Gitnang Luzon

By: Eric

Magandang araw sa lahat ng mambabasa ng KM. May ilang linggo na rin ang nakalipas simula nang swerteng matisod ko ang website na ito dala ng kagustuhan ko na makahanap naman ng ibang mapaglilibangan maliban sa kantutan sa naglipanang mga porn sites online at siyempre sa kalibugan na rin. Medyo nakakasawa na kasi pare-parehong posisyon, iisa rin lang naman ang ending. Tamod dito, tamod doon! Hay.... Hehe.

Noong una, medyo iniisnab ko pa ang mga websites na ganito kasi parang walang kwenta ang magbasa ng mga kwentong kalibugan. Isip ko noon na mas masarap naman talaga ang totoong sex kaysa sa magbasa tungkol dito. Alam n'yo naman siguro ang ibig kong sabihin, 'di ba?

Ngunit sa kakabasa nang kakabasa, maganda rin pala ang karanasan na ganito kasi pati imahinasyon at libog, nagsasama. Pamatay na kombinasyon! Ang ending para sa akin, lawa-lawang tamod sa katawan bukod sa walang puknat na precum. Hirap nga maglaba ng briefs kinabukasan, kasi naninikit ang tamod sa hibla ng tela. Hahaha!

Pero para mabalik sa usapan, napagdesisyunan ko na magbahagi ng sarili kong mga karanasan sa angkan ni Adan.. Hehe. Wala, di maiwasan eh. Sadyang ipinanganak na malibog sa isip at sa gawa, eh.

(Mas pinili ko ang sumulat sa sarili nating wika kasi sa tingin ko mas nakakalibog at mas mayroong dating ang kwento kung sa Tagalog isusulat. Sinikap kong maging inpormal o konbersasyunal ang dating na aking panulat dahil alam ko hindi ako nagsusulat para sa sarili ko. Siyempre, nariyan kayong mga 'target audience,'

ika nga nila sa teknikal na panulat. Mayroon na ngang nagsabi na ang pagsusulat ay paraan upang hindi lamang makaintindi kundi pati na rin ang maintindihan. Magkagayunman, pagpasensyahan n'yo na kung may naihalo akong manaka-nakang Ingles. Bilingual naman tayo, eh. Isa pa, may mga ideya talaga sa Ingles na hindi maisasalin sa wikang Tagalog. Kung maisalin man ay pihadong hindi magiging akma at pasok sa panlasa ng mambabasang malilibog tulad ninyo - at ako na rin siyempre.

Pagpasensyahan nyo na rin kung medyo mahaba-haba akong magsalaysay o mangusap dito kasi talagang hilig ko lang din ang sumulat. Bigong manunulat, eh. Hindi man maging lubusang Tagalog ang aking paraan ng panulat, sana'y magustuhan ninyo. Idagdag na rin ninyo sa inyong talaan ng pagpapasensyahan ang katunayan na ito ang una kong pagkakataong makibahagi sa inyo. Kaya maaaring magkaroon kayo ng mga pagtutol o bayolenteng reaksyon patungkol sa paraan ko ng pagsulat. Magkagayunman, tatanggapin ko ang inyong positibo't negatibong mga puna. "It's all good!" sabi nga nila sa Ingles.

Ang mahalaga, tigasan kayo. At gaya din diumano ng sinabi ng isang pilosopong sa Gresya nung minsang tanungin siya ng isang bata kung tama ba ang pakikipagtalik ng isang lalake sa kapwa nito lalake (pina-paraphrase ko lang, mga kaibigan) : "... Hindi na mahalaga kung magtalik man (ang lalake sa lalake). Ang mas mahalaga ay kung may positibong mangyayari matapos ng kanilang pagniniig..." Astig 'di ba?

Kung kaya naman, kahit na hindi ko man magawang pisikal na makaniig kayong lahat na malilibog na mambabasa, halina't pagniigin natin ang ating mga isipan. At kayo na ang bahala kung kapulutan man ninyo ng aral ang kwento ko. Hahaha!

Ngayong tapos na ang mga pasakalye ko, umusad na tayo sa storya.)

Ako nga pala si Eric (panagong pangalan lang 'yan). Maliit lang ako. 5'4" ang taas, kung matatawag bang taas 'yun. Kung naniniwala kayo sa mga sabi-sabi, ang sabi kasi nila kung anong iniliit ko, siya namang kinagwapo ko. Sabi ko naman, talagang ganoon ang buhay. 'Di mo kayang angkinin lahat ng mga pisikal na katangiang gusto mo. Pero sa pa-humble effect, mga nangungusap na mga mata, at angking killer smile ko (daw), marami na akong napataob, napaluhod, at napadapang mga babae at lalake. (Heheh!) Moreno ako pero makinis at pantay-pantay ang kulay. Matangos ang ilong. Malalim ang mga mata pero mahahaba ang pilik mata. Walang gaanong bakas ng taghiyawat. May gaotee - na pambrotsa. May dalawang maliliit na peklat: isa sa may puno ng ilong at isa sa kanang kilay. Resulta ng pakikipag-away nung binata pa. May dimples ako. Oist! Pinaghirapan kong hulmahin ang mga 'yan pagkaraan ng ilan-daang libong mga ngiti. Simula't-sapul, bilugin ang katawan ko. Hindi payat at hindi rin masyadong mataba. Tama lang. Masarap yakap-yakapin lalo na sa mga panahong maulan at malamig. 'Yung tamang pam-boyfriend diyan sa kanto o kaya katrip sa talahiban! Hehehe

Ngayong may ideya na kayo kung ano ang itsura ko, pihitin naman nating pabalik ang oras sa panahon ng aking kamusmusan...

Bata pa lang ako noon, siguro mga 5 o 6 years old, nang mapansin ko ang kaibahan ng babae sa lalake. Pareho kong nagugustuhan tingnan at obserbahin mga pinsan kong babae at lalake at pati mga kapitbahay ko noon, di nakaligtas sa mapanuri (at bastos?) kong mga mata kahit paslit lang ako noon.

Ang mga babae ay may kakaibang gawing nakapagpapataba ng puso. Magaganda. Kaaya-ayang tingnan. Masarap kausapin at asarin. (Hehe!) Ang mga batang lalake ang ginawa kong sukatan ng kung ano at alin ang wala akong meron sila. Minsan nakakainggit kasi ganito sila o kaya nama'y ganoon sila. Sana mayroon akong ganoong magagandang aspeto nila. Alam ko lang na nararamdaman ko lang ang mga bagay na 'yon pero 'di ko pinapansin. Pero natuto rin akong tanggapin ang meron ako kalaunan. Importante lang sa akin ang makaalam at makaunawa, bagay na dala ko pa rin hanggang ngayon. Siyempre naman bata lang ako noon at wala pang kamuwang-muwang.

Kung makikita n'yo ako noon, ako 'yung cute na cute na batang masayahin, palatawa, malaro. Pero mayroon ding pagkakataong nanaig sa akin ang pagkamatahimik, mapagmasid, at pala-isip kasi kapag bata ka pa punung-puno ka ng kamanghaan sa lahat ng bagay. Gusto mo malaman ang "paano, bakit, saan, at kailan" ng mga bagay-bagay. Pero hindi ako gaanong palatanong. Maaga kong nalaman sa pagmamasid sa mga nakatatanda na maikli ang pasensya nila at agad nayayamot kapag may batang nagtatanong nang nagtatanong sa kanila. Mausisa pa man din ako noon. Pati na rin ngayon, ugaling nadala ko mula pagkabata. Madalas silang umiiwas at pilit iniiba ang usapan. Kung kaya naman, kapag may gusto akong malaman ay ako na mismo ang gagawa ng paraan para dito. Sa abot lang naman ng aking makakaya.

Nakatira kami sa kapatagan ng Gitnang Luzon, ang Pampanga. Dito na pinili ni Mama at Papa na manirahan sapagkat ayaw mawalay ng Mama ko sa Tita kong nakapangasawa ng Capampangan. Magaganda ang lahi ng mga Capampangan. Palibhasa'y mas maraming nanirahang mga Kastila sa Pampanga noong unang panahon. (Tingin ko lang naman. Bakit? May History Major o historian ba diyan sa inyo?) Nagkaroon tuloy ng paghahalo ng mga lahi at pagkagaganda ng mga kinalabasan. Pero hindi kami Capampangan. Sabihin na nating nag-ugat ang angkan namin sa Kabisayaan.

May halo ring Kastila ang pamilya ko sa parehong magulang, parehong mayayaman sa lupa at sa lupa lang naman. Pero mas nakuha ko yata ang dugong Aeta kaysa sa Kastila. Marami akong mga pinsan sa mother's side na dumadalaw o kaya naman ay humihingi ng tulong sa mga magulang ko noon. Maalwan pa ang kinalakihan kong estado ng pamilya namin noon, tulong lang nang tulong si Mama. Matatangkad at matitipuno ang mga kalalakihan dahil banat sa trabaho sa probinsya; magaganda, mahihinhin, at magigiliw ang mga kababaihan, tanda ng pagpapalaki nila noon sa mga kabataang daligita sa probinsya.

Subalit may isa akong pinsan na kakaiba sa paningin ko. Si Kuya Richard ('di niya tunay na pangalan), anak siya ng Tita Neneng ko na nakapangasawa ng Capampangan. Noong mga panahong iyon, nasa edad biente pataas na si Kuya Richard. Kumpara sa iba kong mga pinsan, maputi siya dala na rin sa kadahilanang maputi si Tita at si Tito ay kitang-kitang may lahing Kastila. Maputi, matikas ang pangangatawan, may mahahabang alon ang kulot ng kanyang maitim na buhok, mapupungay ang mga mata, matangos ang ilong, mamula-mula ang pisngi at likas na mapupula ang mga labi. 'Yan ang mga katangiang nakatawag ng pansin ko sa kanya. Sa madali't sabi, gwapung-gwapong lalake si Kuya Richard. Para sa akin noon, siya na ang pinakamagandang lalaking nakita ko sa buhay ko noon. Sabi ko sa sarili ko siya na ang idol ko. Pero tinatago ko lang ang paghanga ko noon kasi, hindi pa ako artikulado o 'yung marunong magsabi ng naiisip o nararamdaman. Sa katotohanan, gusto ko noon na maging siya. Paghanga, ba? Gusto kong malaman kahit isang araw kung ano ang pakiramdam na maging isang Richard. Walang halong malisya. Wala akong kamalay-malay na may tinatago palang kalibugan sa balat ang pinsan kong ito.

Madalas ako kina Tita noon dahil may colored TV sila at may family computer. 'Yung sinaunang modelo na kapag sinalpak mo 'yung bala, ang lalabas sa TV ay mga makakapal at gumagalaw na mga linya sa screen. Aliw na aliw na ako noon sa mga ganoong bagay. Isa pa, masarap magluto si Tita at iba siya kumpara sa sarili kong ina. Mahaba ang pasensya at saka hindi siya ganoon kastrikto. Sa ibang pakahulugan, cool na cool siyang nanay. Noon pa nga, hinihiling ko na sana siya na lang ang naging nanay ko kasi gusto ko sana maging kasing-puti nila. Haha! Asa pa ako, eh no? Buti na lang at nalagpasan ko na ang pag-iisip ng ganoon. Maganda rin kaya ang maging kulay tsokolate. Masarap pa!

Nag-umpisa ang araw ko na 'yon nang may ka-inosentihan ng kabataan ngunit nang matapos ang mga sandaling iyon, hindi na ako kagaya ng dati.

Naglalaro kami ng habulan noon ng mga pinsan kong kasing edad ko sa garahe nina Tita. Doon naka-garahe ang dyip nila.Pumapasada kasi ng pampasaherong dyip noon si Tito Rod. Suot ang aming mga tsinelas hanggang sa aming mga braso't siko, habulan kami nang habulan. Sigawan pa nang sigawan. Ang ingay namin noon, naalala ko. 'Di ko na namalayan na lumabas na pala ng bahay nila ang idol kong si Kuya Richard. Nakikipaglaro din sa amin at ginugulat kami kapag saktong napapalapit ang takbuhan namin sa kanya. Paano? Habang nakaupo siya sa may pintuan nila, dudukwangin niya ang sinumang mapalapit sa kanya, lalake man o babae, at saka niya kikilitiin o kaya naman igagasgas ang patubo niyang balbas sa leeg namin. Maliban sa akin. Ewan ko ba kung bakit niya nagawang kagatin ang leeg ko. Siguro nadala na rin siya ng sobrang tuwa niya. Napasigaw ako sa pagkagulat, hindi man lang sa sakit. Bumakas ang pamumula ng kinagat niya sa puno ng leeg ko kaya napaiyak ako!

"Hala! Lagot ka na n'yan, Kuya Richard sa mama ni Eric," pananakot nila sa kanya.

"Hindi yan. Paborito ko kayang pinsan 'tong si Eric. 'Di ba, Ric?" sabay binaling ang tingin sa akin. Nakakainis ang ngiti niyang demonyo kung makaasar.

Hindi ako makasagot kasi iniisip ko na hindi ko rin sigurado kung bakit ako napaiyak eh samantalang kinagat lang naman niya ako at saka laru-laro lang naman iyon. Tumawa lang siya.

"Sige. Sige na. Mauna na kayo. Ipapasok ko lang 'to sa loob," sabay turo sa akin.

Nagsitakbuhan naman ang mga tinamaan-ng-magaling kong mga kalaro at ipinagpatuloy ang laro namin. Iniwan ako samantalang ako naman ay kinarga ng pinsan ko sa loob ng bahay. Nakatuon ang pansin ko sa kinagat niya noon at sa pagpasok namin sa loob ng bahay nila. Narinig kong papalayo na nang papalayo ang mga boses nila kasabay ang biglaang tunog ng kandado sa pinto. Sabay tingin ko sa doorknob. Kulay ng ginto ito na maganda ang pagkasabay sa berdeng kulay ng pintuan, ang mga kulay ng pera sabi nga nila. Dinala niya ako sa sopa sa sala nila. Hawak-hawak pa rin ng aking kanang kamay ang leeg ko. Pakiramdam ko kasi parang naiwan yata ni Kuya Richard ang ngipin niya.

Nang ibaba niya ako at makaupo na kami, basta na lang niya akong hinalikan sa pisngi. Nabigla ako, nanlaki ang mga mata.

"Diyan ka lang muna Ric ha? Kukuha lang ako ng malamig na bimpo para diyan," saka siya pumunta ng kusina. Nakangiti pa rin ang mokong.

Ako naman ay 'di makagalaw sa pagkabigla at pagtataka. Sa loob-loob ko, "Wow!" Hindi pa ako marunong magmura noon. Pero kung alam ko lang kung paano, nakapag-"Shit!" na sana ako. Kasi hindi ko naman lubos maintindihan kung bakit nagustuhan ko ang halik niya sa pisngi ko. Tama ba 'yon? Lalaki rin si Kuya. Bakit niya ako hinalikan? Ewan. Ang weird-weird kasi sa akin ang ganoon. Sa alaala ko, wala pang lalakeng humalik sa akin sa pisngi. Kahit si Papa hindi ako nahahalikan kasi nasa Saudi daw siya. Pangalan pa lang mukhang malayo na. Kahit pa ng mismong Kuya Jon ko. Lalo na 'yon! Panay lang kaming asaran at nag-aaway 'nun. Si Mama lang ang nakakagawa 'nun sa akin bagay na naghantong sa akin upang isipin na babae sa lalake lang ang katanggap-tanggap na moda ng halikan. (Susme! Kay laking kasinungalingan pala iyon, nalaman ko kalaunan.)

Nilinga ko ang loob ng kabahayan. Bakit parang walang ibang tao? Nasaan sina Tita Neneng ko at si Tito Rod? Wala rin ang pinsan kong si Jemjem, bunsong kapatid ni Kuya Richard na ka-edad ko. Magkakasama siguro silang lumabas. Magkahalong kilig at kaba ang naramdaman ko nung makita ko namang papalabas na ng kusina si Kuya.

"O, Ric. Musta na yan?" nginuso niya ang leeg ko.

"Wala! Ayos lang," ang sabi ko. Siyempre, feeling big boy naman ako.

"Heheh. Kaya kita paboritong pinsan, eh. Halika, lapit ka dito para mapunasan na 'yan," astig niyang paanyaya sa akin.

Lapit naman ako. Pero dahan-dahan niya akong hinila at ipinuwesto sa nakabuka niyang mga hita. Ramdam ko ang init ng malayang balat ng hita niya sa likuran ko.

"Kuya, salbahe ka ha! Binigla mo ako."

Tawa lang siya. Saka niya ako binigyan ng isa pang halik sa pisngi. Shit na naman! Bakit ganun? Ang sarap sa pakiramdam. Para akong lalagnatin pero malamig naman ang bimpong gamit niya. Ramdam ko din noon ang malalaki at maiinit na mga palad niyang naglilinis sa leeg ko.

"Nagso-sorry na nga ako, eh. Pinupunasan na kita, o."

Oo nga naman. Umiral tuloy ang pagkamausisa ko. "Bakit kuya? Bakit mo ako kinagat kanina? Tapos kanina rin, kiniss mo ako? Ano 'yun?"

Napa-iling na lang siya. "Wala 'yon. Nanggigil lang ako sa'yo. Sarap mo kasing yakapin eh. Sorry, Ric ha. Kanina?" sabay lapag niya ng bimpo sa lamesita.

"Ah, ok lang po, Kuya." ang tanging sagot ko kunwari naintindihan pero hindi naman.

"O sige, kiss kita ulit no?" ang pangiting tanong niya sa akin.

Uy! Agad kong naintindihan iyon! Alam kong inuuto na niya ako. Mahilig kasi mang-uto si Kuya Richard sa amin noon. Hindi na ako nagsalita at tumango na lang. Lito pa rin pero - bahala na nga! Gusto ko ulit malasap ang sarap na 'yon.

Saka niya ako ulit hinalik-halikan. Una sa pisngi. Marahang mga halik. Padapo-dapo. Sa pisngi, likod ng tenga. Sa leeg. Hay, ang sarap! Akala ko hanggang doon na lang ang gagawin niya pero hindi pa pala. Saglit siyang tumigil upang tingnan ako. Inilapit niya ang mapupula niyang labi sa mga labi ko. Wow! Hinahalikan ako ng idol kong pinsan. Hindi ko na inisip kung tama ba ang ginagawa namin. Mas nanaig na ang init na kanina ko pa nararamdaman sa loob ko. Tinitigasan na pala ako! Hindi ko man lang napansin. Haha! Ganito pala 'yon, isip-isip ko. Bumaba ang kanang kamay niya para salatin ang toytoy ko.

"Nalilibugan ka na 'no, Ric?"

Shit! Ba't huminto? Kainis! Rumehistro na lang sa isip ko na napapikit pala ako sa sarap. Bumukas ang mga mata ko. Oo nga pala, nagtanong pala siya. Ah, so libog pala ang tawag sa init na 'yon. Tumango lang ako. Ngiti naman si idol. Saka niya ako hinalikang muli sa mga labi. Mas mariin. Mas mainit na palitan ng mga halik. Walang dilang kasama. Pero, naman! Sa sarap, para akong nasa langit! Ikaw ba naman halikan ng idol mo, ewan ko na lang.

Kung kaya ni Kuya ang halikan ako, kaya ko rin sa isip-isip ko. Kung kaya't lumaban na ako sa pakikipaghalikan sa kanya. Binalik ko ang sarap na binibigay niya sa akin. Tumigil siya sandali. Isip niya siguro na palaban din pala ang batang ito. Saka na naman niya ako binigyan ng pagkaganda-gandang ngiti! Napansin ko mga mata ni Kuya. Mahahaba ang mga pilik-mata niya. Nang dumiretso ako ng tingin sa kanya, nakita kong hinahagod niya sa kanyang paningin ang kabuuan ng aking mukha. Kinilig akong lalo! Saka ko binalik ang mga matatamis niyang ngiting kanina pa niyang malugod na ibinibigay sa akin! Nagningning ang mga mata niya at lalo pa niya akong hinalikan. Sunod kong naramdaman ang pagsalat niya sa tiyan ko pababa sa titi ko, sa bayag ko, pabalik sa mukha ko. Para talaga akong magdedeliryo sa sarap! Nakakabaliw pala 'yun.

Ako naman, paganting isip ko. Habang nakikipaghalikan, lakas-loob kong kinapa ang kanyang dibdib. Wow! Malaman - sana magkaroon din ako ng ganoon kapag lumaki na ako. Pababa sa tiyan niya, sa pusod niyang may balahibo pala. Medyo maluwag ang maong shorts niya kaya malaya kong naipasok ang kaliwa kong kamay sa loob ng briefs niya! Putek, ang laki ng titi niya! Napatigil ako sa halikan namin para tingnan ang kanyang mala-sawang burat na inaaninagan ng panghuling liwanag ng takipsilim. Mahaba, mamula-mula't naghuhumindig na laman sa ilalim ng kayumangging paslit na kamay. Mayroong likido sa hiwa ng ulo nito. Dahil hawak ng maliit kong kaliwang kamay ang burat ni Kuya, ginamit ko ang kanang hintuturo ko para tingnan kung ano ito. Dumikit ang misteryosong likido. Madikit pala ito. Idinikit kong muli ang daliri ko dito at itinaas dahan-dahan. Namangha ako sa naging haba ng likido. Naputol na ito nang di na nito nakayanan ang tensyon ng paghihila ko. May naiwan sa daliri ko. Inamoy ko at wala naman akong ibang naamoy na hindi umayon sa mga naaamoy ko nang mga sandaling iyon. Saka ko ito tinikman. Madulas sa panlasa parang kapag kumakain ka ng okra at saka may lasa pa na hindi ko maisip kung ano.

Nakangiti siya sa akin nang tingnan ko siyang muli. Nakakainis ang ngiti niyang 'yon. Nakakalibog! Kanina pa niya ako pinagmamasdan.

"Masarap ba?"

Tango lang ako saka ako ngumiti. Gamit ang dalawang kamay ko, hinawakan ko ang titi ni idol.

"Magkakaroon ka rin niyan, Ric. May lalabas ding gatas diyan. Paglaki mo. Bata kapa, kaya hindi ka pa ganoon kahaba at 'di ka pa mabulbol. Tignan mo ang sa akin."

Kanina pa kaya ako nakatingin. Namamangha ako sa laki at haba ng burat niya. Sa panahong iyon, iyon na ang pinakamalaking burat na nakita ako. Ang haba. Hindi ako makapaniwala sa laki nito. Hindi kayang mapalibutan ng isang kamay ko lang ang burat niya. Kapag bata ka pa, lahat ng bagay ay malaki na para sa iyo. At ang bulbol, putek! Ang kapal parang talahib! Natawa ako nung nakita kong nakasilip ang ulo ng burat niya. Tawa rin siya. Napakainit sa pakiramdam nung marinig ko ang tawa niya. Lalo akong nalibugan. Saka ko kinapa ang bayag niya.

"Aaahh, ang sarap mong humawak ng bayag Ric," ang sabi ni Kuya Richard. Nakasandal na ang ulo ni Kuya sa sopa. Napangisi ako. Marahan kong nilamutak ang bayag niya. Mabuhok pala sila, mabibigat at mabibilog. Awtomatikong tinanggal ko ang kamay ko para amuyin ito. Napatingin siya sa akin. Alam kong pinagmamasdan niya ako. Shit! Ganun pala ang amoy ng isang lalake. Pinaghalong amoy ng sabon at nanuyong pawis ng singit. Nanunuot hanggang sa utak. Nakakabaliw!

Ipinasok kong muli ang kamay ko sa loob ng shorts niya. Napaigtad siya sa sarap. Napangisi ako. Hawak na kita sa bayag, Kuya, isip ko. Hehehe. Saka ko inilipat ang kamay ko para mahawakan naman ang katawan ng burat niya. Parang may nagtutulak sa akin na makita ito ng buo. Batid ni Kuya ang gusto kong mangyari kaya siya na ang nagbukas ng butones at zipper niya. Sa wakas nakita ko na rin ito nang buung-buo. Hindi ko naman maintindihan kung bakit nagagandahan ako sa itsura ng ari ni Kuya Richard. Parang kabute na imbes na ugat sa dulo eh itlog ang tumubo. Kahit na ganun, ansarap tingnan at hawakan sa palad. Tirik na tirik na rin ang titi ko. Hindi ko naman maintindihan bakit awtomatiko kong tinaas-baba ang hawak ko sa burat niya.

Kitang-kita ko na nasasarapan siya sa ginagawa ko pero makalipas ang ilang sandali, pinigilan niya ang kamay ko at tinanggal ito. Isang nagtatanong na tingin ang sinukli ko sa kanya. Saka siya nagpakawala ng isang mahaba't mabigat na buntong-hininga. Saka niya ako nginitian. Bakas ang pag-iisip sa likod ng kanyang mga mata. Pero ramdam ko na nahihirapan siyang hagilapin ang mga salita.

"Huwag mong ipagsasabi ito kahit kanino, Ric, ha? Bawal ang ginagawa natin."

"Opo, Kuya," napayuko ako.

"Kahit sa mga magulang natin ha, Ric?" patanong niyang paalala sa akin.

Bigla akong nalungkot kasi tinanggal niya ang kamay ko sa ari niya at sinara ang kanyang shorts. Bakit ganun? Bakit ako nalungkot? Alam ko ang pakiramdam na ito, eh. 'Yung bang pakiramdam na nawalan ka o kinuha sa iyo ang paborito mong laruan. (Separation anxiety pala 'yun, nalaman ko kalaunan.)

Alam ko na iyon kapag sinabing bawal. Sabi ni Mama, tanda ko pa, ".... Kapag bawal, huwag nang ipilit dahil hindi pwede! ..." Tumatak iyon sa isip ko. Paikot na pangangatuwiran lang naman 'yon pero hindi na naalis sa isip ko. Kaya nang sabihin sa akin ni Kuya Richard iyon, alam ko na ang ibig sabihin.

"Ric?"

Umalis na ako sa kandungan niya. Hindi naman siya kumilos sa pagkakaupo. Bakas ang kalungkutan at pagsisisi sa itsura niya. Pero bago pa man ako tuluyang umalis, hinintay kong tingnan niya akong muli saka ako ngumiti sa kanya at hinalikan siya sa pisngi. Malungkot ang ngiting binigay niya sa akin.

"Sorry din, Kuya," ang nasabi ko na lang. (Kaplastikan?) Saka na ako lumabas ng pintuan.

Umuwi ako na umiiyak. Hindi ko naman maintindihan kung bakit. Hindi ba dapat magpasalamat ako at hindi ako gaanong inabuso ng pinsan ko? Pero hindi ba dapat ding mas magalit ako sa kanya dahil sa ginawa niya sa akin? Bata lang ako na walang-muwang noon. Pagkatapos ng sandaling iyon sa kandungan at mga bisig ni Kuya Richard, naghalu-halo na ang mga emosyon ko na dati-rati ay hindi ko man lang alam na naroroon. Kung kompyuter o makina lang cguro ako noon, tiyak matagal na akong nagshort-circuit siguro o dili kaya'y sumabog na lang siguro ako dahil hindi ko alam kung papaano ipoproseso ang mga emosyong namamayani sa akin noon. Saya. Pagtataka. Pagkabigla. Kilig. Libog. Galit. Pagkalito. Libog. Kawalan. Pagkalito. Galit. Ano nga ba?

Nakaabang si Mama sa pintuan, may handang pamalo sa kamay. Pinalaki niya ako hanggang sa panahong iyon na maging responsable at may isang-salita. Kailangang nasa bahay na ako, bago sumapit ang gabi. Kung hindi ako tutupad sa usapan, no choice ako. Palo ang aabutin ko - iyon ang usapin naming mag-ina. Pero hindi na niya ako nakuhang paluin dahil imbes na mangatwiran ako habang papalapit ako sa bahay, dinig niya ang hagulgol ko. Akap ng isang inang nagtatanong ang iginawad niya sa akin, punung-puno ng pagmamahal. Hindi nababalutan ng libog. Kaibang-kaiba sa yakap ni Kuya Richard.

"Eric, anak, anong nangyari ha? Bakit naiyak ang baby ko na 'yan? Saan ka ba nanggaling?" balisang pag-alo niya sa akin.

Tumingin ako ng matagal sa kanya, saglit na tumigil sa pag-iyak. Gusto ko sana isumbong sa kanya kung ang nangyari sa akin. Ipaliwanag ang lahat. Kung kaya lang ng sana ng tao na basahin ang nadarama ng isang paslit na napakaraming dinadala noong mga sandaling iyon, nagawa na sana niya.

"Wala po, Ma," matipid kong sagot. Hindi ko na nakayanan. Lalo pa akong humagulgol. Gusto ko sanang sabihin na mahal ko siya kasi walang kapalit ang ibinibigay niyang concern sa akin.

Wala na. Bata lang ako noon. Hindi malawak ang emosyonal kong kapasidad. Idaan na lamang sa iyak. Hindi na ako nagdagdag pa. Hindi na rin siya nagtanong.

Hanggang sa pagtanda ko, pilit akong tinatanong noon ni Mama kung ano ba talaga ang nangyari sa akin nang gabing iyon. Hindi ko ito sinagot. Hanggang sa atakihin siya sa puso at nakita ko kung paano lapastanganin ng sakit at pagtanda ang katawan ng Mama ko. At hanggang sa pumanay na siya.......

Hindi ko nakuhang sabihin sa kanya ang totoo.

Mula noon, hindi na ako nilapitan ni Kuya Richard. Mabigat sa kalooban pala ang ganoong pangyayari. Hindi ko na rin siya nilapitan. Kumbaga, hindi ko na siya binigyan ng dahilan para hawakan ako o mapalapit siya sa akin. Pero nanatili ang mapagmasid kong mga mga mata.

Nakita ko siyang naging rebelde sa magulang. Lumipas ang panahon at nakapangasawa siya. Hindi ko na matandaan ang pangalan ng naging asawa niya. Hindi siya ganoon ka-importante sa akin pero kilala ko pa rin ang mukha niya. Nagkaroon sila ng dalawang anak. Isang lalake at isang bunsong babae. Magaganda ang kanilang mga katangiang pisikal. Halatang may mga pinagmanahan. Noong umpisa maayos ang kanilang naging pagsasama. Hindi mo sila noon mapaghiwalay ang mag-asawang 'yon.

Nasilipan ko pa nga sila noon sa paunang hakbang pa lamang ng pakikipagtalik. Nakakakaba pero exciting!

Malapit na akong maglabing-isang taon noon. Balak ko sana lapitan si Kuya at ang asawa niya kasi gusto kong makilala ang asawa niya. Kahit papano ay mayroon pitak pa rin naman si idol sa puso ko. Di naman siguro patas na 'di ko siya kilalanin. Kaya nagdesisyon akong puntahan sila sa bahay nina Tita dahil hindi pa sila noon nakabukod. Inaalala ko pa nga habang naglalakad kung ano ang gagawin at sasabihin ko kapag nagkaharap na kami. Sasabihin ko na lang na namiss kong maglaro ng family computer at kung kung puwedeng makilaro o kung ayaw man ni Tita na doon ako maglaro ay hiramin ko na lang para sa amin na lang ako makapaglaro. At kung nandun din ang Kuya Richard at ang asawa niya, kakaisapin ko na rin sila sa wakas. Sa kakaisip at kakaisip, natagpuan ko na lamang ang sarili ko sa tapat ng bahay nila. Tahimik ko noong pinakiramdaman ang paligid ng bahay nila. Alas-siyete pa lang ng gabi noon. Nakasara ang pinto. Pero may ilaw sa loob na galing sa kusina. Walang ingay sa loob ng bahay. Tahimik akong dumaan sa likod-bahay nila. Nakabukas! Swerte! Buong ingat Ko noong tumapak sa sahig dahil ayoko makagawa ng anumang ingay. Nagulat ako sa tumambad sa akin. Nakita ko nga silang nakahiga sa sofa. Si Kuya at ang asawa niya. Naghahalikan. Nagsasalatan. Nakakainggit! Nakita rin ako ni Kuya sa may kusina. Nakaibabaw siya noon sa asawa niya. Pero nung mapansin niya ako, hindi siya nagpahalata sa asawa niya. Bagkus, nagpatuloy lang siyang halikan ang asawa niya. Naalala ko noon ang ginawa namin noong una at huling beses niya akong hinalikan.

Hindi ko pinagpatuloy pang panoorin sila. Mas minabuti ko na lang na umalis. Medyo masakit pala sa puso 'yun. Sa sobrang sakit akala ko mapuputulan ako ng hininga. Subalit hindi na ako umiyak. Ayoko na umiyak.

Habang lumalaki ang mga pamangkin ko sa kanya, doon na nag-umpisa ang mga problema nilang mag-asawa. Hanggang sa manirahan sila sa poder ng asawa niya, lalong tumindi ang mga problema nila. Hanggang sa huli, sila'y naghiwalay. Nagkaroon ng kalaguyo ang asawa niya. Samantalang siya ay hindi na nag-asawa pang muli.

Noong mga panahong iyon natutunan ko sa sarili kong patayin ang nararamdaman ko para sa idol ko. Lahat ng maaari kong maramdaman, pinatay ko na. Hindi naman ako nakaramdam ng galit sa kanya, matagal ko na siyang pinatawad sa ginawa niya. Basta wala na akong pakialam sa kanila noong una pero nakaramdam din ako ng awa. Lalo na nang bumagsak ang estado ng pamilya nila simula nang pumanaw si Tito Rod at si Tita Neneng ko.

Lumapit sila sa amin para humingi ng tulong. Siyempre kamag-anak kaya bukas-loob namin silang tinanggap. Kausapin man niya ako, hindi na ako ganoon kagiliw sumagot sa kanya. Kolehiyo na ako nang mga panahong iyon. May sarili nang mundo at buhay na tinatahak. At siyempre dahil kamag-anak, hindi maiiwasan ang 'di pagkakaunawaan sa pagitan ng mga pamilya. Hindi ko na inalam kung bakit minsang nagalit si Papa sa kanila at napilitan silang bumalik sa lugar ng asawa niya. Dahil sa pinagsamahan siguro nilang mag-asawa kaya nabigyan sila ng lupa doon at nagkapagpatayo ng bahay. Huling balita ko, napabayaan na niya ang kanyang sarili. Tricycle drayber na lamang siya at madalas ay tamad nang magbanat ng buto. Lumobo na ang tiyan niya sa kakainom at naghihirap ang kanyang mga anak.

Doon ko lang din naintindihan na sa wakas hindi ko na siya idol. Katulad ko lang din pala siyang tao. Rumurupok. Nagkakamali. Nagsisisi.

Ano naman ang naging epekto sa akin ng pangyayaring iyon sa pagitan ko at ng aking pinsan? Gaya ng nauna kong binanggit sa itaas, hindi na ako kagaya ng dati. Ang dating masayahin at malarong bata ay naging tahimik at lalong naging mapagmasid sa ikinikilos ng mga taong nakakasalamuha ko. Naging malikot ang isip at natutong ilugar ang libog sa katawan. Natuto ring itago ang mga nararamdaman dahil hindi pa handa ang mundo at ang lipunan para tanggapin ang mga bagay na hindi pa panahon para tanggapin. Sa kaso ko sa pinsan ko, malayong mangyari dahil first degree cousin ko nga siya. Natuto na ring ikubli ang mga saloobin dahil sa tindi ng oposisyon ng ibang tao.

Kung anu-ano ang mga ito at ang iba ko pang mga kuwento, abangan n'yo na lang sa mga susunod kong mga kontribusyon. Maraming salamat sa inyong pagbabasa. Hanggang sa muli.