By: Confused Teacher
Hi, I just want to thank first the KM admin for posting my stories and the readers as well for your positive feedbacks/comments. They are really an inspirations for an amateur writer like me to receive such praises. Dati wala akong hilig magsulat hindi nga impressive ang grade ko sa composition but your comments/feedbacks encourage me to continue writing. For those who don’t know I have sent several stories here like Ang Sakristan, Sa Likod ng mga Bato, Outstanding Teacher, Exit, Tale of a Confused Teacher, etc. If you were asking why they have different authors it is because they were from different persons. Merong personal friends ko, merong nakilala ko lamang sa site na ito. Ako lamang ang nagsulat ng stories nila based sa kwento nila sa akin. May mga konti akong binago, like the names of the characters at ilang dialogue lalo na kung masyadong boring minsan yung exact settings para na rin safe but the storyline ay kung ano yung totoong nangyari. At sisinigurado kong nabasa muna nila at may approval sila bago ko isend sa admin. My only story here is the Tale of a Confused Teacher pero sa mga susunod kong stories kung payag pa kayong magsend ako I will use Confused Teacher para alam ninyo kung sino nagsulat. Here’s another story that really touched my heart. Hope you’ll like it. Enjoy reading
“Sige po Tita, papunta na ako diyan. Saglit lamang po magpapaalam ako.” Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Bagamat pinipilit kong magpakatatag pero parang gusto na ng utak kong bumigay. Dali-dali akong pumunta sa nurse station at sakto naman naroon ang head nurse namin. Nagpaalam agad ako na may emergency lamang at kailangan kong umuwi. Ayoko sanang mag drive dahil parang hindi ko talaga kayang mag focus pero this is the fastest way para makarating agad ako dahil kung magko- commute ako ay tiyak na aabutin ako ng siyam-siyam kahit pa alanganing oras naman. Kaya kahit magulo at tuliro ang utak ko kailangang kong magpakatatag.
Dalawang taon na rin ang nakakalipas mula noon pero sariwa pa sa akin ang lahat na para bang ang bawat pangyayari, usapan at maging ang sakit ay narito pa rin. Parang kahapon lamang nangyari ang lahat. Ramdam ko pa rin ang lungkot at hindi ko alam hanggang kailan ko titiisin ang lahat ng ito. Kung pwede lamang sumigaw, magwala, iuntog ang ulo ko sa sa batong kinauupuan ko ngayon. Dahil maging ang batong ito ay nagpapaalala sa akin ng malungkot na kahapon. Gusto ko nang kalimutan ang lahat, tanggapin ang mga nangyari pero bakit ganon,