, dumaan lang yung sound ng boses ko sa tenga mo. Pero pag nakinig ka, maiintindihan mo yung kwento ko."

"Ok, Diretsohin mo na kasi ako, hindi ako matalinong tao para alamin yang mga gusto mo iparating sa akin. Alam mo yun? Wala akong naiintindihan sa mga sinasabi mo." nakakainis na talaga.

"Hindi mo ba narinig yung sinabi ko? Hindi mo ba narinig yung salitang (noon) sa kwento ko?"

Hindi ko matandaan yung detalye ng kwento nya kaya hindi ako nakasagot.

"Dapat kasi iniintindi mong mabuti lahat ng bagay. Yan kasi ang pagkakamali ng tao eh. Binigyan tayo ng utak para umindi. Pero hindi natin ginagamit. Kasi akala natin, alam na natin lahat. Lahat ng bagay ay may pinaghuhugutang malalim. Ikakamatay natin pag hindi tayo nag-isip ng mabuti. Kagaya na lang ng ginawa mo kanina. Magpapakamatay ka kasi hindi ka nag-iisip ng mabuti." sabi nya.

"Ano namang kinalaman nyan sa usapan natin?"tanong ko.

"Malaki, mag-isip ka ng mabuti para hindi ka padalos-dalos ng desisyon, dahil isang araw pagsisisihan mo na lang yan bigla. Tumingin ka sa pinakamalalim na parte ng buhay, at malalaman mo na marami pang mas mahalagang bagay ang dapat mong intindihin."

(. . . . . . . .naimagine ko ang tunog ng mga palaka sa mahabang katahimikan.)

"Akala mo mahal mo 'yon? Kasi namimiss mo 'yong pilikmata nya? Naaalala mo sya sa pabango nyang f2, sa kantang madalas nya kantahin. Sa lugar na napuntahan nyong dalawa? Yung mga bagay lang na 'yon ang naiisip mo kaya ka magpapakamatay. Mag-isip ka ulit, baka nagkamali ka lang."

"Ok!" bored na talaga ako.

Blangko na ang utak ko. Parang nagshut-down na sa sobrang boring nya kausap.

Hindi ko na inungkat kung ano man yung gusto nya sabihin. Tinamad na rin ako uminom. Iniwan ko na lang si Rion doon at pumasok na ulit sa kwarto ko. Kabastusan man yung ginawa ko, pero naiinis talaga ako sa kanya. Akala mo matalino, hindi naman. Parang alam nya na lahat tungkol sa akin. Eh kanina lang naman kami nagkakilala. Tsk! Gwapo sana kaso wirdo.

Hindi ako makatulog. Kaya lumabas ako para magpahangin. Sana lang hindi ko na makita yung wirdong yun. Sabagay nakatulong naman sya. Sa sobrang boring nya kasi kausap, eh tinamad na rin ako magpakamatay. Tsaka nakalimot ako kahit sandali.

Sa paglalakad ko ay may crew na biglang humabol sa akin.

"Sir, hindi po kayo nagbayad kanina."crew

"Huh? Yung kasama ko ang nagbayad!"

"Wala pong nagbabayad sir."sabi ulit ng crew.

Bwiset! Naisahan ako nung gagong 'yon ah. Wala na nga akong nagawa at nagbayad na lang. Grabe, nakakahiya talaga. Ang gwapo pa naman nung crew. Shit!

Nag-ikot ikot ako sa barko. Susulitin ko na dahil bukas ng umaga ay matatapos na ang byahe. Naboboring pa rin ako kaya naman bigla ko naisip si Rion. Parang mas ayos na merong kausap na wirdo kesa mukha akong tanga ditong nag-iikot mag-isa.

"Nag-iisa ka na naman. Iniisip mo ako noh?" tsk! si Rion.

"Sinusundan mo ba ako? Oo nga pala, tarantado ka ah, sabi mo ikaw ang magbabayad ng ininom natin?" Tanong ko.

"Ay, sorry naiwan ko pala yung wallet ko kanina. Sorry ah!"

Sa bagay, nainsip ko na baka nga seryoso sya na wala syang pera. Nahihiya lang magsabi. Hmm! Pinabayaan ko na. Kesa mabadtrip pa ako lalo.

Papalapit sya sa akin. Napansin kong paika-ika sya maglakad.

"Oh, anong nangyari sayo? Natapilok ka ba?" Tanong ko.

"Alam mo maraming wala sayo. Una hindi ka marunong makinig, pangalawa hindi ka marunong magmasid." heto na naman sya sa mga banat nyang ewan.

"Alam mo andami mong alam. Sasagutin mo na lang yung tanong ko kung ano-ano pang sinasabi mo."

"Simula nung magkita tayo kanina, ganito na ako maglakad. Di mo lang napansin."sabay ngiti nya.

"Ah ganun ba? Seryosong kwentuhan ah. Ako naman ang magkukwento sayo. Ayaw ko na kasing marinig yung mga kwento mo tungkol sa punyetang sapatos na yan. Wait lang ah, wala ka bang shorts bakit kanina ka pa nakapantalon?" tanong ko muna.

"Isa ring sikreto yan." sabay kindat.

"Leche!" ganti ko.

"Hahahahaha. Nakakatuwa ka talaga! Ano na yung kwento mo."

"Kaya ako magpapakamatay kanina, kasi ayaw ko nang ituloy yung buhay ko dahil sa sobrang sakit ng nararamdaman ko. Ikakasal na kasi yung nag-iisang lalakeng minahal ko sa buhay ko. Alam mo ba kung gaano kasakit 'yon?"

"Oo, naman alam na alam ko 'yon higit pa sayo. Hahahaha."

"Masayahin kang tao eh noh? Tumatawa ka kahit walang nakakatawa?" sabi ko, sabay irap.

"Taray mo naman. Hindi tayo magkakilala pero sobrang gaan ng loob ko sayo"

Medyo nakaramdam ako ng kung ano sa loob ko nung sinabi nya yun. Parang ewan lang.

"Bakit naman magaan ang loob mo sa akin?" tanong ko.

"Wala lang, siguro may pagkakapareho tayo. Nangyari din kasi sakin yang nangyari sayo. Ang kaibahan lang natin, 10x na mas masakit yung akin hahahaha."

Ayaw kong magtanong dahil baka mapunta na naman kami sa boring nyang litanya.

"Nasaan ang kwarto mo?" tanong nya.

"Bakit mo naman tinatanong?"

"Wala lang hahaha. Tara doon na lang tayo." aya nya sakin.

"Ayaw ko nga. Baka patayin mo pa ako sa loob." sabi ko.

"Sabagay, pangalan lang naman ang alam mo sakin eh."

"Wala ka naman kasing sinabi tungkol sa sarili mo eh. Puro sapatos mo kasi ang pinag-usapan natin kanina kaya hanggang ngayon wala akong alam tungkol sayo. At least ikaw alam mo nang bakla ako."

"Pinipilit ko na nga sabihin sayo yung isang mahalagang sikreto sa buhay ko eh. Ayaw mo lang kasi makinig." sisi nya sakin.

"Tsk! Ano namang mahalagang bagay tungkol sayo ang malalaman ko kung puro sapatos mo ang pinag-uusapan natin?"

"Marami, siguro kalahati ng buhay ko ang malalaman mo." sagot nya.

Bigla akong natahimik. Mukang may kung ano nga sa sapatos nya ang parang masayang malaman.

" Sige makikinig na ako, ano ba yang sapatos na yan? Mamahalin ba yan o may super powers? Anong sinisigaw mo shoeman o super shoes?"

"Tsk! Puro ka kasi kalokohan eh." sabi nya.

"Eh. Ano nga kasi, andami mo kasing paligoy ligoy eh."

"Ikikwento ko sayo pag pinapasok mo ako sa kwarto mo hehehehe."

Naiinis na naman ako pero pumayag na ako.

"Sige, pero kailangan malayo ang distansya mo sa akin ah! Para pag papatayin mo na ako makatakbo ako agad." Syempre kailangan sigurado ako.

"Ok boss." At para syang sundalong sumaludo sa harap ko

Pumasok na kami sa kwarto. Inilinga-linga nya ang paningin nya sa loob ng kwarto. Pinaupo ko sya sa upuan na nasa tabi ng pintuan. At ako naman ay umupo sa kama, malayo ang distansya naming dalawa. Hindi ako magaling sa tantyahan, pero siguro mga tatlong metro yun.

"Fight!" sabi ko para umpisahan nya na ang kwento nya.

"Yun na nga, dati akong basketball player sa school namin. May nagkagusto sa aking babae, maganda sexy pwedeng ibalandra sa catwalk. Supermodel kung baga. Campus crush..."

"Sige na maganda na sya, dami pang pasakalye eh."putol ko sa paglalarawan nya.

"Fast forward. Naging kami, tapos isang araw habang patawid kami ng kalsada may sasakyang humaharurot papunta sa amin. Itinulak ko sya, syempre mahal ko eh. Kaya mas ok na sakin kung ako yung madale nung sasakyan kesa sya. In short, iniligtas ko sya. Naospital ako dahil nahagip ako nung sasakyan. Tapos hindi na ako pupwedeng maglaro ng basketball. Ayun, iniwan ako nung girlfriend ko. Umalis din ako. Ikakasal na din sya sa iba. Take note sinabihan nya pa ako ng I Love You bago sya nagpaalam na magpapakasal sa iba, may paiyak-iyak pa dun sa salamin. Tsk bwiset sya, diba mas masakit yun kesa sa nangyari sayo?"

"Ouch!" tangi kong nasabi sa kanya.

Walang bakas ng kahit anong kalungkutan sa mukha nya. Actually parang masaya pa sya. Anggaling nya magdala ng sarili nya. Para syang walang pinagdadaanan. Mas malala pa pala ang nangyari sa kanya kesa sa akin.

"Pwede ba akong tumabi sayo? Nangangalay na ako eh." sabi nya.

"Sige na nga, pero mamaya mo na ako patayin ah, pag sinabi kong game tsaka mo ako saksakin. Mareready lang ako." biro ko.

"Tarantado! Ikaw anong sikreto mo?" tanong nya sa akin habang pahiga na sya sa kama.

"Wala akong sikreto. Transparent akong tao eh. Alam ng lahat ang tungkol sakin."

"Mali 'yon dapat kahit papaano may nirereserve ka para sa sarili mo. Minsan kasi masarap sa pakiramdam yung magsisikreto ka tapos sasabihin mo sa mahal mo. Halimbawa ako, mahal mo ako kunwari at mahal din kita. Masarap sa pakiramdam ko na may sikreto kang sa akin mo lang sinabi. Kasi maipagmamalaki ko na mas kilala kita kesa sa kanila. Dahil sila hindi nila alam yung sikreto mo. Isang bagay 'yon para maiparamdam mo ang kahalagahan ng isang tao. Tiwala ang tawag dun."

"Ambabaw naman nung dahilan mo."sabi ko.

"Wow ha, napakalalim mong tao ah."

"May tanong ako sayo."

"Ano yun?" tanong nya.

"Sabi mo kanina pumapatol ka diba?"

"Oo!"

"Edi nakikipagsex ka sa bakla?" tanong ko.

"Sikreto ulit yan. Hahahaha."

"Bwiset!" kainis talaga 'tong taong 'to.

"Alam mo ba kung bakit palaging nasa ibabaw ng foodchain ang tao? Hindi naman tayo kasing lakas ng leyon, wala naman tayong pangil katulad ng sa tigre at hindi tayo nakakalipad katulad ng agila. Pero bakit kaya tayo ang pinakamakapangyarihang nilalang sa mundo?" Tanong nya.

Aba, mukhang nagkakaroon na sya ng sense ah.

"Bakit?" tanong ko.

"Kasi nga tayo lang ang marunong gumamit ng kokote sa pinakamataas na antas nito. Utak ang basehan ng kapangyarihan ng bawat nilalang. Ganun kahalaga ang utak, pero alam mo bang 10% lang ng utak natin ang nagagamit natin?"

"Feeling mo genius ka na nyan? Syempre alam ko 'yon." asar ko sa kanya.

"Gago! Hindi ko sinasabi 'to sayo para magmukhang matalino noh. Sinasabi ko lang 'to sayo para gamitin mong mabuti yang utak mo. Trust me, ang pinakabobong tao lang ang natutuluyan sa pagpapakamatay. Muntikan ka nang maging isa sa kanila." sabi nya.

"Bakit ba, parang galit na galit ka sa mga nagpapakamatay?" tanong ko.

"Oo, galit talaga ako lalo na dun sa mga natuluyang mamatay. Kasi hindi nila ginagamit ang utak nila. kasi mamaya nyan maging ligaw na kaluluwa na sila tapos gusto ulit nila makabalik sa pagiging buhay, pero hindi na pwede. Malay mo ikaw, kaluluwa ka na lang tapos marealize mo na masarap palang mabuhay. Doon mo lang malalaman na huli na pala ang lahat. Well patay ka na nga eh, ano pa bang pupwedeng magawa ng patay?" mahabang litanya nya.

"Ganun kapowerful ang utak, kaya kang buhayin at patayin." pagsasalita ulit nya.

Patuloy syang nagsalita na para bang propesor sa mental. Hanggang sa di ko na namalayan na nakatulog na pala ako. Pagkagising ko ay wala na sya sa tabi ko. Bumangon ako at chineck ko ang mga gamit ko kung may nawawala. Hmm. Infairness hindi sya magnanakaw. At wala naman akong sugat kahit saan. Oo na! Mapanghusga na kung mapanghusga, eh syempre hindi ko nga sya lubusang kilala eh. Bakit naman ako magtitiwala ng husto? Mali na nga 'yung pinapasok ko sya sa kwarto eh. Tinulugan ko pa. Kaya check check din ng gamit, at kung may nawala tsaka na lang magsisi. Good thing kumpleto naman lahat ng gamit ko. Gwapo na honest pa, kinilig tuloy ako bigla. Hmm mukhang may gusto na ako doon ah.

Malapit na akong bumaba ng barko. Naghintay ako ng kaunti kasi gusto ko pa syang makita para mahingi ko man lang yung number nya. Syempre, ikaw ba naman ang makakita ng gwapong lalake na trip na trip ka kausap buong magdamag, hindi mo ba kukunin yung number nya? Kalokohan yun kung wala kang gagawin. Pwera na lang kung ayaw nya ibigay or hindi na kayo nagkita ulit.

"Gusto mo bang malaman kung anong size ng sapatos ko?" biglang tanong ni Rion na nasa gilid ko.

"Haynaku ayan na naman tayo. Sige anong size ng sapatos mo para may ipapasalubong ako sayo kung sakaling mag-abroad ako."

"Wala" sabi nya.

Nagtaka ako sa isinagot nya sa akin. Humarap ako sa gawi nya pero, nawala sya. Inilinga ko ang paningin ko pero wala talaga sya.

Bumaba na ako ng barko. Nanghihinayang ako dahil hindi ko nakuha ang number nya.

Pagkababa ko ng barko ay may isang boses na umalingaw-ngaw sa tenga ko. At kasabay nun ay ang malamig na ihip ng hangin na sya namang nagpatayo ng balahibo ko. Parang napakatinding kalungkutan ang dala ng mahalumig-mig na panahon.

"Maniwala ka, nagsisisi na ako." sabi ng echo sa tenga ko.

At napalingon ako sa barko. Nakita ko si Rion na nandoon sa isa sa mga bintana. Nakangiti syang kumakaway sa akin at unti-unti na syang naglaho. Tumulo ang luha ko, sa isang napakatinding sikreto na ibinunyag nya sa akin. Nanginig ang katawan ko at napahikbi ako.

Napabulong na lang ako sa sarili ko.

"Gago ka, salamat."

113 comments:

  1. True story b o fiction lng nkaka kilabot eh

    ReplyDelete
  2. Seriously. This made me realized something. Thank you.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ang ganda ng story hindi sensual masyado

      Delete
  3. Infairness teh...Ang ganda ng pagkakalahad mo ng story...Ang dami kong tawa because you made it seem like a romcom...Iyon pala may unexpected twist....Plus I can really relate dun sa message dahil minsan na din akong nag attempt na magcommit ng suicide. You really did a great job in here.....Kudos!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Nasaan na yung last part ng kwento mo? Nabitin naman ako dun. Sana man lang may karugtong pa yun.

      Delete
  4. hindi ko na getz un ending? multo ba si Rion d2?

    ReplyDelete
    Replies
    1. nakakataas ng balahibo yong storyang toh! pero ang ganda :)

      Delete
  5. Yung magjowang nasusuka... Sila yon. Para akong naghahanap ng baka sa likod ng chocolate drink, kapag yung author ay si Silver.

    ReplyDelete
    Replies
    1. I agree with you. Hahahaha. Laging may reference kay Raffy at James. Kagaya dun sa Barcode99 where Peter referred Adrian for work. Hahahaha. Galing talaga ni Kuya James.

      - D

      Delete
  6. Hindi ko alam kung pang-ilan ito sa chronology ng mga sinulat mo, but I started to notice you with Raffy and James. At ilang beses ko ring binasa ‘yung kay Adrian at Peter. And I will not compare. Napansin ko; magaling ka talagang sumulat.

    This story is literally haunting. Very sad, sa mababaw na basahan. But there is redemption, kasi masaya si Rion na “tao” and he is generally very positive. And there are lessons to be learned, for those who will truly just listen.

    Somehow, you moved one step forward from how the Greeks dealt with crimes punishable even after death. And the Greeks told us the story of Sisyphus.

    Suicide is supposed to be the most unforgivable “crime” against one’s self, and for which reason, theology taught us that those who commit suicide go straight to hell.

    Ang bait mo naman, Kuya James. You gave Rion, as his punishment, the task of preventing people from committing suicide, and to tell his story with wisdom that only fools will not see. Well, it’s probably because people who want to commit suicide truly cannot see anything beyond their own pains that they simply wish to end. But if we will look at it more positively, Rion is an angel whose duty is to watch over potential suicides. And prevent it.

    Galing mo talaga, Kuya James. Compile mo na works mo. Gawin mo ng libro. Bibili ako. Next to Rizal, I consider F. Sionil Jose as a titan of Philippine Literature. And I have most of F. Sionil Jose’s books. Kaso, hindi ako makapagregalo ng mga books ni Rizal (well, sino pa ba naman kasing high school graduate ang hindi nabasa ang Noli at Fili?) at F. Sionil Jose to my friends. Pero ‘yung book mo, ipangreregalo ko.

    You are really one good writer, Kuya James.

    - David

    ReplyDelete
    Replies
    1. hey, i want to ask you more about f sionil. pero como? tienes email?

      Delete
    2. Hey. Ummm. What do you want to ask me about F. Sionil Jose? About his books? Well, I guess it suffices to say that he was awarded the Magsaysay for Literature in 1980, if there is any question about how well he writes. As a person, well I met him twice. First, at UST when I was introduced to him by the Philippine consul to Hongkong. The second, when I attended their family reunion at his house in Q.C. last year. Pero hindi naman kami nag-usap masyado. Kasi naman I was starstruck. Hahahaha. At nahiya ako, kasi baka magkamali ako ng english. Hahahaha. You can meet him personally, tsambahan siguro, if you drop by Solidaridad bookstore in Ermita, which he owns. Lagi daw s'ya doon, eh. If you have more questions, I'll give you na lang my CP#.

      - David

      Delete
    3. Hi mga espren.. ako nga pala si James Silver.. ahm! salamat sa compliment mo espren Dave sa gawa ko.. F Sionil Jose? sya yung sumulat ng "Dusk" diba? .. salamat talaga.. nahihiya ako sa mga comments nyo. salamat sa pagbabasa.. gagalingan ko pa sa mga susunod kong gagawin..

      Delete
    4. Forgive me, Kenneth, for telling you this story. In 1812, Goethe and Beethoven were walking in a park when the Empress of Germany passed by. Goethe bowed deeply to the empress. In absolute disgust, Beethoven said to Goethe: “It is they who should bow to us!”

      In September 23, 2014, after reading comments about a story he wrote, a writer named Kenneth Aguilar wrote: “Salamat talaga. Nahihiya ako sa mga comments n’yo. Salamat sa pagbabasa.”

      To paraphrase Beethoven: “It is we who should be thanking you, for sharing with us your gift in writing.”

      And come to think of it Kenneth; Who now remembers, or even cares, who that Empress was? Yet who now not knows who either Beethoven or Goethe was?

      And if posterity finds you worthy, these words will be true for you, as they are for the man who wrote them: “So long as men can breathe or eyes can see; So long lives this, and this gives life to thee.”

      About Dusk. Yes, he wrote it. The book was originally entitled Po-on. When I met F. Sionil Jose in UST, the consul who introduced me to him was also an Ilocano. They spoke in Ilocano and when I was introduced, F. Sionil also spoke to me in Ilocano. I just smiled at him. He asked me: “Are you not Ilocano?” I replied: “I wish I were. But I’m Visaya.” He smiled and said: “O, what’s wrong with that?” I replied: “After how you wrote about the Ilocanos in Po-on, I wouldn’t want to be anything but!” The three of us laughed.

      And thank you, for dignifying me with a reply. Wow. Sinasagot ako ng isang sikat na author.

      - David


      Delete
    5. I also have plans of committing suicide.. I already have concrete plans on how am I suppose to accomplish it na walang makaka alam na it was a suicide.. But this story twisted everything in me.. Pati ang comment ni David about the task of Rio.. Grabe kinikilabutan ako.. Is it by chance na nabasa ko ito now?? What ever it is.. Thanks for the wonderful realization..

      Delete
    6. Naku! espren David. Hindi ko alam kung ano ang dapat ko sabihin. Parang wala naman kasi ako sa lugar para kilalanin. Hindi ako propesyonal na tao. Nahihiya nga ako sa inyo kasi anggagaling nyo mag-english eh. Samantalang ako high school lang ang natapos. Hindi ako bihasa sa lenggwaheng ingles pero naintindihan ko lahat ng sinabi mo. Si Beethoven alam nyang magaling sya at alam nyang may karapatan sya. Pero ako, hindi ko alam, wala akong kompyansa ng katulad ng sa kanila. Basta maraming salamat. Hahaha! Naiyak ako sa comment mo. Hayaan mo itatatak ko sa isip ko lahat ng sinabi mo. Isang araw pag natupad ko na yung pangarap kong maging totoo at makabuluhang writer na kinikilala ng lahat, ikaw ang una kong hahanapin para pasalamatan. Wooh! Angdrama ko. I'm having a goosebumps right now. Grabe ka mang-inspire. Seseryosohin ko talaga ang pagsusulat. Sa mga darating na panahon sa buhay ko, gusto kong manatiling mababa ang loob. Pangako hindi ako magmamayabang kahit kelan. Kung kikilalanin ng lahat ang gawa ko sa loob ng isang daang taon. Hahayaan kong, ang mismong mga nilikha ko ang syang magmayabang para sakin. Salamat sa pag-inspire sakin, tatandaan ko 'to.

      Delete
    7. "Hayaan mo. Itatatak ko sa isip ko lahat ng sinabi mo. Isang araw, 'pag natupad ko na 'yung pangarap kong maging totoo at makabuluhang writer na kinikilala ng lahat, ikaw ang una kong hahanapin para pasalamatan."

      On September 24, 2014 at 7:35 p.m., dumating na 'yung araw na sinabi mo: kilala ka na, at pinasalamatan mo na ako.

      Marami pa sana akong gustong sabihin, but I'm sure you know, by now, how I write. Mahaba akong sumulat. At nahihiya na ako sa 'yo sa haba kong sumulat na nagmumuka ng lecture sa isang english literature or world history class. Hahahaha.

      Just keep writing, Kenneth. Just keep writing.

      If by what you write you will not have touched a multitude of lives but touched only one, then you will have already done that which is exactly the will of God.

      At sikreto ito ... na ayoko sanang sabihin. :-)

      - David

      Delete
    8. Ang galing. The author has come out. Graçias a ti.

      A señor david: which books of f sionil would you refer reading?

      -kahel

      Delete
    9. To Señor Kahel:

      You may start with Dusk/Po-on. It is the first of the five Rosales Novels. It helps to have a good grasp and appreciation of our history, as a country and as a people, because Po-on was set in the twilight of the Spanish colonization. The Rosales Saga is a sprawling panoramic view of our past – from the Spanish to the early Marcos era – of our people, of our character, of what a lot of us may believe to be our virtues but may actually be proving to be our flaws.

      Po-on began with a letter, to the Reverend Superior Father of his order, of the priest Jose Leon. Part of what he wrote reads:

      “It is not for me, Your Reverence, to blunder into a realm about which I know little. But I have lived here so long, I can feel the passions which, I know, are seething in the hearts of many in my flock. This is not our country and these people are not related to us by blood ... and try as we may to impart to them what we know, they will always be Indios and we, Spaniards. They will imitate us and we flatter ourselves hoping that it is the best side of our nature that they will copy – the dignity, the pride that we have in ourselves. But this will not be so. They will, instead, inherit our vices and as I look around me, I can already see what those are – the greed and the corruption that exists in the highest reaches of the principalia, as it had existed, too, in Valladolid.”

      Po-on ended with a letter of a certain American, named Thomas Collins, to his brother who decided to be a teacher in Manila. Part of what he wrote reads:

      “I was very surprised to find in one of the insurgents a journal which I thought were instructions entrusted to a courier. The notations were in Spanish and Latin. The man had a pencil in his person. It was he who wrote in that diary as he journeys from a place called Cabugawan to this mountain pass (Tirad Pass). He writes in awe of Mabini, the insurgent leader who was captured recently. So hearken now to the last notation this barefoot soldier said about his enemy – us: ‘Conquest by force is not sanctioned by God. The Americans have no right to be here. We will defeat them in the end because we believe this land they usurp is ours. God created it for us…’”

      Somewhere in the book, the Cripple said: “’Whatever we do that is honest and well, we must be proud of it. We must not be subservient to anyone, not you to me, as I have never been to anyone. In me, in you – in all of us is dignity.’ … Istak did not move. The words swirled around him, engulfed him, lifted him off his feet. No one had ever spoken to him like this before; his parents had always stressed obedience, hard work, and Padre Jose din into him piety, love, respect, duty. How they differed now with Mabini’s thralling call to pride.”

      After Po-on, in the time continuum of the Rosales Saga, follows “Tree”. Then, “My Brohter, My Executioner,” “The Pretenders,” and lastly, “Mass.”

      - D

      Delete
    10. hmmm grabe na22wa nman ako sayo david mukang super book lover k ahh..talino.. :) hanggang bob ong lng kasi ako eh.. medyo tamad din me mgbasa ng libro :( pero ikaw iba ka.. saludo ako sayo :) same with sa author ng fiction n2. twice ko 2ng nabasa and napansin ko nsuper ung pagpa2halaga ng fiction n 2 sa buhay. ang galing ng pagkaka plot ng kwento i salute to both of u david and author.

      -dhenz

      Delete
    11. To dhenz;

      Maniniwala ka ba if I tell you that among my friends ako ang pinakabobo? And I’m not being humble. My friends and I, we all know it. But we all agree na ako ang pinakamagaling sumulat, kahit magaling din naman silang lahat sumulat. And lahat kami, we are all book readers.

      Maniniwala ka ba, dhenz, if I tell you na binagsak ako ng teacher ko sa English when I was in first year high school? Nilait n’ya ako noon. Bobo raw ako at walang sense kausap. Kaya bago natapos ang second year high school ko, I could already enumerate the 58 plays of Shakespeare and already read 3 of Og Mandino’s books, The Little Prince, The Prophet, and Jonathan Livingston Seagull. In third year, I read James Clavell’s Shogun and Alexander Dumas’ The Count of Monte Cristo. In 4th year high school, I finished The Lord of the Rings.

      Why the voracious appetite, or thirst, for reading? Maliban sa panglalait ng English teacher ko, I read somewhere these words: “Literature is important because, through the author’s basic experience, there is in literature something that adds to our store of knowledge, heightens our sense of life, and deepens our sense of value.”

      I wanted to be good at something, so I decided to read.

      And thanks for the compliment, dhenz.

      - D.

      Delete
    12. WOW a big WOW.. speechless ako sau.. galing, ikaw na.. i really admire u D. u put ur english teacher's criticism into motivation. sa halip n sumuko mas lalo mo png pinalawak ang knowledge mo sa literature.. "22ong walng ano man ang makakahadlang sa taong gus2ng ma22" and u proved it, gus2 tuloy kita makilala.

      -dhenz :)

      Delete
    13. To David and Kenneth:

      much words of appreciation and compliments have already been laid on the table and I just want to tell both of you guys that, God! How come we only meet you at KM? I want to exchange conversation with both of you personally. Ive read a lot of stories and comments of stories that I like at KM and Ive always have this imagination in the hope that one day I would have the chance to discuss with the author or the audience who make brilliant comments about this awesome literary piece. Please do continue guys, people like you make KM a more interesting and intellectual meeting place amidst its very graphic displays.

      Cheers,
      Rey

      Delete
    14. To Kuya Kenneth: Please forgive me for posting, YET AGAIN, a comment on your work. Noon ko pa kasi gusto mag-react doon sa isang nag post ng comment after my comment. Kaso, hindi ko pa maayos noon ‘yung thoughts ko. Sorry po talaga, Kuya.

      Please forgive me for saying this, but maybe people who are lesser than 50 or 60 years old should really rethink about committing suicide, especially those who are just in their 20’s or younger. Actually, I really don’t think anyone should be thinking about suicide. But why the 20’s? It is because anyone who is in his 20’s still has so much of his life ahead of him.

      (Anyone who might know better than I, please correct me if I am wrong in saying that the so called LIFETIME imprisonment is actually an imprisonment of just 20 years.)

      For anyone who is in his 20’s who made a mistake a day ago, a week ago, a month ago, or even a year ago – or who experienced excruciating emotional pain a day ago, a week ago, a month ago, or even a year ago – still has so many days, so many weeks, so many months, and so many years ahead of him to correct that singular mistake or to experience so many more joys. In fact, he has two more lifetimes to correct so many of his past mistakes and to experience so many joys, enough for him to forget the pain he once felt.

      For a young man, his life is not just about today. Much of a young man’s life is still ahead of him.

      And to commit suicide in the name of love? Or is the answer to this question the reason why Romeo and Juliet is not the crowning glory of William Shakespeare’s genius? Is there nobility in committing suicide because of unrequited love? Rather than nobility, doesn't the word “selfishness” come to mind? In usapang bargas, hindi kaya ang pagpapakamatay dahil sa isang taong hindi ka naman minahal ay parang pagbibigay lamang ng importansya sa isang taong hindi ka naman binigyan ng importansya? Noong iniwan ka n’ya, naging masaya s’ya, pero ikaw, naging miserable ka. Wouldn't finding your own happiness a better revenge, or a better choice, than ending your life?

      Ultimately, happiness or misery is a choice we make. And Og Mandino said that we must use wisely our power of choice.

      Kuya Kenneth said it simply, but eloquently:

      “Galit talaga ako lalo na dun sa mga natuluyang mamatay. Kasi hindi nila ginamit ang utak nila. Kasi mamaya n’yan maging ligaw na kaluluwa na sila tapos gusto ulit nila makabalik sa pagiging buhay, pero hindi na pwede. Malay mo ikaw, kaluluwa ka na lang tapos marealize mo na masarap palang mabuhay.”

      Exactly. Because – in spite of moments of pain and sadness – there are so many reasons in life to be happy and be grateful for.

      And I beg the forgiveness of those who may think differently.

      And, oh. It is not by chance na nabasa mo ito. Nothing in the universe happens by chance.


      - D

      Delete
  7. Yup multo sya. Kya makalat ung kumain at di sya pinansin ng crew kc di sya nkita. Tska kya wlang nagbayad ng bill..ang ganda.. kudos to u author.. ang galing.. :) -nikchub

    ReplyDelete
  8. Akala ko naputulan lang sya ng mga paa at fake nalang yung legs nya. Yun pala ghost nalang sya. Aww... Great story author.

    ReplyDelete
  9. NAlito aq doon Huh..pero npakaka ganda ng ginawa ni rion ..kung d pa aq ng bsa ng comment dq na getz ung story..

    ReplyDelete
  10. kudos.. worth reading

    -joe d mango

    ReplyDelete
  11. to the author of this story: KUDOS. I am not fond of leaving comments but I just can't help it. Though I have guessed the ending but otherwise the twist and plot is great. Keep writing :)

    ReplyDelete
  12. THIS IS THE STORY IN KM NA WALA YATANG NEGATIVE COMMENTS VERY COOOOL.....

    ReplyDelete
  13. i read ur story twice; While reading the story very slowly second time around, parang na feel ko intensely ang roles ng mga characters and this made me touched deeply. I I remember the movie "The Others" with Nicole Kidman, at the end of the movie, talagang napa iyak ako because I never thought on the start na patay na pala ung mga kids along with all the household members. Ganito din ang systema ng story na ito. I was really entertained. Nawala ang libog ko pero natuwa ako sobra dahil hindi ko expected na may stories palang ganito dito which I preferred to read. This is one thing that I feel so much blessed, un ma entertained ka so much in the most unselfish way from a very talented person like this author.

    ReplyDelete
  14. Admittedly, it made me realize that to end someone's life is to me a life wasted. But, your mind is very complex that sometimes overtaken by madness..good to read this kind of story.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Yakap ng Langit, tsaka In These Eyes.. Hanapin mo dito sa KM.

      Delete
  15. Twist and turns. You moved mountain from one place to another

    ReplyDelete
  16. Kudos to the writer, this is a very great story, I Love the twist and the moral lesson of the story. This is very eye-opening.

    ReplyDelete
  17. I super love the story.. di ko ineexpect na patay na pala sya.. alam ko lang is pilay sya.. tapos.. kaya pala di sya pinansin nung waiter at di nagbayad.. hahahaha..

    Galing ng pagkaka.gawa lalo na ang moral lesson... hayy..

    -Oinkie

    ReplyDelete
  18. ang galing mo author..isa ito sa pinakamagandang kwento dto..no sex pero tagos sa laman ang mensahe..
    keep up d good work po..


    leo,25

    ReplyDelete
  19. Ito na yata ung pinakamalungkot pero masayang istorya i've ever read in this blog.
    Malungkot because of the experiences na nangyari sa dalawang bida..
    And masaya dahil sa ending naging maganda ang naganap kahit nakakalungkot dahil multo pala si rion.
    One of my favorite story kahit medyo common na ung ganito. Astig ka author.
    Ps. Sana wag mo nang dugtungan, ok na to:). Thanks!!!!!

    ReplyDelete
  20. Walang sex scene pero ang galing ng story. Kinilabutan ako sa last part na multo na pala sya. Two thumbs author. Great moral story. ASTIG!

    ReplyDelete
  21. One of a kind. Konte lang makakaisip ng ganitong concept. Two thumbs up!

    Looking forward for more storiesfrom you.

    ReplyDelete
  22. Gusto ko yung part na kinwento ni rion yung love story nya... nag i love u ung babae habang iyak.... hope to know u more author

    ReplyDelete
  23. Basta james silver da best ka talaga

    ReplyDelete
  24. Kaya pala stranded ang title. GOOD JON james silver

    ReplyDelete
  25. Superbly awesome ;)
    The story was so amazing.
    Very creative indeed
    though it is very obvious that its not empirical but it was clearly constructed.
    The story taught me the idea of handling problems in life.
    We must treasure our lives and always think of its significance. YOLO
    to the author Job well done.
    Thank you so much..
    Take this comment as a compliment.

    ReplyDelete
  26. Nakakaiyak ung story :''(

    Background music yung photograph by ed sheeran while reading this story is <3

    Try niyo readers :):-)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Wow! Ang ganda ng music na 'to!! Favorite ko na 'to. Thanks:-)

      Delete
    2. Tama siya ang ganda ng song!

      Delete
  27. Astig ung story.. kahit alam mong fiction lang.. kaya dapat gamitin lagi ang utak natin. :)

    Pagkakaalam ko nakita din ng crew si rion eh. Nung sinabi ni rion na "Ako kasama nya ako. Sinabi na sa lalaki"
    At saka tanong din.. paano nayakap ni rion si armando nung hinila pababa siya sa sahig diba?

    ReplyDelete
    Replies
    1. Malay mo espren may power sya na kaya nyang imaterialize yung katawan nya kahit ghost sya..

      Delete
    2. Sabagay.. ghost nga pala siya. :)

      Delete
  28. At first I thought it was a boring story as I was reading I so intrigue upon reaching the end I fully understand it was a touching and a very illuminating story thanks for sharing

    ReplyDelete
    Replies
    1. Hahaha. Boring mo mukha mo. Joke o(>﹏<)o

      Delete
  29. I was about to masterbate actually until at the middle of the story na-hook na ako. Di ko na napansin di ko na pala siya hawak. Ang galing ng twist ng story. Kala ko din putol lang paa nia, it really shows nasa huli ang pagsisi. And it so amazing that even Rion made a mistake, he want to help others to make their life worth and not to waste it. For Rion, Angel in disguise. :-)

    ReplyDelete
  30. Sa lahat po ng mga nagcomment.. sa mga nakaintindi at sa mga hindi.. mga espren maraming maraming salamat po sa inyo.. sa totoo lang hindi ko po ine-expect na ganito po ang kalalabasan ng mga gawa ko.. nahihiya po ako sa mga comments nyo.. maraming salamat po talaga.. mukhang seseryosohin ko na po yata magsulat dahil sa mga comments nyo. but i know malayung malayo pa ako sa katotohanan.. salamat mga espren - James Silver

    ReplyDelete
  31. ok tong kwento na 'to.. i felt sad in the end, though.. nakakasad talaga.. infairness sa kwento maganda ang pagkakasulat, playful ang thoughts ni author at the same time may sense.. ngayon ko lang nagets kung bakit "nag-i love you pa siya at may paiyak-iyak sa may salamin.." na lines.. i love this story, makes me think about the value of things around me.. thanks author, keep it up!

    ReplyDelete
  32. grabe yung story parang salad ang daming flavors, pagkagat mo sa una hindi mo maintindihan yung lasa tapus habang tumatagal sa dila mo at papalunok kana mag iiba nanaman ng twist yung lasa. ganyan ang story na to first time kong makabasa ng ganito.

    kaya pala ang lalim magsalita ni rion at parang alam na alam na niya agad ang buhay. yun pala multo na siya. ang galing talaga kahit fiction lang parang totoo.

    galing mo pre napakataas ng overview mo sa buhay kaya ka ganito kaganda magsulat.

    ReplyDelete
  33. How could an angel saves my life, not break my heart. Hahahh!! Favorite story atm. Thanks author
    O(∩_∩)O

    ReplyDelete
  34. Beautiful story .. Napakahusay :)

    -anneshirley

    ReplyDelete
  35. nice story. At parang? may mga maraming pagkakahawig nyong ugali ng multo sa akin..ah..

    ReplyDelete
  36. Basta tlaga JAMES SILVER ang may gawa npaka ganda.,. Thank james for inspiring me :) GodBless also.,.

    -silver warrior

    ReplyDelete
  37. To the author tama ba ako na kaya paiyak iyak sa may salamin yung gf ni Rion was because Rion was already inside his kabaong that time? That Rion died for saving his gf?

    ReplyDelete
    Replies
    1. uu, patay na cya nun tym na umiyak ung xgf nya sa salamin...

      Delete
  38. Ask ko lang po,, sino kaya nagsabi kay aps na "maniwala ka, nagsisisi na ako"? Curious lang ako, di kaya c rion ung ex niya, tapos namatay and then nag-ibang anyo? Hahah.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Hehehehe. Forgive me, Kuya Kenneth; I cannot resist.

      "Sino kaya nagsabi kay aps na 'maniwala ka, nagsisisi na ako?'"

      In the first place, why did he say: "nagsisisi na ako?"

      Isa pang sikreto na hindi sinabi ni Kuya Kenneth. Hehehehe.

      To Kuya Kenneth. Forgive me for yet another story. Years ago, the book written by Antoine de Saint-Exupery, entitled The Little Prince, was made into a movie. One of the songs in the movie goes:

      "Why is the desert so lovely at night?
      Why is the desert so lovely at night?
      Millions of reasons.
      Tell me just one.
      At night the desert is hiding the sun."

      And somewhere in his story, Kuya Kenneth ... in a stroke of literary genius ... thought of ... "hiding the sun."

      Hahahahaha.

      - David

      Delete
    2. maypagka rizal din kung sumulat ang author...

      diba parang my hangin na dumaan at na fèel nya... sabay bulong sa tenga, maniwala ka nagsisisi na ako....

      para un kay aps. konsyensya nya nagsabi nun and rion believes whatever his mind is saying kc happy c rion ng unti unti itong naglaho.

      Delete
  39. like this story, more than just i expect it to be. congrats to you author. more ....

    ReplyDelete
  40. kahit mdeyo bored nung Una pero pilit koparin binasa dahil pag James silver alam ko napakaganda ng kwento.. ang ganda espren kakaiba na sobrang kapupulutan ng aral. habang may buhay may pag asa

    ReplyDelete
  41. putcha ang ganda nkakakilabot at nakakalungkot....ang galing mu mr. james silver kahanga hanga ang mga gawa mu...lge kitang inaabangan d2...lht ng mga gawa mu ay magkaka connect....kala q nga dn na putol paa nya peo ghost na pla sya....grabe...hinihintay q pa dn ung next part ng yakap ng langit...sana marami ka pang masulat at more power sayo .... :)

    ReplyDelete
  42. sobrang na touch aku s story nato, ilang beses kuna binasa ilang beses nadin aku naiyak. thank you s author mur story plz. medju gumanda vibes ku s story m.

    ReplyDelete
  43. ganda ng story nakakatuwa, multo ba si rion?
    for me sana magpakita din saken yung spirit ng bestfriend ko na minsan ko din minahal, hindi ko lang itinuloy dahil super bestfriend kami na para ng magkapatid sobrang sakit nung nawala siya last year at age of 21 ang dami pa sana namin pagsasamahan na masasaya... miss him so much

    ReplyDelete
  44. james silver sana ma post mo ulit iyong part 4 ng yakap ng langit wala na kasi dito..thanks nga pala dito dito sa stranded..ang ganda..kaya nag hanap agad ako ng iba mo pang sulat...

    ReplyDelete
  45. Akala boring yung story kaya at first I ignored it. When I visited again the site, I became curious why inuulan ng comments.. Kaya pala dahil maganda talaga ang kwento..

    ReplyDelete
  46. Correct me if I'm wrong..... nung nagsabi ang waiter na kailangan may kasama sa pag inom ng alak..... sumagot si Rion na sya ang kasama ni Arnando di ba?......ang sabi ng waiter sige sir maiwan ko na kayo. Di rin ba nakita nung waiter si Rion kaya nya sinabi na gang 3 rounds ng siya/sila. Medyo creepy yung kwento... pero maganda

    ReplyDelete
    Replies
    1. Baka iniisip ng waiter ng may sira sa utak si aps kaya nasabe niyang "kayo"

      Delete
    2. If you will read again, kahit wala pa si Rion, the "first" thing that the waiter/crew asked Armando was, "Sir, mag-isa lang po ba kayo?" The waiter/crew also said, "... Dapat po may kasama kayo."

      The waiter/crew was actually just being remarkably polite. He used the word "po" three times. And a long time ago, when people still showed respect for other people, Filipinos used the plural form "kayo" to mean the singular form "ikaw/ka."

      So, when the waiter/crew said, "Sige po sir maiwan ko na po kayo," he was still addressing a singular person ... in a most respectful manner.

      Apparently, this is an archaic language usage that we lost along the way. I just hope that we did not lose that virtue called respect. as well.

      - D

      Delete
    3. David, el escudero. Jajaja

      Delete
  47. Sige lang, sabihin mo lahat ng gusto mo sabihin. Pabor nga saken yun eh, para akong nag-aaral ng walang bayad. Hindi ko afford mag-aral ng literature, base sa komento na lang ng mga readers ako umaasa. Hehe, pasensya ka na, sobra na yata pagka-emo ko.

    ReplyDelete
  48. Hi author. Ang ganda po ng story. Yung feeling na feeling ko alam ko na yung ending, na multo lang si Rion, pero ayokong isipin kasi takot ako sa multo. Pero tinapos ko pa rin at kinilabutan ako sa dulo pero sobrang natouch ako at naiiyak at ewan ko kung bakit. Haha. San makagawa ka ng book mo at once na my makita ako, bibilin ko agad agad! Haha. Salamat sa mga nilalaman ng mga salita. :)

    ReplyDelete
  49. Ayoko na sanang mag-comment kasi nasabi na rin naman lahat ng nararapat na papuri. Subalit lubhang manghihinayang ako na hindi ko nabigkas ang mga katagang SALAMAT sa'yo author sa napagangdang kwentong iyong ibinahagi sa aming mga mambabasa. It's very entertaining and well worth reading. Maraming salamat. Pagka nag-publish ka ng libro paki announce at ng mabili..

    ReplyDelete
  50. to James silver. congrats ganda ng Mga story mo like yakap ng langit and the other one yung Kay dock story. and also this one. may tanong lang ako kasi sa lahat ng story laging may kasama ang Palawan. taga Palawan ka ba.
    ako kasi taga Quezon Palawan.

    red 08

    ReplyDelete
  51. hi. James. maraming salamat dahil binigyan mo n nman kami ng pagkakataon na mabasa ang iyong katha. talagang inaabangan ko na bawat story na sinusulat mo. kelan kya mapopost ang yakap sa langit? namis ko na si james at raffy. sana di ka magsawa magsulat. nabasa ko sa comment mo na hs graduate k lng pero ang galing-galing mong magsulat.

    isa pa sa napansin ko, mapagkumbaba kang tao. sana mkilala kita ng personal.

    msasabi ko sa story, isang malaking WOW. bagamat nandun pa ri ang istilo ng iyong pagsusulat. ayun na tlaga ang trade mark mo. well, iba ito sa mga naisulat mo. di intensyon na pakiligan ang mambabasa kundi paintindi sa amin kung gaano kahalaga ang buhay pati na mga aral sa buhay. ang daming ideolohiya nkapaloob sa kwento. napakalalim. kaya naiisip ko napaka interesante mong tao.

    sna talaga miklala kita. o kya magsulat k pa para sa ganun lalo p kita mkilala.

    -mhei

    ReplyDelete
  52. ngaun lang ako nakapgkoment d kc makakomment kc ayaw magpindot send button skn, napakagaling talga sobra. actually ito pinakafavorite q story n nbsa q for 5 years ng pagbabsa q ng m2m story. meron ako favorite dati..kay mike juha.. idol ko si sir book 1 and 2 at yung i love u tol.. idol ko dati mike juha.. ngaun ikaw idol james silver.. ang galing sobra.. eto pnakauna q nbsa mga ngawa mu mga 10x q ata paulit ulit na binasa

    ReplyDelete
  53. The way he talk he sounds like a life coach or psychologist. Congrats Kenneth Aguilar. I really love your work....

    ReplyDelete
  54. Wow two thumbs up!!!! I commit suicide back 2010 dahil sa lalaki luckily nabuhay pa jejeje... Gusto KO ma meet si Rion .. Mag multo k naman.. Magbabarko ako this Monday going to Boracay....

    ReplyDelete
    Replies
    1. Es "attempted" , no "commit"

      You be alive til now. You be dead if you committed suicide. Buendia.

      Delete
  55. Knilabutan ako kamote talaga

    ReplyDelete
  56. thanks james silver. thank you for sharing your genius.

    ReplyDelete
  57. na co-curious ako sa kwento ni #RION bakit sya nag sisisi????
    Hahahaha grabe ang Ganda ng Kwento Galing mo iDOL :) may kwento ba si #RION???

    ReplyDelete
  58. Wow i really like the story. Gusto kong gawing film. Ganda promise.

    -cjay dc
    Film maker

    ReplyDelete
  59. ou pang cinemalaya tlaga mga gawa nya. parang akong nanunuod ng movie sa mga gawa nya.. pang koreanovela nga ung iba... galing yan.

    ReplyDelete
  60. Ang ganda grabe galing....

    ReplyDelete
  61. This could be a great piece for an indie film....

    ReplyDelete
  62. I agree with all the comments. This is a story that moves hearts. Author, thank you for sharing an insightful and socially relevant prose.

    Sana ay ipagpatuloy mo ang pagsusulat. Bilang isang manunulat din, nakakatuwang isipin na sa ganitong klaseng site ay makakakita ako ng isang katha na simple ang pagkakasulat ngunit naitawid ng napaka ganda ang mesnaheng nais ipabatid. Kudos.

    ReplyDelete
  63. hindi ako nag cocomment sa mga binabasa ko pero dahil dito napa comment ako, ang ganda ng story at ang galing ng twist sa dulo. basta ang ganda, ako lang ba oh pati kayo parang may kumurot din ba sa puso niyo? basta ang ganda nito, basahin niyo rin ang "Tol... I Love You" maganda rin siya.

    ReplyDelete
  64. ang ganda naman nito ,ganito ang mga story na gusto ko di yung puro mga sex lang

    ReplyDelete
  65. Dear Author,
    First time kong mag-iwan ng insight tungkol sa stories dito not even knoeing that I was reserving my first ever comment for a literary masterpiece and I am very happy that I am telling you this! Who would have thought that I'll stumble upon such a brilliant writer here on KM, hinfi naman sa dinidiscredit ko yung mga authors dito but what I mean by that is, never in my wildest imaginagination did it ever occurred to me that in a site where most stories are about sex may story palang sasampal sakin ng ganito sa katotohanan. Alam mo yung pakiramdam na something major is already happening within you pero wala ka pang alam kasi napakagaling nung pagkakasulat I only read it at first dahil ang at home ng style yun bang tipong parang kwentuhan nyo lang ng tropa pero pagkatapos kong basahin yung walang katorya-toryang pag-mamaganda ni Aps biglang boom! Narealize ko na lang na isa na palang napakahalagang aral sa buhay ang napatimo ng kwento mo sa puso at kaisipan ko yun bang tipong hindi ko na kinalangang maging critical sa pag-aanalisa sa kwento para malaman ko yung gusto mong iparating basta pagkatapos ng pagbabasa ko narealize ko na lang ng walang effort na para bang isinubo mo lang sakin yung mga bagay na natutunan ko kasi sa sobrang natural nung takbo ng storya sobrang natural din ang naging impartation mo sakin and for that I can never be thankful enough!! I want to say more things kaya lang nobela na to basta dear author know that I am rooting for you dahil bukod sa magaling ka eh ang ganda din ng katauhan mo! Continue writing ang touch more lives dahil yun naman talaga ang essence ng pagsusulat di ba?? Ang makapag-impart sa mga mambabasa. God bless!

    Ang bago mong fan,
    Ako :3

    ReplyDelete
  66. OMG, superb ang story na ito. Kudos to writer,

    ReplyDelete
  67. I must say this is the best story I have read on this blog. Funny, filled with lessons about love and life, and the ending was like no other. Thank you!

    ReplyDelete
  68. For a couple of months na nagbabasa ako ng mga stories sa ibat-ibang site.This is the first time na napadpad ako sa site na to.And boung araw ito ginawa ko..Magbasa ng stories dito at Dito lang ako sa kwentong to napacomment..I've learned a lot from this story..Mahigit 3 beses ko siya binasa not because i didn't understand the story,Inabsorb ko ung lesson ng story na to.I salute you MR. AUTHOR..You touched my subconscious mind..:)

    ReplyDelete
  69. Hello, po Kuya Kenneth. Na-miss kita, sa totoo lang. Hehehehe.

    Binabasa ko na lagi 'yung mga comments dun sa mga stories na sinubmit nung iba dito, after I started writing my comments dito sa story mo. Madugo na. Hehehehe. Buti na lang hindi 'yun nangyari dito sa story mo. Hehehehe. Ikaw na kasi ang magaling sumulat! Idol! But honestly, 'yung mga ganung comments na nabasa ko noon dito inspired me to write something sa ganitong genre. May mga sinulat na rin naman ako, a long time ago, pero nasa kabilang dulo ng spectrum ang genre nung mga sinulat ko noon. Hahahaha. Pero ng nabasa ko 'tong Stranded mo, medyo na-insecure ako. Hahahaha.

    I hope you're fine, and still writing.

    On his death bed, it was said, that Mozart was hearing music he was never able to write down.

    - D

    ReplyDelete
    Replies
    1. Hi D,

      Ayos naman ako, hehehe. Marami na rin akong mga bagong naisulat. Salamat sa pag-inspire saken. Ikaw rin idol din kita espren. Sana wag ka magsawa sa pagbabasa ng mga gawa ko. Sa tuwing magsusulat ako, laging pumapasok sa isip ko ang mga sinabi mo saken. Kaya lalo akong naiinspre. Kasalukuyan kong isinusulat ang isang istorya. Katulad din ng stranded ang genre nito. Pero bago ko isinulat ang kwentong ito ay nakagawa na ako ng isa pang kwento na sana ay maka-impluwensya naman sa mga mambabasa. Wala naman akong ibang gusto gawin kundi ang sumulat ng mga istoryang kapupulutan ng aral eh. Yun lang ang gusto ko. Sana ayos ka lang rin kung nasaan ka man. Para tayong magkaibigang nasa magkalayong lugar. Hahaha nagsusulatan. Ingat ka palagi. Sana makabasa rin ako ng mga gawa mo. Sobrang halaga saken ng mga comments mo at comments ng iba. Ito lang kasi ang paraan ko para matuto pa. Hindi ko afford ang mag-aral ng literature eh hahaha.

      Konti na lang ang supply ng puso sa mundo, kaya mag-iingat ka.

      J.S.

      Delete
    2. Oh my God! Ngayon ko lang 'to nabasa! At alas dos ng madaling araw na! At kailangan kong gumising ng alas sais mamaya dahil may pasok ako ng alas otso ng umaga! Hahahaha. At wala naman akong pasok kanina at nag gym lang! Hahahaha. Kung mas nauna ko itong nabasa, hindi ko nasagot 'yung kay Kuya Peejay. Hahahaha. Anyway. I hope I can write you a better reply after work today. Sana makatulog ako kahit isang oras sa trabaho mamaya. Hahahaha.

      Delete
    3. Hello, Kuya Kenneth.

      Am glad na ayos ka naman.

      And am glad that you’re still writing. Sabi ko nga kay Kuya Peejay: “Only brilliant writers can really afford to just start the Microsoft Word program and type away, and write a literary masterpiece.” Kasi nga, ikaw, brilliant writer ka. Hindi sa ‘yo umuubra ‘yung “curse of the blank page” na tinatawag, ‘yung pagkaharap ang isang blangkong papel eh hindi alam kung paano magsisimulang sumulat or kung ano ang isusulat.

      And I’m sorry, pero hindi po ako naniniwala na na-i-inspire kita, kasi hindi mo naman ako kailangan para i-inspire ka dahil nga magaling ka naman sumulat. Bago pa ako nagkoko-comment sa STRANDED mo eh nabasa ko na ‘yung YAKAP at EYES mo na parehong magagandang kwento. Kaya hindi ko po matanggap what you’re trying to say about this inspiration thing na sinasabi mo. Sorry ha. Hehehe. At isa pang sorry. Kasi sa dami ng sinabi ko sa ‘yo, hindi ko maisip kung alin dun sa mga ‘yun ‘yung laging pumapasok sa isip mo. Hehehehe.

      At saka, parang ayaw ko na yatang mag-idolan tayo. Idol kita kasi magaling ka talagang sumulat. Kung for whatever reason na sinasabi mong idol mo ako eh hindi ko na itatanong. Pero baka magmukha na tayong “mutual admiration society” n’yan. In today’s language, or sa language ng site na ‘to, baka ‘yung bolahan natin eh may magsabi pa ng: “Hay naku, ‘yung dalawa; naghihilahan ng itlog.” Hahahahaha.

      Nabasa ko na ‘yung iba mong gawa. Hindi lang ako nag-comment. Pero ginoogle ko ‘yung “Love is not blind; it sees, but it doesn’t mind.” Sira ulo ‘yung nagsabi nun: He did not acknowledge na s’ya ang nagsabi nun. Kung ako ang nakaisip nun, isusulat ko ‘yung pangalan ko! Tinding quote kaya ‘yun! I’m sure ikaw alam mo kung sino ang nagsabi ng “Love is blind.” At itong nagsabi ng “love is not blind” eh, wow! Naisip n’ya ‘yun, that love is NOT blind? Di ba? Tinabla n’ya ang Greatest Writer in the English Language!

      About ‘yung sabi mo na writing stories na makakaimpluwensya at kapupulutan ng aral. Hmmmm. A little kwento. ‘Yung successor ko to the editorship (-in-chief) of the student publication sa postgrad ko was a former editor-in-chief of his college publication. When I chanced upon a copy of their student publication, sabi ko dun sa successor ko: “Siguruhin mong hindi mo gagawin sa publication natin dito ‘yung mga pinag-gagawa ng mga editors ng dati mong publication sa magazine ninyo ha! (Pinalo ko sa kanya ‘yung recent copy ng magazine nila na nakuha ko) Sinayang lang ng mga writers at editors ninyo ang papel at publications fee na binayaran ng mga estudyante sa walang kakwenta-kwentang mga pinagsusulat nila dun! Ano ba ang pakialam ng mga readers sa mga naghahalikan sa kiosk, o sa masungit na gwardia sa gate 3, o sa ingay ng mga estudyante sa canteen? Ano ‘to, mga tsismis? As a writer given the opportunity, the obligation, and the mandate to write in an official publication, it is your absolute and sole duty to lift your readers to greater heights, to see things better, to aspire for greater things, to inspire, to motivate, to hope, and to dream of a better life and a better existence! If you want to question the status quo, go ahead! But be sure to offer a solution! Huwag kang magpupuputak about the problem! At ang grammar! Ang style! Ano ‘to, pang highschool!? Ni hindi ko ipambabalot ng isda ‘yung magazine ninyo eh! Nakakahiya sa isda!” Well, actually, ako raw kasi ang malupit, kinasisindakan, at perfectionist na dictador slash former editor ng postgrad publication, kaya hindi naman s’ya nag-react violently. Hahahaha.

      Well, now you know what I think about “what to write.” Hehehehe.


      - David

      (continuation po below. Ngayon ko lang nalaman na hindi pala pwedeng more than 4.096 characters ang comment. Hehehehe)

      Delete
    4. Just remember: We cannot please everybody. People will always have different reactions and interpretations of any work. At iba-iba rin ang effect. But in your case, if we make STRANDED as an example, mukhang hindi mahirap to get the desired effect. Pero, sana you’ll remember what I wrote you before: “If by what you write you will not have touched a multitude of lives …..” Remember that there is a power greater than us, and what is needed by a person usually comes at the right time for that person. Hindi man ngayon, perhaps one day. So, sulat lang ng sulat, Kuya Kenneth.

      About me? Huwag na muna ngayon. Hahahaha.

      Magkaibigang nasa magkalayong lugar na nagsusulatan? Hahahaha. Remember: It is not the distance, nor the time; it’s the feeling.

      Sana makabasa ka rin ng gawa ko? Hmmmm. Huwag na lang. Baka hindi mo na ako kausapin pag nabasa mo ‘yung mga gawa ko eh. Hahahaha.

      At marami pang paraan para matuto ka, besides from our comments. At hindi ko po sa school natutunan ang literature. What I learned in school from my brilliant teachers is TO LOVE LITERATURE, to love reading, not Lit per se. Kaya nga when I found this site, sabi ko dun sa isang kaibigan ko: “Shit! I just found out that I’d rather read porn than see it or watch it! Hahahaha.” Natawa rin s’ya. Ang pahabol ko? “At bakit kailangan ko naman kasing panoorin eh kaya ko namang gawin! Hahahaha!”

      At maraming pa pong supply ng puso sa mundo, Kuya Kenneth. As I said: Dumarating ‘yun at the right time for that person.

      Obvious sa haba ng sulat ko na sobrang miss kita no? Hahahahaha.

      Sana lang wag i-delete. Huhuhuhu.


      - David

      Delete
    5. :-(

      Ang dami ko kasing sinabi. Dapat nga pala may nirereserve ako para sa saril ko lang.

      Mea maxima culpa.

      -

      Delete
  70. I learn something about this story at ang ganda ha nkaka relate,keep it up author.O(∩_∩)O

    ReplyDelete
  71. The story was really great... nung una gusto ko nang tumigil dahil mawawala yung kalibugan ko pero suddenly something hooked up my interest that even I forgot about my "Libog"ang galing ng writer ...

    ReplyDelete

Read More Like This