By: Axcel
I knew this would happen. I saw the pain of Axcel in his eyes. Nasasaktan ko na siya ng sobra. Gusto kong bumaba ng stage para lapitan siya pero hindi pwede. Kumaway pa kami sa mga bisita ng fiancé ko habang nakangiti. Biglang may lumapit kay Axcel. Si Azrael. May kirot akong naramdaman nung hinawakan ni Azrael si Axcel. Hahabulin ko na sana sila dahil palabas na sila ng gate pero nagmamadali sila. Nakikita kong umiiyak na si Axcel. Tangina sorry. Yun lamang ang iniisip ko. Wala akong nagawa kung hindi pag masdan sila paalis sakay ng isang taxi. Wala akong maisip. Blangko ang laman ng utak ko habang paakyat sa room ko kahit hindi pa tapos ang party. Nagkulong ako doon. Iniisip kung ano ang nagawa ko. Dapat pala kinausap ko siya. Kala ko kase maiintindihan niya, pero hindi, kasi nasaktan ko siya ng sobra.
'FLASHBACK'
Nakaupo ako ngayon sa sofa dahil pinatawag ko ang parents ko. Kinakabahan ako. Naisipan kong ipaalam na sakanila na bisexual ako, at ang relasyon ko tungkol kay Axcel. Kailangan ko ng aminin sakanila, kasi seryoso nako kay Axcel. “Why all of a sudden?” Biglang sabi ni daddy kasama si mommy. “Yes son tell us, alam mo naman busy ang parents mo.” Kailangan ko ng gawin to dahil marami silang pinacancel na meeting para lang makausap ako. Bumilis ang tibok ng puso ko at hindi ko sila matignan sa mata. Tumayo ako at nagsalita na.
“Mom, Dad I'm bi-bisexual. And I'm in a relationship with a bo-boy now.” Bakas sa mukha nila ang pagkagulat at pagkadismaya. Napahawak si daddy sa noo niya. Napuno ang paligid ng katahimikan. “What the hell are you saying Gregory?!” Pasigaw na tanong ni daddy. “Dad, It's true I'm in love with hi---” Di niya pinatapos ang sasabihin ko at tumingin siya sakin at sumigaw. “NO! YOU'RE NOT IN LOVE WITH A MALE!!!” Naiinis nako. “Son, ano nalang sasabihin ng mga relatives natin?! Nakakahiya!” Sumbat naman ni mommy habang nakahawak ang kamay sa noo at mukhang disappointed. “Sorry dad, mom pero mahal ko po talaga siya!!!” Pasigaw ko narin na sabi sakanila. Nawalan ako ng balanse sa biglang pag tulak sakin ni dad. “You'll marry your fiancé!!! That's FINAL!” Madiin niyang sabi. Sobrang galit ni dad. Ayokong umiyak pero nakakainis. Bat ba di nila matanggap. Tangina. Tangina. Tangina. “Son, Greg, please understand. It's for the best... Marry your fiancé. And nandito siya sa graduation party mo.” Aangal pa sana ako pero tinalikuran na nila ako. Di ko alam ang gagawin ko. Mahal ko si Axcel pero di pa kami pwede sa ngayon. Kailangan ko munang may mapatunayan sa parents ko bago nila ako matanggap.
Dumaan ang mga araw at iniwasan kong makausap muna si Axcel. Andaming gumugulo sa isip ko. At kapag naiisip ko siya o nakakausap may kirot akong nadarama. Kaya pinilit kong iwasan siya.
'END OF FLASHBACK'
Few weeks passed... di parin kami nakakapagusap. He changed his phone number. Pinupuntahan ko siya sa bahay nila pero sinasabi nila lagi na wala siya. Pero alam kong nandun siya ayaw lang niya akong kausapin. Miserable ako sa mga araw na dumaan. Hindi ako tumigil sa pagtanong tungkol sakanya. Miss na miss ko na siya. Di ako nakakatulog ng maayos, di rin ako nakakakain masyado.
Nakaupo ako ngayon sa sasakyan ko sa parking lot ng isang mall. Madalas akong tulala sa mga araw na nagdaan. Naisipan ko ng lumabas sa sasakyan para maggrocery kasi wala narin naman stock sa condo unit ko. Simpleng longsleeves na shirt lang ang suot ko, shorts at tsinelas. Pumasok ako sa grocery store at naghanap hanap ng mga kakailanganin sa condo ko. I got a message from a teammate nung varsity pako sa school. “Bro, nakita ko si Axcel sa mall.” May biglang saya at pagasa akong naramdaman. Kailangan ko na siyang kausapin.
Minadali ko ang pamimili ng mga foods na bibilhin ko. Nagpunta ako sa section ng mga chocolates and candies dahil naisipan kong bilhan ang mga pinsan ko. As I was looking through the chocolates and candies napansin ko yung dalawang packs ng flat tops. May kirot akong nadama. Kukunin ko na sana yung dalawang packs ng biglang may kumuha rin nun. “Pwede ba sakin nalang yung isa? Dalawa din naman yan e.” Sabi ko habang di nakatingin, kumukuha pako ng ibang chocolates. Nagmamadali ako kasi kailangan kong hanapin pa si Axcel sa mall. “Gre-greg.” Familiar voice. Nabigla ako sa narinig ko kaya humarap ako sakanya. Pagkakita ko sakanya, naramdaman ko nanaman yung sakit. Natahimik kaming dalawa, pinagmamasdan lang ang bawat isa. “Axcel please let me explain. I didn't intend to hu---” Di niya ko pinatapos dahil nagsalita na siya agad. Tinignan ako ng walang emosyon niyang mga mata. “It's okay. I'm over it already. I'm over you.” Nabigla ako sa sinabi niya. “No ple-ease Axcel.” Medyo di nako makapagsalita ng maayos dahil nagsimula ng maginit ang aking mga mata. Miss na miss ko na siya. “Kala ko dati, ikaw yung taong, hinding-hindi ako sasaktan.” Mahina lang ang pagkasabi niya pero ang lakas lakas ng epekto nun sakin. “I'm so sorry please give me another chance.” Pagmamakaawa ko na sakanya. “Matatama ba ng sorry mo yung maling nagawa mo? Mababalik ba ng sorry mo yung sakit na naramdaman ko?” Shit naman. Kalalaki kong tao umiiyak ako sa harap ng lalaki. Marami naring tumitingin na mga tao samin. Nakita ko yung bracelet na binigay ko, suot parin niya. 'into you' “Ba-bakit suot mo pa yung binigay ko sayo? Tignan mo nga ako sa mata at sa-sabihin mong hindi mo nako ma-mahal.” Natigilan naman siya sa sinabi ko. “Look Greg tama na. Nakakahiya sa mga tao. Ayoko na, tigilan na natin to.” I froze. Hindi, hindi pwede, pano nako? Niyakap ko siya. “No, please this can't be it...” Pagmamakaawa ko na sakanya. Tumutulo narin ang luha sa mata niya. “Then how come it is?” Mapakla niyang sabi habang umiiyak narin. Tinanggal niya ang bracelet at binigay sakin. Tinitigan ko lang yun. Ayoko. Di ko kakayanin. “Kung ayaw mo na talaga, sana naman tanggapin mo parin yan. Para may alaala ako sayo. Kasi napasaya naman kita diba?” Pagpapakalma kong sabi sa sarili ko. “Sige.” Walang emosyong sabi niya pero malungkot ang mga mata at tinalikuran nako. “Magbabago ako para sayo. Please kase bigyan moko ng chance.” Humarap siya sakin. “Some things are not enough to bring the whole thing back.” Sabi niya habang tumutulo ang mga luha habang palabas sa grocery store. Kung movie sana to o kwento sa wattpad sana okay na kami. Sana kami na ulit pero hindi. This not a cliché kind of story almost everyone knows. I guess I should move on. Wag magpaapekto sakanya. At higit sa lahat, kalimutan na siya.
Axcel's POV
Dapat pala di nako nagpunta sa mall. Dapat pala di nako naghanap ng flat tops. Di ko na sana siya nakita. Di na sana bumalik ang lahat ng sakit na akala ko'y wala na.
“Gre-greg.” Tanging lumabas sa bibig ko. Humarap siya sakin. Ang dating walang buhay niyang mga mata na sakin lang nagliliwanag at sumasaya. ngayon ay wala ng emosyon dahil sa lungkot.
Hindi ito ang Greg na nakilala ko. Ang mata niya parang laging puyat. Ang kapal narin ng facial hair niya, pero bagay naman niya nagmumukha pa nga siyang sexy. Ang buhok niya ang gulo. Naramdaman ko nanaman ang sakit. Parang katulad nung graduation niya. Naalala ko ang pagngiti niya habang kumakaway sa mga bisita niya. Tinignan ko ang mga mata niya. Namiss ko ang mga bilog na bilog at mapupungay na mata ni Greg. Yung tipong kapag tinignan ka ay di mo maiiwasang hindi tumitig pabalik. Napalitan ng galit ang sakit. “Axcel please let me explain. I didn't intend to hu---” Di pa man siya tapos ay sumabat nako. “It's okay. I'm over it already. I'm over you.” Naiiyak na siya. Shit seeing you cry breaks me Greg. “No ple-ease Axcel.” Sinusubukan kong hindi maglabas ng emosyon pero sa loob looban ko, ang sakit sakit na. “Kala ko dati, ikaw yung taong, hinding-hindi ako sasaktan.” Sabi ko ng walang emosyon. “I'm so sorry please give me another chance.” Pagmamakaawa niya. Shit gusto ko siyang patahanin. Ang drama drama namin kakaloka. “Matatama ba ng sorry mo yung maling nagawa mo? Mababalik ba ng sorry mo yung sakit na naramdaman ko?” Di ko na napigilan ang mga luha kong kanina pa nagbabadyang lumabas. Nakatingin lang siya sa mga mata ko. Ganun din ako. Bumaba ang tingin niya sa bracelet na suot ko, yung binigay niya sakin nung graduatin niya. 'into you' Hindi ko to magawang hubarin kasi heto nalang ang pinanghahawakan ko saming dalawa. “Ba-bakit suot mo pa yung binigay ko sayo? Tignan mo nga ako sa mata at sa-sabihin mong hindi mo nako ma-mahal.” Di na siya masyado makapagsalita ng maayos dahil sa pagiyak. Natigilan ako sa pinagsasabi niya. Di ko kaya yun. Alam ng Diyos na mahal ko siya. Pero ayoko ng masaktan. “Look Greg tama na. Nakakahiya sa mga tao. Ayoko na, tigilan na natin to.” Pagiiba ko sa usapan namin. Alam kong di ko kayang sabihin sakanya na hindi ko siya mahal kasi mahal ko parin siya. Bigla niya kong niyakap. Bumalik na talaga lahat. How I missed his scent, his eyes, I missed him so much. “No, please this can't be it...” Patuloy parin ang pagtulo ng kanyang mga luha. “Then how come it is?” Mahinang sabi ko. Tinanggal ko na ang bracelet na binigay niya sakin. Kumawala ako sa mga yakap niya at nagawa ko naman dahil medyo nanghihina siya. Inabot ko ang bracelet sakanya pero tinignan lamang niya yun. Naalala ko yung gabing pinagmukha niya kong tanga. Matatanggap ko naman e sana nga lang sinabi niya. “Kung ayaw mo na talaga, sana naman tanggapin mo parin yan. Para may alaala ako sayo. Kasi napasaya naman kita diba?” Oo sobra mokong napasaya pero sobra mo din naman akong nasaktan at okay lang yun. “Sige.” Pagmamatigas ko kasi di ko na kaya. Baka tuluyan ng lumabas ang mga emosyon ko kaya tumalikod nako. “Magbabago ako para sayo. Please kase bigyan moko ng chance.” Kung ganun lang kadali Greg, kung ganun lang kadali. Humarap ako sakanya at di ko na napigilan ang luha ko. “Some things are not enough to bring the whole thing back.” Sambit ko bago lumabas ng mall at dumeretso sa sasakyan ko. Medyo naggagabi narin pala.
Nakatulala akong nagmamaneho sa loob ng sasakyan ko. Binuksan ko ang radyo para naman umingay ng kaunti dahil nakakabingi ang katahimikan.
(Best po pag pinakikinggan - On Bended Knee)
Darlin' I can't explain
Where did we lose our way
Girl it's drivin' me insane
And I know I just need one more chance
To prove my love to you
If you come back to me
I'll guarantee
That I'll never let you go
Punyeta naman. Lonely na nga ako sakto pa yung kanta. Nakakaemo tuloy. Dati crush na crush ko siya as in. Naalala ko tuloy yung mga napagdaanan na namin.
Can we go back to the days our love was strong
Can you tell me how a perfect love goes wrong
Can somebody tell me how to get things back
The way they used to be
Huhuhu wala na. Iba pala talaga pag malungkot ka. Sabi nga nila, pag masaya ka naeenjoy mo yung tugtog, pag malungkot ka naiintindihan mo yung lyrics. Sana pwede nalang nating balikan yung mga oras na masaya tayo kasama yung mahal natin. Sana pwedeng ulitin. Sana pwedeng baguhin. Pero hindi e.
Oh God give me a reason
I'm down on bended knee
I'll never walk again until you come back to me
I'm down on bended knee
Biglang umulan. Wow nangaano na e. Super super lungkot ko na nga umulan pa. Emo lang ang peg ko niyan.
So many nights I dreamt of you
Holding my pillow tight
I know that I don't need to be alone
When I open up my eyes
To face reality
Ang bagal ng mga araw na nagdaan simula nung hindi kami nagkita. Namiss ko yung ngiti niya. Yung mga mata niyang laging walang emosyon. Laging suplado. Pero pag nakikita niya ko, Ito'y nagbabago.
Every moment without you
It seems like eternity
I'm begging you, begging you come back to me
Siguro nga matigas ang damdamin niya. Halos di nga siya ngumingiti e. Pero nabago ko siya. Napakita na niya yung mga emotions niya simula nung naging kami. Napadama niya sakin na mahal niya ko at inaamin ko sobra niya akong napasaya.
Can we go back to the days our love was strong
Can you tell me how a perfect love goes wrong
Can somebody tell me how to get things back
The way they used to be
Kasabay ng pagpatak ng tubig mula sa langit ang pagbuhos ng luha saking mga mata. Naalala ko tuloy yung nga luha niya kanina, napakatotoo. Alam kong mahal niya pako pero anong ginagawa ko?
Oh God give me a reason
I'm down on bended knee
I'll never walk again until you come back to me
I'm down on bended knee
Mahal pa nga ba niya ko? Oo kasi di naman siya magmamakaawa kung di niya ko mahal. May liwanag ng pagasa na kuminang saking puso. Dapat palang inisip ko na hindi lang ako ang nasasaktan, siya rin. Nakakainis kasi ang tanga tanga ko. Di ko siya pinaexplain. Nagfocus lang ako sa sakit na nararamdaman ko.
I'm gonna swallow my pride
Say I'm sorry
Ito ang mga bagay na di ko nagawa. Masyado akong nagfocus sa sakit na nararamdaman ko. Pinairal ko ang pride ko kaya ngayon heto nagsisisi ako.
Stop pointing fingers the blame is on me
I want a new life
And I want it with you
If you feel the same
Don't ever let it go
Please wag mo kong susukuan, iiwan, kakalimutan.
Is he still into me? After all the things I've done.
You gotta believe in the spirit of love
It'll heal all things
It won't hurt any more
No I don't believe our love's terminal
I'm down on my knees begging you please
Come home
At yun na nga. Tinigil ko ang sasakyan. Tangina sorry kung tinaboy kita Greg. Yun lang ang naiisip ko. I need to talk to him. Niliko ko ang sasakyan para bumalik sa mall ng di ko napansin ang truck sa gilid ng aking kotse na mabilis na tumatakbo. Ang tangi kong narinig ay malakas na pag basag ng salamin, at pagdilim ng aking paningin.
Itutuloy... (Last na next part hahaha comment kayo kung ano sa tingin niyo mangyayari hahaha thanks)
'FLASHBACK'
Nakaupo ako ngayon sa sofa dahil pinatawag ko ang parents ko. Kinakabahan ako. Naisipan kong ipaalam na sakanila na bisexual ako, at ang relasyon ko tungkol kay Axcel. Kailangan ko ng aminin sakanila, kasi seryoso nako kay Axcel. “Why all of a sudden?” Biglang sabi ni daddy kasama si mommy. “Yes son tell us, alam mo naman busy ang parents mo.” Kailangan ko ng gawin to dahil marami silang pinacancel na meeting para lang makausap ako. Bumilis ang tibok ng puso ko at hindi ko sila matignan sa mata. Tumayo ako at nagsalita na.
“Mom, Dad I'm bi-bisexual. And I'm in a relationship with a bo-boy now.” Bakas sa mukha nila ang pagkagulat at pagkadismaya. Napahawak si daddy sa noo niya. Napuno ang paligid ng katahimikan. “What the hell are you saying Gregory?!” Pasigaw na tanong ni daddy. “Dad, It's true I'm in love with hi---” Di niya pinatapos ang sasabihin ko at tumingin siya sakin at sumigaw. “NO! YOU'RE NOT IN LOVE WITH A MALE!!!” Naiinis nako. “Son, ano nalang sasabihin ng mga relatives natin?! Nakakahiya!” Sumbat naman ni mommy habang nakahawak ang kamay sa noo at mukhang disappointed. “Sorry dad, mom pero mahal ko po talaga siya!!!” Pasigaw ko narin na sabi sakanila. Nawalan ako ng balanse sa biglang pag tulak sakin ni dad. “You'll marry your fiancé!!! That's FINAL!” Madiin niyang sabi. Sobrang galit ni dad. Ayokong umiyak pero nakakainis. Bat ba di nila matanggap. Tangina. Tangina. Tangina. “Son, Greg, please understand. It's for the best... Marry your fiancé. And nandito siya sa graduation party mo.” Aangal pa sana ako pero tinalikuran na nila ako. Di ko alam ang gagawin ko. Mahal ko si Axcel pero di pa kami pwede sa ngayon. Kailangan ko munang may mapatunayan sa parents ko bago nila ako matanggap.
Dumaan ang mga araw at iniwasan kong makausap muna si Axcel. Andaming gumugulo sa isip ko. At kapag naiisip ko siya o nakakausap may kirot akong nadarama. Kaya pinilit kong iwasan siya.
'END OF FLASHBACK'
Few weeks passed... di parin kami nakakapagusap. He changed his phone number. Pinupuntahan ko siya sa bahay nila pero sinasabi nila lagi na wala siya. Pero alam kong nandun siya ayaw lang niya akong kausapin. Miserable ako sa mga araw na dumaan. Hindi ako tumigil sa pagtanong tungkol sakanya. Miss na miss ko na siya. Di ako nakakatulog ng maayos, di rin ako nakakakain masyado.
Nakaupo ako ngayon sa sasakyan ko sa parking lot ng isang mall. Madalas akong tulala sa mga araw na nagdaan. Naisipan ko ng lumabas sa sasakyan para maggrocery kasi wala narin naman stock sa condo unit ko. Simpleng longsleeves na shirt lang ang suot ko, shorts at tsinelas. Pumasok ako sa grocery store at naghanap hanap ng mga kakailanganin sa condo ko. I got a message from a teammate nung varsity pako sa school. “Bro, nakita ko si Axcel sa mall.” May biglang saya at pagasa akong naramdaman. Kailangan ko na siyang kausapin.
Minadali ko ang pamimili ng mga foods na bibilhin ko. Nagpunta ako sa section ng mga chocolates and candies dahil naisipan kong bilhan ang mga pinsan ko. As I was looking through the chocolates and candies napansin ko yung dalawang packs ng flat tops. May kirot akong nadama. Kukunin ko na sana yung dalawang packs ng biglang may kumuha rin nun. “Pwede ba sakin nalang yung isa? Dalawa din naman yan e.” Sabi ko habang di nakatingin, kumukuha pako ng ibang chocolates. Nagmamadali ako kasi kailangan kong hanapin pa si Axcel sa mall. “Gre-greg.” Familiar voice. Nabigla ako sa narinig ko kaya humarap ako sakanya. Pagkakita ko sakanya, naramdaman ko nanaman yung sakit. Natahimik kaming dalawa, pinagmamasdan lang ang bawat isa. “Axcel please let me explain. I didn't intend to hu---” Di niya ko pinatapos dahil nagsalita na siya agad. Tinignan ako ng walang emosyon niyang mga mata. “It's okay. I'm over it already. I'm over you.” Nabigla ako sa sinabi niya. “No ple-ease Axcel.” Medyo di nako makapagsalita ng maayos dahil nagsimula ng maginit ang aking mga mata. Miss na miss ko na siya. “Kala ko dati, ikaw yung taong, hinding-hindi ako sasaktan.” Mahina lang ang pagkasabi niya pero ang lakas lakas ng epekto nun sakin. “I'm so sorry please give me another chance.” Pagmamakaawa ko na sakanya. “Matatama ba ng sorry mo yung maling nagawa mo? Mababalik ba ng sorry mo yung sakit na naramdaman ko?” Shit naman. Kalalaki kong tao umiiyak ako sa harap ng lalaki. Marami naring tumitingin na mga tao samin. Nakita ko yung bracelet na binigay ko, suot parin niya. 'into you' “Ba-bakit suot mo pa yung binigay ko sayo? Tignan mo nga ako sa mata at sa-sabihin mong hindi mo nako ma-mahal.” Natigilan naman siya sa sinabi ko. “Look Greg tama na. Nakakahiya sa mga tao. Ayoko na, tigilan na natin to.” I froze. Hindi, hindi pwede, pano nako? Niyakap ko siya. “No, please this can't be it...” Pagmamakaawa ko na sakanya. Tumutulo narin ang luha sa mata niya. “Then how come it is?” Mapakla niyang sabi habang umiiyak narin. Tinanggal niya ang bracelet at binigay sakin. Tinitigan ko lang yun. Ayoko. Di ko kakayanin. “Kung ayaw mo na talaga, sana naman tanggapin mo parin yan. Para may alaala ako sayo. Kasi napasaya naman kita diba?” Pagpapakalma kong sabi sa sarili ko. “Sige.” Walang emosyong sabi niya pero malungkot ang mga mata at tinalikuran nako. “Magbabago ako para sayo. Please kase bigyan moko ng chance.” Humarap siya sakin. “Some things are not enough to bring the whole thing back.” Sabi niya habang tumutulo ang mga luha habang palabas sa grocery store. Kung movie sana to o kwento sa wattpad sana okay na kami. Sana kami na ulit pero hindi. This not a cliché kind of story almost everyone knows. I guess I should move on. Wag magpaapekto sakanya. At higit sa lahat, kalimutan na siya.
Axcel's POV
Dapat pala di nako nagpunta sa mall. Dapat pala di nako naghanap ng flat tops. Di ko na sana siya nakita. Di na sana bumalik ang lahat ng sakit na akala ko'y wala na.
“Gre-greg.” Tanging lumabas sa bibig ko. Humarap siya sakin. Ang dating walang buhay niyang mga mata na sakin lang nagliliwanag at sumasaya. ngayon ay wala ng emosyon dahil sa lungkot.
Hindi ito ang Greg na nakilala ko. Ang mata niya parang laging puyat. Ang kapal narin ng facial hair niya, pero bagay naman niya nagmumukha pa nga siyang sexy. Ang buhok niya ang gulo. Naramdaman ko nanaman ang sakit. Parang katulad nung graduation niya. Naalala ko ang pagngiti niya habang kumakaway sa mga bisita niya. Tinignan ko ang mga mata niya. Namiss ko ang mga bilog na bilog at mapupungay na mata ni Greg. Yung tipong kapag tinignan ka ay di mo maiiwasang hindi tumitig pabalik. Napalitan ng galit ang sakit. “Axcel please let me explain. I didn't intend to hu---” Di pa man siya tapos ay sumabat nako. “It's okay. I'm over it already. I'm over you.” Naiiyak na siya. Shit seeing you cry breaks me Greg. “No ple-ease Axcel.” Sinusubukan kong hindi maglabas ng emosyon pero sa loob looban ko, ang sakit sakit na. “Kala ko dati, ikaw yung taong, hinding-hindi ako sasaktan.” Sabi ko ng walang emosyon. “I'm so sorry please give me another chance.” Pagmamakaawa niya. Shit gusto ko siyang patahanin. Ang drama drama namin kakaloka. “Matatama ba ng sorry mo yung maling nagawa mo? Mababalik ba ng sorry mo yung sakit na naramdaman ko?” Di ko na napigilan ang mga luha kong kanina pa nagbabadyang lumabas. Nakatingin lang siya sa mga mata ko. Ganun din ako. Bumaba ang tingin niya sa bracelet na suot ko, yung binigay niya sakin nung graduatin niya. 'into you' Hindi ko to magawang hubarin kasi heto nalang ang pinanghahawakan ko saming dalawa. “Ba-bakit suot mo pa yung binigay ko sayo? Tignan mo nga ako sa mata at sa-sabihin mong hindi mo nako ma-mahal.” Di na siya masyado makapagsalita ng maayos dahil sa pagiyak. Natigilan ako sa pinagsasabi niya. Di ko kaya yun. Alam ng Diyos na mahal ko siya. Pero ayoko ng masaktan. “Look Greg tama na. Nakakahiya sa mga tao. Ayoko na, tigilan na natin to.” Pagiiba ko sa usapan namin. Alam kong di ko kayang sabihin sakanya na hindi ko siya mahal kasi mahal ko parin siya. Bigla niya kong niyakap. Bumalik na talaga lahat. How I missed his scent, his eyes, I missed him so much. “No, please this can't be it...” Patuloy parin ang pagtulo ng kanyang mga luha. “Then how come it is?” Mahinang sabi ko. Tinanggal ko na ang bracelet na binigay niya sakin. Kumawala ako sa mga yakap niya at nagawa ko naman dahil medyo nanghihina siya. Inabot ko ang bracelet sakanya pero tinignan lamang niya yun. Naalala ko yung gabing pinagmukha niya kong tanga. Matatanggap ko naman e sana nga lang sinabi niya. “Kung ayaw mo na talaga, sana naman tanggapin mo parin yan. Para may alaala ako sayo. Kasi napasaya naman kita diba?” Oo sobra mokong napasaya pero sobra mo din naman akong nasaktan at okay lang yun. “Sige.” Pagmamatigas ko kasi di ko na kaya. Baka tuluyan ng lumabas ang mga emosyon ko kaya tumalikod nako. “Magbabago ako para sayo. Please kase bigyan moko ng chance.” Kung ganun lang kadali Greg, kung ganun lang kadali. Humarap ako sakanya at di ko na napigilan ang luha ko. “Some things are not enough to bring the whole thing back.” Sambit ko bago lumabas ng mall at dumeretso sa sasakyan ko. Medyo naggagabi narin pala.
Nakatulala akong nagmamaneho sa loob ng sasakyan ko. Binuksan ko ang radyo para naman umingay ng kaunti dahil nakakabingi ang katahimikan.
(Best po pag pinakikinggan - On Bended Knee)
Darlin' I can't explain
Where did we lose our way
Girl it's drivin' me insane
And I know I just need one more chance
To prove my love to you
If you come back to me
I'll guarantee
That I'll never let you go
Punyeta naman. Lonely na nga ako sakto pa yung kanta. Nakakaemo tuloy. Dati crush na crush ko siya as in. Naalala ko tuloy yung mga napagdaanan na namin.
Can we go back to the days our love was strong
Can you tell me how a perfect love goes wrong
Can somebody tell me how to get things back
The way they used to be
Huhuhu wala na. Iba pala talaga pag malungkot ka. Sabi nga nila, pag masaya ka naeenjoy mo yung tugtog, pag malungkot ka naiintindihan mo yung lyrics. Sana pwede nalang nating balikan yung mga oras na masaya tayo kasama yung mahal natin. Sana pwedeng ulitin. Sana pwedeng baguhin. Pero hindi e.
Oh God give me a reason
I'm down on bended knee
I'll never walk again until you come back to me
I'm down on bended knee
Biglang umulan. Wow nangaano na e. Super super lungkot ko na nga umulan pa. Emo lang ang peg ko niyan.
So many nights I dreamt of you
Holding my pillow tight
I know that I don't need to be alone
When I open up my eyes
To face reality
Ang bagal ng mga araw na nagdaan simula nung hindi kami nagkita. Namiss ko yung ngiti niya. Yung mga mata niyang laging walang emosyon. Laging suplado. Pero pag nakikita niya ko, Ito'y nagbabago.
Every moment without you
It seems like eternity
I'm begging you, begging you come back to me
Siguro nga matigas ang damdamin niya. Halos di nga siya ngumingiti e. Pero nabago ko siya. Napakita na niya yung mga emotions niya simula nung naging kami. Napadama niya sakin na mahal niya ko at inaamin ko sobra niya akong napasaya.
Can we go back to the days our love was strong
Can you tell me how a perfect love goes wrong
Can somebody tell me how to get things back
The way they used to be
Kasabay ng pagpatak ng tubig mula sa langit ang pagbuhos ng luha saking mga mata. Naalala ko tuloy yung nga luha niya kanina, napakatotoo. Alam kong mahal niya pako pero anong ginagawa ko?
Oh God give me a reason
I'm down on bended knee
I'll never walk again until you come back to me
I'm down on bended knee
Mahal pa nga ba niya ko? Oo kasi di naman siya magmamakaawa kung di niya ko mahal. May liwanag ng pagasa na kuminang saking puso. Dapat palang inisip ko na hindi lang ako ang nasasaktan, siya rin. Nakakainis kasi ang tanga tanga ko. Di ko siya pinaexplain. Nagfocus lang ako sa sakit na nararamdaman ko.
I'm gonna swallow my pride
Say I'm sorry
Ito ang mga bagay na di ko nagawa. Masyado akong nagfocus sa sakit na nararamdaman ko. Pinairal ko ang pride ko kaya ngayon heto nagsisisi ako.
Stop pointing fingers the blame is on me
I want a new life
And I want it with you
If you feel the same
Don't ever let it go
Please wag mo kong susukuan, iiwan, kakalimutan.
Is he still into me? After all the things I've done.
You gotta believe in the spirit of love
It'll heal all things
It won't hurt any more
No I don't believe our love's terminal
I'm down on my knees begging you please
Come home
At yun na nga. Tinigil ko ang sasakyan. Tangina sorry kung tinaboy kita Greg. Yun lang ang naiisip ko. I need to talk to him. Niliko ko ang sasakyan para bumalik sa mall ng di ko napansin ang truck sa gilid ng aking kotse na mabilis na tumatakbo. Ang tangi kong narinig ay malakas na pag basag ng salamin, at pagdilim ng aking paningin.
Itutuloy... (Last na next part hahaha comment kayo kung ano sa tingin niyo mangyayari hahaha thanks)
No comments:
Post a Comment