Ang Boss at ang Driver (Part 5)

By: Asyong Bayawak

Agad bumalik ng Pilipinas ang mag-nobyo matapos matanggap ni Daniel ang tawag ng tiyuhin. Nang makalapag sa airport ay lumipat sila ng private jet na magdadala sa kanila sa ancestral home ng mga Vitturini.

Nakasandal si Gabe sa upuan habang pinapanood ang mala-bulak na ulap na umaagos sa ilalim ng eroplano. Kakadaan lamang ng stewardess upang alukin siya ng inumin. Tumanggi siya dahil natutulog si Daniel sa kanyang dibdib at ayaw niya itong maabala. Malakas ang pakiramdam niya na gising ang nobyo at nakapikit lamang ang mga mata nito. Gayunpaman, gusto niyang makapagpahinga si Daniel; dahil sa kanilang dalawa, ito ang mas kinakabahan sa pagbisita sa Guimaras. Hindi maintindihan ni Gabe kung bakit ang lakas ng tibok ng puso ng kasintahan. May kinatatakutan ba ito sa pag-uwi?

Mayroon siyang kaunting kabang nararamdaman, dahil first time niyang makakasalamuha ang ama ng nobyo, pero sabi naman ay mabait si Mr. Vitturini, parang si Sir Manny niya, kaya’t wala siyang masyadong pag-aalala. At isa pa, basta’t kasama niya si Daniel, hindi pwedeng hindi niya makaya ang kung ano mang pagsubok na daraanan.

Pinaghalong cinnamon at mint ang amoy ng buhok ni Daniel. Kaysarap sa pakiramdam. Nakayakap si Daniel sa kanya at dama ni Gabe ang init ng katawan nito. Mahal niya si Daniel. Mahal na mahal. Hindi niya alam kung papaano siya nabuhay nang mga nakaraang taon na hindi nararamdaman ang ganitong emosyon. Mabilis ang mga pangyayari—nakakahilo—subalit ganoon yata talaga ang tadhana. Bigla ka nalang gugulatin.

Ang dasal niya palagi ay sana’y hindi ito matapos; bagama’t sa likod ng kanyang isip ay naroon ang takot na baka isang araw, mawala na lamang ang pagmamahal nito sa kanya. Naiisip pa lang niya kung paano siya nasaktan bago mag-Pasko ay parang gusto na niyang manghina. Ganoon siguro ang pakiramdam araw-araw kapag dumating na ang panahon na… HINDI. Hindi sila magagaya sa kaniyang mga magulang. May pag-asa sila ni Daniel. Lalaban siya.

Nakaakbay si Gabe sa kasintahan, at ngayon ay binalot niya ito ng dalawang braso para lalong maglapit ang kanilang katawan. Ibinaon niya ang ilong sa mabangong buhok ng lalaking kayakap at saka huminga ng malalim. Sana ganito nalang araw-araw.

‘Okay ka lang ba, Dan?’ Hindi mapigilan ni Gabe na mag-usisa. Kahit dati pa, kapag problemado si Daniel, problemado din siya. ‘Bakit kanina ka pa…’ Hindi mapakali. Kinakabahan. Akala mo dadalhin sa principal’s office.

‘Kasi…’ mahinang sagot ni Daniel. Hindi pa rin ito kumikibo mula sa pwesto.

‘Kasi ano?’


Isang buntong hininga ang pinakawalan ng nobyo, kasing lalim ng problemang dinadala. Hindi muna ito sumagot.

‘May sakit ang papa mo, kaya tayo uuwi, diba? Sabi naman ni tito Manny, hindi malubha…’

‘Isa lang ‘yon sa mga dahilan. I think… ano kasi… siguro paghahatian na ‘yung mga ari-arian namin. Sobrang malaking halaga. Naisip siguro nila na bago mamatay—matatanda na kasi sila—so bago sila lumisan eh maayos na ang mga dokumento ng kumpanya at mga lupain. Si papa ang panganay sa mga magkakapatid, at si uncle Manny lang ang pinaka-mabait sa lahat, wala akong puprublemahin doon, pero ‘yung iba naming kamag-anak, ewan ko ba kung bwitre o pating.’

Hinagod ni Gabe ang likod ng kasintahan. Alam niyang may iba pang hindi sinasabi si Daniel. Kung business ang pag-uusapan, kayang-kaya itong harapin ng nobyo. THE BEST ang boyfriend niya pagdating sa mga ganitong bagay, kaya’t hindi pwedeng ganito kaliit na sitwasyon lamang ang inaalala nito. ‘May iba ka pa bang gustong sabihin?’ tanong ni Gabe.

Humigpit ang yakap ni Daniel.

‘Ano ba ‘yon? Hindi ako magagalit, pangako.’

Kita ni Gabe na nanginginig si Daniel. ‘Teka, umiiyak ka ba?’

Ano ba ‘yan, isip-isip ni Gabe, naging mag-boyfriend lang sila, naging emosyonal na pareho. Dati naman, hindi ganito. Pero okay na rin, mas nakaka-excite ang may kaunting kirot ng puso.

Iniangat ni Gabe ang baba ng kasintahan upang magtama ang kanilang mga mata. Tama—may luha nga. Hinalikan ni Gabe ang dulo ng matangos na ilong. ‘Sige na, sabihin mo na.’

Lumunok si Daniel. ‘Sana… sana hindi magbago ang pagtingin mo sa ‘kin… pagkatapos ng sasabihin ko…’

‘Oh, teka, huwag mo muna akong pangunahan. Sabihin mo muna, tapos pag-uusapan natin.’

Tumango si Daniel at saka ito umupo ng tuwid. Agad na na-miss ni Gabe ang init ng katawan ng kasintahan. ‘May… Kasi ano…’ Pumikit si Daniel, humugot ng lakas. ‘Nagkaroon ako ng sexual relationship sa isang pinsan ko na taga sa amin, at ‘dun sa ilang mga trabahador namin sa rancho at sa taniman ng mangga.’

Napatitig si Gabe kay Daniel, hindi nagsasalita. Lumabas naman ang dimple ni Daniel sa kanang pisngi—hudyat na iiyak na naman. Biglang napatawa ng mahina si Gabe. ‘Love, teka, ‘yan na ba ‘yon?’

Tumulo na nga ang masaganang luha. Hinila naman ng yakap ni Gabe ang nobyo. ‘Oh, sya, tahan na. Wala sa akin ‘yon. Kung ano mang nakaraan mo, wala na tayong magagawa. Tinanggap mo ako kung ano ako, at tinatanggap kita kung ano ka, at lahat ng nakaraan mo. Ayun nga lang, kung may na-murder ka dati, sabihin mo na ngayon para hindi na ako magulat.’

Mahinang tumawa si Daniel, nakabaon ang mukha sa dibdib ni Gabe. ‘Wala akong pinatay, sira,’ sabi nito, ipit ang boses.

Muling iniangat ni Gabe ang mukha ng lalaki at sinalubong ito ng halik sa labi. Pikit-matang ninanamnam ni Gabe ang labi, dila, ngipin, at laway ng kasintahan. Matamis, lasang tsokolate, lasang pagmamahal. Marahang nag-usap ang kanilang mga dila; kinagat-kagat ni Gabe ang labi ng lalaking mahal. Humigpit ang kanilang mga yakap.

Nang maubusan ng hininga ay saka sila naghiwalay. May ngiti sa kanilang mga mata. ‘Okay ka na?’ tanong ni Gabe.

Hinila ni Daniel ang likod ng kamay ni Gabe at saka ito dinampian ng halik. ‘Okay na.’

----------------

Wala pala talagang ka-ide-ideya si Gabe kung gaano kayaman ang pamilyang papasukin niya. Paglapag ng jet sa Guimaras ay sinundo sila ng isang asul na Hummer. Muntik nang maglaway si Gabe sa ganda ng sasakyan. Ito ang pangarap niya eh. Hindi niya akalain na minsan sa kanyang buhay ay makakasakay siya sa ganito.

Binati ni Daniel ang driver na si Sergio, ipinakilala siya, at saka sila sumakay sa likod. Sumundot sa isip ni Gabe kung may nangyari na sa pagitan nina Sergio at Daniel, dahil gwapo at makisig din ang probinsyano. Pinoy na Pinoy ang kutis at talaga namang napakaganda ng katawan. Mas matangkad din ito kay Gabe siguro ng tatlong pulgada. Sa kanyang puso ay walang hinanakit o pagseselos, ewan ba niya, at sa halip ay tinitigasan lang siya kapag naiisip na noon ay sa mga taga-rito nakikipagtalik ang kanyang kasintahan. Bata pa lamang si Gabe ay isinuksok na niya sa kukote na dapat open-minded siya, yung hindi basta nanghuhusga ng kahit sino, dahil sino ba naman siya para manghusga ng iba?

Puro kakahuyan at gubat ang kanilang dinaanan. Makipot ang sementadong daan, at sa magkabilang gilid ay puro halaman at naglalakihang mga puno. Dapit-hapon na kaya’t medyo madilim na ang paligid. Nai-imagine na niya kung gaano kaganda ang lugar kapag maliwanag; kung gaano ka-presko ang hangin sa paligid.

Nang sabihin ni Daniel na tumapak na ang sasakyan sa property ng pamilya, akala ni Gabe ay malapit na sila sa bahay. Nagkamali siya. Kilu-kilometro pa ang kanilang tinakbo. Halos bente minutos pang umandar ang sasakyan sa gitna ng mga kakahuyan bago bumungad ang mala-palasyong bahay sa gitna ng malawak na damuhan. Kumikinang ang dilaw na ilaw na nagmumula sa mga bintana ng mansyon sa ilalim ng itim na kalangitan.

Wala nang panahon ang binata para mamangha dahil pagtapat ng sasakyan sa harap ng pintuan ng tahanan ay agad silang sinalubong ng mga tauhan para kunin ang mga gamit. Nang sila’y makapasok ay ipinakilala ni Daniel ang mga kasamahan sa bahay: si Aling Flora, ang katiwala; si Mang Kanor, asawa ni Aling Flora na isang trabahador; si Emmanuel, ang kanilang binatang anak; si Marcy at Jen, mga katulong na once-a-week lamang pumupunta para maglinis at maglaba. At ang sabi sa kanya, kung may makita siyang iba pang mga tao sa bahay ay huwag mag-alala dahil mga tauhan din sila sa rancho at pataniman. Kalimitan daw kasi ay dito sila pinapakain ng almusal at hapunan. Ang papa naman ni Daniel ay nasa Canada pa, uuwi daw makalipas ang dalawang linggo. Ang panahong ipapamalagi nila dito ay gagamitin ni Daniel para ihanda ang mga papeles ng mga ari-arian, at kung anu-ano pa.

Sa isang guest room sila tumuloy at kinabukasan na lamang lilipat sa guest house sa likod ng mansyon. Hindi sanay si Daniel na kahalubilo ang maraming tao kaya’t mas gusto nito na sa guest house manatili habang nandirito sila.

Dahil sa pagod ay pinili nilang huwag nang maghapunan dahil kumain naman sila ng kaunti kanina. Bumagsak na nga ang malakas na ulan kaya’t napahimbing ang tulog ng magkasintahan. Ngayon sila nagbabawi sa lahat ng pagpupuyat na ginawa sa Hong Kong.

Tanghali na nang magising si Gabe. Akala niya’y alas-sais pa lamang ng umaga dahil sa dilim ng kalangitan. Iyon pala’y alas-onse na ng tanghali. Mag-isa lamang siya sa kama. Hindi naman siya nag-alala dahil sinabihan na siya kagabi ni Daniel na maaga itong aalis para mag-ayos ng papeles sa munisipyo. Kukurap-kurap niyang pinagmasdan ang cell phone. May mensahe nga mula sa nobyo, alas-nuebe nang umalis ito kanina. Pumunta na lamang daw siya sa kusina at magpaluto kay Aling Flora ng tanghalian.

Nakapagsipilyo at hilamos na si Gabe nang bumaba mula sa kwarto. Sa sobrang laki ng bahay ay maari siyang maligaw kung hindi siya magaling sa direksyon. Maraming pasilyo ang mga pintuang magkakamukha, pero natandaan niya ang mga nakasabit na larawan at paintings kaya’t alam niya kung paano mahanap ang kusina.

Tunay na napakarangya ng tahanan ng mga Vitturini. Ang kaibahan nga lang sa penthouse ni Daniel eh halatang binusog ng pagmamahal ang bahay na ito. Oo, maraming mga bagong appliances na mamahalin, pero marami ring mga lumang bagay. Magaganda pa rin naman, pero alam mong matagal nang ginagamit, gaya ng mga leather na sofa na meron nang kaunting cracks. O ang chandelier na antique. O ang mga kahoy na aparador na siguradong hindi niya kayang maikilos dahil sa bigat.

Maraming larawang black and white, mga larawan ng mga lalaking nasa yate at may huling malalaking isda, gaya ng swordfish at tuna; mga batang nakahanay sa garden at nakangiti sa camera; mga babaeng nakasakay sa kabayo; mga matatandang nagba-barbeque sa ilalim ng mga sanga ng puno. Higit sa pagkamangha ay napuno ng emosyon ang damdamin ni Gabe. Balang araw kaya ay makakasama ang mga larawan niya na nakasabit sa isa sa mga dingding ng bahay na ito?

‘Gising na po pala kayo, kuya Gabe. Good morning po,’ ang bati ng binata sa kanya.

‘Ay, good morning din naman… Emmanuel, tama ba?’

‘Noel nalang po, kuya.’

Malaki ang kusina, puro bricks ang mga dingding, may malaking kahoy na mesa sa gitna. Naalala niya ang pelikulang A Walk in the Clouds ni Keanu Reeves. Parang ganito yung kusina doon sa bahay ng babaeng bida, sa Mexico yata iyon. Tingin pa lang, alam mo nang masarap ang mga putaheng niluluto dito.

Umupo si Gabe sa isang silya. Naka-gray na pajama pa siya at puting t-shirt. Naka-paa lamang dahil hindi siya sanay na magtsinelas sa loob ng bahay. Malinis naman at makintab ang sahig kaya okay lang. Pero kung nandito si Daniel ay mapapagalitan na naman siya dahil ayaw nito ng yapak. Sa ngayon ay ineenjoy muna niya ang lamig ng tiles.

‘Asan ang nanay mo?’ tanong ni Gabe.

‘May pinuntahan po, kuya, sa makalawa pa po ang balik. Nagluto na po siya kanina, iniinit ko nalang para makakain na tayo.’

Amoy ni Gabe ang halimuyak ng tomato sauce mula sa isang kaserolang nakasalang sa kalan. May hinahalo naman si Noel na pinapainit pa sa isang bowl. Sinigang na sugpo yata. ‘Sino pang ibang tao sa bahay?’

‘Tayo pa lang po, mamayang hapon pa babalik ang itay.’

Inabutan ni Noel ng tasa ng kape si Gabe at saka bumalik sa pagluluto.

Palihim na pinagmasdan ni Gabe ang binata. Sixteen lang siguro ito, batang-bata, boyish ang mukha, mestisuhin; pero ang katawan, malaman at ma-muscle, ang sarap pisil-pisilin. Nakaka-engganyo pagmasdan ang mukha nito—para silang pinag-biyak na bunga ni Coco Martin.

Sa suot nitong sando ay lutaw na lutaw ang tambok ng dibdib at mga kalamnan. At dahil hapit ang maikling shorts ay humahakab ito sa bilugang pwet. Maganda rin ang mga hita at binti, bagay pang-romansa. Sa itsura ng mukha ay mana sa nanay; sa hubog ng katawan naman ay sa tatay (bagamat ‘di hamak na mas maliit ito kaysa sa ama). Si Mang Kanor ay malaking tao, malaman at maskulado, kayumanggi, lalo pa’t babad sa araw. Kung gaano kakinis si Noel ay ganoon naman kabalbunin ang ama.

‘Ang ganda ng katawan mo, Noel, ah, nag-gi-gym ka ba? Saan?’

‘Ay, salamat po, kuya, haha. Sa basement po, may gym si Boss Daniel, pinapagamit po sa amin.’

‘Ah, ganon ba? Mabuti pala kasi ilang araw na akong hindi nagpapapawis, nami-miss ko na. Ituro mo nalang sa akin mamaya pagkakain, ha?’

‘Araw-araw po ba kayo nagwo-work-out, kuya? Ang ganda rin po ng katawan ninyo eh.’

Ngumit si Gabe. ‘Uy, thank you. Nag-gi-gym ako kapag may pagkakataon, pero hindi sagaran, pang maintain nalang.’

Napansin ni Gabe na malagkit ang tingin sa kanya ng binata. Sanay na siya na pagpantasyahan ng mga babae’t bakla. Natutuwa naman siya. Si Noel ay siguradong papatulan niya kung wala lang siyang boyfriend. Sa ngayon, kahit gaano pa kagwapo ang nasa kanyang harapan ay hindi niya kayang magtaksil sa kasintahan…

…mapwera nalang siguro kung papayag si Daniel sa three-way?

Napatawa si Gabe sa sarili. Libog na naman ang tumatakbo sa utak niya.

Makalipas ang tatlong araw ay ganoon pa rin ang takbo ng buhay sa probinsya. Kaybagal. Si Daniel ay gabi nang nakakauwi at talagang missed na missed ito ni Gabe. Basta’t nasa bahay ay palagi silang magkadikit na akala mo’y kambal. Sa umaga ay kung sinu-sinong mga taong kinakausap nito sa bayan kagaya ng engineer, land surveyor, at kahit yata yung mayor nila.

Si Gabe naman ay palaging naiiwan kaya’t ibinubuhos nalang niya ang oras sa pagbabasa ng nobela, panonood ng DVDs, pagkain, pagtulog, at pag-gi-gym. Palagi lang siyang mag-isa dahil busy sa kusina si Aling Flora (marami ngang kumakaing trabahador kapag almusal at hapunan). Si Noel naman at Mang Kanor ay parehong nagtatrabaho sa bukirin. Isang taon daw na tigil si Noel sa paaralan, at sa susunod na pasukan ay magko-kolehiyo na ito.

Hindi pa rin nakakalipat ng guest house ang magnobyo dahil nga sa pagiging busy ni Daniel. Ayaw namang mamalagi ni Gabe sa ibang bahay na solo. Dito, kahit papaano’y may nakakausap siya.

Huwebes ng hapon, nasa salas si Gabe at kakagising lamang mula sa kanyang pag-idlip matapos ang tanghalian. At kagaya ng nakagawian, nakadamit pantulog pa rin siya. Masarap lang sa pakiramdam na magbuhay tamad—at least habang wala pa ang papa ni Daniel. Dapat pag nandito na ‘yon, magpapakitang gilas na siya.

Pumunta ng bayan si Aling Flora, kaya’t aalog-alog siya sa bahay. Malakas pa rin ang ulan at wala siyang ideya kung kailan ito huhupa. Hindi tuloy siya makalabas ng mansyon para mag-gala-gala. Mula sa bintana ay kita niya ang mga nakapalibot na kakahuyan at ang itim na kalangitan. Sa likod ng guest house, ang sabi ni Daniel, ay mayroong isang sapa kung saan pwede siyang maligo. Iyon ang una niyang pupuntahan kapag sumikat na ang araw.

Dahil walang magawa ay naisip niyang libutin ang kabahayan. Bukod kasi sa gym ay wala pa siyang ibang napupuntahan kundi ang kanilang kwarto, terrace, veranda, kusina, at salas. Iniisip ni Gabe kung may multo sa bahay na ito. Ganito kasi yung mansyon sa mga pelikulang Hollywood—kay gaganda pero nakakatakot pala. Siguro meron ditong library. Tama, hahanapin niya kung may library. Siguro mas masarap magbasa ng libro doon.

Sinimulan niyang mag-ikot sa ground floor—puro nakasarado ang mga pinto. May ibang bukas, pero parang mas pormal na salas lang yata ang mga ito. Meron ding ballroom; isang malaking espasyo na may mocha na dingding at marble na sahig. May mga paintings na nakasukbit. Yung iba ay mga gawa nina Malang at Amorsolo. Mayroon ding gawa ni Picasso. ‘Grabe talaga.’ Hanggang-hangga si Gabe. Hindi na yata siya mauubusan ng ikakagulat sa bahay na ito.

Sumunod naman ay sa basement siya pumunta. (Mamaya na niya lilibutin ang second, third, at fourth floors, at ang iba pang mga istrukturang nakadikit sa main house.) Doon siya nagsimula sa may gym. Katabi nito ang isang malaking kwarto na may billard table at bar na may mga alak—Absolut Vodka, Johnny Walker, at mga boteng hindi niya kilala. Meron ding higanteng flat-panel TV at brown na leather sofa. Sobrang cool, sa isip-isip ni Gabe. Retro ang design. May mga lumang posters ng Coca-Cola, ni Marilyn Monroe, mga gawa ni Andy Warhol, at may mga bagong posters ng Game of Thrones. Sino kaya ang nanonood dito ng Game of Thrones? Tatay ni Daniel?

Nakaramdam siya ng pag-ihi kaya’t dumeretso siya sa banyo katabi ng kwarto nina Mang Kanor. Malaki ito para lamang sa mga katulong, subalit ito rin yata ay ginagamit ng mga bisista kaya’t itsurang marangya pa rin.

Tapos na siyang umihi nang mapansin ang dalawang plastic na bote sa basurahan. Kumunot ang noo niya. Kung ordinaryong bote lamang ito ay hindi niya ito mapapansin, pero hindi siya maaring magkamali. Container ito ng labatiba o enema. Ginagamit nila ito ni Daniel panlinis ng loob ng pwet para fresh at walang mabahong amoy kapag nilalaplap nila ang tumbong ng isa’t isa. Dito pa ba naglalabatiba si Daniel?

Hindi maari, dahil siya ang nagtatapon ng mga boteng pinag-gamitan nila.

Kumabog ang dibdib ni Gabe. May katalik bang iba si Daniel?? Pero… pwede rin namang sa ibang tao ang enema, dahil hindi lamang naman sila ang nakatira sa bahay na ito. Nakaluhod si Gabe sa banyo at nag-iisip, nang may marinig siyang ungol mula sa bandang kaliwa. Nang lingunin ay wala namang ibang nadoon kundi ang broom closet na bahagyang nakabukas ang pintuan. Tindigan ang kanyang balahibo; parang may humila papasok ng kanyang bayag. May multo yatang nagpaparamdam!

Tumayo siya. Bagama’t puno ng kaba ay nilapitan niya ang closet. Kung ano mang nasa likod nito ay hindi siya magpapatakot.

Sa kabila ng pinto ay isang espasyo na kasya ang limang tao, kung nakatayo lamang sila at hindi kumikibo. Wala itong laman kundi isang kahon ng mga basahan, walis na nakasabit sa tagiliran, batya sa sahig, at mop na nakasandal sa dingding. May poster ni Glydel Mercado, naka pulang two-piece bikini at nakasakay sa puting kabayo. Ito ang nakatawag pansin kay Gabe—hindi dahil interesado siya sa poster ng sexy star, kundi dahil medyo nakaangat ang ibabang bahagi at kulubot na, hindi gaya ng makinis na parte sa bandang taas nito.

Marahang pumasok si Gabe at saka isinara ang pintuan. Lalong lumakas ang paghambalos ng puso sa loob ng dibdib. Marahang ini-angat ang ilalim ng poster, at sa likod nito ay may isang butas na kasing liit ng bente-singko centavos.

Parang binuhusan ng malamig na tubig si Gabe sa kanyang natunghayan.

Alam na niya kung sino ang naglalabatiba ng puwet.

Si Noel, ang mas malibog na kakambal ni Coco Martin, nakadapa sa kama, nakapikit ang mga mata, bahagyang nakabukas ang bibig. Naka suot ito ng puting sando na medyo nakalilis. Gray na brief na hapit na hapit sa kaylulusog na puwitan. Kumot na nakabaluktot na binabalot ng ilang bahagi ng binti.

At si Mang Kanor.

Isang diyos sa lupa, higanteng katawan na batak ng trabaho sa kabukiran, hubo’t hubad na nakaluhod sa dulo ng kama, nagsasalsal habang sinususo ang mga daliri sa paa ng nakadapang anak.