Wag Ka Nang Umiyak (Part 1)

By: Matthew L.

"Bro! WTF! Pang-ilang beses na to?" pasigaw na reklamo ko kay Francis. "Nakakarami ka na ah!?" dagdag ko with a very frustrated face.

"Hahaha! Mas magaling lang talaga ako." Francis replied as he lifted his arms in victory.

"I hate you! Lagi mo na lang ako tinatalo." pabebe kong sagot sa kanya.

"Eto naman, Air hockey lang magagalit na. Tara kain na lang tayo, treat ko." palambing niya na sabi sakin.

My mind was like, "OMG! Fooooods!" He really know who his bestfriend is and what makes me happy.

"Kilala mo talaga ako noh? Mr. Francis  Villamor? Haha"

"Ako pa! Who knows Vincent Lumbero than his own bestfriend?"

"Ayy tama na, tara na kumain na tayo." pagmamadali ko sa kanya dahil nga sa gutom na ako.

Pumunta kami sa Jollibee (bida ang saya!) [not sponsored *lol*] at dun kami kumain, since siya naman ang magbabayad, ako bilang walang hiyang bestfriend niya got to choose anything I want. In total, mas marami pa ang nagastos niya sa pagkain ko kumpara sa kinain niya. Pagkatapos naming kumain, ay pumunta kami sa bahay nila para mag-MOMA. At maghapon na iyon.

Ganito ang usual na format ng bonding namin ni Francis every saturday. Every weekend, same stuff, but we still enjoy it. Minsan kung walang pera sa arcade o sa computeran, sa bahay kami minsan at nagvivideo-games na lang. Ganun lang, pero pareho namin ineenjoy ang bonding namin kada sabado, kahit almost lahat ng laro palagi akong talo.

Francis and I grew up together. We were friends since like Kindergarten. Bata pa lang kami, we were like super friends, even our parents got to be friends with each other dahil din sa friendship namin. Kumbaga, kaming dalawa ang naging tulay, kaya laging nagpapadalahan ng ulam ang mga Mama namin, and sometimes, our dads ay naging drinking buddies.

Solong anak ako, while si Francis has a younger sister. Close din kami ng kapatid niya, pero we hang out more. Little Susan could not hang out with us kasi bata pa siya and babae siya. Di ka siya makakarelate samin ni kuya niya. Hahaha.

Francis and I have been together for lots of times. We go to school together, cheated together, graduated elementary together, went to high school together etc. Marami kaming pinagsamahan ni Francisco na itinuring kong sobra pa sa aking kapatid.

So both of us are Grade 9, when something in our friendship happened. My man, Francis, has his heart stolen by a beautiful creature in the name of Claire. Syempre, bilang bestfriend suportado ko ang lovelife niya. Pag nagkasalubong sila ni Claire, sakin ito agad ikinukwento ni Francis. He will be like, "Bro! You won't believe, when I passed by and gave her a smile, she looked at me and smiled back." And parang baliw ito malovestruck si Francis. Parang babae, eh nanapok pa sa kilig.

Then, ang buwan ni Valentino at Kupido came in. And he was asking help from me, on what to give, what to do when he confesses his feelings to Claire. So one sabado before Valentine's Day, instead of playing in the arcade that we're used to be doing, maghapon kaming kakalibot sa SM, para lang mahanapan siya ng maireregalo. Sobrang metikuloso to. Gosh! Tumaas ang standards sa ireregalo. Sabagay, inlove nga eh, so gusto niya talaga ibigay ang best thing para sa babaeng mahal niya. So inabot kami ng lunch time sa kakahanap ng regalo, kumain muna kami sa Jollibee. And then nagpatuloy na kami sa paghahanap ng "perfect gift" para kay Claire na kanyang sinisinta.

3 PM na kami nakalabas ng SM and finally nakahanap na din siya ng ireregalo. Sobra P3,000 ang nagastos niya today, not the usual amount na nagagastos niya during saturdays pag ako ang kasama niya, well sabagay, humingi talaga siya ng pera kay Papa niya kasi may liligawan daw. Sinabihan ko siya, "Paano kung ma-friendzone ka? Sayang tong pinamili natin na regalo. Hahaha." He replies, "Bad Joke Vince!" "Sorry na, binibiro ka lang." Umuwi na kami pareho, sa bahay namin kami dumiritso. Nagpatulong siya sakin gumawa ng card na may message na attachment doon sa gift niya.

So, ang araw na pinakahihintay ng lahat ng mga umiibig, November 1... ay este February 14. Nininerbyos itong si Francis, habang nasa classroom ay hinawakan niya ang kamay ko.

"Bro! You good? Ang lamig ng kamay mo."

"Yes! Dude, I'm super nervous right now."

"Chill, relax, think that all things will turn out fine. Calm down. Sasamahan naman kita."

So he got his guts to move and so on he went on his mission. Maraming booths sa school kaya kalat ang mga estudyante. Naka-color coding pa ang iba, pero kami naka uniform lang. Tinungo namin ang classroom ni Claire. And lucky enough for Francis, nalaman namin na wala pang nakakapagbigay ng anything kay Claire, so kung gagalaw na si Francis, he might be the first one. So he went inside the classroom, kahit na maraming estudyante, at naroon pa ang teacher nila. Puros, "Ayiee!" at tilian ang naririnig ko, as Francis bravely barged in, reaching  Claire flowers, her box of chocolates, a present box with a card... and also a cutesy little teddy bear. Kitang-kita ko kay Francis ang malaking ngiti na may halong kaba, at nakikita ko din kay Claire ang, jusko! Napakaganda nitong smile, nagbablush at medyo naluluha sa intensity ng pangyayari. To be honest, she's really cute, and I would have fallen for her also by beauty alone.

"Will you be my valentine?" sabi ni Francis as he kneeled down to Claire.

Claire was a bit hesitant since she was overwhelmed, but eventually she said "yes" and thanked Francis a lot.

So skipping ahead, yes, niligawan nga ni Francis si Claire. Ginagawa ni Francis ang lahat para maensure na masaya si Claire. 3 weeks siya matiyagang nanligaw sa babae and kitang-kita ko ang pagpupursige niya. Pero, I felt a hole inside me. I know, I should be happy for my best friend kasi he found a lady that makes him happy even when thinking about it. Pero, I felt like, something was missing, something isn't right. I should be a supportive friend right? But no, nakaramdam ako ng selos. Nagseselos ako na ang sabado ko ay pagtambay na lang sa bahay, habang nanonood ng TV, and receiving text messages from him about what is happening with their date, hindi na yung dati na pupunta kami sa arcade, kakain, manonood movies. Nagseselos ako, na most of our conversations is all about Claire. Nagseselos ako, dahil nawala yung time ng bestfriend ko sakin. And I felt that it was wrong to feel this way, I should be happy diba? But no! I can't feel happy if someone robs me my happiness, and that was my best friend. Di ko na alam kung bakit ganito. Naisip ko, siguro nasanay lang ako na kasama lagi si Francis, so pinalipas ko ang panahon, 2 months after he started dating her, sinagot na siya nito. So naging sila na and finally na accomplish ni Francis ang gusto niya sa relationship nila. If I was there in that situation witnessing it, siguro I'll be crying saying to my bestfriend, "congrats", but inside me, ang sakit. Bakit ba ganito?! Ano bang meron kaya nasasaktan ako? Masyado ba akong naattach sa bestfriend ko? Masyado ba akong nasanay na lagi siyang may time sakin? Bakit ako nasasaktan?

Pag nagsasama na kami ni Francis, I'm always hearing about Claire! CLAIRE! CLAIRE! Puro na lang Claire, and ako, nakakapagplastikan na. Kunwari concerned pero inside, nagseselos.

Nung nagbakasyon na, naging madalang na ang pagsasama ng dalawa, dahil sa noong Mayo umuwi ng probinsiya ang pamilya ni Claire, so sa June pa magkikita ang dalawa. LDR sila, pero kinilig pa rin si Francis af kahit na messenger na lang ang nagdudugtong sa dalawa. Kahit na unting-unting binawi ni Francis ang mga times na nawala samin, di pa rin ako kuntento na puro na lang kay CLAIRE ang usapan namin! It's all about fucking Claire. Sa totoo lang, napakaganda naman kasi talaga ni Claire, kahit nga ako naging crush ko din iyon nung una, pero man! If she's the reason na parang feeling ko nawawala sakin ang bestfriend ko, parang makakapatay ako sa gigil.

Some time in that month, umuwi sina Mama and Papa sa probinsya dahil sa may aasikasuhin daw, at iniwan muna ako sa bahay for 3 days. Si Francis muna ang naging kasama ko sa bahay. So kaming dalawa lang ni Francis sa bahay nun for 3 days, payag naman ang parents ni Francis na dito siya magstay para may kasama ako. Pero fuck it! Kahit kaming dalawa at nasa bahay pa namin, siya ang laging nag-iingay, you know, CLAIRE AGAIN!

Pagkagabi ng unang araw na wala sina Mama at Papa. Nang matutulog na kami, ako naman ay nagpepretend na nakikinig, pero naiirita na ako, na hanggang sa pagtulog ba naman namin, si Claire pa rin ang gusto niyang pag-usapan namin. Inside me was like "OH MY GOSH FRANCIS! STOP IT!! PLEASE!!!" Nagpaalam ako na iihi lang ako. So bumaba ako at nag-CR. And inside the CR, I was crying. Crying, na nasasaktan ako. Yung iyak ng isang broken na tao. That's how I felt. I felt like wala akong kakampi, dahil pati ang bestfriend ko may mahal namang iba. I felt na walang makikinig sakin, dahil ang bestfriend ko ang rason kung bakit ako nasasaktan. Dahil sa... mahal ko na ang bestfriend ko.

Nagtagal ako sa CR, dahil sa kadramahan ko sa loob. Maya-maya pa ay kumatok si Francis.

"Vince, ang tagal mo. Anong nangyari?" sabi niya mula sa labas.

Bigla naman akong punas ng luha ko, nag-ilamos ng mukha, at lumabas.

"Umiyak ka?" tanong niya sakin.

"Ha? Ako? Wala, nag-ilamos lang ako."

"Kanina pa kita naririnig diyan, wag ka nang magsinungaling. Anong problema?"

"Ah... Eh. Wala lang yun. Matulog na tayo."

"Vincent, please, I'm your bestfriend, you can tell me whatever your problem is, I'll listen."

"Bestfriend? Talaga ba? Wow! Di ko alam, pero since dumating itong demon-girl na Claire na yan sa buhay mo, parang nawala ako sa buhay mo na parang bula. Tapos ngayon sasabihin mo na bestfriend kita? You know what, ngayon lang ako naging ganito kaprangka sa pagsasalita sayo."

Napayuko si Francis, napatahimik at nagpatuloy pa ako.

"Alam mo ba Francis, I've never felt this much pain as before. Walang rejection ang nagparamdam sakin ang ganito kasakit. Alam mo, mali din ako eh, mali na nagpretend ako na suportado kita sa pagpursue mo kay Claire, oo nung una, pero as time goes by, parang naramdaman ko na I just faded away eh. Parang nawalan ako ng part sa buhay mo, parang naging kakilala mo lang ako na kinukwentuhan mo ng kung ano-ano sa Girlfriend mo. Aaminin ko Francis, oo! NAGSESELOS AKO! SOBRA SOBRA! Habang pinupursue mo ang babaeng nais mo, nasasaktan ako, nagseselos, nararamdaman ko na parang inagaw na sakin lahat nung babaeng yun."

Nanatili siyang tahimik.

"Pero ano magagawa ko, di ko naman pwedeng ipagbawal ka sa gusto mo dahil magiging masama akong bestfriend diba? Ayaw kong pagbawalan ka sa kasiyahan mo. I'm just a friend, and I can do nothing. Magiging selfish ako if I did."

Nakayuko pa rin siya, at nanatiling tahimik.

"Let's just forget about this bro. I'm sorry. Forget everything I said, tara matulog na tayo."

Lalakad na ako papunta sa hagdan papuntang kwarto, nang bigla niya akong tinawag at hinila pabalik. Bigla niya akong hinalikan sa labi, at tumagal iyon ng ilang segundo. Umiiyak si Francis.

"I never knew, I was this bad as a bestfriend to you. Vince, I-I-I'm so sorry. I never should've gave her the 100%. May nasasaktan na pala ako. Nagiging masaya nga siya, at masaya nga ako, pero nasasaktan ko naman pala ang Bestfriend ko. I'm sorry Vince. I've been selfish."

At muli niya akong hinalikan. Never niya pa akong hinalikan ever in the course of our friendship, at nilasap ko ang mga halik na iyon, dahil sa naramdaman ko doon ang sincerity niya. Minsan na din kaming nag-away, pero ngayon niya lang ako hinalikan.

"Mahal kita Vincent! Tandaan mo yan!"

My heart melted when he said those words, and my heart immediately felt at ease and I have forgiven him. Ginantihan ko siya ng halik kahit na umiiyak na din ako.

Pareho kaming luhaan sa kakaiyak sa emotional na pangyayari. So umakyat na kami sa kwarto, and we laid ourselves down. Niyakap niya ako at hinalikan.

"I will choose of never ever letting you go. You've been the best person to me eversince, and di ko ipagpapalit ang best na tao sakin."

"Di ko alam pre, mahal na mahal na kasi kita, na ayaw ko nang mawala at maagaw ka pa sakin ng iba. Ikaw ang nag-iisang best na tao para sakin, and masakit sakin na maagaw pa ang nag-iisang best na tao na iyon."

"I'm sorry Vincent for everything. Can I make it up to you?"

Wala pa akong isinasagot at hinayok na ako ni Francis ng halikan. Matagal tagal din kaming naghalikan. Nilasap ko ang bawat segundo na naglalap-lapan kami. Hinila niya ako papunta sa kanya hanggang sa ako'y pumaimbabaw sa kanya, at patuloy kaming naghalikan. Nagkikiskisan ang katawan namin habang naghahalikan at pati na rin ang mga bulges namin ay nagbubungguan. Sa puntong iyon, kinalimutan ko na lalaki ako, kinalimutan kong may kasintahan siya, at narito lang kami para iparamdam sa kada isa kung gaano namin kamahal ang kada isa.

Maya-maya pa ay naging mainit ang pangyayari, hinubad niya ang t-shirt niya, at tinungo ko ang kanyang utong at nilaro gamit ang dila ko. Mga ungol ang nagiging feedback niya sakin, sinipsip ko, dinilaan ko, pinaglaruan ko ang dalawa niyang utong, and it seems na nasasarapan siya. Hinalikan ko ang ibang parte ng katawan niya, at bumalik ako sa paghalik sa kanya sa labi. Napakasarap ng mga labi niya, ang lambot, kaya ramdam ko ang sincerity ng puso niya, sa lips niya nagmamanifest.

Pagkatapos ay hinubad niya ang t-shirt at shorts ko, at habang naghahalikan kami, hinimas-himas niya ang alaga kong tinitigasan na sa intensity ng pangyayari. Maya-maya pa ay tumambad sa kanya nag nagagalit kong 6 inch na ari ng kanyang tanggalin ang underwear ko, at for sure, kinalimutan niyang may kasintahan siya, dahil naramdaman ko iyon ng sinubo niya na ang ari ko.

Tila ba kakaibang sarap ang aking nadarama, kasama pa ang pakiramdam na si Francis pa ang gumagawa sakin nito, parang all those months na inignore niya ako, parang binawi niya na dahil dito. Sinubo niya ang ari ko at nagtaas-baba dito. Never pa akong nachupa, never pa akong chumupa, never pa akong nahalikan ng kapwa lalaki ko, kundi siya lamang. Kakaibang sarap ang aking nadama at tanging ungol na lang ang maisasagot ko pagka't ang aking nadarama ay di ko maipasalita.

Ginantihan ko siya, inilabas ko ang kanyang alaga na galit din at 6 inches. Never pa akong chumupa, pero para sa bestfriend ko, I'm willing to do it. Sinubo ko ito at sinipsip at pinaramdam ko sa kanya ang naramdaman ko ng ako'y kanyang chinupa. Tila ba, nalimutan ko na rin ang pinaramdam niya sa kin na sakit noong nakaraang mga buwan.

Matagal din ang chupaan na nangyari hanggang sa nilabasan na siya, nagsalsal siya sa harapan ko, at pumulandit galing sa ari niya ang napakaraming puting likido na tumalsik hanggang sa mukha niya. Nagsalsal na din ako sa harapan niya at nung labsan ako, tumalsik papunta sa mukha niya at katawan. Pinunasan ko ang tamod sa mukha at katawan niya gamit ang towel, at muli ko siyang hinalikan.

"I love you Francis."

"I love you to Vince. Promise, hinding-hindi na kita bibitawan ulit. Di ko na ipaparamdam sayo na pinagpalit ka. Di na kitang sasaktan muli."

Natulog kaming magkayakap, hubo't hubad. Pagka-umaga ay nagising ako sa ingay ng isang sasakyan. Tinignan ko kung sino ang nasa labas ng bahay mula sa bintana. Shit! Sabi nina Mama at Papa 3 days pa daw sila, bakit narito na sila? I heard footsteps of someone walking upstairs. May naglalakad papunta dito sa kwarto ko.

ITUTULOY