Campus Romance (Part 4)

By N.D. List

Patapos nako ng pagkain nang makita kong papalapit sakin sina Noah at Carla. Nakikita ko sa mukha ni Carla na parang sinasabi nya na tinangka nyang i-divert si Noah pero hindi sya nagtagumpay.

Masyadong maliit talaga ang mundo pag meron kang taong iniiwasan. Minsan talaga gagawa at gagawa ang tadhana ng paraan para magkita kayo ng taong ayaw mo nang magkaroon ng kahit ano pa mang uri ng kaugnayan. Yung tipong sana ay hindi mo na talaga sila makita sa buong buhay mo.

Ang exag ano? Pero ganun talaga ang naiisip ko kaninang nadinig kong nag-uusap sina Noah at Marcus tungkol sakin at sa ginawa nilang pagpupustahan sa pagiging bakla ko. Not that I don't feel sore about it anymore. Masama pa din ang loob ko pero naisip ko din na pwede din namang hindi lang yun ang intensiyon nya para kaibiganin ako. Baka nung una oo. Pero naisip ko din kasi na hindi din naman nya sinabi kay Marcuss yung tungkol samin na Carla gayong siya lang naman ang pwedeng maging motibo nya para maging interesado sa pagkalalaki ko. That is a sign of concern. Pero kahit naman may napag-usapan silang pustahan, hindi pa ba kami ganun ka-close ni Noah para sabihin nya sakin ang tungkol doon? Sabagay, sa isang banda, hindi din naman ako fully honest sa kanya. Hindi ako nagiging totoo sa kanya dahil hindi ko inaamin na may libog akong nararamdaman sa kanya. Saka may pinaggagalingan naman ang pagdududa nila. Totoo naman talagang bakla ako.

Hindi naman ganun katindi ang galit ko kay Noah. I mean, not to a point na ayaw ko na syang makita sa buong buhay ko.
Kung tutuusin, masaya naman ako pag kasama ko sya. Masaya naman syang kasama. Mamimiss ko sya kung tuluyan ko na syang iiwasan. For now, I can just avoid having conversations with him kagaya ng dati. Hindi ko naman sya totally kailangan iwasan. That's too much of a hassle.

"Hey!" bati ni Noah.

Isang pilit na ngiti ang sinagot ko saka ko tinaas ang dalawang kilay ko to return his greeting. Umupo sila sa kabilang side ng table at parehong nakaharap sakin.

"What's up?" casual na tanong nya.

Ano 'to? Normalan lang? Chill na tayo ng ganun ganun lang?

Bago ako nakasagot ay nag-ring phone ni Carla na sinagot naman nya. Pagkababa nya sa phone ay tumayo kaagad sya sa upuan at nagpaalam.

"Hey, guys, dumating na kasi yung isa naming kagrupo. Kailana namin i-rehears ng mabilisan yung parts nya. I gotta go, sorry!"

Tumingin sakin si Carla na nabasa ko sa mukha nya na humihingi sya ng sorry dahil kailangan nya kaming iwan ni Noah na kaming dalawa lang. Bad trip.

"So?" basag ni Noah.

"What?"

"What do you mean 'what'? How are you?"

"Nothing. I'm good. Patapos nako kumain actually. Baka bumalik ako sa room nyan to review."

"For what? Tagal pa ng exam." inaantok na sagot ni Noah sabay patong ng dalawang kamay mesa at inunan ang kanyang ulo.

"Bakit ba? Ayokong maghabol days before exam. Edi matulog ka muna dyan." tatayo na sana ako ng medyo tumaas ang boses ni Noah.

"Hey, what's going on? Do we have a problem?"

"I dunno! Do we?" napapa-accent nanaman ako.

"Why are you so aloof kanina pa?" naging malumanay ulit sya.

Natigil ako. Tinantya ko kung ready ba ako sa all out confrontation. I backpedalled. Ayoko muna.

"Wala, it's just... ewan ko. Hangover maybe." palusot ko.

"Well do your thing there. Dyan ka mag-study tapos matutulog ako dito like we sometimes do here. Nakakahiya kaya matulog mag-isa dito."

Wala nakong masagot. Lintik naman. So ano naman ang gagawin ko ngayon habang matutulog 'tong kanong hilaw na'to sa harap ko e wala naman talaga akong balak mag-review?

Naghahanap ako ng notes na pwede kong gamiting props para kungwari magrereview talaga ako ng biglang inangat ni Noah ang mukha nya at nagtanong sakin.

"Hey, did Marcus ask you about... you know... he was.... ahm... he wanted to be tutored. He asked me to ask you but I told him sya nalang mag-approach sa'yo."

"He did but I said 'no'."

"Why?"

"I just don't have the time."

"You can give time kay Wil tapos kay Marcus, you can't?"

"You know what? Nasagot ko na lahat yan kanina kay Marcus. Uulitin ko nanaman? Wil is a friend and it's my choice to keep on tutoring him. Siya lang ang kaya kong bigyan ng oras ngayon."

"Come on, man! Marcus badly needs it. Kaibigan mo din naman sya."

"Kaibigan? Marcus has always been obnoxious and I don't remember ever feeling na he likes my company. He's arrogant and insensitive. Tapos kung ano-ano pang bisyo ang tinuturo nya kina William!"

"What the fuck!!!? What are you talking about? Marcus was never like this back home! Hindi naman sya inom ng inom and he was never into toking! These friends of yours, sila ang nagtuturo sa kanya. Stop treating them like their kids. These people are more fucked up than my cousin."

Madiin ang boses na Noah pero pinipilit nyang wag madinig ng ibang tao sa canteen ang sinasabi nya. Hindi ko napaghandaan ang mga sinabi nya. Tumahik ako sandali bago ko sya kalmanteng sinagot.

"Siguro nga madami ding mali sa kanila but they never treat me like I'm...  Well... I enjoy their company kasi hindi mataas masyado ang tingin nila sa sarili nila. They respect me. Nakikinig sila sakin."

"Are you sure about that? You're still gonna help them even if they don't deserve it?"

"That's what friends are supposed to do, Noah. Take care of each other at hindi ka gagawa ng ikakasama ng loob nila. Kaibigan ko si William kahit anong klaseng tao pa sya kaya gugustuhin ko pa ding gawin kung ano ang makakabuti sa kanya."

Hindi ko na hinintay sumagot si Noah. Tumayo nako at naglakad pabalik sa room namin para sa susunod na klase.

Hindi nadin kami nag-usap hanggang sa matapos ang klase. Nabawasan naman ang sama ng loob ko sa kanya dahil nabaling na sa ibang mga bagay ang utak ko. Kay Marcus at ang pagbibintang ko sa kanya na masama syang impluwensya kina Wil at Von. Iniisip ko din kung bakit tinanong ako ni Noah kung sigurado ako nung sinabi ko na nirerespeto ako ng dalawa. Praning nanaman. Puta! Kasama talaga sa pagiging klosetang bading ang pagiging praning.

***

Naglalakad ako papunta ako papunta ng CR mapansin kong sumusunod sakin si William

"Uy? San ka pupunta?" nagtataka kong tanong.

"Ha? Diba maglelesson tayo?"

"Tanga, wala naman tayong session ngayon diba? Sa Monday na tayo nyan."

"Ha? Anong araw ba ngayon? Ay, oo nga, pucha nakalimutan ko. Sana pala sumama nako kina Von."

"Edi habulin mo. San ba punta nyo?"

"Edi noms ulit. Hahaha. Yaan mo na, aga pa naman e. Uwi muna ako para magbihis. Gabi pa naman iinom mga yon."

"O, bahala ka. O sige na."

"Pero nagugutom na'ko kuya, eh. Tara samahan nalang ako, kain tayo sa Burger King."

"Sige, pass muna. Di pako sumusweldo eh."

"Di. Libre na kita. Nakuha ko na yung allowance ko kay mama, e. Saka para makapagkwentuhan din tayo."

Natuwa naman ako at inaya ako bigla ni William na kumain. Hindi ko din in-expect na gusto nya makipagkwentuhan. Madalas naman kaming mag-usap outside of our lessons. Minsan nagkukwento din sya ng pakonti-konti sa buhay nya. Kung gaano sya ka-close sa nanay nya nung maliit pa sya at kung papano nawala yun nung lumaki na sya at 'nagkasungay'. Nagtaka lang ako kasi he's not the type who would look forward na makipagkwentuhan sa'kin kasi parang wala naman kaming parehong hilig and we don't really have a lot of things to talk about.

Habang naglalakad kami palabas ng campus, may kung anong eksena na naman ang pumasok sa isip ko. Naisip ko nanaman ang pokpok na si Trisha. Baka hihithit nanaman sila ng kung ano. O magse-sex. O pareho. Tangina nitong mga nakapaligid kay William. Mga demonyo. Nakakaaning.

Pagkapasok namin ng Burger King, naupo agad ako sa isang table at umorder naman sya. Sabihin ko daw ang kahit anong gusto ko. Mayabang yata ang allowance ni mokong.

Pinagmamasdan ko si William habang nakapila sya. Mukhang walang kamuwang-muwang sa mundo. Ito yung tipo ng bata na mukhang pinipilit mapabilang sa kanyang grupo kaya pinipilit magpaka-astig pero hindi pumapayag ang hitsura nya. Mukhang may gatas pa sa labi kaya binabawi nya sa paggawa ng mas matinding kalokohan para mapabilang sa grupo nya. Pero hindi ganun. Mukhang mas mulat pa 'tong batang to sa kamunduhan kesa sakin. Teka nga bakit ko ba sya tinatawag na bata. Ilang taon lang naman ang tanda ko sa kanya.

Hindi kami masyadong nag-uusap habang kumakain kami. Pero nung patapos na kami, nag-open na din ako ng conversation.

"Kumusta ka ba, Wil?"

"Ayus lang naman. Bakit?" bahagya syang tumawa.

"Wala lang. Naisip ko lang, di ka ba pinagalitan sa inyo pag umaga ka na umuwi?"

"Di. Kanino naman ako mapapagalitan?"

"Sa ano... kina mama mo ganun"

"Di. Wala naman si mama sa bahay. Iniwan nako nun. Sina tito ko ang kasama ko sa bahay at di naman ako pinakikialaman ng mga yon."

"Diba dati sabi mo kasama mo sya? Kinukwento mo pa nga na parati kang nasesermonan diba?"

"Aah, hindi, one week lang yon kuya. Umalis kasi ang asawa nya nun kaya naglagi sya sa bahay ng isang linggo. Buti nga yon one week lang eh. Para wala na ulit nakikialam."

"Pano ba yung setup nyo sa bahay? Pano ba exactly ang setup ng parents mo?"

"Hiwalay na kasi sina mama at papa matagal na. Siguro six palang ako ganon."

"Close ba kayo ni mama mo?"

"Oo sobrang close kami ni mama nun. Tabi nga kami matulog nun e tapos pag wala sya hindi ako makatulog. Medrep si mama nun e. Tapos may negosyo pa sina lola kaya mayaman pa kami nun."

"Bakit? Mayaman pa rin naman kayo ngayon diba?" pabiring sabi ko.

"Di na. Yung asawa ni mama ang mayaman. Kasi parang nalugi yata kasi yung negosyo nina lola nun. Hindi ko na maalala e basta nung pinilit ako ni mama na tumira na kami sa bago nyang asawa iyak lang ako ng iyak. Solo kasi yung kwarto ko eh kaya pinilit ko si mama na umuwi nalang kami. Para saan pang magkasama kami kung hiwalay lang kami ng kwarto."

"E ganun naman talaga and normal na setup ng pamilya na may kaya, Wil. Kung afford na i-separate na kwarto ang anak, ihi-hiwalay talaga sila."

"Hahaha. E bata pako nun eh. Basta ayoko nun. Tapos yun, parang umuwi kami ni mama kasi iyak din ako ng iyak. Tapos akala ko nga nun dun nakami ulit. Tapos paggising ko sa umaga wala na si Mama. Parang hinatid lang pala ako."

Sumikip ang dibdib ko sa mga sinabi ni William. Parang inabandona sya ng mama nya para lang sa bago nyang asawa. Pero what do I know. Hindi ko naman alam ang nasa isip nila.

"Anong ginawa mo nung nalaman mo na wala na sya?"

"Wala natulala nalang ako nun nung paggising ko. Tapos iyak araw araw. Parang pumunta yata silang Europe nun kasi mga isang buwan ko yatang hindi nakita si mama nun."

Awang-awa ako kay William habang nagkukwento sya pero hindi ko pinahalata. Parang naninikip ang dibdbi ko at medyo nagagalit ako sa mama nya. Pero syempre hindi ko naman din alam ang side nya kung bakit nya nagawang iwan si William para sa bagong asawa nya.

Maraming nakwento si William tungkol sa kanilang dalawa ni mama nya. Yung mga masasayang bagay na ginagawa nila dati. Normal naman ang boses at tono nya habang nagkukwento. Parang wala lang. Pero bihira lang syang tumingin sakin habang kinuwento nya yung mga bagay na tingin ko ay masakit din sa kanya. Madalas nakatingin lang sya sa kinakain nya habang nagkukwento.

Nung mahigit isang oras na kami sa Burger King ay nagsingit si William ng tanong.

"Kuya, pwede bang sa bahay nalang yung mga susunod na session natin?"

"Bakit naman? Edi pupunta pako sa inyo?"

"Oo. Wala lang para lang mas madaling mag concentrate ganon. Sabay naman tayo pupunta dun. Tapos hatid nalang kita pabalik."

"Sige ikaw bahala. Pakakainin moko. Hahaha!"

"Sige ayus lang. Take out tayo. O kaya kain na tayo sa canteen bago umuwi."

"Bahala ka. Sige."

"Saka kuya, hindi pala ako papasok ng last two subjects sa Monday. Punta ka nalang sa bahay."

"Ha? Loko ka! Ano naman ang gagawin mo sa Monday?"

"Hahaha! Basta may lakad ako. Punta ka nalang sa bahay after ng last subject."

"Ok, sige."

***

Iniisip ko habang papunta ako sa trabaho kung ano ang pumasok sa isip ni William kung bakit bigla nyang gustong sa bahay nalang nila kami magturuan. Dahil ba sa nahihiya saya na nakikita ng mga kaklase namin na tinuturuan ko sya? O baka naman nahihiya sya na baka pagtsismisan kaming dalawa. Baka kung ano-ano na ang kinuwento ni Marcus sa kanila. Heto nanaman po tayo sa pagka-paranoid ko.

Kaagad kong kinuwento ko kay Carla ang mga napagusapan namin ni William pati narin nung kay Noah at Marcus. As usual, hindi nanaman sya nagbigay ng opinyon nung kinuwento ko si William kaya nung hindi pa rin sya nag-comment kay Noah at Marcus ay sinita ko na sya.

"Wala ka man lang masasabi?"

"Eh, ano pa ba ang sasabihin ko e alam mo naman na ang dapat mong gawin dyan."

"So kung ikaw nga anong gagwin mo? Kainis ka din, e. Papapilit pa eh."

"Si Marcus, wag mo na problemahin yon. Simple lang namen e. Wala kang time. Ayaw mo, tapos! You don't owe anybody an explanation kung bakit ayaw mo."

"Ano bang tingin mo kay Marcus? Diba minsan nag-uusap na din naman kayo? 'Wag mong i-deny. Nakikita ako."

"Bakit dine-deny ko ba? Ayus naman si Marucs. Wala lang. Mabait naman sya pagdating sakin pero hindi mo pa din kilala diba. May pagnanasa sa sa isang diyosang kagaya ko eh."

"So may pag-asa ba sya sayo?"

"Jusko, Gab. Saglit palang nating nakasama yan. Minsan nga hindi sapat ang habang buhay para makilala mo ang isang tao. Pero tama naman si Noah. Masyado mong jinudge yung tayo. Saka bakit mo ba tinatanong, may gusto ka ba sa kanya? Sige sayo na. Tuhugin mo yung magpinsan."

"Sira!"

***

Natapos ang buhong weekend na hindi man lang nag text si Noah samantalang dati walang isang araw na hindi sya magtetext ng kung ano-anong walang kakwenta-kwentang bagay.

Hindi din kami nagpansinan nung Lunes pero ayus lang. Makaksanayan ko din.

Kagaya ng sinabi William, hindi sya pumaosk nung hling dalawang subject kaya nag-commute nalang ako papunta sa kanila. Nagulat ako pagdating ko sa harapan ng bahay nila dahil halos singlaki din ng bahay nina Noah ang bahay nina William.

May lumabas na babaeng nasa edad trenta mahigit ang nagbukas ng pinto saka ako pinapasok ng bahay.

"Sa unang pinto po sa taas ang kwarto ni Zion. Sabi nya sabihan ko daw po kaya na pumasok na kayo kaagad." utos ng katulong nila.

Sumunod naman ako at umakyat sa taas. Nadidinig kong bukas ang TV sa loob na kwarto at malakas ang volume masyado. Binuksan ko ang pinto saka ako pumasok pero di ko napaghandaan ang nakita ko sa loob. Isang batang babae ang nakatuwad at umuungol habang si William naman ay bumabayo sa likod nya. Natigilan ako at hindi ako makagalaw. Bukod sa ungol ng babae ay dinig na dinig din ang salpukan ng mga hita nila. Kagat labing nakapikit si William habang bumabayo. Ilang sandali pa ay biglang nyang hinugut ang sandata nya at saka nya sinabayan pag jakol. Naghuhumindig ang alaga ni Wiliam. Binuksan nya ang mga mata nya habang jinajakol ang sandata nya at nakita nya na nakatayo ako sa may pinto pero dahil sa puputok na sya ay hindi na nya nagawang huminto. Kitang-kita ko ang pagtalsik ang katas nya sa alikod ng babae. Napangiti sya. Bigla akong bumalik sa katinuan kaya umatras ako at sinara ang pinto.

Author’s note: Thank you for reading Chapter 4. I would really appreciate it if you take time to let me know what you think on the comments section. What are the good points and bad points of the story and how I tell it. I would appreciate your constructive feedback