By: Geo
“Teh, san ka na ba? Mag-1 hour na akong naghihintay sa’yo dito sa plaza ah,” ang text ko kay Em, best friend kong bakla sa Bacolod at sa work.
I am Geo. 22. Tubong-Mindanao ako at tinuturing kong adventure ang pakikipagsapalaran ko sa Bacolod. Cebu kasi ang usual destination ng mga taga-Mindanao and no one would even think of Bacolod City as a place kung saan magwork. I, on the other hand, am just too adventurous. Well at least I think I am. Inimbita lang ako ng isang kaibigan kong babae, si Rona, upang magbakasyon at damayan sya sa kanyang depression doon. End of July noon at almost a week din akong gumagala sa city. Siya lang kasi mag-isa sa Bacolod at kahit magnightout ay di nya nagawa, isang bagay na nakasanayan namin sa Mindanao. Ayun na nga, napadpad ako sa Bacolod at kahit di ko maintindihan ang dialect, Bisaya ako, ay nagustuhan ko ang city dahilan ng pagbalik ko sa September upang mag-apply ng trabaho sa isang call center, at agad naman natanggap for training on October.
“Wait lang, teh. Malapit na ako,” reply ni Em. 10pm na ata nun at plano sana naming magnightout. Kagagaling ko lang sa isang team dinner na pinasimunuan ng Team Leader namin, which hindi dinaluhan ni Em. Last na raw kasi yun kasi nagpullout na yung account. At kahit two months lang akong nakapagwork, sulit naman kasi madami akong natutunan.
“Sige. Nasa tapat lang ako ng Jollibee dito sa may plaza ah. Text mo agad ako pag dito ka na.”
“Teh, join muna tayo sa mga friends ko.Nagpromise kasi ako na ililibre ko sila. Tangina! Taghirap na naman ako nito!”
At nang dumating na si Em, pumara na agad kami ng jeep papuntang Gypsy, isang bar, sa may Art District. And along the way, pinagsasabihan ko sya kung bakit di sya dumalo sa dinner at kung bakit ang tagal nya. Nasa bar na kami noon at parang bottomless ang panlilibre ni Em ng drinks, mga limang pitsel na ata ng mix yun at medyo nagworry na ako sa kanya.
I am Geo. 22. Tubong-Mindanao ako at tinuturing kong adventure ang pakikipagsapalaran ko sa Bacolod. Cebu kasi ang usual destination ng mga taga-Mindanao and no one would even think of Bacolod City as a place kung saan magwork. I, on the other hand, am just too adventurous. Well at least I think I am. Inimbita lang ako ng isang kaibigan kong babae, si Rona, upang magbakasyon at damayan sya sa kanyang depression doon. End of July noon at almost a week din akong gumagala sa city. Siya lang kasi mag-isa sa Bacolod at kahit magnightout ay di nya nagawa, isang bagay na nakasanayan namin sa Mindanao. Ayun na nga, napadpad ako sa Bacolod at kahit di ko maintindihan ang dialect, Bisaya ako, ay nagustuhan ko ang city dahilan ng pagbalik ko sa September upang mag-apply ng trabaho sa isang call center, at agad naman natanggap for training on October.
“Wait lang, teh. Malapit na ako,” reply ni Em. 10pm na ata nun at plano sana naming magnightout. Kagagaling ko lang sa isang team dinner na pinasimunuan ng Team Leader namin, which hindi dinaluhan ni Em. Last na raw kasi yun kasi nagpullout na yung account. At kahit two months lang akong nakapagwork, sulit naman kasi madami akong natutunan.
“Sige. Nasa tapat lang ako ng Jollibee dito sa may plaza ah. Text mo agad ako pag dito ka na.”
“Teh, join muna tayo sa mga friends ko.Nagpromise kasi ako na ililibre ko sila. Tangina! Taghirap na naman ako nito!”
At nang dumating na si Em, pumara na agad kami ng jeep papuntang Gypsy, isang bar, sa may Art District. And along the way, pinagsasabihan ko sya kung bakit di sya dumalo sa dinner at kung bakit ang tagal nya. Nasa bar na kami noon at parang bottomless ang panlilibre ni Em ng drinks, mga limang pitsel na ata ng mix yun at medyo nagworry na ako sa kanya.