By: Torchwood Agent No. 474
WRITER’s POV:
There are 6 agents currently working under Torchwood 4, 5 boys and a girl. We’ll focus more on the top 2 heads of the said Institute and the girl.
Si Milo, 14 years old, ang head ng Torchwood 4. Siya ang nagsisilbing Astrophysical Chemist sa kanilang grupo. May maamong mukha, may kalakihan ang mata, mga 5 footer, payat, maputi, nag-uumapaw ang talino at kapogian. Ang 2nd leader naman ng grupo ay si Karlo, ang kanilang in-house Engineer and Mathematician. Magkaidad lang sina Karlo at Milo. Kung tutuusin, mas pogi pa itong si Karlo kumpara kay Milo ng iilang puntos, dahil sa athletic niyang puting katawan at singkit na mga mata. Same height sila ni Milo, and matalino rin ito. Medyo may kalakihan ang kanyang bibig, ngunit maliit ng konti kay Anne Curtis. Over-all, tipong pang-boy-next-door si Milo habang pang-campus heartthrob naman ang kay Karlo. Palagi silang magkasama sa school dahil classmates lang din sila, at mag-bestfriends din! Sa pagiging Torchwood agent, nauna lang si Milo ng iilang buwan.
On the other hand, si Lora, ang nag-iisang babae sa kanila ay 15 years old. Maliit ng konti kina Milo at Karlo, morena, balingkinitan, at tipikal na Pinay ang itsura. Nakasuot ito ng itim na reading glasses dahil parati itong nagbabasa, kung hindi naman nasa harap lang ito nang kanyang computer, siya kasi ang in-house Computers Expert and Hacker ng Torchwood 4. Gaya ng ibang Torchwood agents sa buong Pilipinas, nag-uumapaw din ang kanyang talino.
FLASHBACK. FRIDAY, 10 PM, THE NIGHT BEFORE MAG-CAMP SINA MASTER AT SAMUEL, TORCHWOOD 4’s POV:
Kakabalik lang mga mga Torchwood 4 agents sa kanilang Hub. May dala-dalang parang computer hard disk si Lora, habang ang mga boys naman ay may mga bitbit na Energy Blasters. Humiga sa sofa si Karlo habang pabalik naman si Milo sa kanyang booth.
“Guys, salamat sa tulong n’yo ah mas napabilis ‘yung pagtalo natin sa mga alien cyborgs na kalaban natin kanina!” Sabi niya habang naka-upo sa kanyang swivel chair at naginat-inat.
“Mga brad uwi na kayo. Kami na lang nina Milo at Lora tatapos nito. Malapit na rin naman ‘to eh, tsaka I know pagod na kayo.” Nakahiga si Karlo habang nagsasalita, nakapikit ang mga mata nito. Di nagtagal isa-isa na ring umuwi ang mga kasamahan nila hanggang sa silang tatlo na nga lang ang naiwan.
Habang papauwi ang ilan sa kanyang mga kasamahan, kinabit ni Lora ang hard disk ni Lora sa kanilang computer at in-analyze kung ano ang mga datas na nandito. Ang hard disk na kinabit niya ay galing sa isa sa mga cyborgs na nakalaban nila. Tinitingnan niya kung saan nagmula ang mga cyborgs na ito at kung ano pang mga alien datas na pwedeng makuha rito.
Iilang click at type lang ay unti-unti na niyang napapasok ang software ng alien object na gamit niya, ngunit marami palang security codes at firewall ito. May kumalabit sa kanya.
“Malapit na ba ‘yan?” Tanong ni Karlo, nakaupo katabi ni Lora.
“Mukhang matatagalan pa ata, Karlo. Mahirap i-hack ‘to eh. Ibang uri kasi ng alien software ‘tong kinakaharap ko ngayon.” Pagrarason ni Lora.
“Gamitin mo daw ‘yung iba pa nating mga nakuhang alien softwares from our previous encounters? Baka bumilis ang trabaho.” Nakaupo na rin si Milo katabi niya, nagsa-suggest.
“I’m actually doing it right now...” Ilang clicks lang ang ginawa ni Lora at lumabas na agad sa screen kung ilang percent na naha-hack sa hard disk. “Ui! Nice work! Nice ka Milo!” She exclaimed, congratulating themselves.
“Sabi ko naman sa ‘yo diba?” Nagagalak na sabi ni Milo. “Pero mukhang ambagal pa rin pala ng proseso. Naglo-loading siya pero 0 percent pa rin eh.”
“Estimate ko, mukhang aabot ng ilang oras, or ilang araw pa bago mag-load ‘yan lahat!” Karlo told them negatively. “Nagamit mo na ba lahat ng mga softwares natin?” He asked her.
“Oo. Lahat ginamit ko na.” Mabilis ang pag-type ni Lora, naghahanap ng mas madaling daan.
“Sabi na nga ba magtatagal pa ‘yan eh!” Karlo sighed.
“Pambihira naman!” Ani ni Karlo. Napakamot ng ulo ang dalawang lalaki.
“Well, mukhang since wala rin namang mangyayari kung maghihintay tayo kasi nga nagamit na lahat ng softwares natin, buti pa kumain muna tayo. Balikan natin ‘to, kapag wala pa rin, uwi na tayo. Balikan na lang natin bukas.” Milo suggested.
“Well, sabagay… and hindi pa tayo naghahapunan. Apat na oras ang nilaan natin matalo lang ang mga cyborgs na ‘yun.” Karlo thought. “Sige kain tayo!”
Gusto mang magpaiwan ni Lora para hintaying matapos ang paglo-load, wala rin siyang magagawa dahil pagod na rin siya. Sumama siya sa kanilang dalawang kumain. Gumala rin sila ng matagal-tagal kaya’t inabot sila ng 2 oras.
Pagbalik nila ay wala pa ring pagbabago ang pag-load, nasa 2% pa lang ito kaya nagpasya silang umuwi na lang.
Ang hindi nila alam, nang makauwi na silang tatlo at dumating na sa 5% ang percent loading, may virus pala na na-activate sa loob ng hard disk na dala ni Lora! Hindi kaagad nila ito na-detect dahil sa sobrang pagka-hi tech ng virus na ito! Kumalat ang virus at dahan-dahang sinira ang systems ng Torchwood 4, at ang mas malala pa ay pati sa ibang Torchwood Hubs ay unti-unti na ring pinapasok ng virus na ito!
Kinabukasan, 9 AM ng umaga pumasok sa Torchwood 4 Hub si Milo. Nilapag niya ang kanyang gamit sa sofa at sinimulang lapitan ang kanyang computer para buksan, only to see it explode, kasabay noon ay ang pag-andar ng alarm systems ng workplace niya! Agad niyang pinapunta ang mga katrabaho para ma-check nila ang problema. Gamit ang kanilang mga inipong galing, talino, at iilang mga gamit na gumagana pa, nalaman nila na may virus pala sa kanilang systems at nanggaling ito sa hard disk na kinabit ni Lora sa kanyang computer kagabi.
Agad na tinanggal ni Lora ang hard disk habang ginagawa naman ng iba ang kanilang makakaya para at least ma-pacify ang sitwasyon. Inabot sila ng ilang oras. Hindi kinaya ni Lora ang lahat, umiyak siyang sinisisi ang sarili.
“Lora, di mo naman kasalanan eh. Walang may alam sa atin na may problema ang hard disk.” Karlo comforted her. Hinahagod-hagod ang kanyang likod.
“Isa pa Lora, walang may gusto nito. Na-set-up tayo. Damay rin kami.” Milo, added.
“Bakit ba kasi sumama pa ako sa inyo!? Kung nagpaiwan sana ako sana hindi mangyayari ‘to!” Nakaupo siya sa sofa, pinapagitnaan ng dalawang boss niya, umiiyak.
“Mas hindi mo maaayos ang problema kung ganun, kasi pagod kana tapos mag-isa ka pa. Hindi ka pa pamilyar sa software ng hard disk na ‘yun! E kung mapano ka?!” Hinahagod na rin ni Milo ang likod ni Lora. Niyakap niya ito. “Don’t worry, kasama mo ako sa pag-ako ng responsibilidad mo. Wala kang kasalanan. Maso-solve natin ang problemang ‘to.” Yumakap na rin ang ibang Torchwood 4 boys kay Lora.
SATURDAY, MOMENTS BEFORE GUMISING SI ALEXIS FROM COMA, TORCHWOOD 45’s POV:
Katatapos lang tumigil ni Alexis sa pag-iyak. Kwinento lahat ni Alexis kumbakit napahamak siya habang ini-explain ni Matt ang dahilan kumbakit tumagal ang kanyang paggaling.
“…dahil sa virus na ito ay humina ang mga systems ng Torchwood 4 to the point na muntik na silang mag-temporarily stop operations. Gulat nga lahat ang mga members ng Torchwood 4 eh! Hindi nila aakalaing mangyayari ito.” Kwento ni Matt sa boss niyang si Alexis. “Ang mas Malala pa, pati ang ibang Torchwood Hubs nadamay; kasali na tayo dun. Mukhang plinano talaga ng mga cyborgs na ‘yun na kunin ang atensyon natin para mapasok ang systems natin.” He added.
“Kaya pala nahirapan din akong ma-detect sina Kuya Master…” Naaalala na naman niya ang kanyang kuya Master at ang kaibigang si Samuel. “Bukod sa undetectable na cellphone niya, may virus rin pala na sumisira sa systems natin.” Tutulo na sana ang kanyang luha ngunit pinigilan na niya ito. “Ayos na ba mga systems natin ngayon?” Tinuon niya ang atensyon sa ibang topic as he asked his companion a question.
“Wala pa Alexis eh, pero 85% percent ng mga systems ng Torchwood Institute sa buong Pilipinas ay in better condition na. Konting panahon na lang at maayos din ang lahat.” Ina—assure ni Matt si Alexis ngunit hindi ito mapakali, mas iniisip kasi nito ang dalawa niyang kaibigan. “Maliligtas din natin ‘yang mga kaibigan mo, pero you need to rest first dahil hindi mo pa kayanin.”
Sasagot n asana ulit si Alexis nang biglang nag-teleport si Bryan sa harap nila!
“Alexis… kasama naming ngayon si Master at si Samuel. Nasa Torchwood 26 Hub sila ngayon. Gusto ka kausapin ni Master. Sumama ka sa akin!” Utos ni Bryan sa kapwa niya Torchwood Hub boss, seryoso ang mukha nito.
Dahil sa gulat ay napanganga sina Matt at Alexis! Agad na hinila ni Bryan si Alexis despite sa mga nakabalot sa bandages sa kanyang katawan, as if hindi masasaktan si Alexis kung bibiglain niya ito.
Nabalot agad sila ng asul na liwanag.
BALIK TAYO KINA MASTER, WRITER’s POV:
Napa-atras si Master, ngunit hindi maikakailang nabuhayan siya ng loob dahil sa kanyang nakita. Sa ngayon, mukhang Torchwood 4 lang ata ang makakatulong sa kanya. Iaabot n asana niya ang kanyang kamay sa Torchwood logo para ma-teleport na agad siya sa Hub para makahingi ng tulog kagaya nung nangyari sa kanya sa Divisoria Arcade, ngunit mas minabuti niyang dapat ay kasama si Samuel kapang nangyari na iyon. And speaking of Samuel, naalala niyang dapat pa pala siya kumuha ng panggatong para sa kanilang dalawa at kailangan pa niyang makahuli ng mga isda para magkaroon ng laman ang kanilang tiyan.
Agad niyang kinuha ang mga panggatong na magagamit nila para sa araw na ‘yun. Nagmadali ang ating bida para makagawa na sila ng apoy. Dahil sa pagmamadali ay natunton agad niya ang kwebang tinitirhan nila. Nadatnan niya si Samuel na nakahiga sa kama, tinititigan siya.
“Kuya, buti naman nakabalik ka na.” Nanginginig sa lamig si Samuel habang dahan-dahang pinapa-fetal position niya ang kanyang katawan.
“Sabi ko naman diba? Ako ang bahala sa ‘yo?” Hinawakan niya ang ulo ng kasama. “Samuel, bunso, konting tiis na lang at makakaalis na rin tayo rito! May nakita na akong paraan!” Nakangisi si Master na tinititigan ang mga mata ni Samuel.
Isang maliit na ngiti lang ang sagot ni Samuel. After 5 minutes may apoy na. Pinilit ni Samuel na makalapit dito pero sumasakit ang kanyang paa.
“Dahan-dahan lang kasi, bunso. Di mo pa kaya eh.” Inaalalayan ni Master si Samuel.
“Sama po kasi talaga ng pakiramdam ko kuya eh. Gusto kong mainitan.” Sagot ng bata sa kanya.
“Don’t worry we’ll keep this fire lit as best as we can.” Master assured his brother. “Nga pala, gutom ka na ba?” He asked him.
“Opo, kuya eh.” Sagot ni Samuel.
“Kukuha lang ako ng mga isda sa ilog ah. Iiwan muna ulit kita. Kaya mo ba?” Master asked him again.
“Opo, kuya. Pero kuya, please naman bilisan mo po ah. Gutom na talaga ako eh.” Hinahagod-hagod na niya ang kanyang sikmura.
“O sige. Keep this fire lit at kukuha lang ako ng mga isda.” Tumayo si Master dala-dala ang takure at stainless tumbler na nasa kweba at iilang stick na pantuhog sa mga isda.
Pagkabalik ni Master ay may dala na itong 3 bangus, at isang takure at tumbler na puno ng tubig. Pinainom muna niya si Samuel ng tubig bago pakuluin ang mga natitira pa nilang tubig, kasabay ng pagluto niya sa mga bangus.
Di nagtagal ay nakakain na rin sila. Nakainom ng mainit na tubig si Samuel kaya bumuti ang pakiramdam nito. Pagkatapos kumain ay nagpasya silang magpahinga, kaya’t umidlip sila. Ang hindi nila alam ay may mas matinding kalbaryo pa pala ang kanilang haharapin…
Right after nilang maghapunan ay nagsimula nang umubo si Samuel, hanggang nauwi na nga sa lagnat. Dahil dito ay mas dumoble pa ang pagaalaga ni Master sa kaibigan. Tiningnan niya ang sugat ni Samuel. Puno na pala ng dugo ang make-shift benda na ginawa niya kaya’t kahit labag sa kalooban niya’y dapat niya itong palitan. Kahit ayaw niya ay nagpumilit si Samuel na gamitin ang kanyang sandong suot na pambalot.
“Hindi nga pwede dahil mas lalala sakit mo n’yan, tas lalamigin ka pa.”
“Kuya, please! May apoy naman eh so makakaya ko ‘to. Maiinitan ako.”
At nagtalo ang dalawa, hanggang sa mapilit ni Samuel si Master. Dumaan pa ang ilang oras at hindi magawang makatulog ni Master para lang ma-maintain ang init ng apoy nila, but in the end bumigay rin sa antok si Master. Dahil sa pagod ay nakatulog agad ito.
Kapag minamalas ka nga naman, hindi naging maganda ang tulog ni Master, dahil Naalimpungatan ito sa lamig at ingay. Maliwanang na nang gumising siya ngunit isang malakas na ulan ang unang naranasan niya sa araw na ‘yon! Maging si Samuel ay nanginginig na rin sa lamig. Wala na ang apoy nila, at wala ng damit si Samuel kaya’t niyakap na lang ng atin bida ang kanyang kapatid para mainitan ito.
Umabot muna ng ilang oras bago tumigil ang ulan, at gutom na gutom na silang dalawa.
“Kuya… gutom na ako.”
“Ako rin. Di bale, pag mainit-init na, saka ako lalakad.”
“Pambihira bakit ba kasi umulan pa eh!? Siguro malapit na ang tanghalian ngayon…. Siguro kung walang ulan nakapag-agahan pa tayo.”
“Di bale, ang importante wala na ang ulan. Makakakain na tayo.”
Nanginginig ang dalawa habang magkayakap, pero kahit gano’y dahan-dahan pa ring tumayo si Master para kumuha ng mga kahoy na pwede nilang gamitin, ngunit dahil basa ang paligid, natagalan siya sa paghahanap ng mga panggatong na pwedeng gamitin. Sinunod niya ang paghuli ng isda para sa kanilang dalawa. Mabuti na lang at nakahuli siya ng dalawa. Kasama ng mga isda ang tubig-ilog na ipapainom niya kay Samuel, para man lang magkaroon ng laman ang tiyan nito.
Hindi biro ang pinagdadaanan ni Master. Dumoble ang pagod at gutom niya. Pinipilit na lang talaga niyang bumangon para lang hindi mapano ang kapatid niyang si Samuel. At nung natapos na nilang maluto’t makain ang mga isda, bumagsak agad ito katabi ni Samuel at nagpahinga. Para naman hindi lubusang maghirap si Master, kahit masakit ang kanyang paa ay pinilit ni Samuel na at least man lang e mapanatili ang apoy na nagpapainit sa kanila.
Sa mga oras na ito, sobrang pangangayayat na ang nararanasan nilang dalawa; simula nung napadpad sila sa gubat na ‘to ay puro tubig at isda na lang ang laman ng kanilang tiyan. Mahirap man ay nagtiis sila.
KINAGABIHAN:
Kakagising lang ni Master, at gutom na naman siya. Nakahiga si Samuel sa tabi niya na natutulog. Mahina na ang kanilang apoy.
“Samuel?” Kinakalabit-kalabit niya ito. “Kumain ka na ba?”
“Hmmmm… kuya?” Pinahid-pahid niya ang kanyang mga mata. “Gabi na pala? Wala pa po eh.” At nagsimula siyang umubo, umubo ng umubo.
Hinawakan ni Master ang kanyang noo, at mataas ang kanyang lagnat! Nagmadali siyang tumayo, only to realize na umiikot ang kanyang paningin! Napasandal siya sa gilid ng kweba at napahawak sa kanyang ulo. Nagsimula na rin siyang umubo.
“Kuya, ayos ka lang ba?”
“Oo, kaya ko pa ‘to.”
Despite sa sakit ng kanyang paa, tumayo si Samuel para i-check ang kanyang kuya, at pareho na silang inaapoy ng lagnat!
“Hala, kuya! May lagnat ka na rin!”
“Wala ‘yan!”
Dahil nakaipon na siya ng konting lakas, dahan-dahang lumakad si Master para kumuha ulit ng mga panggatong, kahit nahihilo ito. Sinubukan siyang pigilin ni Samuel ngunit nagmatigas ito. Kahit madilim na, kailanan pa rin nila ng init, kaya kinuha niya ang mga natitirang panggatong para maging sulo at nagmadaling mangahoy. Sinunod niya ang paghuli ng mga isda, ngunit dahil madilim na, wala siyang nahuli, kaya kumuha na lang siya ng tubig na maaari nilang mainom mula sa ilog.
Nagtiis silang matulog na tubig lang ang laman ng kanilang tiyan. Mahirap mang matulog ng gutom e wala silang magagawa. Dahil dito ay tumindi ang kanilang lagnat! Gumising sila kinabukasan na hinang-hina at masakit ang ulo.
SABADO, ILANG ORAS PAGKAGISING NILA:
Naka-fetal position silang dalawa, at mistulang parang kinikiskis ng kutsilyo ang kanilang mga sikmura dahil sa gutom. Sinubukang tumayo ni Master ngunit hinang-hina na ito kaya napaupo siya sa lupa.
“Kuya… gutom na ako… ang sakit ng ulo ko…”
Napapikit lang ng mata si Master, gusto niyang sumigaw dahil ayaw na niya, at mukhang napuputol na ang pasensya niya, pero alam niyang wala ring silbi kung magawawala siya kaya tumahimik na lang siya. Nanginginig na ang kanyang kamao dala ng inis, pagod, at gutom.
“Kuya…”
Napadilat siya ng mata at nakita si Samuel na hinang-hina na nakatingin sa kanya. Naalala niya ang pangako nito sa kapatid.
“Hindi kita pababayaan, Samuel. Makakaalis tayo rito!”
Tumulo ang kanyang mga luha. Dapat na silang makaalis! Huminga ng malalim si Master at pinilit niyang tumayo. Hinila rin niya patayo ang kanyang kapatid. Isa lang ang pwede nilang gawin para makaligtas sa impyernong ito ––– TORCHWOOD 4!
“Saan tayo pupunta, kuya?”
“Hihingi ng tulong!”
“E kuya paano –––”
“Do you trust me!?”
“Kuya…”
“YES OR NO!?!”
“… Opo…”
“Halika na!”
Pinusta na ni Master ang huli nilang baraha. Ayaw pa niyang mamatay sila ng maaga kaya ginamit na nila ang natitira nilang lakas para makaalis sa lugar na ‘yun. Sumusunod lang si Samuel sa kanya, walang imik, at dahil paika-ika ito, inaalalayan siya ni Master, even if it means pwede siyang bumagsak dahil sa dobleng pagod, lalo na sa part ni Master…
ILANG MINUTO LANG ANG LUMIPAS:
“Lumaban ka, Samuel! Kaya natin ‘to! Pangako! Malapit na!”
Bakas na ang hirap ng pananalita ni Master habang pinapalakas ang loob ni Samuel. Pareho silang hinang-hina na dahil sa taas ng kanilang lagnat. Pareho na silang maputla at nanginginig! Di na ata sila magtatagal sa mga oras na ‘yun. Kahit hinang-hina na ay pinipilit pa rin ni Master na alalayan ang kanyang kapatid. Si Samuel naman, on the other hand, hindi na gaanong nakakalakad dahil sa malaking sugat sa kanyang paa. Bawat hakbang ay parang impyerno para sa kanya. Umiiyak itong inaalalayan ng kanyang kuya. Halos di na niya makarga ang sarili.
“Malapit na tayo sa kanila... malapit na sila... konting tiis na lang!”
“Kuya, di ko kaya.... Hihang-hina na ako, kuya...”
“Kaya natin ‘to! Do not give up!”
Palakas ng palakas ang iyak ni Samuel, maging si Master ay naluluha na rin!
“Saan ba kasi tayo pupunta, kuya?” Naiinis na si Samuel.
“Sumunod ka lang! Makakaalis na tayo!” ‘Yan lang ang tanging nasagot ni Master.
“Kuya! Pambihira naman hirap na hirap na ako eh!” Reklamo ni Samuel. “Akala ko ba aalis tayo sa lalong madaling panahon? Wala namang pagbabago eh!” Sigaw nito sa kasama.
“Samuel ‘wag ka namang ganyan! Eto nga’t ginagawa ko na ang lahat eh oh!” Sagot ni Master.
“E impyerno ‘to eh! BAKIT BA KASI TAYO NAPADPAD DITO!?! ANO BA KASALANAN NATIN!?!?! PUTANG INA!!!!!!” Bawat sigaw ni Samuel ay parang kinukurot ang dibdib ni Master, feeling niya ay wala siyang magawa. Naiinis siya sa kanyang sarili, kahit alam niyang walang may gusto na mapadpad sila sa gubat na ‘to.
“Samuel! Walang may gustong mapadpad tayo rito! At wala ring silbi kung magrereklamo ka pa! Tumahimik ka na lang!” Parami ng parami ang mga luha ni Master. Nawawalan na siya ng lakas ng loob. Hindi na niya alam kung ano pa ang pwede niyang gawin maging okay lang si Samuel.
“WALANG KWENTANG BUHAY ‘TO! BA’T BA ANG MALAS NATIN!?! Buti pa kuya sumuko na lang tayo, tutal mamamatay lang rin naman tayo!” Bumitiw si Samuel sa pagkakahawak kay Master at napaupo ito sa lupa, umiiyak.
Napaupo rin si Master kaharap ni Samuel, umiiyak rin ito. Nakatitig lang siya sa umiiyak niyang kapatid. Napapikit siya ng mata at tahimik na nagsalita.
“Kidoi… akala ko ba tutulungan mo kami? Asan ka na? Kung naging mabilis ka lang sana…. Kidoi, asan ka na…?”
Napatingin siya sa paligid, at may na-realize siya ––– natatanaw na niya ang bato na may logo ng Torchwood 4! Nanlaki ang kanyang mga mata at sinubukang tumayo.
“Samuel, tayo na jan. Malapit na tayo!”
Umiyak lang si Samuel…
“PUTANG INA! KUNG AYAW MO NANG MABUHAY, MAG-ISA KA! BAHALA KA JAN! DIBA NAGTITIWALA KA SA AKIN!? NGAYON PROVE IT! SAMUEL, OO KUYA MO AKO, RESPONSIBILIDAD KITA, OO DAPAT DI KITA PINABABAYAAN, NGUNIT MAY HANGGANAN DIN AKO! HINDI LANG IKAW ANG NAHIHIRAPAN DITO! MAS HIRAP NA HIRAP NA AKO! NA-REALIZE MO BA ‘YUN HA!?!?! TO BE HONEST PAGOD NA PAGOD NA AKO! PAGOD NA AKONG PAKALMAHIN KA! PAGOD NA AKONG BIGYAN KA NG PAG-ASA! PAGOD NA AKONG ALAGAAN KA MABUHAY KA LANG! PAGOD NA AKONG BUHAYIN TAYONG DALAWA! PAGOD NA AKO! PLEASE LANG COOPERATE KA NAMAN! DI KO KAYANG MAG-ISA ‘TO! PLEASE SAMUEL MAAWA KA! I PROMISE YOU MAKAKALABAS TAYO RITO, PERO PLEASE LUMABAN KA RIN! ‘WAG KA NANG UMIYAK JAN!!!!!”
MASTER’s POV:
That’s it! I snapped. Patuloy lang ang aking pag-iyak. Agad kong hinila si Samuel patayo. Magre-reklamo sana siya pero pinatigil ko siya. Dalawa na kaming umiiyak papunta sa malaking bato. Inaalalayan ko siya habang kami ay naglalakad.
Ilang sandali lang ay napakapit si Samuel ng mahigpit sa akin. Bigla atang siyang mas bumigat. Nang tingnan ko ito, wala na itong malay. Kasabay noon ay nakarating din pala kami sa lugar na paroroonan namin.
Hindi ko na kaya ang lahat. Hapong-hapo na ako. Pagkatapos ng pitong araw na paghihirap at pagod ay gumuho na rin ako, physically, emotionally, and morally. Habang bumabagsak ako sa lupa ay unti-unti na ring bumabagsak ang aking mga luha at ang aking mga mata, ngunit bago mangyari iyon ay napahawak ako sa logo ng Torchwood at inalala kung paano ako nakapasok sa Torchwood Hub dati ng Cagayan de Oro. Gamit ang natitira kong lakas, sumigaw ako…
"TORCHWOOD INSTITUTE..… 4!!!!"
BLAG!
Pareho na kaming nakaratay sa lupa na walang malay, at posibleng ‘yun na rin ang huling hantungan namin. Sana naman may makarinig sa akin, dahil ito na ata marahil ang katapusan namin ng kapatid ko...
TORCHWOOD 4’s POV:
Biglang tumunog ang main computer ng Torchwood 4 kaya napalingon silang lahat dito. Lumapit si Lora para i-check kung ano ang meron. Ilang pindot lang at nag-flash sa screen ang imahe ng dalawang lalaking nakabulagta sa lupa, dahilan para magulat sila.
“Hala!? Paano nila nalaman ang lugar natin!?? Mukha naman silang hindi mga Torchwood agents ah! At mga Torchwood agents lang ang may alam kung paano mag-activate ng Torchwood Hub Ringer (THR) sa isang Torchwood branch!” Napapakamot ng ulo si Karlo habang nakatingin sa monitor.
“Marahil mga Torchwood Initiates ‘yan sila?” Lora suggested.
“Imposible! Hindi naman tayo kumukuha ng mga initiates ngayon ah!” Karlo opposed her.
“Maybe they’re initiates from an other Torchwood branch? But bakit dito pa talaga sila pinadala? Tapos hindi tayo na-informed?” Milo looked seriously at the screen, examining who those two men might be.
“Baka ng dahil sa virus na-block lahat ng mga messages ng ibang branches sa atin?” Lora wondered.
“There’s only one way to find out.” Sabi ni Karlo, at sa isang iglap lang ay nag-teleport siya sa labas ng Torchwood 4 Hub.
Sumunod na rin si Milo sa kanya, at gamit ang kanilang Spatio-Temporal Teleporters (STT), na-teleport nila ang dalawang lalaki sa loob ng kanilang Hub. Agad na nagtipon ang mga Torchwood 4 agents para usisain kung sino ang dalawang lalaking ito.
Hinawakan ni Lora ang dalawang lalaki at tiningnan ang kanilang mga pulso.
“Mahina mga pulso nila! Tapos ‘tong isa malala sugat sa paa!”
Agad na gumalaw ang mga Torchwood agents at hinanda lahat ng kanilang mga gamot para sa kanilang dalawa. Kinarga nila ito at nilagay sa isang hospital bed sa kanilang Torchwood clinic.
Pagkatapos linisan ay kinabitan nila ng kung anu-ano ang katawan ng dalawang lalaki para gumaling, buti na lang at halos nakaka-recover na ang Torchwood 4 mula sa atake ng virus kaya mas napapadali ang kanilang trabaho, unti-unti na ring gumagana ang mga equipments nila na nasira nung nakaraang linggo.
Mabilis ang epekto ng mga gamot ngunit wala pa ring malay ang dalawa, kaya ginamitan na nila Lora ng mas matinding equipments at gamot ang dalawa nilang pasyente. Around 10 AM, gumising na ang isa sa kanila! Hapong-hapo ito na sinubukang umupo ngunit pinigilan siya ni Karlo.
“Ui bro dahan-dahan lang baka mabinat ka…” Nagmamalasakit si Karlo.
“Sino ka? Sino kayo!? Asan ako!? Asan kami!?!” Nagugulantang na sabi ng lalaki.
“Anong ‘Sino kayo!?’ SINU KA!?! SINO KAYO!?!” Mejo kunot ang noo ni Milo na naka-lean forward, determinadong malaman agad ang katotohanan.
Lumingon-lingon ang lalaki sa paligid, nakita niya ang kanyang kasama sa kabilang higaan na mahimbing ang pagkakatulog, at nabaling ulit ang tingin niya kay Milo at sa mga kasama nito.
“Torchwood ‘to, tama!?” He asked them.
“Oo! Pa’no mo nalaman? Torchwood agent ka rin ba? Saang branch!?” Sunud-sunod ang mga tanong ni Lora.
“At paano mo kami natunton? Sino ka ba?” Tanong ni Karlo.
Tahimik lang ang lalaki na nakatitig sa kanila. Huminga siya ng malalim.
“Ako si Master Sasha…” Nagi-isip kung ano pa ang pwedeng sabihin. “Galing sa Torchwood.. Cagayan de Oro! Sa Misamis Oriental…” Ninenerbyos ang lalaki sa kanyang sagot.
“Weh? Prove it! Sino ang head ng Torchwood 26, Torchwood – Misamis Oriental?” Naka-fold ang mga braso ni Milo sa kanyang dibdib na ini-interogate ang lalaki.
“Si… si Bryan…” Sagot ng lalaki. Inalala niya ang lahat ng alam niya tungkol sa Torchwood para may masagot siya.
“Paano ka nakapunta dito?” Tanong ni Lora. “At sino ‘yang kasama mo?” Sabay turo sa kasama niyang natutulog.
“Damay lang siya. Ganito kasi ‘yun…” Nagsimula na siyang magsinungaling. “One week before ako sasalang sa mga test para maging part ng Torchwood ng Cagayan de Oro, nag-organize ng camping jamboree sa Bukidnon ang school namin. Kasali ako kasi part ako ng Eagle Scouts ng school. Habang wala pa kaming ginagawa… naligo muna kami ni Samuel sa ilog…” Lumingon siya sa kasama niya. “Tapos habang naliligo, hindi namin namalayan na may Tempo-Spatial Rift pala na bumukas malapit sa nililiguan namin. Nahigop kami… at napunta sa lugar na ‘to. Isang linggo na kami rito…” Medyo nauutal ang lalaki but nevertheless na-deliver niya ng maayos ang pagsisinungaling niya.
Nagdududa ang mukha ni Karlo, nagtinginan sila ni Milo, tapos bumalik ang tingin sa lalaki.
“We’ll shall see about that…. I will ask kuya Bryan about this...” Milo told him.
“Teka lang po… pwede ko ba siyang makausap?” Tanong ng lalaki.
“I’ll look into it.” Stern si Milo, at dahan-dahang lumakad papaalis, patungo sa Torchwood Branch Inter-teleporter (TBI). “I’ll ask kuya Bryan to come here personally.” At bigla siyang naglaho moments after makapasok sa TBI.
Bakas sa mukha ng lalaki ang pagkanerbyos.
“Ummm… asan po ba ako? And may I know kung sino po kayo?” The guy asked politely.
“I am Lora, this one is Karlo,” Pointing at the guy beside her. “And ‘yung lalaking umalis, ‘yun ang head namin, si Milo. And sila ang mga kasama ko...” Tinuro niya ang iba pa niyang mga kasamahang lalaki. Nakangiti ang iba sa kanila.
“Welcome to Torchwood 4, Master.” Karlo smiled at him. “Welcome to Torchwood – Palawan!”
ITUTULOY…
Note: Medyo nalito ba kayo sa timing at pacing ng different point-of-views ng mga characters sa episode na ‘to? Let me explain it to you. Nangyari lahat ng ito sa loob ng isang linggo.
Friday night – The members of Torchwood 4 are introduced, and pinasok ng virus ang systems nila.
Saturday – Camp nila Master, the day na nahigop sila ni Samuel ng TSR, the day na naaksidente si Kidoi attempting to rescue his kuya and his friend.
Thursday – Nag-sex sina Master at Samuel, the day na nasugatan sa paa si Samuel, and the day una niyang nakita ang entrance ng Torchwood 4.
Friday – Araw kung saan nagsimula na silang apuyin ng lagnat.
Saturday – Na-encounter ni Master ang mga Torchwood 4 members, the day na gumising na si Kidoi from his one-week coma, the day nag-teleport si Bryan sa Torchwood 45.
There are 6 agents currently working under Torchwood 4, 5 boys and a girl. We’ll focus more on the top 2 heads of the said Institute and the girl.
Si Milo, 14 years old, ang head ng Torchwood 4. Siya ang nagsisilbing Astrophysical Chemist sa kanilang grupo. May maamong mukha, may kalakihan ang mata, mga 5 footer, payat, maputi, nag-uumapaw ang talino at kapogian. Ang 2nd leader naman ng grupo ay si Karlo, ang kanilang in-house Engineer and Mathematician. Magkaidad lang sina Karlo at Milo. Kung tutuusin, mas pogi pa itong si Karlo kumpara kay Milo ng iilang puntos, dahil sa athletic niyang puting katawan at singkit na mga mata. Same height sila ni Milo, and matalino rin ito. Medyo may kalakihan ang kanyang bibig, ngunit maliit ng konti kay Anne Curtis. Over-all, tipong pang-boy-next-door si Milo habang pang-campus heartthrob naman ang kay Karlo. Palagi silang magkasama sa school dahil classmates lang din sila, at mag-bestfriends din! Sa pagiging Torchwood agent, nauna lang si Milo ng iilang buwan.
On the other hand, si Lora, ang nag-iisang babae sa kanila ay 15 years old. Maliit ng konti kina Milo at Karlo, morena, balingkinitan, at tipikal na Pinay ang itsura. Nakasuot ito ng itim na reading glasses dahil parati itong nagbabasa, kung hindi naman nasa harap lang ito nang kanyang computer, siya kasi ang in-house Computers Expert and Hacker ng Torchwood 4. Gaya ng ibang Torchwood agents sa buong Pilipinas, nag-uumapaw din ang kanyang talino.
FLASHBACK. FRIDAY, 10 PM, THE NIGHT BEFORE MAG-CAMP SINA MASTER AT SAMUEL, TORCHWOOD 4’s POV:
Kakabalik lang mga mga Torchwood 4 agents sa kanilang Hub. May dala-dalang parang computer hard disk si Lora, habang ang mga boys naman ay may mga bitbit na Energy Blasters. Humiga sa sofa si Karlo habang pabalik naman si Milo sa kanyang booth.
“Guys, salamat sa tulong n’yo ah mas napabilis ‘yung pagtalo natin sa mga alien cyborgs na kalaban natin kanina!” Sabi niya habang naka-upo sa kanyang swivel chair at naginat-inat.
“Mga brad uwi na kayo. Kami na lang nina Milo at Lora tatapos nito. Malapit na rin naman ‘to eh, tsaka I know pagod na kayo.” Nakahiga si Karlo habang nagsasalita, nakapikit ang mga mata nito. Di nagtagal isa-isa na ring umuwi ang mga kasamahan nila hanggang sa silang tatlo na nga lang ang naiwan.
Habang papauwi ang ilan sa kanyang mga kasamahan, kinabit ni Lora ang hard disk ni Lora sa kanilang computer at in-analyze kung ano ang mga datas na nandito. Ang hard disk na kinabit niya ay galing sa isa sa mga cyborgs na nakalaban nila. Tinitingnan niya kung saan nagmula ang mga cyborgs na ito at kung ano pang mga alien datas na pwedeng makuha rito.
Iilang click at type lang ay unti-unti na niyang napapasok ang software ng alien object na gamit niya, ngunit marami palang security codes at firewall ito. May kumalabit sa kanya.
“Malapit na ba ‘yan?” Tanong ni Karlo, nakaupo katabi ni Lora.
“Mukhang matatagalan pa ata, Karlo. Mahirap i-hack ‘to eh. Ibang uri kasi ng alien software ‘tong kinakaharap ko ngayon.” Pagrarason ni Lora.
“Gamitin mo daw ‘yung iba pa nating mga nakuhang alien softwares from our previous encounters? Baka bumilis ang trabaho.” Nakaupo na rin si Milo katabi niya, nagsa-suggest.
“I’m actually doing it right now...” Ilang clicks lang ang ginawa ni Lora at lumabas na agad sa screen kung ilang percent na naha-hack sa hard disk. “Ui! Nice work! Nice ka Milo!” She exclaimed, congratulating themselves.
“Sabi ko naman sa ‘yo diba?” Nagagalak na sabi ni Milo. “Pero mukhang ambagal pa rin pala ng proseso. Naglo-loading siya pero 0 percent pa rin eh.”
“Estimate ko, mukhang aabot ng ilang oras, or ilang araw pa bago mag-load ‘yan lahat!” Karlo told them negatively. “Nagamit mo na ba lahat ng mga softwares natin?” He asked her.
“Oo. Lahat ginamit ko na.” Mabilis ang pag-type ni Lora, naghahanap ng mas madaling daan.
“Sabi na nga ba magtatagal pa ‘yan eh!” Karlo sighed.
“Pambihira naman!” Ani ni Karlo. Napakamot ng ulo ang dalawang lalaki.
“Well, mukhang since wala rin namang mangyayari kung maghihintay tayo kasi nga nagamit na lahat ng softwares natin, buti pa kumain muna tayo. Balikan natin ‘to, kapag wala pa rin, uwi na tayo. Balikan na lang natin bukas.” Milo suggested.
“Well, sabagay… and hindi pa tayo naghahapunan. Apat na oras ang nilaan natin matalo lang ang mga cyborgs na ‘yun.” Karlo thought. “Sige kain tayo!”
Gusto mang magpaiwan ni Lora para hintaying matapos ang paglo-load, wala rin siyang magagawa dahil pagod na rin siya. Sumama siya sa kanilang dalawang kumain. Gumala rin sila ng matagal-tagal kaya’t inabot sila ng 2 oras.
Pagbalik nila ay wala pa ring pagbabago ang pag-load, nasa 2% pa lang ito kaya nagpasya silang umuwi na lang.
Ang hindi nila alam, nang makauwi na silang tatlo at dumating na sa 5% ang percent loading, may virus pala na na-activate sa loob ng hard disk na dala ni Lora! Hindi kaagad nila ito na-detect dahil sa sobrang pagka-hi tech ng virus na ito! Kumalat ang virus at dahan-dahang sinira ang systems ng Torchwood 4, at ang mas malala pa ay pati sa ibang Torchwood Hubs ay unti-unti na ring pinapasok ng virus na ito!
Kinabukasan, 9 AM ng umaga pumasok sa Torchwood 4 Hub si Milo. Nilapag niya ang kanyang gamit sa sofa at sinimulang lapitan ang kanyang computer para buksan, only to see it explode, kasabay noon ay ang pag-andar ng alarm systems ng workplace niya! Agad niyang pinapunta ang mga katrabaho para ma-check nila ang problema. Gamit ang kanilang mga inipong galing, talino, at iilang mga gamit na gumagana pa, nalaman nila na may virus pala sa kanilang systems at nanggaling ito sa hard disk na kinabit ni Lora sa kanyang computer kagabi.
Agad na tinanggal ni Lora ang hard disk habang ginagawa naman ng iba ang kanilang makakaya para at least ma-pacify ang sitwasyon. Inabot sila ng ilang oras. Hindi kinaya ni Lora ang lahat, umiyak siyang sinisisi ang sarili.
“Lora, di mo naman kasalanan eh. Walang may alam sa atin na may problema ang hard disk.” Karlo comforted her. Hinahagod-hagod ang kanyang likod.
“Isa pa Lora, walang may gusto nito. Na-set-up tayo. Damay rin kami.” Milo, added.
“Bakit ba kasi sumama pa ako sa inyo!? Kung nagpaiwan sana ako sana hindi mangyayari ‘to!” Nakaupo siya sa sofa, pinapagitnaan ng dalawang boss niya, umiiyak.
“Mas hindi mo maaayos ang problema kung ganun, kasi pagod kana tapos mag-isa ka pa. Hindi ka pa pamilyar sa software ng hard disk na ‘yun! E kung mapano ka?!” Hinahagod na rin ni Milo ang likod ni Lora. Niyakap niya ito. “Don’t worry, kasama mo ako sa pag-ako ng responsibilidad mo. Wala kang kasalanan. Maso-solve natin ang problemang ‘to.” Yumakap na rin ang ibang Torchwood 4 boys kay Lora.
SATURDAY, MOMENTS BEFORE GUMISING SI ALEXIS FROM COMA, TORCHWOOD 45’s POV:
Katatapos lang tumigil ni Alexis sa pag-iyak. Kwinento lahat ni Alexis kumbakit napahamak siya habang ini-explain ni Matt ang dahilan kumbakit tumagal ang kanyang paggaling.
“…dahil sa virus na ito ay humina ang mga systems ng Torchwood 4 to the point na muntik na silang mag-temporarily stop operations. Gulat nga lahat ang mga members ng Torchwood 4 eh! Hindi nila aakalaing mangyayari ito.” Kwento ni Matt sa boss niyang si Alexis. “Ang mas Malala pa, pati ang ibang Torchwood Hubs nadamay; kasali na tayo dun. Mukhang plinano talaga ng mga cyborgs na ‘yun na kunin ang atensyon natin para mapasok ang systems natin.” He added.
“Kaya pala nahirapan din akong ma-detect sina Kuya Master…” Naaalala na naman niya ang kanyang kuya Master at ang kaibigang si Samuel. “Bukod sa undetectable na cellphone niya, may virus rin pala na sumisira sa systems natin.” Tutulo na sana ang kanyang luha ngunit pinigilan na niya ito. “Ayos na ba mga systems natin ngayon?” Tinuon niya ang atensyon sa ibang topic as he asked his companion a question.
“Wala pa Alexis eh, pero 85% percent ng mga systems ng Torchwood Institute sa buong Pilipinas ay in better condition na. Konting panahon na lang at maayos din ang lahat.” Ina—assure ni Matt si Alexis ngunit hindi ito mapakali, mas iniisip kasi nito ang dalawa niyang kaibigan. “Maliligtas din natin ‘yang mga kaibigan mo, pero you need to rest first dahil hindi mo pa kayanin.”
Sasagot n asana ulit si Alexis nang biglang nag-teleport si Bryan sa harap nila!
“Alexis… kasama naming ngayon si Master at si Samuel. Nasa Torchwood 26 Hub sila ngayon. Gusto ka kausapin ni Master. Sumama ka sa akin!” Utos ni Bryan sa kapwa niya Torchwood Hub boss, seryoso ang mukha nito.
Dahil sa gulat ay napanganga sina Matt at Alexis! Agad na hinila ni Bryan si Alexis despite sa mga nakabalot sa bandages sa kanyang katawan, as if hindi masasaktan si Alexis kung bibiglain niya ito.
Nabalot agad sila ng asul na liwanag.
BALIK TAYO KINA MASTER, WRITER’s POV:
Napa-atras si Master, ngunit hindi maikakailang nabuhayan siya ng loob dahil sa kanyang nakita. Sa ngayon, mukhang Torchwood 4 lang ata ang makakatulong sa kanya. Iaabot n asana niya ang kanyang kamay sa Torchwood logo para ma-teleport na agad siya sa Hub para makahingi ng tulog kagaya nung nangyari sa kanya sa Divisoria Arcade, ngunit mas minabuti niyang dapat ay kasama si Samuel kapang nangyari na iyon. And speaking of Samuel, naalala niyang dapat pa pala siya kumuha ng panggatong para sa kanilang dalawa at kailangan pa niyang makahuli ng mga isda para magkaroon ng laman ang kanilang tiyan.
Agad niyang kinuha ang mga panggatong na magagamit nila para sa araw na ‘yun. Nagmadali ang ating bida para makagawa na sila ng apoy. Dahil sa pagmamadali ay natunton agad niya ang kwebang tinitirhan nila. Nadatnan niya si Samuel na nakahiga sa kama, tinititigan siya.
“Kuya, buti naman nakabalik ka na.” Nanginginig sa lamig si Samuel habang dahan-dahang pinapa-fetal position niya ang kanyang katawan.
“Sabi ko naman diba? Ako ang bahala sa ‘yo?” Hinawakan niya ang ulo ng kasama. “Samuel, bunso, konting tiis na lang at makakaalis na rin tayo rito! May nakita na akong paraan!” Nakangisi si Master na tinititigan ang mga mata ni Samuel.
Isang maliit na ngiti lang ang sagot ni Samuel. After 5 minutes may apoy na. Pinilit ni Samuel na makalapit dito pero sumasakit ang kanyang paa.
“Dahan-dahan lang kasi, bunso. Di mo pa kaya eh.” Inaalalayan ni Master si Samuel.
“Sama po kasi talaga ng pakiramdam ko kuya eh. Gusto kong mainitan.” Sagot ng bata sa kanya.
“Don’t worry we’ll keep this fire lit as best as we can.” Master assured his brother. “Nga pala, gutom ka na ba?” He asked him.
“Opo, kuya eh.” Sagot ni Samuel.
“Kukuha lang ako ng mga isda sa ilog ah. Iiwan muna ulit kita. Kaya mo ba?” Master asked him again.
“Opo, kuya. Pero kuya, please naman bilisan mo po ah. Gutom na talaga ako eh.” Hinahagod-hagod na niya ang kanyang sikmura.
“O sige. Keep this fire lit at kukuha lang ako ng mga isda.” Tumayo si Master dala-dala ang takure at stainless tumbler na nasa kweba at iilang stick na pantuhog sa mga isda.
Pagkabalik ni Master ay may dala na itong 3 bangus, at isang takure at tumbler na puno ng tubig. Pinainom muna niya si Samuel ng tubig bago pakuluin ang mga natitira pa nilang tubig, kasabay ng pagluto niya sa mga bangus.
Di nagtagal ay nakakain na rin sila. Nakainom ng mainit na tubig si Samuel kaya bumuti ang pakiramdam nito. Pagkatapos kumain ay nagpasya silang magpahinga, kaya’t umidlip sila. Ang hindi nila alam ay may mas matinding kalbaryo pa pala ang kanilang haharapin…
Right after nilang maghapunan ay nagsimula nang umubo si Samuel, hanggang nauwi na nga sa lagnat. Dahil dito ay mas dumoble pa ang pagaalaga ni Master sa kaibigan. Tiningnan niya ang sugat ni Samuel. Puno na pala ng dugo ang make-shift benda na ginawa niya kaya’t kahit labag sa kalooban niya’y dapat niya itong palitan. Kahit ayaw niya ay nagpumilit si Samuel na gamitin ang kanyang sandong suot na pambalot.
“Hindi nga pwede dahil mas lalala sakit mo n’yan, tas lalamigin ka pa.”
“Kuya, please! May apoy naman eh so makakaya ko ‘to. Maiinitan ako.”
At nagtalo ang dalawa, hanggang sa mapilit ni Samuel si Master. Dumaan pa ang ilang oras at hindi magawang makatulog ni Master para lang ma-maintain ang init ng apoy nila, but in the end bumigay rin sa antok si Master. Dahil sa pagod ay nakatulog agad ito.
Kapag minamalas ka nga naman, hindi naging maganda ang tulog ni Master, dahil Naalimpungatan ito sa lamig at ingay. Maliwanang na nang gumising siya ngunit isang malakas na ulan ang unang naranasan niya sa araw na ‘yon! Maging si Samuel ay nanginginig na rin sa lamig. Wala na ang apoy nila, at wala ng damit si Samuel kaya’t niyakap na lang ng atin bida ang kanyang kapatid para mainitan ito.
Umabot muna ng ilang oras bago tumigil ang ulan, at gutom na gutom na silang dalawa.
“Kuya… gutom na ako.”
“Ako rin. Di bale, pag mainit-init na, saka ako lalakad.”
“Pambihira bakit ba kasi umulan pa eh!? Siguro malapit na ang tanghalian ngayon…. Siguro kung walang ulan nakapag-agahan pa tayo.”
“Di bale, ang importante wala na ang ulan. Makakakain na tayo.”
Nanginginig ang dalawa habang magkayakap, pero kahit gano’y dahan-dahan pa ring tumayo si Master para kumuha ng mga kahoy na pwede nilang gamitin, ngunit dahil basa ang paligid, natagalan siya sa paghahanap ng mga panggatong na pwedeng gamitin. Sinunod niya ang paghuli ng isda para sa kanilang dalawa. Mabuti na lang at nakahuli siya ng dalawa. Kasama ng mga isda ang tubig-ilog na ipapainom niya kay Samuel, para man lang magkaroon ng laman ang tiyan nito.
Hindi biro ang pinagdadaanan ni Master. Dumoble ang pagod at gutom niya. Pinipilit na lang talaga niyang bumangon para lang hindi mapano ang kapatid niyang si Samuel. At nung natapos na nilang maluto’t makain ang mga isda, bumagsak agad ito katabi ni Samuel at nagpahinga. Para naman hindi lubusang maghirap si Master, kahit masakit ang kanyang paa ay pinilit ni Samuel na at least man lang e mapanatili ang apoy na nagpapainit sa kanila.
Sa mga oras na ito, sobrang pangangayayat na ang nararanasan nilang dalawa; simula nung napadpad sila sa gubat na ‘to ay puro tubig at isda na lang ang laman ng kanilang tiyan. Mahirap man ay nagtiis sila.
KINAGABIHAN:
Kakagising lang ni Master, at gutom na naman siya. Nakahiga si Samuel sa tabi niya na natutulog. Mahina na ang kanilang apoy.
“Samuel?” Kinakalabit-kalabit niya ito. “Kumain ka na ba?”
“Hmmmm… kuya?” Pinahid-pahid niya ang kanyang mga mata. “Gabi na pala? Wala pa po eh.” At nagsimula siyang umubo, umubo ng umubo.
Hinawakan ni Master ang kanyang noo, at mataas ang kanyang lagnat! Nagmadali siyang tumayo, only to realize na umiikot ang kanyang paningin! Napasandal siya sa gilid ng kweba at napahawak sa kanyang ulo. Nagsimula na rin siyang umubo.
“Kuya, ayos ka lang ba?”
“Oo, kaya ko pa ‘to.”
Despite sa sakit ng kanyang paa, tumayo si Samuel para i-check ang kanyang kuya, at pareho na silang inaapoy ng lagnat!
“Hala, kuya! May lagnat ka na rin!”
“Wala ‘yan!”
Dahil nakaipon na siya ng konting lakas, dahan-dahang lumakad si Master para kumuha ulit ng mga panggatong, kahit nahihilo ito. Sinubukan siyang pigilin ni Samuel ngunit nagmatigas ito. Kahit madilim na, kailanan pa rin nila ng init, kaya kinuha niya ang mga natitirang panggatong para maging sulo at nagmadaling mangahoy. Sinunod niya ang paghuli ng mga isda, ngunit dahil madilim na, wala siyang nahuli, kaya kumuha na lang siya ng tubig na maaari nilang mainom mula sa ilog.
Nagtiis silang matulog na tubig lang ang laman ng kanilang tiyan. Mahirap mang matulog ng gutom e wala silang magagawa. Dahil dito ay tumindi ang kanilang lagnat! Gumising sila kinabukasan na hinang-hina at masakit ang ulo.
SABADO, ILANG ORAS PAGKAGISING NILA:
Naka-fetal position silang dalawa, at mistulang parang kinikiskis ng kutsilyo ang kanilang mga sikmura dahil sa gutom. Sinubukang tumayo ni Master ngunit hinang-hina na ito kaya napaupo siya sa lupa.
“Kuya… gutom na ako… ang sakit ng ulo ko…”
Napapikit lang ng mata si Master, gusto niyang sumigaw dahil ayaw na niya, at mukhang napuputol na ang pasensya niya, pero alam niyang wala ring silbi kung magawawala siya kaya tumahimik na lang siya. Nanginginig na ang kanyang kamao dala ng inis, pagod, at gutom.
“Kuya…”
Napadilat siya ng mata at nakita si Samuel na hinang-hina na nakatingin sa kanya. Naalala niya ang pangako nito sa kapatid.
“Hindi kita pababayaan, Samuel. Makakaalis tayo rito!”
Tumulo ang kanyang mga luha. Dapat na silang makaalis! Huminga ng malalim si Master at pinilit niyang tumayo. Hinila rin niya patayo ang kanyang kapatid. Isa lang ang pwede nilang gawin para makaligtas sa impyernong ito ––– TORCHWOOD 4!
“Saan tayo pupunta, kuya?”
“Hihingi ng tulong!”
“E kuya paano –––”
“Do you trust me!?”
“Kuya…”
“YES OR NO!?!”
“… Opo…”
“Halika na!”
Pinusta na ni Master ang huli nilang baraha. Ayaw pa niyang mamatay sila ng maaga kaya ginamit na nila ang natitira nilang lakas para makaalis sa lugar na ‘yun. Sumusunod lang si Samuel sa kanya, walang imik, at dahil paika-ika ito, inaalalayan siya ni Master, even if it means pwede siyang bumagsak dahil sa dobleng pagod, lalo na sa part ni Master…
ILANG MINUTO LANG ANG LUMIPAS:
“Lumaban ka, Samuel! Kaya natin ‘to! Pangako! Malapit na!”
Bakas na ang hirap ng pananalita ni Master habang pinapalakas ang loob ni Samuel. Pareho silang hinang-hina na dahil sa taas ng kanilang lagnat. Pareho na silang maputla at nanginginig! Di na ata sila magtatagal sa mga oras na ‘yun. Kahit hinang-hina na ay pinipilit pa rin ni Master na alalayan ang kanyang kapatid. Si Samuel naman, on the other hand, hindi na gaanong nakakalakad dahil sa malaking sugat sa kanyang paa. Bawat hakbang ay parang impyerno para sa kanya. Umiiyak itong inaalalayan ng kanyang kuya. Halos di na niya makarga ang sarili.
“Malapit na tayo sa kanila... malapit na sila... konting tiis na lang!”
“Kuya, di ko kaya.... Hihang-hina na ako, kuya...”
“Kaya natin ‘to! Do not give up!”
Palakas ng palakas ang iyak ni Samuel, maging si Master ay naluluha na rin!
“Saan ba kasi tayo pupunta, kuya?” Naiinis na si Samuel.
“Sumunod ka lang! Makakaalis na tayo!” ‘Yan lang ang tanging nasagot ni Master.
“Kuya! Pambihira naman hirap na hirap na ako eh!” Reklamo ni Samuel. “Akala ko ba aalis tayo sa lalong madaling panahon? Wala namang pagbabago eh!” Sigaw nito sa kasama.
“Samuel ‘wag ka namang ganyan! Eto nga’t ginagawa ko na ang lahat eh oh!” Sagot ni Master.
“E impyerno ‘to eh! BAKIT BA KASI TAYO NAPADPAD DITO!?! ANO BA KASALANAN NATIN!?!?! PUTANG INA!!!!!!” Bawat sigaw ni Samuel ay parang kinukurot ang dibdib ni Master, feeling niya ay wala siyang magawa. Naiinis siya sa kanyang sarili, kahit alam niyang walang may gusto na mapadpad sila sa gubat na ‘to.
“Samuel! Walang may gustong mapadpad tayo rito! At wala ring silbi kung magrereklamo ka pa! Tumahimik ka na lang!” Parami ng parami ang mga luha ni Master. Nawawalan na siya ng lakas ng loob. Hindi na niya alam kung ano pa ang pwede niyang gawin maging okay lang si Samuel.
“WALANG KWENTANG BUHAY ‘TO! BA’T BA ANG MALAS NATIN!?! Buti pa kuya sumuko na lang tayo, tutal mamamatay lang rin naman tayo!” Bumitiw si Samuel sa pagkakahawak kay Master at napaupo ito sa lupa, umiiyak.
Napaupo rin si Master kaharap ni Samuel, umiiyak rin ito. Nakatitig lang siya sa umiiyak niyang kapatid. Napapikit siya ng mata at tahimik na nagsalita.
“Kidoi… akala ko ba tutulungan mo kami? Asan ka na? Kung naging mabilis ka lang sana…. Kidoi, asan ka na…?”
Napatingin siya sa paligid, at may na-realize siya ––– natatanaw na niya ang bato na may logo ng Torchwood 4! Nanlaki ang kanyang mga mata at sinubukang tumayo.
“Samuel, tayo na jan. Malapit na tayo!”
Umiyak lang si Samuel…
“PUTANG INA! KUNG AYAW MO NANG MABUHAY, MAG-ISA KA! BAHALA KA JAN! DIBA NAGTITIWALA KA SA AKIN!? NGAYON PROVE IT! SAMUEL, OO KUYA MO AKO, RESPONSIBILIDAD KITA, OO DAPAT DI KITA PINABABAYAAN, NGUNIT MAY HANGGANAN DIN AKO! HINDI LANG IKAW ANG NAHIHIRAPAN DITO! MAS HIRAP NA HIRAP NA AKO! NA-REALIZE MO BA ‘YUN HA!?!?! TO BE HONEST PAGOD NA PAGOD NA AKO! PAGOD NA AKONG PAKALMAHIN KA! PAGOD NA AKONG BIGYAN KA NG PAG-ASA! PAGOD NA AKONG ALAGAAN KA MABUHAY KA LANG! PAGOD NA AKONG BUHAYIN TAYONG DALAWA! PAGOD NA AKO! PLEASE LANG COOPERATE KA NAMAN! DI KO KAYANG MAG-ISA ‘TO! PLEASE SAMUEL MAAWA KA! I PROMISE YOU MAKAKALABAS TAYO RITO, PERO PLEASE LUMABAN KA RIN! ‘WAG KA NANG UMIYAK JAN!!!!!”
MASTER’s POV:
That’s it! I snapped. Patuloy lang ang aking pag-iyak. Agad kong hinila si Samuel patayo. Magre-reklamo sana siya pero pinatigil ko siya. Dalawa na kaming umiiyak papunta sa malaking bato. Inaalalayan ko siya habang kami ay naglalakad.
Ilang sandali lang ay napakapit si Samuel ng mahigpit sa akin. Bigla atang siyang mas bumigat. Nang tingnan ko ito, wala na itong malay. Kasabay noon ay nakarating din pala kami sa lugar na paroroonan namin.
Hindi ko na kaya ang lahat. Hapong-hapo na ako. Pagkatapos ng pitong araw na paghihirap at pagod ay gumuho na rin ako, physically, emotionally, and morally. Habang bumabagsak ako sa lupa ay unti-unti na ring bumabagsak ang aking mga luha at ang aking mga mata, ngunit bago mangyari iyon ay napahawak ako sa logo ng Torchwood at inalala kung paano ako nakapasok sa Torchwood Hub dati ng Cagayan de Oro. Gamit ang natitira kong lakas, sumigaw ako…
"TORCHWOOD INSTITUTE..… 4!!!!"
BLAG!
Pareho na kaming nakaratay sa lupa na walang malay, at posibleng ‘yun na rin ang huling hantungan namin. Sana naman may makarinig sa akin, dahil ito na ata marahil ang katapusan namin ng kapatid ko...
TORCHWOOD 4’s POV:
Biglang tumunog ang main computer ng Torchwood 4 kaya napalingon silang lahat dito. Lumapit si Lora para i-check kung ano ang meron. Ilang pindot lang at nag-flash sa screen ang imahe ng dalawang lalaking nakabulagta sa lupa, dahilan para magulat sila.
“Hala!? Paano nila nalaman ang lugar natin!?? Mukha naman silang hindi mga Torchwood agents ah! At mga Torchwood agents lang ang may alam kung paano mag-activate ng Torchwood Hub Ringer (THR) sa isang Torchwood branch!” Napapakamot ng ulo si Karlo habang nakatingin sa monitor.
“Marahil mga Torchwood Initiates ‘yan sila?” Lora suggested.
“Imposible! Hindi naman tayo kumukuha ng mga initiates ngayon ah!” Karlo opposed her.
“Maybe they’re initiates from an other Torchwood branch? But bakit dito pa talaga sila pinadala? Tapos hindi tayo na-informed?” Milo looked seriously at the screen, examining who those two men might be.
“Baka ng dahil sa virus na-block lahat ng mga messages ng ibang branches sa atin?” Lora wondered.
“There’s only one way to find out.” Sabi ni Karlo, at sa isang iglap lang ay nag-teleport siya sa labas ng Torchwood 4 Hub.
Sumunod na rin si Milo sa kanya, at gamit ang kanilang Spatio-Temporal Teleporters (STT), na-teleport nila ang dalawang lalaki sa loob ng kanilang Hub. Agad na nagtipon ang mga Torchwood 4 agents para usisain kung sino ang dalawang lalaking ito.
Hinawakan ni Lora ang dalawang lalaki at tiningnan ang kanilang mga pulso.
“Mahina mga pulso nila! Tapos ‘tong isa malala sugat sa paa!”
Agad na gumalaw ang mga Torchwood agents at hinanda lahat ng kanilang mga gamot para sa kanilang dalawa. Kinarga nila ito at nilagay sa isang hospital bed sa kanilang Torchwood clinic.
Pagkatapos linisan ay kinabitan nila ng kung anu-ano ang katawan ng dalawang lalaki para gumaling, buti na lang at halos nakaka-recover na ang Torchwood 4 mula sa atake ng virus kaya mas napapadali ang kanilang trabaho, unti-unti na ring gumagana ang mga equipments nila na nasira nung nakaraang linggo.
Mabilis ang epekto ng mga gamot ngunit wala pa ring malay ang dalawa, kaya ginamitan na nila Lora ng mas matinding equipments at gamot ang dalawa nilang pasyente. Around 10 AM, gumising na ang isa sa kanila! Hapong-hapo ito na sinubukang umupo ngunit pinigilan siya ni Karlo.
“Ui bro dahan-dahan lang baka mabinat ka…” Nagmamalasakit si Karlo.
“Sino ka? Sino kayo!? Asan ako!? Asan kami!?!” Nagugulantang na sabi ng lalaki.
“Anong ‘Sino kayo!?’ SINU KA!?! SINO KAYO!?!” Mejo kunot ang noo ni Milo na naka-lean forward, determinadong malaman agad ang katotohanan.
Lumingon-lingon ang lalaki sa paligid, nakita niya ang kanyang kasama sa kabilang higaan na mahimbing ang pagkakatulog, at nabaling ulit ang tingin niya kay Milo at sa mga kasama nito.
“Torchwood ‘to, tama!?” He asked them.
“Oo! Pa’no mo nalaman? Torchwood agent ka rin ba? Saang branch!?” Sunud-sunod ang mga tanong ni Lora.
“At paano mo kami natunton? Sino ka ba?” Tanong ni Karlo.
Tahimik lang ang lalaki na nakatitig sa kanila. Huminga siya ng malalim.
“Ako si Master Sasha…” Nagi-isip kung ano pa ang pwedeng sabihin. “Galing sa Torchwood.. Cagayan de Oro! Sa Misamis Oriental…” Ninenerbyos ang lalaki sa kanyang sagot.
“Weh? Prove it! Sino ang head ng Torchwood 26, Torchwood – Misamis Oriental?” Naka-fold ang mga braso ni Milo sa kanyang dibdib na ini-interogate ang lalaki.
“Si… si Bryan…” Sagot ng lalaki. Inalala niya ang lahat ng alam niya tungkol sa Torchwood para may masagot siya.
“Paano ka nakapunta dito?” Tanong ni Lora. “At sino ‘yang kasama mo?” Sabay turo sa kasama niyang natutulog.
“Damay lang siya. Ganito kasi ‘yun…” Nagsimula na siyang magsinungaling. “One week before ako sasalang sa mga test para maging part ng Torchwood ng Cagayan de Oro, nag-organize ng camping jamboree sa Bukidnon ang school namin. Kasali ako kasi part ako ng Eagle Scouts ng school. Habang wala pa kaming ginagawa… naligo muna kami ni Samuel sa ilog…” Lumingon siya sa kasama niya. “Tapos habang naliligo, hindi namin namalayan na may Tempo-Spatial Rift pala na bumukas malapit sa nililiguan namin. Nahigop kami… at napunta sa lugar na ‘to. Isang linggo na kami rito…” Medyo nauutal ang lalaki but nevertheless na-deliver niya ng maayos ang pagsisinungaling niya.
Nagdududa ang mukha ni Karlo, nagtinginan sila ni Milo, tapos bumalik ang tingin sa lalaki.
“We’ll shall see about that…. I will ask kuya Bryan about this...” Milo told him.
“Teka lang po… pwede ko ba siyang makausap?” Tanong ng lalaki.
“I’ll look into it.” Stern si Milo, at dahan-dahang lumakad papaalis, patungo sa Torchwood Branch Inter-teleporter (TBI). “I’ll ask kuya Bryan to come here personally.” At bigla siyang naglaho moments after makapasok sa TBI.
Bakas sa mukha ng lalaki ang pagkanerbyos.
“Ummm… asan po ba ako? And may I know kung sino po kayo?” The guy asked politely.
“I am Lora, this one is Karlo,” Pointing at the guy beside her. “And ‘yung lalaking umalis, ‘yun ang head namin, si Milo. And sila ang mga kasama ko...” Tinuro niya ang iba pa niyang mga kasamahang lalaki. Nakangiti ang iba sa kanila.
“Welcome to Torchwood 4, Master.” Karlo smiled at him. “Welcome to Torchwood – Palawan!”
ITUTULOY…
Note: Medyo nalito ba kayo sa timing at pacing ng different point-of-views ng mga characters sa episode na ‘to? Let me explain it to you. Nangyari lahat ng ito sa loob ng isang linggo.
Friday night – The members of Torchwood 4 are introduced, and pinasok ng virus ang systems nila.
Saturday – Camp nila Master, the day na nahigop sila ni Samuel ng TSR, the day na naaksidente si Kidoi attempting to rescue his kuya and his friend.
Thursday – Nag-sex sina Master at Samuel, the day na nasugatan sa paa si Samuel, and the day una niyang nakita ang entrance ng Torchwood 4.
Friday – Araw kung saan nagsimula na silang apuyin ng lagnat.
Saturday – Na-encounter ni Master ang mga Torchwood 4 members, the day na gumising na si Kidoi from his one-week coma, the day nag-teleport si Bryan sa Torchwood 45.
No comments:
Post a Comment