Kidnap my Heart (Part 2)

By: Antonyo

“Bakit ba siya nagpaiwan? Sino nang magbabantay sa kanya? Tsk, baka dahil sa Girlfriend nya kaya sya nagpaiwan.” Sabi ko sa sarili ko. Mas gumulo pa ang isipan ko parang sasabog ang utak ko, kaya I excused myself from our adviser at pumunta ako sa CR. Nag kulong ako sa isang cubicle sa pinaka dulo, di ko alam nag gagawin, natutuwa ako kasi bumalik na si Adrian, pero di mawala sa isip ko na, alam na nya na gusto ko sya, wala akong mukhang maiharap sa kanya. Di ko namalayan ang oras quarter to 12 na pala. Bago pa ako mklbas sa cubicle kasi nakka ramdam narin ako ng gutom, nang may narinig akong kumpulan na tao na papasok sa CR. “Uy pare, aalis na pala kayo papuntang Canada, bat nagpaiwan ka pa?” sabi ng hindi masyadong pamilya na boses. Sa loob-loob ko alam ko kung sino ang kausap nya, si Adrian, hinintay ko ang sagot nya medyo mtgal bago nka sagot si Adrian. “Dahil sa love pare, kasi parang di ko kaya malayo sa kanya”. Nang marinig ko iyon parang gumuho ang mundo ko, feeling ko babagsak ako pero hindi ko nman maigalaw ang katawan ko. “Wala ka namang girlfriend dba? O bka meron ka at di mo lang sinasabi?”, tanong ng kausap ni Adrian sa kanya. “Wag ka na nga pre, matuwa ka na lng at di ka nawalan ng bestfriend ditto sa school, bilisan mo na ang pag-ihi dyan at malapit nang mag lunch break”, tugon ni Adrian sa kausap nya. Nakalabas na ang dalawa ay prang wla prn ako sa sarili ko, pilit kong  lumabas pero parang ayaw ng katawan ko. Nag ring na ang bell hudyat na lunch break na, dun lang ako bumalik sa katinuan, dali-dali akong lumabas at nagtungo sa room. Hinihitnay na pala nila ako, at inabot sa akin ang bag. “Oh san ka ba galing? Bat mukha kang pinagsakluban ng langit at lupa? Dapat nga masaya ka kasi andito na si Adrian ulit”, tanong ni Gino. “Oo nga”, gatong pa ng ibang mga kaibigan ko. “Sus, nde ah masaya nga ako oh”, sabay unat ng bibig ko sa isang smiley shape. “Haha, oo na lang, para mawala yang lungkot mo ikain na lng natin yan, lina kayo sa canteen at bka magkaubusan nan man ng mga pwesto”, pag nayaya ni Cris sa amin.

Natapos na lunch, ang klase sa hapon, pilit kong chinicheer-up ang sarili ko. Tama sila dapat nga masaya ako kasi andyan na si Adrian ulit, ano naman ngayon kung alam na nya, sa kita ko naman wala syang paki alam, di naman sya galit sakin. Papalabas na kami ng room ng mga barkada ko nang inapproach kami ng bestfriend ni Adrian, si Dereck, sya pla yung kausap ni Adrian kasi nabosesan ko. “Uy, punta daw kayo mamaya sa bahay ni Adrian, magappa celebrate sya kasi pinayagan syang manatili dito. Pinapasabi nya kasi nauna na sya at mag aayos pa sya dun. Susunod na nga ako pagkatapos kong sabihin ito sa inyo”, sabi ni Dereck. “Don’t worry imbitado lahat ng klase, nasabihan ko na sila kanina”, pahabol nya. “Cgeh2, maasahan nyo kami, dba guys?”, sagot ni Elton na parang sure na sure talaga. “Yes, oh ikaw Carlo dapat present ka tlgah, di bale susunduin ka naming para sugurado”, dagdag pa ni Gino.

Nakauwi na ako sa bahay, feel ko ulit yung lungkot na di ko maipaliwanag.” Pupunta ba ako kina Adrian? Nakakahiya namn ata, isa pa baka andun lng yung babaeng dahilan ng di nya pag alis”, mga tanong ko sa aking sarili. Nagising na lng ako sa ingay ng doorbell, nakatulog pala ako sa kakaisip. “Hoy Carlo, san ka na ba?”, sigaw ni Gino na mukhang inip na. Dali-dali akong bumaba para pagbuksan sya ng pinto. “OMG! Ano yan di ka pa bihis?”, gulat nyang tanong. “Nakatulog ako eh, di na siguro ako pupunta”, sabi ko sa kanya. “Anong hindi? Minsan lang to mangyari, ayaw mo pa nun makikita mo na ang loob ng bahay ng pinkamamahal mo?”, sagot nya na may halong tawa. “Anong nakakatawa? Seryoso ako, ayokong pumunta”, galit kong sagot. “Hay naku! Kung ayaw mong pumunta, kalimutan mo nang may friend ka na ang panaglan ay Gino!”, pananakot nya na sa tingin ko parang seryoso. “Grrr. Fine, pero sandal lng tayo dun ah?”, sagot kong napilitan. Yun nga, nag bihis na ako at umalis na kami. Dala ni Gino ang kotse ng tatay nya, medyo malapit lng pla yung bahay ni Adrian nasa kabilang subdivision lang.

“Oh, andito na tayo”, sabi ni Gino. Malaki ang bahay nila, pinbaba nya ako ng kotse sabi nya maghintay lang daw ako kasi susunduin nya pa yung iba naming friends, aayaw sana ako pero kumaripas ng ng takboyung kotse kaya wala na akong nagawa, ayokong pumasok sa loob, sa labas lang ako ng gate nag hintay, ilang minute na akong naghihintay, masakit na yung paa at balakang ko sa kakatayo kaya nag doorbell na lng ako. Ilang sandal pa may nagbukas ng pinto, kita ko si Adrian, ang gwapo nya sa board short nya at sa sando nyang puti. “Sya lang ba ang tao? Saan yung iba?”, pag-aalala kong tanong sa sarili. Kinabahan ako ng todo, ano ba to parang di ko kaya. Papalapit na sya at wala akong magawa. Binuksan na hya ang gate at pinapasok ako. “Uy Carlo, bat ikaw lang? San sila?”, bungad ni Adrian sa akin. Di ako maka salita, nakasagot man ako pero pa utal-utal. Sinabi kong may sinundo lang si Gino at paparating na, at nakiusap ako if pwede ba akong mag stay sa terrace nila, masakit na kasi ang paa ko kakatayo sa kakahintay. “ Sus, bat pa sa terrace eh pwede naman sa loob, andun sila sa loob kumakain, pasok ka na at medyo malamid ditto”, paanyaya ni Adrian sa akin. So wala akong nagawa kundi pumasok na lang, kahit na parang sasabog na puso ko sa kaba.

Tanging tunog ng pinto ang narinig ko nung nakapasok na kami sa loob ng bahay, ang una kong napansin eh yung interior ng bahay, ang ganda. Pero huli ko nang namalayan na walang tao. “Huh? Saan yung iba? Sabi ni Adrian andito lang sila”, pagtataka kong tanong sa aking sarili. Nagulat akong may humawak ng kaliwang kamay ko. “Ang lamig ah, kinakabahan ka ba?”, ang nakakgulat na tanong nya. Naguguluhan ako, surprised, di ko maipliwanag, “Bakit walang tao? Bakit nya hawak0hawak ang kamay ko?”, tanong ko sa sarili ko. Hinila ako ni Adrian papunta sa kanya, ngayon nkayapos na sya sa akin. Ramdam ko ang init ng katawan nya. Kinakabahan ako pero nangibabaw ang tuwa na kinikilig. “Bakit? Bakit?” ang tanging tanong ko sa sarili ko. “Carlo, bat k aba malungkot? Kung malungkot ka malungkot rin ako. Kaya tama na, okay?”ani ni Adrian. Wala nang kalagyan ang kaba ko at prang na overdose na ako ditto at nawala yung hiya ko, inangat ko yung ulo ko at nakita ko ang maamo nyang mukha na nakatitig sa akin. Kita ko yung sinseridad sa mata nya. “Nalungkot ako kasi di ka nagging masaya nung sinabi ni ma’am na mag stestay na ako, di mob a alam na ikaw ang dahilan bakit ako nagpaiwan? Ha?”, ang nakakgulat nyang rebelasyon. Parang gusto kong maiyak sa tuwa na hindi ko maipaliwanag, ginantihan ko na lng sya ng yakap, hinahagod ko nag likod nya na parang kinakalma sya. “Bat di ka magsalita? Simula pa nung first year tayo alam ko na may gusto ka sakin, alam ko ring tinitignan ko ako parati. Noon parnag naiilang ako, pero kalaunan okay lang at nagugustuhan ko. May kakaiba akong nararamdan sa iyo Carlo! Kaya nga pinakausapan ko ang classmates at barkada mo na isetup tayo ngayon”, dagdag pa nya. Luminaw na sa akin ang lahat at di ko mapigilan ang mapaiyak. Hinawakan nya ang mukha ko at pinahid nya papalayo ang luha ko at sa di inaasahan, naramdaman kong dumampi ang labi nya sa noo ko. Nagulat ako, “Adrian…”, ang tangi kong nasabi. “Shhh…”, tahan na. Bumaba sa Ilong yung halik nya at ang pinaka aasam ko, naglapat yung labi namin. Parang teleserye na huminto yung oras na tlgang gugustuhin mong wag nang matapos pa.

To be continued.