By: Irvin
“Sir, hindi ako maaaring magkamali, yung isa sa kanila, siya talaga yung lalakeng pumasok sa bahay noong new year, siya yung humabol sa akin sa may pinto. Naalala ko talaga yung ang buhok niya pati kanyang mukha,” ramdam ko ang pangangatog ng kamay niya habang nakahawak sa braso ko.
“Nako, sigurado ka ba diyan?” tanong ko sa kanya pero pasimple lamang. “Opo sir, mahina niyang sagot.
“Wala naman tayong magagawa sa ngayon, wala rin tayong laban kung aakusahan natin siya wala kasi tayong ebidensiya baka tayo pa ang mapasama niyan. Sanay yang mga taong ganyan sa kalokohan baka balikan pa tayo. Bumalik na lamang tayo sa loob at saka na lamang lumabas pag wala na sila, mahirap na baka mamukhaan ka niya.” Kaya napilitan kaming bumalik sa loob at nagpaikut-ikot lamang kahit wala na kaming bibilhin. Pero mayat-maya ay sumisilip kami sa labas upang tiyakin na wala na roon yung nakita naming tao bago kami lumabas.
Mabilis ang lakad namin nang makalabas kami ng bookstore. Yung balak namin na kumain muna sana ay hindi na namin nagawa sa halip ay sumakay agad kami ng taxi at nagpahatid pauwi. Sa bahay hindi na namin binanggit sa mag-ina ang nangyari. Ayoko namang matakot sila at baka maisipan pang umuwi sa probinsiya nila. Naging maingat na lamang kami pero salamat naman sa Diyos at hindi na namin nakita ang magnanakaw na iyon.
Nakakailang buwan na ang pasok at wala naman kaming naging problema. Ayon kay Jasper ay naka adjust na rin siya. Una sa pag-aaral at sa trabaho niya hindi na rin siya tumatanggap ng baon na binibigay ko kasi nakakatanggap na siya ng allowance bilang Library Assistant sabi niya ay may naitatabi pa siyang konti dahil maliit lamang naman siyang gumastos. Nagbabaon kasi siya ng tanghalian at sa Library siya kumakain. At pag meryenda naman ay isinasabay na namin siya at inililibre, kaya madalas ay pamasahe lamang sa hapon ang ginagastusan niya at kung may personal man siyang gusto. Pero isang tanghali sumabay siya sa amin sa pagkain hindi ko alam kung bakit. Patapos na kami nang magsalita siya.
“Sir, lulubusin ko na po ang paghingi ng tulong sa inyo.” Tumigil siya sa pagsubo saka tumingin sa akin.
“O bakit ano ba yun, kaya pala kanina pa pakiramdam ko balisa ka, may problema ka ba?” nagtataka kong tanong, pati si Kenn ay napatigil din sa pagsubo.
“Wala naman po sir, may ipapakiusap lamang po sana ako sa inyo. Kasi po kahapon ko pa nakita yun.” May itinuro siya sa may pinto ng canteen.
“Sir kailangan daw po nila ng cook, baka po pwede ninyo ma refer si nanay, sanay naman po iyon sa pagluluto kasi noong elementary ako meron po siyang maliit na canteen, nahinto lamang po noong maubusan ng puhunan.” Saglit siyang tumahimik bago tumingin ulit sa akin saka nagsalita.
“Gustung-gusto na po kasi niyang magtrabaho, hindi po kasi iyon sanay ng walang ginagawa at isa pa sir, para makahanap na rin kami ng malilipatan kung may trabaho na siya. Ayoko naman pong magkatulong siya kasi baka stay in ang makuha niya, pag ganon magkakahiwalay pa kami. May konti na rin naman akong naipon pwede na siguro yung pang renta kahit isang kwarto lamang.”
Hindi na ako kumontra alam ko namang kahit hindi sila nagsasalita ay nahihiya pa rin sila sa sitwasyon namin. Kaya nangako ako na titingnan ko kung ano ang magagawa ko tutal ay kilala ko naman ang canteen manager. Nakita ko naman ang ngiti at muli ay ang pasasalamat. Kaya nang hapong iyon bago kami umuwi ay nilapitan ko ang canteen manager.
“Sige sir, kung kilala ninyo naman yung aplikante ay hindi na ako magpapapunta ng iba. Kakausapin ko bukas at kung wala namang problema ay pwede na rin siyang mag start agad. Kasi hirap po talaga si manang kung nag-iisa. Baka kasi pag hindi pa ako nakahanap ng kasama niya ay iwanan din ako kagaya nong isa.” iyon ang sagot ng canteen manager pagkatapos kong sabihin ang sadya ko.
“Basta po bukas ng umaga ay sasamahan ko siya dito at sigurado po ako hindi ako mapapahiya dahil siya ang nagluluto ng pagkain namin.” iyon ang pagtitiyak ko sa kanya. Dahil totoo naman na nasasarapan ako sa mga luto ni Ate Annie.
Sinabihan ko na rin si Jasper na siya na lamang ang magsabi sa nanay niya tungkol doon, basta sa umaga ay isasama namin siya para makausap ng canteen manager. Madali naman silang nagkasundo kaya gaya ng sinabi sa akin, nang araw ding iyon ay nag-umpisa siya. Hindi na namin siya hinintay noong hapon dahil halos magkasabay ang out nila ni Jasper kaya sabay na sila sa pag-uwi.
Ang dami niyang kwento pagdating sa bahay kahit hindi pa namin tinatanong. Madali lamang daw ang trabaho kasi maghahanda ng mga sandwiches sa umaga at pagkaluto sa tanghali ay linis-linis na lamang sa kusina ang ginagawa nila. Iba naman kasi ang tindera at cashier kaya talagang sa kusina lamang sila naka assign.
“Sir, mag iipun-ipon lamang po kami at pagkatapos ay hahanap kami ng malilipatan. Kahit maliit lamang tutal ay matutulog lamang naman kami ni Jasper.” Umpisa niya habang kumakain kami. Sasabihin ko sanang huwag muna niya iyong isipin pero nagsalita si Kenn.
“Tita, wala na pong problema don, nakausap ko na po ang Mommy ko, sinabi ko sa kanya na sa halip na kumuha kami ng caretaker ay kayo na po ang titira sa bahay. Hindi na po kayo magbabayad basta kayo na po ang bahala sa bahay. May mga gamit din po doon yung TV, ref, stove, basta kahit ano pwede nyo pong gamitin. Mas maganda po iyon kesa magrenta pa kayo ng room baka hindi rin naman kayo kumportable.” Nabigla ako kaya napatingin ako sa kanya kasi hindi namin iyon napag-usapan.
“Kasi sir, noon pa sinabi ni Mommy na kung hindi ako titira sa bahay ay humanap ako ng caretaker para may titigil doon kasi masisira daw ang bahay pag walang nakatira sabi pa nga niya ay tinitirhan daw ng multo ang bahay kapag walang tao. Ayoko naman kasi natatakot akong masira iyong mga gamit namin kung papatirahin ko ay hindi ko kilala. Ang hirap kasi kung ibang tao ang titira doon diba, kasi minsan gusto ko ring pumunta doon at kung may nakatirang iba nakakahiya naman. Naisip ko kung sina Jasper naman ang naroon pwede rin naman akong pumunta kapag gusto ko kasi hindi na naman sila iba sa atin diba? Nakasama na naman natin sila dito ng ilang buwan” Tumango lamang ako.
“Iba ka talaga Kenn, ang galing mo.” At bahagya kong ginulo ang buhok niya.
“Kenn, pumayag ba ang Mommy mo kasi hindi naman niya kami kilala, saka hindi ba nakakahiya sa inyo yun kung kami lamang ang titira doon? Kuntento naman kami kahit barung-barong, nakita mo na naman yung kubo namin sa bundok. Sanay naman kami sa ganon.” Nahihiya na naman si Ate Annie.
“Oo nga Kenn, baka naman sobra na iyan kasi hindi naman kami bagay tumira sa bahay mo, nakita ko na iyon noong pumunta tayo nina sir, ang laki saka ang ganda.” Si Jasper naman ang sumagot.
“Opo, pumayag siya, sabi niya talaga raw namang sa akin na iyong bahay dahil si Daddy naman po ang bumili noon, kaya kung ano ang gusto ko ako na ang magdesisyon. Hindi lamang daw mailipat sa kin yung title dahil minor pa ako. Gamitin na lamang po ninyo ang guest room. Malaki rin naman po ang kama don. Iyon po kasing room ni Mommy maraming gamit iyon hindi ko naman alam kung saan ilalagay. Nang Itinanong ko po sa kanya ay bahala na raw ako wala na yata talagang balak pang bumalik si Mommy dito. Iyong room ko naman ayokong baguhin iyon kasi nga minsan gusto ko pa rin pumupunta don. Basta para hindi kayo mahiya, kayo na lamang po ang bahala na mag linis paminsan-minsan. Pero hayaan ninyo na lamang po doon sa room namin kung ano ang naroon, kung maglilinis man kayo, huwag ninyo na lamang pong baguhin yung ayos at kung ano ang nasa room. Pati yung bills kayo na rin ang bahala. Iyon palang landline don ipina cut ko na kasi wala namang gumagamit. Tubig at ilaw lamang po ang bayarin don.”
Hindi ako makapagsalita kasi ang tagal kong pinag isipan paano nga ba matutulungan ang mag-ina kung hindi sila mapipigilan sa pag-alis pero ni minsan hindi sumagi sa isip ko ang bahay nina Kenn.
“Sobrang laking tulong sa amin niyan Kenn, hayaan mo sisiguraduhin kong laging malinis ang bahay ninyo, hindi ko alam paano pa magpapasalamat sa inyo pakisabi na rin sa Mommy mo maraming salamat kahit hindi niya kami kilala ay nagtiwala siya. Habang buhay naming tatanawing utang na loob sa inyong dalawa ni sir ang lahat ng ginagawa ninyo sa amin.“ ang matapat na pahayag ni Ate Annie, tumayo siya at niyakap si Kenn kahit nakaupo.
“Kenn, hayaan mo titiyakin ko na walang masisira sa mga gamit ninyo doon iingatan namin yun. Pero hindi ko talaga maimagine na titira kami sa bahay mo. Ang gara ng bahay mo, para din itong kay sir.” at napatawa na rin ako sa sinabi ni Jasper.
“Mas malaki ang bahay nila kasi 3 bedrooms iyon, saka mas malawak ang bakuran doon kesa dito.” singit ko, dahil wala talaga akong masabi.
“Hayaan mo Kenn , tataniman ko ng mga gulay iyon at pag may naani ako ay ipapatikim ko sa inyo.” Nagkatawanan na rin kami pero napansin ko na nakatingin sa akin si Kenn, alam ko naman ang ibig niyang sabihin dahil hindi siya mahilig kumain ng gulay. Nagkibit balikat lamang ako, nakakahiya namang sabhin kay Jasper ang totoo dahil kita ko ang pagka excited niya.
“Pero sir, kahit naroon na kami sa bahay ni Kenn, hayaan na lamang po ninyo ako na ipagpatuloy ang paglalaba ng mga damit ninyo at ipaglinis kayo ng bahay kapag walang pasok sa ganon man lamang ay makabawi kami sa lahat ng kabutihan ninyo sa amin.” Muling singit ni Ate Annie.
“Hindi ninyo naman kailangang gawin iyon, sapat na sa amin na maayos ang kalagayan ninyo dito.” Pero nakiusap pa rin siya kaya hindi na lamang ako kumontra. Naisip ko makakagaan din iyon sa pakiramdam nila kung kahit papaano ay may nagagawa sila para sa amin.
“Kung ganon po Inay, baka po pwede na sa Sabado ay babalik muna ako sa bukid at kukunin ko iyong gamit natin. Sayang naman kung hindi ko na babalikan. May ilang gamit din po doon ang Itay. Ibibilin ko rin muna kay Mang Dado ang kubo pati sasabihin ko na siya muna ang magtanim doon dahil baka matagalan tayo bago makabalik kung babalik pa nga tayo don.” Si Jasper halatang excited pa rin.
“Nakapag tanung-tanong na din naman po ako paano ang pag-uwi sa atin.”
“Oo anak, bahala ka na, hindi na kita masasamahan doon, alam mo naman yung mga mga pwede pa nating magamit. Saka yung mga alaala ng tatay mo ilagay mo kahit sa isang karton at dalhin mo dito ha.” sagot naman ni Ate Annie.
“Opo ‘nay, tiyak namang hindi ako sasamahan nina Sir, at hindi nila gugustuhin na bumalik doon.” Alam ko namang nagpapatawa siya, pero totoo iyon hindi ako sasama sa kanya, sariwa pa rin sa isip ko ang lahat ng takot at pagod na naranasan ko noon.
“Ako ba Jas hindi mo tatanungin kung gusto kong sumama?” biglang singit ni Kenn.
“Hoy, bata at kahit naman gusto ninyo parehas ay hindi kita pasasamahin, huwag ka ng magpilit kahit umiyak at maglupasay ka pa diyan, kahit pa sabihin mong hindi ka kakain, hindi pa rin kita papayagan.” Matigas kong sabi sa kanya.
“Galit agad?” tumingin siya sa akin na mukhang nagulat kasi medyo nga matigas ang pagkakasabi ko.
“Hindi ko naman po sinabing sasama ako, nagtatanong lamang, ikaw talaga sir exagg, bakit naman ako pupunta doon, ang hirap nang puntahan nakakatakot pa, Hoy Jasper huwag mo akong yayain kasi hindi rin naman ako sasama kahit pa payagan ako ni sir, o kahit kasama pa si sir, kayo na lamang ang pumunta don, sir ikaw po ba gusto mo sumama pabalik doon?” At kunwari ay itinuloy ang pagkain pero kita ko naman nangingiti sa kalokohan niyang iyon. Nagkatinginan na lamang kaming tatlo. Alam ko namang sanay na rin ang mag-ina kay Kenn, at sa mga nakakatuwa niyang ikinikilos.
Sabado ng gabi pagkatapos naming kumain ay nagsabi na ang dalawa na maglilipat na sila kinabukasan. Dahil wala naman silang gamit, wala rin naman masyadong silang dadalhin. Pero hindi nila alam ay bumili na kami ng kumot at unan. Ipinamili rin namin siya ng toiletries at ilang sangkap sa pagluluto dahil alam ko namang wala ng ganoon sa bahay ni Kenn. Kasi noong maglipat siya ay itinapon na namin ang kaunting meron siya doon. Nagulat pa sila nang makita iyon na nakahanda na sa terrace.
“Sir, ano ba yan, kayo talaga, may dala naman si Jasper na mga kumot namin galing sa bahay saka nakakahiya pati mga ito ipinamili pa ninyo kami. Pwede na kaming makabili ng ganito kahit paunti-unti.” Ang hiyang-hiya na namang sabi ni Ate Annie.
“Hayaan na ninyo si sir Tita kasi kagabi pa iyan hindi malaman kung ano ang ipapabaon sa pag-alis ninyo.” Ang muling pagpapatawa ni Kenn, pero totoo iyon pinag-usapan namin kagabi kung ano ang pwede ipadala sa kanila, kaya noong alam naming nasa kwarto na sila at nagpapahinga ay lumabas kami para bumili ng mga iyon.
Hanggang sa makarating nga kami sa bago nilang bahay. Hindi pa rin nila matanggap na doon sila titira dahil sa totoo lamang daw ay hindi naman talaga sila nangangarap na tumira sa ganoong bahay at nasa subdivision pa.
“Basta mula ngayon ay kayo muna ang may-ari ng bahay, sana ay mag enjoy kayo diyan kasi ako…wala lang sabi ni sir, masama ang emotero. Ah basta kayo na po ang bahala diyan.” Hindi malaman ni Kenn kung paano sasabihin. Pero alam ko naman ang ibig niyang sabihin na hindi siya naging masaya dahil sa mga pinagdaanan niya noong bata pa siya.
“Paano maiwan na muna namin kayo dito, alam kong wala naman kaming maitutulong sa inyo dito since kayo ang titira dito mas alam ninyo kung ano ang gagawin.” Iyon na lamang ang sinabi ko, totoo naman na wala na kaming gagawin doon, dahil ilang araw na pagkagaling sa school ay pumupunta silang mag-ina doon upang linisin at ayusin kung ano man ang pwedeng ayusin. Kaya pati ang harapan ng bahay ay malinis na at may ilang halaman na ring nakatanim. Ngumiti lamang ang dalawa pagkatapos ng walang katapusang pasasalamat.
Kumain lamang kami ni Kenn sa labas at nagpasiya na ring umuwi dahil marami rin kaming gagawin, kailangan din niyang maglipat ng mga gamit niya sa dati niyang kwarto. Panay ang pangungulit na hindi na raw siya babalik sa kwarto niya, pero hindi ako pumayag, gusto ko pa rin naman kahit papaano na maging normal ang buhay niya bilang bata ayoko namang mawalan pa rin siya ng privacy kaya kahit gusto ko man na pagbigyan siya ipinaliwanag ko na lamang sa kanya na mas makabubuti iyon para kung kailangan niyang mag-aral sa gabi makakapag concentrate siya at walang makakaabala. Kaya nang maramdaman niyang hindi ako papayag, sumang ayon na rin bagamat kinukulit pa rin ako at madalas ay kinikiliti.
Balik na rin sa dati ang sitwasyon namin, halos every other week ay umuuwi kami sa probinsiya at gaya ng dati ay hindi mapaghiwalay si Kenn at Lester. Pansin ko nga na gaya ng pangako ni Lester mas tumibay pa ang samahan nila. Si Jasper naman ay sa school na lamang namin nakikita pati ang nanay niya. Perot wing Sabado ay halos hanggang tanghali sila sa amin. Alam kong masayang-masaya ang mag-ina sa kung ano man ang nangyayari sa kanila. At kahit nasa school ay hindi pa rin nakakalimutan ang pasasalamat sa lahat ng ginawa namin sa kanila.
Isang hapon nakita ko si Kenn sa lugar kung saan niya ako laging hinihintay. Pero hindi gaya ng dati na nakaupo siya at kinukutingting ang cellphone, nakatayo siya at halos salubungin na ako habang papalapit sa kanya.
“Sir, please huwag kang papayag ha, mag promise ka huwag kang papayag ha.” Agad na bati niya sa akin hindi pa ako nakakalapit na masyado. Hindi ko alam kung ano ang ibig niyang sabihin. Baka iyon na namang mga kamag-anak niya sa Bulacan kaya kinabahan ako. Naisip ko baka may pinaplano na naman ang magkakapatid pagkatapos ng ilang buwang pananahimik. Kailangang maging maingat ako sa pagsasalita mahirap nang maulit ang nangyari noon.
“Huwag papayag saan, ano bang sinasabi mo? Ayusin mo kasi ang pagsasalita mo.” At nagtuloy na kami sa gate para mag tap ng RFID namin.
“Sir kasi sabi ni Mam Corona, ipagpapaalam daw po niya ako sa iyo na sasali ako sa Search for Mr Intrams. Sir ayoko po, naranasan ko na iyon noon,ang hirap saka ayoko talaga. Kaya please huwag kang papayag ha.” Nakasimangot na naman ang isip batang ito.
“E bakit ba kasi hindi ka pa sumali, tutal 4th year ka na, malay mo manalo ka na ngayon, kasi noon bata ka pa kaya hindi ka nanalo saka wala ka pang experience sa ganon noon, ngayon naman alam mo na ang gagawin, di ba nanalo ka ngang Mr. JS?” iyon ang sagot ko pagkalabas namin ng gate. Nakita ko talagang nakasimangot na naman siya. Kaya sigurado akong ayaw talaga.
“Iyon na nga po sir, nanalo na akong Mr. JS ang kalaban ko noon 3rd year at 4th year, pag natalo ako tapos ang nanalo ay lower year diba sir nakakahiya yun. Kaya sir, sige na po huwag kang papayag.” At hinawakan niya ang aking kamay na halos hila-hila na sa paglalakad. Kung hindi kami kilala ng nakakakita, hindi nila iisipin na teacher niya ako at student ko siya dahil mukang kaming mag-ama na naglalambing siya o kung hindi man iisiping talagang mag kuya kami at may hinihingi lamang siya sa akin.
Ang hindi niya alam pagkakain ng tanghalian ay kinausap na ako ng kanyang adviser at dahil alam kong last year pa niya sinasabi na hindi siya magka candidate, sinabihan ko na hindi pwede. Gaya ng dahilan niya iyon din ang sinabi ko na nakakahiya kung matatalo siya dahil nanalo na siyang Mr JS. Malaking pageant kasi sa school ang Mr and Miss Intrams dahil kasabay ng Intrams ang Founding Anniversary ng school kaya pinag-iisa na lamang ang search. Kaya talagang pinaghahandaan lalo na at inaabangan din ito ng mga manonood. Pero gusto ko siyang kulitin dahil ang cute talaga niya pag may hinihingi na hindi makuha kita mong pigil na pigil ang pagkainis. Kaya hindi ako sumagot sa kanya patuloy kami sa paglalakad papuntang sakayan.
“Sir, magsalita ka kasi, huwag kang ngingiti-ngiti diyan. Ayoko po talaga, please sir, huwag kang papayag, kasi pag sinabi mo po namang hindi pwede hindi na mangungulit si Mam. Si Yohann naman pati ang escort ng section namin, ang mga classmates ko lamang ang pasaway kasi. Sinabi ko na ngang ayoko, kahit nga noong 2nd year ayoko naman talaga pinagpilitan pa.” Patuloy pa rin niya akong hinihila palayo sa sakayan hindi ko alam kung saan kami pupunta dahil mahigpit talaga ang hawak niya habang naglalakad kami.
“Hoy bata, saan tayo pupunta?” tanong ko sa kanya bagamat sumusunod pa rin ako.
“Basta sir, hindi tayo uuwi hanggang hindi mo sinasabing hindi mo po ako papasalihin. Kahit saan tayo makarating basta mag promise ka muna na hindi ako sasali. ” Nakasimangot pa rin siya habang hila-hila ako.
“Ikaw na yata talaga ang pinaka pasaway na taong nakilala ko. Hayaan mo pag-iisipan ko, kaya bitawan mo na ako at nang makapaglakad ako ng maayos, para kang sira, ang layo na natin sa sakayan oh, saan na nga ba tayo pupunta? Tumigil siya sa paglalakad at nag-isip.
“Libre kita sa Starbucks, sir, kahit ano ang gusto mo, ako po ang magbabayad, saka promise huwag mo lamang akong pasalihin hindi na ako magiging pasaway, magbabait na po ako. Ano pa, saka mag-aaral na po akong mabuti. Ayan sir ang dami na noon ha, baka naman pwede mo na po akong pagbigyan?”
“Gusto ko hindi ka na rin lalabas ng bahay pagka galing sa school, hindi na kung saan-saan ka tumatambay sa hapon.” Ang patuloy kong pangungulit.
“Sir naman nagbabasketball lamang po ako, malapit lamang naman po pati sa atin iyon, pag tinawag mo nga po ako kahit nasa terrace ka lang dinig ko na iyon diba?, huwag na lamang iyon sir, please, saka 3 buwan po akong hindi nakapag basketball hindi ba? Sir please huwag mo na po akong pasalihin…”
Sa loob ko lamang sayang at hindi nakita ng mga magulang at kamag-anak niya kung anong klaseng bata ang pinabayaan nila. Napakalaking kawalan sa kanila ang batang ito hindi lamang siguro nila alam dahil hindi nila naranasang makasama siya at makita ang kanyang paglaki. Pero ako sobrang pasasalamat ko at naging bahagi ako ng buhay niya. Isang batang likas na mabait at mapagmahal, napaka maalalahanin at napakamalambing. Hindi ko rin alam paano lumaking matino ang batang ito samantalang wala namang magulang na gumabay at nagpaalala sa kanya. Kung ako ang naging magulang nito, ipagyayabang ko siguro sa lahat ng kakilala ko. Ilan ba sa mga kabataan ngayon ang ganito ang direksyon ng buhay. May mga batang lumaking kumpleto sa mga magulang pero napariwara pa rin ang buhay. Samantalang siya lumaking halos magpalimos ng atensiyon pero siya pa ang maganda ang takbo ng pag-iisip. Kung titingnan mo siya at pakikinggan ang mga salita niya hindi mo mararamdaman na lumaki siyang kulang sa pagmamahal. Sobrang pasasalamat ko dahil hindi lamang ako nakatagpo ng pagmamahal mula sa kanya kundi pati parang naging mas makabuhulan ang buhay ko dahil sa batang ito.
“Nako, ano pa ba ang magagawa ko sa kakulitan mo, talo na naman ako. Hayaan mo sasabihin ko hindi kita pinayagan, sasabihin ko kahit gusto mo ako ang pumigil sa iyo. Aakuin ko na lamang ang sisi kahit mapahiya ako sa adviser mo sige titiisin ko na lamang iyon para lamang huwag ka ng sumimangot ng ganyan. Ang pangit mo kaya pag nakasimangot ka.” Kunwari ay naiinis kong sagot.
“Sir naman, huwag ka kasing ganyan huwag mo po akong kunsensiyahin. Sige po kung talagang hindi pwede sasali na lamang po ako. Huwag ka na pong magalit sir ha. Basta pag hindi ako nanalo huwag mo po akong pagtatawanan ha.” Iyon pa ang isa sa gusto ko sa kanya iyong kahit alam niyang mahirap gagawin niya huwag lamang sumama ang loob ko sa kanya. Kaya paano ka ba naman hindi mahuhulog sa taong ito, Bagamat kilos bata pa pero kung mag-isip talo pa ang matured na tao.
“Nako baby boi, huwag na binibiro lamang kita don’t worry ako na lamang ang gagawa ng paraan mag explain basta yung pangako mo kahit wala na yung iba, yun lamang mag-aaral kang mabuti sapat na yun kaya gawin mo ha. Ang gusto ko lamang ay maging maayos ang buhay mo nang hindi kung anu-ano naiisip mo.” At bahagya kong ginulo ang buhok niya. Kita ko naman sa mga mata niya ang tuwa, pero hindi pa rin siya pumayag na hindi kami mag Starbucks.
Minsan nasa bahay kami dahil walang pasok, kaaalis lamang nina Jasper naglinis ng bahay at ipinaglaba kami ni Ate Annie, kahit anong pigil ko naman ay ayaw ring pumayag kaya hinayaan ko na lamang tutal mukha namang masaya sila sa ginagawa nila kaya sige na lamang. Gaya ng paborito naming pwesto nakahiga siya nakaunan sa hita ko habang kinukutingting ang cell phone niya. Ako naman ay nanonood ng TV habang kumakain kami ng chocolates.
“Sir, bakit po mahal mo ako?” Parang out of nowhere bigla niyang tinanong.
“Ano ba namang tanong iyan, saan mo ba nakuha iyang tanong na iyan?” wala sa loob kong sagot dahil alam kong nagsisimula na namang mangulit ang batang makulit.
“Basta lamang po, naisip ko lamang, bakit nga sir? Kasi sir minsan naiisip ko baka naaawa ka lamang sa akin kaya mahal mo ako, baka iyon lamang po talaga ang nararamdaman mo para sa akin, Paano kung hindi na ako nakakaawa kung hindi na ako bata, halimbawa graduate na po ako at nagta trabaho na, baka hindi mo na ako mahal sa panahong iyon sir. Ayokong dumating yung panahon na yun.”
“Alam mo ikaw, bata ka, hindi ko alam kung saan-saan mo nakukuha iyang mga iniisip mo na iyan. Hindi naman tayo nanonood ng teleserye, lalong wala tayung mga drama na pinapanood.”
Gusto kong ibahin ang usapan dahil minsan naiisip ko rin iyon dahil totoo naman dati alam ko naaawa lamang ako sa kanya. Pero lately sigurado ako, hindi awa ang nararamdaman ko dahil ang daming bagay at dahilan kung bakit mahal ko siya. Kung noon ang iniisip ko ay kung paano ko ilalayo ang sarili ko sa kanya para huwag akong mahulog ngayon natatakot akong dumating ang araw na iyon dahil alam kong sobra akong masasaktan. Hindi ko alam kung kaya ko at pag iniisip ko pa lamang iyon nahihrapan na ako.
“Sir, hindi mo pa po sinasagot ang tanong ko. Kung saan-saan mo dinadala ang sagot mo, kung recitation iyan sir, remain standing ka na, dahil mali talaga sagot mo ang layo sa tanong halatang hindi ka nag-aral.” Kahit hindi ko siya tingnan alam kong napapatawa siya sa kalokohan niyang iyon. Ganoon kasi ang ginagawa ko sa kanila kapag recitation hanggang hindi alam ang sagot hindi pwedeng maupo, pwede naman siyang mag-aral habang tinatanong ko ang iba at pwede siyang magtaas ng kamay kapag alam na niya ang sagot.
“O sige, tatayo ako, hulog ka diyan sa sahig pag tayo ko.” Dagdag kong pangungulit. Hinawakan naman niya ang binti ko para pigilan akong tumayo.
“Bakit kasi ayaw mong sagutin ang dali lamang naman ng tanong ko ah. Siguro nga awa lamang ang nararamdaman mo sa akin.” Ramdam ko ang paglungkot ng boses niya.
“Nako, ikaw baby boi,” sabay pisil ko sa ilong niya.
“Sa dami ba naman ng pinagdaanan nating dalawa naiisip mo pa ang ganyan. Ang totoo niyan, hindi ko rin alam kung bakit mahal kita. Gaya ng sinabi ko kay Lester, nagising na lamang ako isang umaga mahal na kita. Wala iyong paliwanag at wala ring interpretation basta ganon ang nangyari. Ikaw bakit mahal mo ako, kaya mo bang ipaliwanag?”
“Opo naman, mahal kita, kasi ikaw ang unang taong nagpakita ng malasakit sa akin, ikaw ang unang tao na nagbukas ng isip ko na mahalaga ako at may kabuluhan ang buhay ko. Sa ‘yo ko rin po natutunan ang umasa at mangarap at higit sa lahat sir, ikaw po ang nagbigay direksyon sa buhay ko.” Seryoso niyang sagot.
Parang gusto kong gawing biro ang mga sinabi niya pero dahil ramdam ko ang sincerity sa boses niya hindi ko magawa. Parang maluluha ako sa tuwa dahil ganon pala ka laki ang naging impluwesiya ko sa kanya. Ganon pala ako kahalaga sa batang ito. Pero ang laki rin ng ipinagbago ng pananaw ko mula nang dumating siya sa buhay ko. Dahil sa kanya pakiramdam ko lagi akong masaya at feeling ko ngayon pa lamang ako nagmahal ng totoo. Kahit marami na rin akong naging girlfriends iba yung pakiramdam ko sa kanya, Iyong pakiramdam na hindi ka lamang masaya sa sarili mo kung hindi iyong masaya ka dahil alam mong masaya rin siya at napapasaya mo siya. Pero hindi ko alam paano iyon ipapaliwanang sa kanya. Hindi ko alam kung kayang abutin ng pang unawa niya ang mga kaisipang iyon. At ayoko nang guluhin ang isip niya kaya mas mabuting tumahimik na lamang ako.
“Sir, bakla po ba tayo?” parang bata na naman niyang tanong sa akin?
“Iyan pa ang isang tanong na hindi ko kayang sagutin boi, mabuti na lamang hindi kita naging teacher, dahil kung ikaw ang teacher ko tiyak bagsak ako, ang hihirap ng mga tanong mo, talo pa ang mga tanong sa Miss Universe.” Pagpapatawa ko dahil ang totoo hindi ko alam paano sasagutin ang tanong niyang iyon at aaminin ko hindi ko rin naiintindihan ang nangyayari sa amin o lalot higit sa akin.
“Bakit mo pala naitanong iyun?”
“Kasi po sir, mahal kita sure ako don, pero kung bakla nga ako, hindi naman ako nagkakagusto sa ibang lalake. Sa babae pa rin ako nagkaka crush. At hindi ko rin ma-imagine na magkakagusto ako sa ibang lalake bukod po sa yo. At lalong hindi ko ma-imagine na magagawa ko yung ginagawa natin sa ibang lalake.”
“Iyon din ang gumugulo sa isip ko, in a way minsan naiisip ko, siguro nga bakla tayo, kasi nag-eenjoy tayo sa ginagawa natin, nagmahal tayo sa kapwa lalake, ginagawa natin yung hindi naman normal na ginagawa ng lalake sa kapwa niya lalake at nagugustuhan natin. Pero gaya mo, hindi ko rin alam kung kaya kong gawin iyon sa ibang lalake parang sa iyo ko lamang kayang gawin ang mga bagay na iyon.” Hanggang wala na yatang maisip na itanong kaya natahimik na lamang. Nagpasalamat ako at tumigil na rin ng kakatanong dahil hindi ko rin naman alam ang isasagot at pati ako ay naguguluhan sa mga sinasabi niya.
Isang hapon, nadatnan ko siyang nag-aaral sa kwarto niya.
“Bata, kinausap ako ni Paula, ilang araw mo na raw siyang hindi pinapansin, kahit daw tawag and text niya hindi mo sinasagot.” Bati ko sa kanya pagkaupo ko sa tabi niya.
“Sinabi po ba niya ang dahilan?” Gaya ng dati nagsasalita na naman siya ng hindi tumitingin.
“Oo, kasi nanood daw sila ng sine na hindi mo alam kaya nagalit ka sa kaniya.”
“Hindi lamang naman po iyon ang dahilan sir, kasi nanood siya ng sine kasama si Enzo, sir sino ba naman ang matutuwa non, tapos hindi pa niya sinabi sa akin, nalaman ko lamang kay Stephen kung hindi pa nadulas lamang sa pagkukuwento na nakita sila.” Ramdam ko ang pagkainis sa tono ng boses niya.
“Hindi naman daw nila alam na susunod si Enzo, kasi birthday ni Glyza kaya niyaya silang manood, hindi raw niya alam dahil hindi raw nila kasabay nang papunta sa sinehan saka ano ba ang problema don ang dami naman nilang nanood? Ni hindi nga raw sila nagkausap ni Enzo dahil pagkatapos nilang manood humiwalay na yung barkada niya dahil may pupuntahan daw”
“Sir kahit na po, alam naman niya na dati pang barkada ni Enzo si Glyza natural kasama yun, di ba niya naisip na pwedeng mangyari yun, saka sir kung hindi siya guilty bakit hindi man lang nya sinabi sa akin, tapos siya gusto niya lahat ng lakad ko alam niya. Dati pa siyang ganon kahit nong second year kami.”
“Ikaw ba hindi guilty, wala ka bang inililihim kay Paula?” Natigilan siya.
“Hindi ba niloloko mo rin siya sa ginagawa natin?”
“Iba naman yun sir, iba naman yung sa atin kasi…. Ah basta hindi yun gaya ng sa amin ni Paula sa dami kasi ng makakasama yun pang tropa ni Enzo alam naman niyang badtrip ako sa taong yun,”
“E bakit nga ba ang init ng dugo mo kay Enzo, mabait naman yun ah, nakita ko naman paano ka niya kinakausap, saka diba nong nasa ospital ka dumalaw din siya.”
“Nako sir, plastic po iyon, noong first year kami iyon ang laging nang-aasar sa akin. Saka tingnan naman ninyo kung makatingin parang laging nakakaloko. Kaya nga iniiwasan ko na lamang siya kahit nga kausapin hindi ko ginagawa baka kasi hindi ako makapagpigil masapak ko talaga yun. Diba siya rin ang rason kaya kami nagka break ni Paula noong 2nd year?”
“Ikaw, Kenn Lloyd, tigilan mo yang init ng ulo mo, 4th year ka na huwag kang gagawa ng ikapapahamak mo. Iwasan mo ang pakikipag basag-ulo. Isipin mo kung ano ang mangyayari kung sakaling makipag-away ka, pati ang Daddy mo tiyak magagalit sa iyo. Kausapin mo si Paula at ayusin mo ang problema ninyo, hindi iyang dinadaan mo sa hindi pagpansin. Hindi ka na bata, hindi pwede sa relasyon ang ganyan, pag nainis ka hindi mo papansinin o basta lang iiwas. Paano mo maaayos ang problema kung tatakasan mo, paano mo malalaman ang side niya hindi mo naman nadidinig at paano mo ipapa abot ang gusto mong sabihin sa kanya kung hindi mo siya kakausapin. Hindi mo maipararating ang nasa loob mo kung iiwasan mo siya.”
“Siya naman po ang may kasalanan, hindi naman ako.”
“Ipinaliwanag na noong tao kung ano ang nangyari, ayaw mo pa ring maniwala.”
“Sir bakit po ba ipinagtatanggol mo si Paula, Mas mahal mo po ba siya kesa sa akin, mas naniniwala ka ba sa kanya?” tila nagtatampo niyang tanong.
“Hay, baby boi, nagalaw yata ang utak mo sa pagkakabagok, kaya kung anu-ano sinasabi mo” Bahagya kong ginulo ang buhok niya.
“Alam mong mahal kita, pero alam kong mahal mo rin si Paula diba kaya nga nagseselos ka, ang gusto ko lamang maging masaya ka kaya gusto kong ayusin mo yang relasyon mo. “
“Paano po kong sabihin kong hindi na ako masaya sa kanya, gusto ko na nga siyang hiwalayan kaya lamang hindi ko alam kung papaano kasi ayoko rin naman siyang masaktan. Tama ka po sir, madalas nagi guilty rin ako kasi pakiramdam ko niloloko ko siya, kaya nga po ang totoo kahit naiinis ako hindi ko siya magawang komprontahin dahil hindi ko alam pano siya kakausapin kasi ang nasa isip ko ako rin nga may tinatago sa kanya. Mahirap pala ang ganon sir, kahit hindi ko naman kailangang mamili sa inyo kasi alam ko naman kung sino ang pipiliin ko ang hirap pa rin ng sitwasyon. Baka nga po sir, naghahanap lamang ako ng dahilan para magalit sa kanya.” Alam kong seryoso siya at wala akong mahanap na tamang salita para i-advise siya.
“Wala akong ma i-comment diyan baby boi, basta pag-isipan mong mabuti at kung ano man ang desisyon mo narito lamang ako laging susuportahan ka.” Iyon lamang ang alam kong pwede kong sabihin. Hindi ko na rin naituloy na pagsabihan siya dahil alam kong mahirap ang sitwasyon niya ngayon. Hindi madali ang magdesisyon dahil ramdam ko naman na mahal din niiya si Paula.
Minsan isang Sabado ng gabi.
“Sir, paano po medyo madilim na pala, uuwi na po ako.” Pagpapaalam ni Jasper.
“Nako, hindi ko rin napansin ang oras, ayaw mo bang dito na maghapunan? Nakaluto na rin ako pagkasyahin na lamang natin, tatlo lamang naman tayo.” Pag anyaya ko sa kaniya.
“Huwag na po sir, hihintayin po ako ng Inay, hindi po iyon kakain hanggang wala ako, maghihintay po talaga iyon pag ganyang hindi ako nagpaalam na gagabihin.”
“Kung ganon ay sige na umuwi ka na at baka nga gutom na rin ang nanay mo,”
“Sige po sir, salamat po ulit, gagawin ko po lahat ng sinabi ninyo. Tuloy na po ako.”
“Basta i-memorize mo na yang piece at mga 2-3 practices lang natin, kayang-kaya mo yan,” at nakita ko naman ang kanyang mga ngiti.
Tinuturuan ko siya mag deliver ng oratorical piece, kahit kasi hindi ako English Teacher dahil Regional Winner ako noong high school, tuwing may sasalihang oratorical contest ang school ako ang ginagawang trainor. At dahil si Jasper ang nanalo noong nakaraang Literary Contest automatic na siya ang representative ng school sa district level. Madali namang i-train si Jasper dahil nakasali na rin pala siya sa mga ganoong contest doon sa lugar nila. Kaya konting polish lamang ay mukang may potential talaga. Nakatingin pa rin ako sa may pinto dahil kalalabas lamang niya nang mapansin ko si Kenn nakaupo pala sa kabilang bangko.
“O baby boi, kaaalis lamang ni Jasper hindi kayo nag-abot.” Bati ko sa kanya, na parang wala lamang sa kanya.
“Hoy, bata, may problema ba, bakit ang tahimik mo parang wala akong kasama ah. Pero hindi pa rin siya sumagot.
“Galit ka ba sa kin?” Umiling siya, pero hindi nakatingin sa akin. “Galit ka ba kay Jasper?” muli kong tanong. Hindi siya kumibo.
“Nag-away ba kayong dalawa, ano bang poblema?” hindi ko alam kung ano ang itatanong dahil wala naman akong napansin kay Jasper, hinahanap pa nga niya si Kenn, sabi ko lamang baka tulog, saka ko lamang naisip na mula nga nang dumating ang mag-ina pagkakain namin ng tanghalian hindi na lumabas ang makulit na ito. Pero napansin kong mukang hindi magsasalita, kaya naisip ko ang style niya, pag may gusto siyang sabihin at hindi masabi, gusto niya tatanungin ko siya nang tatanungin at doon lumalabas ang gusto niyang sabihin, pero naisip kong kulitin kaya inayos ko ang mga gamit sa study table at hinayaan lamang siya. Alam kong naiinis siya kasi hindi ko siya tinatanong.
“Ano ba sir, ngingiti-ngiti ka na naman diyan na parang sira, magsalita ka kasi.” Ang nakasimagot niyang balik sa akin.
“Wala naman akong sasabihin, wala naman akong ikukwento, baka iyong isa diyan ang may gustong sabihin, ayaw lamang magsalita.”
Nakita ko lalo siyang sumimangot, tanda ng talagang naiinis pero wala namang magawa. Pinabayaan ko lamang siya, talagang natutuwa ako kapag ganoon ang itsura niya yung pigil na pigil ang sarili dahil alam niyang wala naman siyang magagawa kaya hanggang sumimangot lamang ang pwede. Nang matapos ako sa ginagawa ko.
“Halika, kumain na tayo at ako’y kanina pa nagugutom.” Tumayo ako at papunta na sana sa kusina. Nang bigla niya akong hawakan sa kamay.
“Sir, kung hindi po ako dumating sa buhay mo, may posibilidad bang magkagusto ka kay Jasper?” ang halos pabulong niyang tanong sa akin.
Nabigla ako sa tanong niyang iyon, kahit mahina ay maliwanag naman ang tanong niya pero kailangan ko pa ring tanungin siya kung ano ang sinabi niya.
“Sir naman e, nadinig mo naman po ang sinabi ko, ipapaulit pa.” at muli ay tumungo siya tanda ng naiinis.
“Kasi hindi ko alam kung tama ang pagkakadinig, ano ba kasing pumasok diyan sa kukote mo at naisip mo iyan?” ipinaramdam ko din sa kanya na naiinis na ako. Inalis ko ang kamay niyang nakahawak sa akin.
“Sir huwag ka kasing magalit, tinatanong lamang po kita. Tingnan mo naman sir, sa school, lagi siyang pinag-uusapan. Ang bait niya, ang sipag niya, ang talino niya , ang galing sa chess, nanalo pa siya last week sa oratorical contest, ang dami pang nagkaka crush sa kaniya kahit nga si Paula, alam kong crush din siya.”
“So ano ang problema mo don, nagagalit ka sa kanya dahil doon?”
“Hindi po ako nagagalit, sir kasi po totoo namang ang dami niyang talent, saka mabait naman talaga siya kaya nga tuwang-tuwa ang mga students sa kanya lalo na ang lower years, pansin mo ba sir, naging tambayan na ng mga estudiyante ang library ngayon. Kasi po ang daming may crush at ang daming nagpapapansin, kahit nga sa canteen tita ang tawag sa nanay niya, dati naman puro ate lamang ang tawag sa lahat ng staff ng canteen.”
Napag-usapan na rin namin minsan iyon sa faculty meeting pansin din ng mga teachers na laging nasa library ang mga kababaihan na labis namang ikinakatuwa ng aming principal dahil at least maganda ang epekto sa kanila. At kahit siya ay napapansin ang magagandang katangian ni Jasper at madalas din daw niyang marinig sa mga estudiyante ang tungkol sa kanya.
“E ano nga ang ipinagmamaktol mo sa kanya, bakit ka nga nagkakaganyan, nagseselos ka, natatakot ka na baka ipagpalit ka ni Paula sa kanya?”
“Ang kulit kasi, hindi nga po sir, hindi ko iyon iniisip,” saglit siyang tumigil parang nag-isip.
“Okey lang na crush siya ni Paula, pero natatakot ako sir, kasi baka magkagusto ka sa kanya. Kasi parang kahit ikaw natutuwa rin naman sa kanya diba?”
Napakamot ako ng ulo bago nagsalita.
“Kenn Lloyd, alam mong tinutulungan natin ang mag-ina dahil kaibigan natin sila. Kung ano man ang ginawa ko sa kanila noon, ginawa ko iyon bilang pag ganti sa kabutihang ginawa nila sa atin noong tayo ang may kailangan. Saka noong panahong lumapit siya sa akin diba nakakaawa ang kalagayan niya. Hindi ka ba masaya na kahit papaano ngayon ay mas maganda na ang buhay nila kesa dati?”
“Masaya po ako sir para sa kanila, at hindi ako nagagalit sa kanila, nahihiya nga ako sa sa nararamdaman ko. Pero sir, natatakot po ako, kasi kagaya ko diba nagsimula lang din sa awa ang nararamdaman mo? Paano kung pag nagtagal ay lumalim din ang pagtingin mo sa kanya. Sir, hindi ko po alam ang gagawin ko kapag dumating ang araw na iyon.”
Hindi ko alam kung paano ipapaliwanag sa kanya, gaya ko marami rin pala siyang nararamdamang takot. Gaya ko, hindi pa man dumarating ay nasasaktan na. Ganito ba talaga ang relasyong ito, kakambal ng bawat saya ang takot na baka isang araw ay matapos ang lahat. Dahil ba sa alam namin na sa umpisa pa lamang ay mali na at hindi tanggap ng lipunan ang ganito kung kayat hindi maiwasan na isipin na ang lahat ay pansamantala lamang at darating ang isang araw na matatapos ang lahat. Ang sakit hindi pa man dumarating kaya nga, ang isipin lamang ang pangyayaring iyon parang gusto ko nang umiyak.
“Kenn, iba ka, minahal kita hindi lamang dahil sa awa, oo noon awa lamang ang nararamdaman ko para sa iyo. Pero akala ko lamang siguro iyon, baka noon pa kaya ganoon ang pag-alala ko sa iyo kasi noon pa mahal na kita, akala ko lamang awa. Saka di ba nasabi ko naman sa iyo na hindi ako nagkakagusto sa ibang lalake liban sa iyo at wala na rin akong balak magkagusto pa sa iba kung hindi rin lamang ikaw. Bakit nagdududa ka sa sa nararamdaman ko para sa iyo”
“Hindi po sir, naisip ko lamang sobrang daming dahilan kaya ang daming nagkakagusto kay Jasper, at masaya po ako para sa kanya. Kaibigan ko naman po siya at gusto kong maging masaya siya, pero pag naiisip ko na baka pati ikaw magka gusto sa kanya, nasasaktan ako pero sir, wala naman po akong magagawa kaya lalo akong naiinis. Kasi alam ko naman ang daming lamang ni Jasper sa akin, siguro nga lamang ako sa kanya pagdating sa pera pero sa maraming bagay sir, lamang siya sa akin. At ang daming dahilan sir para magkagusto ka sa kanya kasi kahit sa iyo napakabait niya. Ako alam ko po madalas naiinis ka sa akin kasi pasaway ako, pero sir ano ba gagawin ko gusto ko naman pong magbago kaya lang bumabalik pa rin sa dati. Pinipilit ko namang na maging mabait kahit nahihirapan ako. Hindi ko rin po alam paano ka hindi na maiinis sa akin”
“Alam mo baby boi, nabanggit sa akin ni Jasper, na wala sa isip niya ang makipag girlfriend. Sa ngayon sobrang masaya siya sa buhay nilang mag-ina at sa pakikipag kaibigan natin sa kanila. Nakapokus ang isip niya sa pag-aaral at paghahanda sa kinabukasan nila dahil kung siya ang tatanungin ayaw na niyang bumalik sa bundok, Kung babalik man doon ay magbabakasyon lamang o kaya ay papasyal dahil marami rin daw naman silang masasayang alaala doon. At kahit kailan hindi ko naramdaman na may malisya iyong pagigig malapit nila sa atin. Tumatanaw lamang sila ng utang na loob sa lahat ng ginawa natin kaya ganoon sila kabait. Saka isa pa mabait ka, huwag mong isipin na lagi akong naiinis sa iyo. Oo minsan makulit ka pero bata ka pa naman kaya ganon at naiintindihan ko iyon. At huwag mong isiping baguhin ang anuman sa iyo para sa akin, masaya na ako kung ano ka at kuntento ako dahil alam ko namang mahal mo ako at sigurado akong mahal kita. Sapat na sa akin na narito ka kasama ko.”
“Kaya nga po sir, nahihiya ako e, kasi ang bait nilang mag-ina sa atin tapos nag-iisip ako ng masama. Natatakot lamang po ako sir, kasi sobrang mahal po kita at ayokong mawala ka. Parang hindi ko kayang tanggapin pag sinabi mong ayaw mo na po sa kin kasi may mahal ka ng iba sir”
“Mahal kita, alam mo iyon, sa dami na ng pinagdaanan nating dalawa hindi ko na maisip kung ano ang buhay ko kapag hindi kita kasama o nakikita.”
At nilapitan ko siya at niyakap kahit siya’y nakaupo. Ramdam ko naman na kahit sa murang edad niya ay totoo ang mga sinasabi niya at naiintindihan ko siya dahil dumarating din sa akin ang kaisipang iyon kaya hindi ko siya masisi. Isa lamang ang tiyak namin sa ngayon, masaya kami sa kung ano man ang meron kami dahil sigurado kaming mahal namin ang isat-isa sa kabila ng alam naming mali ang aming relasyon.
Nang mga sumunod na araw ay napansin kong bumalik na ang pakikisama niya kay Jasper, nagbibiruan na ulit sila at nakikita ko minsan ay naglalaro na ulit sila ng basketball. Madalas ko ngang mapagmasdan si Jasper. Totoo namang pogi siya. Sa ilang buwan na hindi na siya nakabilad sa araw at nasa loob na ng kwartong air con ay bumalik na ang kanyang kulay. Ang kanyang mapupulang labi at matangos na ilong ay agad mong mapapansin kapag kinausap mo siya. Lagi pati siyang nakangiti kaya marami ang natutuwa sa kanya. Kung hindi ko nga siya nakita sa bundok noon ay hindi ko iisipin na nakatira at nagtatrabaho siya doon. Napansin ko ring tuluyan ng kinalimutan ni Kenn ang naiisip niya noon at nang manalo sa District Level si Jasper ay siya pa ang nagyaya na magcelebrate kaming apat at sagot na raw niya ang pagkain.
“Jas, pag nanalo ka sa provincial si sir naman ang magbo blow out kasi pang maraming bista na iyon.” Ang nakangiti niyang biro.
“Pag sa Regional sino ang magbo-blow out, mas maraming bisita iyon, pwede na siguro si Ate Annie.” Ang dagdag kong biro.
“Aba ay manalo lamang sige, kaya lamang tinapay lamang at softdrinks ang kaya ng budget ko.” At nagkatawanan na lamang kami. Kita ko naman ang saya sa mukha ni Jasper.
“Pero kapag National Level na, ibang usapan na iyon sir, dapat ang school na ang maghanda dahil dapat invited lahat ng students at teachers.” Pahabol ni Kenn kaya lalo kaming nagkatawanan.
Nagpapasalamat din ako at si Kenn sa mura niyang edad ay may malawak ng pananaw at nakakaunawa sa mga bagay-bagay. Isang bagay na lalong nagpapalapit ng loob ko sa kanya ay iyong madali siyang tumanggap ng pagkakamali niya at madali ring gumawa ng paraan para ituwid kung ano man ang maling nagawa niya.
Isang Biyernes tinawagan ko si Papa, para sabihing hindi kami makakauwi dahil may activity ang boy scouts. Pero nag riring ang phone hindi naman sinasagot. Nagtext ako pero wala ring reply. Sinubukan kong i-dial ulit pero kinakancel niya ang tawag ko. Noon lamang niya ginawa sa akin iyon. Dati kung busy siya o nasa meeting, magrereply iyon o sasagot at sasabihing tatawag siya maya-maya. Naisipan kong tawagan si Mama. Isang ring pa lamang ay sinagot agad niya.
“Ma, bakit parang ayaw akong kausapin ni Papa, lagi niyang kina cancel ang tawag ko at ayaw ding magreply sa mga text ko.”
“Hayaan mo muna anak, nagpapalipas lamang iyon ng sama ng loob, kakausapin ka rin ‘non.” Ang hindi ko maintindihan niyang sagot.
“Bakit ‘Ma, masama ba ang loob ni Papa sa akin, ano bang kasalanan ko, hindi ko maintindihan bakit sasama ang loob niya?”
“Nako, sigurado ka ba diyan?” tanong ko sa kanya pero pasimple lamang. “Opo sir, mahina niyang sagot.
“Wala naman tayong magagawa sa ngayon, wala rin tayong laban kung aakusahan natin siya wala kasi tayong ebidensiya baka tayo pa ang mapasama niyan. Sanay yang mga taong ganyan sa kalokohan baka balikan pa tayo. Bumalik na lamang tayo sa loob at saka na lamang lumabas pag wala na sila, mahirap na baka mamukhaan ka niya.” Kaya napilitan kaming bumalik sa loob at nagpaikut-ikot lamang kahit wala na kaming bibilhin. Pero mayat-maya ay sumisilip kami sa labas upang tiyakin na wala na roon yung nakita naming tao bago kami lumabas.
Mabilis ang lakad namin nang makalabas kami ng bookstore. Yung balak namin na kumain muna sana ay hindi na namin nagawa sa halip ay sumakay agad kami ng taxi at nagpahatid pauwi. Sa bahay hindi na namin binanggit sa mag-ina ang nangyari. Ayoko namang matakot sila at baka maisipan pang umuwi sa probinsiya nila. Naging maingat na lamang kami pero salamat naman sa Diyos at hindi na namin nakita ang magnanakaw na iyon.
Nakakailang buwan na ang pasok at wala naman kaming naging problema. Ayon kay Jasper ay naka adjust na rin siya. Una sa pag-aaral at sa trabaho niya hindi na rin siya tumatanggap ng baon na binibigay ko kasi nakakatanggap na siya ng allowance bilang Library Assistant sabi niya ay may naitatabi pa siyang konti dahil maliit lamang naman siyang gumastos. Nagbabaon kasi siya ng tanghalian at sa Library siya kumakain. At pag meryenda naman ay isinasabay na namin siya at inililibre, kaya madalas ay pamasahe lamang sa hapon ang ginagastusan niya at kung may personal man siyang gusto. Pero isang tanghali sumabay siya sa amin sa pagkain hindi ko alam kung bakit. Patapos na kami nang magsalita siya.
“Sir, lulubusin ko na po ang paghingi ng tulong sa inyo.” Tumigil siya sa pagsubo saka tumingin sa akin.
“O bakit ano ba yun, kaya pala kanina pa pakiramdam ko balisa ka, may problema ka ba?” nagtataka kong tanong, pati si Kenn ay napatigil din sa pagsubo.
“Wala naman po sir, may ipapakiusap lamang po sana ako sa inyo. Kasi po kahapon ko pa nakita yun.” May itinuro siya sa may pinto ng canteen.
“Sir kailangan daw po nila ng cook, baka po pwede ninyo ma refer si nanay, sanay naman po iyon sa pagluluto kasi noong elementary ako meron po siyang maliit na canteen, nahinto lamang po noong maubusan ng puhunan.” Saglit siyang tumahimik bago tumingin ulit sa akin saka nagsalita.
“Gustung-gusto na po kasi niyang magtrabaho, hindi po kasi iyon sanay ng walang ginagawa at isa pa sir, para makahanap na rin kami ng malilipatan kung may trabaho na siya. Ayoko naman pong magkatulong siya kasi baka stay in ang makuha niya, pag ganon magkakahiwalay pa kami. May konti na rin naman akong naipon pwede na siguro yung pang renta kahit isang kwarto lamang.”
Hindi na ako kumontra alam ko namang kahit hindi sila nagsasalita ay nahihiya pa rin sila sa sitwasyon namin. Kaya nangako ako na titingnan ko kung ano ang magagawa ko tutal ay kilala ko naman ang canteen manager. Nakita ko naman ang ngiti at muli ay ang pasasalamat. Kaya nang hapong iyon bago kami umuwi ay nilapitan ko ang canteen manager.
“Sige sir, kung kilala ninyo naman yung aplikante ay hindi na ako magpapapunta ng iba. Kakausapin ko bukas at kung wala namang problema ay pwede na rin siyang mag start agad. Kasi hirap po talaga si manang kung nag-iisa. Baka kasi pag hindi pa ako nakahanap ng kasama niya ay iwanan din ako kagaya nong isa.” iyon ang sagot ng canteen manager pagkatapos kong sabihin ang sadya ko.
“Basta po bukas ng umaga ay sasamahan ko siya dito at sigurado po ako hindi ako mapapahiya dahil siya ang nagluluto ng pagkain namin.” iyon ang pagtitiyak ko sa kanya. Dahil totoo naman na nasasarapan ako sa mga luto ni Ate Annie.
Sinabihan ko na rin si Jasper na siya na lamang ang magsabi sa nanay niya tungkol doon, basta sa umaga ay isasama namin siya para makausap ng canteen manager. Madali naman silang nagkasundo kaya gaya ng sinabi sa akin, nang araw ding iyon ay nag-umpisa siya. Hindi na namin siya hinintay noong hapon dahil halos magkasabay ang out nila ni Jasper kaya sabay na sila sa pag-uwi.
Ang dami niyang kwento pagdating sa bahay kahit hindi pa namin tinatanong. Madali lamang daw ang trabaho kasi maghahanda ng mga sandwiches sa umaga at pagkaluto sa tanghali ay linis-linis na lamang sa kusina ang ginagawa nila. Iba naman kasi ang tindera at cashier kaya talagang sa kusina lamang sila naka assign.
“Sir, mag iipun-ipon lamang po kami at pagkatapos ay hahanap kami ng malilipatan. Kahit maliit lamang tutal ay matutulog lamang naman kami ni Jasper.” Umpisa niya habang kumakain kami. Sasabihin ko sanang huwag muna niya iyong isipin pero nagsalita si Kenn.
“Tita, wala na pong problema don, nakausap ko na po ang Mommy ko, sinabi ko sa kanya na sa halip na kumuha kami ng caretaker ay kayo na po ang titira sa bahay. Hindi na po kayo magbabayad basta kayo na po ang bahala sa bahay. May mga gamit din po doon yung TV, ref, stove, basta kahit ano pwede nyo pong gamitin. Mas maganda po iyon kesa magrenta pa kayo ng room baka hindi rin naman kayo kumportable.” Nabigla ako kaya napatingin ako sa kanya kasi hindi namin iyon napag-usapan.
“Kasi sir, noon pa sinabi ni Mommy na kung hindi ako titira sa bahay ay humanap ako ng caretaker para may titigil doon kasi masisira daw ang bahay pag walang nakatira sabi pa nga niya ay tinitirhan daw ng multo ang bahay kapag walang tao. Ayoko naman kasi natatakot akong masira iyong mga gamit namin kung papatirahin ko ay hindi ko kilala. Ang hirap kasi kung ibang tao ang titira doon diba, kasi minsan gusto ko ring pumunta doon at kung may nakatirang iba nakakahiya naman. Naisip ko kung sina Jasper naman ang naroon pwede rin naman akong pumunta kapag gusto ko kasi hindi na naman sila iba sa atin diba? Nakasama na naman natin sila dito ng ilang buwan” Tumango lamang ako.
“Iba ka talaga Kenn, ang galing mo.” At bahagya kong ginulo ang buhok niya.
“Kenn, pumayag ba ang Mommy mo kasi hindi naman niya kami kilala, saka hindi ba nakakahiya sa inyo yun kung kami lamang ang titira doon? Kuntento naman kami kahit barung-barong, nakita mo na naman yung kubo namin sa bundok. Sanay naman kami sa ganon.” Nahihiya na naman si Ate Annie.
“Oo nga Kenn, baka naman sobra na iyan kasi hindi naman kami bagay tumira sa bahay mo, nakita ko na iyon noong pumunta tayo nina sir, ang laki saka ang ganda.” Si Jasper naman ang sumagot.
“Opo, pumayag siya, sabi niya talaga raw namang sa akin na iyong bahay dahil si Daddy naman po ang bumili noon, kaya kung ano ang gusto ko ako na ang magdesisyon. Hindi lamang daw mailipat sa kin yung title dahil minor pa ako. Gamitin na lamang po ninyo ang guest room. Malaki rin naman po ang kama don. Iyon po kasing room ni Mommy maraming gamit iyon hindi ko naman alam kung saan ilalagay. Nang Itinanong ko po sa kanya ay bahala na raw ako wala na yata talagang balak pang bumalik si Mommy dito. Iyong room ko naman ayokong baguhin iyon kasi nga minsan gusto ko pa rin pumupunta don. Basta para hindi kayo mahiya, kayo na lamang po ang bahala na mag linis paminsan-minsan. Pero hayaan ninyo na lamang po doon sa room namin kung ano ang naroon, kung maglilinis man kayo, huwag ninyo na lamang pong baguhin yung ayos at kung ano ang nasa room. Pati yung bills kayo na rin ang bahala. Iyon palang landline don ipina cut ko na kasi wala namang gumagamit. Tubig at ilaw lamang po ang bayarin don.”
Hindi ako makapagsalita kasi ang tagal kong pinag isipan paano nga ba matutulungan ang mag-ina kung hindi sila mapipigilan sa pag-alis pero ni minsan hindi sumagi sa isip ko ang bahay nina Kenn.
“Sobrang laking tulong sa amin niyan Kenn, hayaan mo sisiguraduhin kong laging malinis ang bahay ninyo, hindi ko alam paano pa magpapasalamat sa inyo pakisabi na rin sa Mommy mo maraming salamat kahit hindi niya kami kilala ay nagtiwala siya. Habang buhay naming tatanawing utang na loob sa inyong dalawa ni sir ang lahat ng ginagawa ninyo sa amin.“ ang matapat na pahayag ni Ate Annie, tumayo siya at niyakap si Kenn kahit nakaupo.
“Kenn, hayaan mo titiyakin ko na walang masisira sa mga gamit ninyo doon iingatan namin yun. Pero hindi ko talaga maimagine na titira kami sa bahay mo. Ang gara ng bahay mo, para din itong kay sir.” at napatawa na rin ako sa sinabi ni Jasper.
“Mas malaki ang bahay nila kasi 3 bedrooms iyon, saka mas malawak ang bakuran doon kesa dito.” singit ko, dahil wala talaga akong masabi.
“Hayaan mo Kenn , tataniman ko ng mga gulay iyon at pag may naani ako ay ipapatikim ko sa inyo.” Nagkatawanan na rin kami pero napansin ko na nakatingin sa akin si Kenn, alam ko naman ang ibig niyang sabihin dahil hindi siya mahilig kumain ng gulay. Nagkibit balikat lamang ako, nakakahiya namang sabhin kay Jasper ang totoo dahil kita ko ang pagka excited niya.
“Pero sir, kahit naroon na kami sa bahay ni Kenn, hayaan na lamang po ninyo ako na ipagpatuloy ang paglalaba ng mga damit ninyo at ipaglinis kayo ng bahay kapag walang pasok sa ganon man lamang ay makabawi kami sa lahat ng kabutihan ninyo sa amin.” Muling singit ni Ate Annie.
“Hindi ninyo naman kailangang gawin iyon, sapat na sa amin na maayos ang kalagayan ninyo dito.” Pero nakiusap pa rin siya kaya hindi na lamang ako kumontra. Naisip ko makakagaan din iyon sa pakiramdam nila kung kahit papaano ay may nagagawa sila para sa amin.
“Kung ganon po Inay, baka po pwede na sa Sabado ay babalik muna ako sa bukid at kukunin ko iyong gamit natin. Sayang naman kung hindi ko na babalikan. May ilang gamit din po doon ang Itay. Ibibilin ko rin muna kay Mang Dado ang kubo pati sasabihin ko na siya muna ang magtanim doon dahil baka matagalan tayo bago makabalik kung babalik pa nga tayo don.” Si Jasper halatang excited pa rin.
“Nakapag tanung-tanong na din naman po ako paano ang pag-uwi sa atin.”
“Oo anak, bahala ka na, hindi na kita masasamahan doon, alam mo naman yung mga mga pwede pa nating magamit. Saka yung mga alaala ng tatay mo ilagay mo kahit sa isang karton at dalhin mo dito ha.” sagot naman ni Ate Annie.
“Opo ‘nay, tiyak namang hindi ako sasamahan nina Sir, at hindi nila gugustuhin na bumalik doon.” Alam ko namang nagpapatawa siya, pero totoo iyon hindi ako sasama sa kanya, sariwa pa rin sa isip ko ang lahat ng takot at pagod na naranasan ko noon.
“Ako ba Jas hindi mo tatanungin kung gusto kong sumama?” biglang singit ni Kenn.
“Hoy, bata at kahit naman gusto ninyo parehas ay hindi kita pasasamahin, huwag ka ng magpilit kahit umiyak at maglupasay ka pa diyan, kahit pa sabihin mong hindi ka kakain, hindi pa rin kita papayagan.” Matigas kong sabi sa kanya.
“Galit agad?” tumingin siya sa akin na mukhang nagulat kasi medyo nga matigas ang pagkakasabi ko.
“Hindi ko naman po sinabing sasama ako, nagtatanong lamang, ikaw talaga sir exagg, bakit naman ako pupunta doon, ang hirap nang puntahan nakakatakot pa, Hoy Jasper huwag mo akong yayain kasi hindi rin naman ako sasama kahit pa payagan ako ni sir, o kahit kasama pa si sir, kayo na lamang ang pumunta don, sir ikaw po ba gusto mo sumama pabalik doon?” At kunwari ay itinuloy ang pagkain pero kita ko naman nangingiti sa kalokohan niyang iyon. Nagkatinginan na lamang kaming tatlo. Alam ko namang sanay na rin ang mag-ina kay Kenn, at sa mga nakakatuwa niyang ikinikilos.
Sabado ng gabi pagkatapos naming kumain ay nagsabi na ang dalawa na maglilipat na sila kinabukasan. Dahil wala naman silang gamit, wala rin naman masyadong silang dadalhin. Pero hindi nila alam ay bumili na kami ng kumot at unan. Ipinamili rin namin siya ng toiletries at ilang sangkap sa pagluluto dahil alam ko namang wala ng ganoon sa bahay ni Kenn. Kasi noong maglipat siya ay itinapon na namin ang kaunting meron siya doon. Nagulat pa sila nang makita iyon na nakahanda na sa terrace.
“Sir, ano ba yan, kayo talaga, may dala naman si Jasper na mga kumot namin galing sa bahay saka nakakahiya pati mga ito ipinamili pa ninyo kami. Pwede na kaming makabili ng ganito kahit paunti-unti.” Ang hiyang-hiya na namang sabi ni Ate Annie.
“Hayaan na ninyo si sir Tita kasi kagabi pa iyan hindi malaman kung ano ang ipapabaon sa pag-alis ninyo.” Ang muling pagpapatawa ni Kenn, pero totoo iyon pinag-usapan namin kagabi kung ano ang pwede ipadala sa kanila, kaya noong alam naming nasa kwarto na sila at nagpapahinga ay lumabas kami para bumili ng mga iyon.
Hanggang sa makarating nga kami sa bago nilang bahay. Hindi pa rin nila matanggap na doon sila titira dahil sa totoo lamang daw ay hindi naman talaga sila nangangarap na tumira sa ganoong bahay at nasa subdivision pa.
“Basta mula ngayon ay kayo muna ang may-ari ng bahay, sana ay mag enjoy kayo diyan kasi ako…wala lang sabi ni sir, masama ang emotero. Ah basta kayo na po ang bahala diyan.” Hindi malaman ni Kenn kung paano sasabihin. Pero alam ko naman ang ibig niyang sabihin na hindi siya naging masaya dahil sa mga pinagdaanan niya noong bata pa siya.
“Paano maiwan na muna namin kayo dito, alam kong wala naman kaming maitutulong sa inyo dito since kayo ang titira dito mas alam ninyo kung ano ang gagawin.” Iyon na lamang ang sinabi ko, totoo naman na wala na kaming gagawin doon, dahil ilang araw na pagkagaling sa school ay pumupunta silang mag-ina doon upang linisin at ayusin kung ano man ang pwedeng ayusin. Kaya pati ang harapan ng bahay ay malinis na at may ilang halaman na ring nakatanim. Ngumiti lamang ang dalawa pagkatapos ng walang katapusang pasasalamat.
Kumain lamang kami ni Kenn sa labas at nagpasiya na ring umuwi dahil marami rin kaming gagawin, kailangan din niyang maglipat ng mga gamit niya sa dati niyang kwarto. Panay ang pangungulit na hindi na raw siya babalik sa kwarto niya, pero hindi ako pumayag, gusto ko pa rin naman kahit papaano na maging normal ang buhay niya bilang bata ayoko namang mawalan pa rin siya ng privacy kaya kahit gusto ko man na pagbigyan siya ipinaliwanag ko na lamang sa kanya na mas makabubuti iyon para kung kailangan niyang mag-aral sa gabi makakapag concentrate siya at walang makakaabala. Kaya nang maramdaman niyang hindi ako papayag, sumang ayon na rin bagamat kinukulit pa rin ako at madalas ay kinikiliti.
Balik na rin sa dati ang sitwasyon namin, halos every other week ay umuuwi kami sa probinsiya at gaya ng dati ay hindi mapaghiwalay si Kenn at Lester. Pansin ko nga na gaya ng pangako ni Lester mas tumibay pa ang samahan nila. Si Jasper naman ay sa school na lamang namin nakikita pati ang nanay niya. Perot wing Sabado ay halos hanggang tanghali sila sa amin. Alam kong masayang-masaya ang mag-ina sa kung ano man ang nangyayari sa kanila. At kahit nasa school ay hindi pa rin nakakalimutan ang pasasalamat sa lahat ng ginawa namin sa kanila.
Isang hapon nakita ko si Kenn sa lugar kung saan niya ako laging hinihintay. Pero hindi gaya ng dati na nakaupo siya at kinukutingting ang cellphone, nakatayo siya at halos salubungin na ako habang papalapit sa kanya.
“Sir, please huwag kang papayag ha, mag promise ka huwag kang papayag ha.” Agad na bati niya sa akin hindi pa ako nakakalapit na masyado. Hindi ko alam kung ano ang ibig niyang sabihin. Baka iyon na namang mga kamag-anak niya sa Bulacan kaya kinabahan ako. Naisip ko baka may pinaplano na naman ang magkakapatid pagkatapos ng ilang buwang pananahimik. Kailangang maging maingat ako sa pagsasalita mahirap nang maulit ang nangyari noon.
“Huwag papayag saan, ano bang sinasabi mo? Ayusin mo kasi ang pagsasalita mo.” At nagtuloy na kami sa gate para mag tap ng RFID namin.
“Sir kasi sabi ni Mam Corona, ipagpapaalam daw po niya ako sa iyo na sasali ako sa Search for Mr Intrams. Sir ayoko po, naranasan ko na iyon noon,ang hirap saka ayoko talaga. Kaya please huwag kang papayag ha.” Nakasimangot na naman ang isip batang ito.
“E bakit ba kasi hindi ka pa sumali, tutal 4th year ka na, malay mo manalo ka na ngayon, kasi noon bata ka pa kaya hindi ka nanalo saka wala ka pang experience sa ganon noon, ngayon naman alam mo na ang gagawin, di ba nanalo ka ngang Mr. JS?” iyon ang sagot ko pagkalabas namin ng gate. Nakita ko talagang nakasimangot na naman siya. Kaya sigurado akong ayaw talaga.
“Iyon na nga po sir, nanalo na akong Mr. JS ang kalaban ko noon 3rd year at 4th year, pag natalo ako tapos ang nanalo ay lower year diba sir nakakahiya yun. Kaya sir, sige na po huwag kang papayag.” At hinawakan niya ang aking kamay na halos hila-hila na sa paglalakad. Kung hindi kami kilala ng nakakakita, hindi nila iisipin na teacher niya ako at student ko siya dahil mukang kaming mag-ama na naglalambing siya o kung hindi man iisiping talagang mag kuya kami at may hinihingi lamang siya sa akin.
Ang hindi niya alam pagkakain ng tanghalian ay kinausap na ako ng kanyang adviser at dahil alam kong last year pa niya sinasabi na hindi siya magka candidate, sinabihan ko na hindi pwede. Gaya ng dahilan niya iyon din ang sinabi ko na nakakahiya kung matatalo siya dahil nanalo na siyang Mr JS. Malaking pageant kasi sa school ang Mr and Miss Intrams dahil kasabay ng Intrams ang Founding Anniversary ng school kaya pinag-iisa na lamang ang search. Kaya talagang pinaghahandaan lalo na at inaabangan din ito ng mga manonood. Pero gusto ko siyang kulitin dahil ang cute talaga niya pag may hinihingi na hindi makuha kita mong pigil na pigil ang pagkainis. Kaya hindi ako sumagot sa kanya patuloy kami sa paglalakad papuntang sakayan.
“Sir, magsalita ka kasi, huwag kang ngingiti-ngiti diyan. Ayoko po talaga, please sir, huwag kang papayag, kasi pag sinabi mo po namang hindi pwede hindi na mangungulit si Mam. Si Yohann naman pati ang escort ng section namin, ang mga classmates ko lamang ang pasaway kasi. Sinabi ko na ngang ayoko, kahit nga noong 2nd year ayoko naman talaga pinagpilitan pa.” Patuloy pa rin niya akong hinihila palayo sa sakayan hindi ko alam kung saan kami pupunta dahil mahigpit talaga ang hawak niya habang naglalakad kami.
“Hoy bata, saan tayo pupunta?” tanong ko sa kanya bagamat sumusunod pa rin ako.
“Basta sir, hindi tayo uuwi hanggang hindi mo sinasabing hindi mo po ako papasalihin. Kahit saan tayo makarating basta mag promise ka muna na hindi ako sasali. ” Nakasimangot pa rin siya habang hila-hila ako.
“Ikaw na yata talaga ang pinaka pasaway na taong nakilala ko. Hayaan mo pag-iisipan ko, kaya bitawan mo na ako at nang makapaglakad ako ng maayos, para kang sira, ang layo na natin sa sakayan oh, saan na nga ba tayo pupunta? Tumigil siya sa paglalakad at nag-isip.
“Libre kita sa Starbucks, sir, kahit ano ang gusto mo, ako po ang magbabayad, saka promise huwag mo lamang akong pasalihin hindi na ako magiging pasaway, magbabait na po ako. Ano pa, saka mag-aaral na po akong mabuti. Ayan sir ang dami na noon ha, baka naman pwede mo na po akong pagbigyan?”
“Gusto ko hindi ka na rin lalabas ng bahay pagka galing sa school, hindi na kung saan-saan ka tumatambay sa hapon.” Ang patuloy kong pangungulit.
“Sir naman nagbabasketball lamang po ako, malapit lamang naman po pati sa atin iyon, pag tinawag mo nga po ako kahit nasa terrace ka lang dinig ko na iyon diba?, huwag na lamang iyon sir, please, saka 3 buwan po akong hindi nakapag basketball hindi ba? Sir please huwag mo na po akong pasalihin…”
Sa loob ko lamang sayang at hindi nakita ng mga magulang at kamag-anak niya kung anong klaseng bata ang pinabayaan nila. Napakalaking kawalan sa kanila ang batang ito hindi lamang siguro nila alam dahil hindi nila naranasang makasama siya at makita ang kanyang paglaki. Pero ako sobrang pasasalamat ko at naging bahagi ako ng buhay niya. Isang batang likas na mabait at mapagmahal, napaka maalalahanin at napakamalambing. Hindi ko rin alam paano lumaking matino ang batang ito samantalang wala namang magulang na gumabay at nagpaalala sa kanya. Kung ako ang naging magulang nito, ipagyayabang ko siguro sa lahat ng kakilala ko. Ilan ba sa mga kabataan ngayon ang ganito ang direksyon ng buhay. May mga batang lumaking kumpleto sa mga magulang pero napariwara pa rin ang buhay. Samantalang siya lumaking halos magpalimos ng atensiyon pero siya pa ang maganda ang takbo ng pag-iisip. Kung titingnan mo siya at pakikinggan ang mga salita niya hindi mo mararamdaman na lumaki siyang kulang sa pagmamahal. Sobrang pasasalamat ko dahil hindi lamang ako nakatagpo ng pagmamahal mula sa kanya kundi pati parang naging mas makabuhulan ang buhay ko dahil sa batang ito.
“Nako, ano pa ba ang magagawa ko sa kakulitan mo, talo na naman ako. Hayaan mo sasabihin ko hindi kita pinayagan, sasabihin ko kahit gusto mo ako ang pumigil sa iyo. Aakuin ko na lamang ang sisi kahit mapahiya ako sa adviser mo sige titiisin ko na lamang iyon para lamang huwag ka ng sumimangot ng ganyan. Ang pangit mo kaya pag nakasimangot ka.” Kunwari ay naiinis kong sagot.
“Sir naman, huwag ka kasing ganyan huwag mo po akong kunsensiyahin. Sige po kung talagang hindi pwede sasali na lamang po ako. Huwag ka na pong magalit sir ha. Basta pag hindi ako nanalo huwag mo po akong pagtatawanan ha.” Iyon pa ang isa sa gusto ko sa kanya iyong kahit alam niyang mahirap gagawin niya huwag lamang sumama ang loob ko sa kanya. Kaya paano ka ba naman hindi mahuhulog sa taong ito, Bagamat kilos bata pa pero kung mag-isip talo pa ang matured na tao.
“Nako baby boi, huwag na binibiro lamang kita don’t worry ako na lamang ang gagawa ng paraan mag explain basta yung pangako mo kahit wala na yung iba, yun lamang mag-aaral kang mabuti sapat na yun kaya gawin mo ha. Ang gusto ko lamang ay maging maayos ang buhay mo nang hindi kung anu-ano naiisip mo.” At bahagya kong ginulo ang buhok niya. Kita ko naman sa mga mata niya ang tuwa, pero hindi pa rin siya pumayag na hindi kami mag Starbucks.
Minsan nasa bahay kami dahil walang pasok, kaaalis lamang nina Jasper naglinis ng bahay at ipinaglaba kami ni Ate Annie, kahit anong pigil ko naman ay ayaw ring pumayag kaya hinayaan ko na lamang tutal mukha namang masaya sila sa ginagawa nila kaya sige na lamang. Gaya ng paborito naming pwesto nakahiga siya nakaunan sa hita ko habang kinukutingting ang cell phone niya. Ako naman ay nanonood ng TV habang kumakain kami ng chocolates.
“Sir, bakit po mahal mo ako?” Parang out of nowhere bigla niyang tinanong.
“Ano ba namang tanong iyan, saan mo ba nakuha iyang tanong na iyan?” wala sa loob kong sagot dahil alam kong nagsisimula na namang mangulit ang batang makulit.
“Basta lamang po, naisip ko lamang, bakit nga sir? Kasi sir minsan naiisip ko baka naaawa ka lamang sa akin kaya mahal mo ako, baka iyon lamang po talaga ang nararamdaman mo para sa akin, Paano kung hindi na ako nakakaawa kung hindi na ako bata, halimbawa graduate na po ako at nagta trabaho na, baka hindi mo na ako mahal sa panahong iyon sir. Ayokong dumating yung panahon na yun.”
“Alam mo ikaw, bata ka, hindi ko alam kung saan-saan mo nakukuha iyang mga iniisip mo na iyan. Hindi naman tayo nanonood ng teleserye, lalong wala tayung mga drama na pinapanood.”
Gusto kong ibahin ang usapan dahil minsan naiisip ko rin iyon dahil totoo naman dati alam ko naaawa lamang ako sa kanya. Pero lately sigurado ako, hindi awa ang nararamdaman ko dahil ang daming bagay at dahilan kung bakit mahal ko siya. Kung noon ang iniisip ko ay kung paano ko ilalayo ang sarili ko sa kanya para huwag akong mahulog ngayon natatakot akong dumating ang araw na iyon dahil alam kong sobra akong masasaktan. Hindi ko alam kung kaya ko at pag iniisip ko pa lamang iyon nahihrapan na ako.
“Sir, hindi mo pa po sinasagot ang tanong ko. Kung saan-saan mo dinadala ang sagot mo, kung recitation iyan sir, remain standing ka na, dahil mali talaga sagot mo ang layo sa tanong halatang hindi ka nag-aral.” Kahit hindi ko siya tingnan alam kong napapatawa siya sa kalokohan niyang iyon. Ganoon kasi ang ginagawa ko sa kanila kapag recitation hanggang hindi alam ang sagot hindi pwedeng maupo, pwede naman siyang mag-aral habang tinatanong ko ang iba at pwede siyang magtaas ng kamay kapag alam na niya ang sagot.
“O sige, tatayo ako, hulog ka diyan sa sahig pag tayo ko.” Dagdag kong pangungulit. Hinawakan naman niya ang binti ko para pigilan akong tumayo.
“Bakit kasi ayaw mong sagutin ang dali lamang naman ng tanong ko ah. Siguro nga awa lamang ang nararamdaman mo sa akin.” Ramdam ko ang paglungkot ng boses niya.
“Nako, ikaw baby boi,” sabay pisil ko sa ilong niya.
“Sa dami ba naman ng pinagdaanan nating dalawa naiisip mo pa ang ganyan. Ang totoo niyan, hindi ko rin alam kung bakit mahal kita. Gaya ng sinabi ko kay Lester, nagising na lamang ako isang umaga mahal na kita. Wala iyong paliwanag at wala ring interpretation basta ganon ang nangyari. Ikaw bakit mahal mo ako, kaya mo bang ipaliwanag?”
“Opo naman, mahal kita, kasi ikaw ang unang taong nagpakita ng malasakit sa akin, ikaw ang unang tao na nagbukas ng isip ko na mahalaga ako at may kabuluhan ang buhay ko. Sa ‘yo ko rin po natutunan ang umasa at mangarap at higit sa lahat sir, ikaw po ang nagbigay direksyon sa buhay ko.” Seryoso niyang sagot.
Parang gusto kong gawing biro ang mga sinabi niya pero dahil ramdam ko ang sincerity sa boses niya hindi ko magawa. Parang maluluha ako sa tuwa dahil ganon pala ka laki ang naging impluwesiya ko sa kanya. Ganon pala ako kahalaga sa batang ito. Pero ang laki rin ng ipinagbago ng pananaw ko mula nang dumating siya sa buhay ko. Dahil sa kanya pakiramdam ko lagi akong masaya at feeling ko ngayon pa lamang ako nagmahal ng totoo. Kahit marami na rin akong naging girlfriends iba yung pakiramdam ko sa kanya, Iyong pakiramdam na hindi ka lamang masaya sa sarili mo kung hindi iyong masaya ka dahil alam mong masaya rin siya at napapasaya mo siya. Pero hindi ko alam paano iyon ipapaliwanang sa kanya. Hindi ko alam kung kayang abutin ng pang unawa niya ang mga kaisipang iyon. At ayoko nang guluhin ang isip niya kaya mas mabuting tumahimik na lamang ako.
“Sir, bakla po ba tayo?” parang bata na naman niyang tanong sa akin?
“Iyan pa ang isang tanong na hindi ko kayang sagutin boi, mabuti na lamang hindi kita naging teacher, dahil kung ikaw ang teacher ko tiyak bagsak ako, ang hihirap ng mga tanong mo, talo pa ang mga tanong sa Miss Universe.” Pagpapatawa ko dahil ang totoo hindi ko alam paano sasagutin ang tanong niyang iyon at aaminin ko hindi ko rin naiintindihan ang nangyayari sa amin o lalot higit sa akin.
“Bakit mo pala naitanong iyun?”
“Kasi po sir, mahal kita sure ako don, pero kung bakla nga ako, hindi naman ako nagkakagusto sa ibang lalake. Sa babae pa rin ako nagkaka crush. At hindi ko rin ma-imagine na magkakagusto ako sa ibang lalake bukod po sa yo. At lalong hindi ko ma-imagine na magagawa ko yung ginagawa natin sa ibang lalake.”
“Iyon din ang gumugulo sa isip ko, in a way minsan naiisip ko, siguro nga bakla tayo, kasi nag-eenjoy tayo sa ginagawa natin, nagmahal tayo sa kapwa lalake, ginagawa natin yung hindi naman normal na ginagawa ng lalake sa kapwa niya lalake at nagugustuhan natin. Pero gaya mo, hindi ko rin alam kung kaya kong gawin iyon sa ibang lalake parang sa iyo ko lamang kayang gawin ang mga bagay na iyon.” Hanggang wala na yatang maisip na itanong kaya natahimik na lamang. Nagpasalamat ako at tumigil na rin ng kakatanong dahil hindi ko rin naman alam ang isasagot at pati ako ay naguguluhan sa mga sinasabi niya.
Isang hapon, nadatnan ko siyang nag-aaral sa kwarto niya.
“Bata, kinausap ako ni Paula, ilang araw mo na raw siyang hindi pinapansin, kahit daw tawag and text niya hindi mo sinasagot.” Bati ko sa kanya pagkaupo ko sa tabi niya.
“Sinabi po ba niya ang dahilan?” Gaya ng dati nagsasalita na naman siya ng hindi tumitingin.
“Oo, kasi nanood daw sila ng sine na hindi mo alam kaya nagalit ka sa kaniya.”
“Hindi lamang naman po iyon ang dahilan sir, kasi nanood siya ng sine kasama si Enzo, sir sino ba naman ang matutuwa non, tapos hindi pa niya sinabi sa akin, nalaman ko lamang kay Stephen kung hindi pa nadulas lamang sa pagkukuwento na nakita sila.” Ramdam ko ang pagkainis sa tono ng boses niya.
“Hindi naman daw nila alam na susunod si Enzo, kasi birthday ni Glyza kaya niyaya silang manood, hindi raw niya alam dahil hindi raw nila kasabay nang papunta sa sinehan saka ano ba ang problema don ang dami naman nilang nanood? Ni hindi nga raw sila nagkausap ni Enzo dahil pagkatapos nilang manood humiwalay na yung barkada niya dahil may pupuntahan daw”
“Sir kahit na po, alam naman niya na dati pang barkada ni Enzo si Glyza natural kasama yun, di ba niya naisip na pwedeng mangyari yun, saka sir kung hindi siya guilty bakit hindi man lang nya sinabi sa akin, tapos siya gusto niya lahat ng lakad ko alam niya. Dati pa siyang ganon kahit nong second year kami.”
“Ikaw ba hindi guilty, wala ka bang inililihim kay Paula?” Natigilan siya.
“Hindi ba niloloko mo rin siya sa ginagawa natin?”
“Iba naman yun sir, iba naman yung sa atin kasi…. Ah basta hindi yun gaya ng sa amin ni Paula sa dami kasi ng makakasama yun pang tropa ni Enzo alam naman niyang badtrip ako sa taong yun,”
“E bakit nga ba ang init ng dugo mo kay Enzo, mabait naman yun ah, nakita ko naman paano ka niya kinakausap, saka diba nong nasa ospital ka dumalaw din siya.”
“Nako sir, plastic po iyon, noong first year kami iyon ang laging nang-aasar sa akin. Saka tingnan naman ninyo kung makatingin parang laging nakakaloko. Kaya nga iniiwasan ko na lamang siya kahit nga kausapin hindi ko ginagawa baka kasi hindi ako makapagpigil masapak ko talaga yun. Diba siya rin ang rason kaya kami nagka break ni Paula noong 2nd year?”
“Ikaw, Kenn Lloyd, tigilan mo yang init ng ulo mo, 4th year ka na huwag kang gagawa ng ikapapahamak mo. Iwasan mo ang pakikipag basag-ulo. Isipin mo kung ano ang mangyayari kung sakaling makipag-away ka, pati ang Daddy mo tiyak magagalit sa iyo. Kausapin mo si Paula at ayusin mo ang problema ninyo, hindi iyang dinadaan mo sa hindi pagpansin. Hindi ka na bata, hindi pwede sa relasyon ang ganyan, pag nainis ka hindi mo papansinin o basta lang iiwas. Paano mo maaayos ang problema kung tatakasan mo, paano mo malalaman ang side niya hindi mo naman nadidinig at paano mo ipapa abot ang gusto mong sabihin sa kanya kung hindi mo siya kakausapin. Hindi mo maipararating ang nasa loob mo kung iiwasan mo siya.”
“Siya naman po ang may kasalanan, hindi naman ako.”
“Ipinaliwanag na noong tao kung ano ang nangyari, ayaw mo pa ring maniwala.”
“Sir bakit po ba ipinagtatanggol mo si Paula, Mas mahal mo po ba siya kesa sa akin, mas naniniwala ka ba sa kanya?” tila nagtatampo niyang tanong.
“Hay, baby boi, nagalaw yata ang utak mo sa pagkakabagok, kaya kung anu-ano sinasabi mo” Bahagya kong ginulo ang buhok niya.
“Alam mong mahal kita, pero alam kong mahal mo rin si Paula diba kaya nga nagseselos ka, ang gusto ko lamang maging masaya ka kaya gusto kong ayusin mo yang relasyon mo. “
“Paano po kong sabihin kong hindi na ako masaya sa kanya, gusto ko na nga siyang hiwalayan kaya lamang hindi ko alam kung papaano kasi ayoko rin naman siyang masaktan. Tama ka po sir, madalas nagi guilty rin ako kasi pakiramdam ko niloloko ko siya, kaya nga po ang totoo kahit naiinis ako hindi ko siya magawang komprontahin dahil hindi ko alam pano siya kakausapin kasi ang nasa isip ko ako rin nga may tinatago sa kanya. Mahirap pala ang ganon sir, kahit hindi ko naman kailangang mamili sa inyo kasi alam ko naman kung sino ang pipiliin ko ang hirap pa rin ng sitwasyon. Baka nga po sir, naghahanap lamang ako ng dahilan para magalit sa kanya.” Alam kong seryoso siya at wala akong mahanap na tamang salita para i-advise siya.
“Wala akong ma i-comment diyan baby boi, basta pag-isipan mong mabuti at kung ano man ang desisyon mo narito lamang ako laging susuportahan ka.” Iyon lamang ang alam kong pwede kong sabihin. Hindi ko na rin naituloy na pagsabihan siya dahil alam kong mahirap ang sitwasyon niya ngayon. Hindi madali ang magdesisyon dahil ramdam ko naman na mahal din niiya si Paula.
Minsan isang Sabado ng gabi.
“Sir, paano po medyo madilim na pala, uuwi na po ako.” Pagpapaalam ni Jasper.
“Nako, hindi ko rin napansin ang oras, ayaw mo bang dito na maghapunan? Nakaluto na rin ako pagkasyahin na lamang natin, tatlo lamang naman tayo.” Pag anyaya ko sa kaniya.
“Huwag na po sir, hihintayin po ako ng Inay, hindi po iyon kakain hanggang wala ako, maghihintay po talaga iyon pag ganyang hindi ako nagpaalam na gagabihin.”
“Kung ganon ay sige na umuwi ka na at baka nga gutom na rin ang nanay mo,”
“Sige po sir, salamat po ulit, gagawin ko po lahat ng sinabi ninyo. Tuloy na po ako.”
“Basta i-memorize mo na yang piece at mga 2-3 practices lang natin, kayang-kaya mo yan,” at nakita ko naman ang kanyang mga ngiti.
Tinuturuan ko siya mag deliver ng oratorical piece, kahit kasi hindi ako English Teacher dahil Regional Winner ako noong high school, tuwing may sasalihang oratorical contest ang school ako ang ginagawang trainor. At dahil si Jasper ang nanalo noong nakaraang Literary Contest automatic na siya ang representative ng school sa district level. Madali namang i-train si Jasper dahil nakasali na rin pala siya sa mga ganoong contest doon sa lugar nila. Kaya konting polish lamang ay mukang may potential talaga. Nakatingin pa rin ako sa may pinto dahil kalalabas lamang niya nang mapansin ko si Kenn nakaupo pala sa kabilang bangko.
“O baby boi, kaaalis lamang ni Jasper hindi kayo nag-abot.” Bati ko sa kanya, na parang wala lamang sa kanya.
“Hoy, bata, may problema ba, bakit ang tahimik mo parang wala akong kasama ah. Pero hindi pa rin siya sumagot.
“Galit ka ba sa kin?” Umiling siya, pero hindi nakatingin sa akin. “Galit ka ba kay Jasper?” muli kong tanong. Hindi siya kumibo.
“Nag-away ba kayong dalawa, ano bang poblema?” hindi ko alam kung ano ang itatanong dahil wala naman akong napansin kay Jasper, hinahanap pa nga niya si Kenn, sabi ko lamang baka tulog, saka ko lamang naisip na mula nga nang dumating ang mag-ina pagkakain namin ng tanghalian hindi na lumabas ang makulit na ito. Pero napansin kong mukang hindi magsasalita, kaya naisip ko ang style niya, pag may gusto siyang sabihin at hindi masabi, gusto niya tatanungin ko siya nang tatanungin at doon lumalabas ang gusto niyang sabihin, pero naisip kong kulitin kaya inayos ko ang mga gamit sa study table at hinayaan lamang siya. Alam kong naiinis siya kasi hindi ko siya tinatanong.
“Ano ba sir, ngingiti-ngiti ka na naman diyan na parang sira, magsalita ka kasi.” Ang nakasimagot niyang balik sa akin.
“Wala naman akong sasabihin, wala naman akong ikukwento, baka iyong isa diyan ang may gustong sabihin, ayaw lamang magsalita.”
Nakita ko lalo siyang sumimangot, tanda ng talagang naiinis pero wala namang magawa. Pinabayaan ko lamang siya, talagang natutuwa ako kapag ganoon ang itsura niya yung pigil na pigil ang sarili dahil alam niyang wala naman siyang magagawa kaya hanggang sumimangot lamang ang pwede. Nang matapos ako sa ginagawa ko.
“Halika, kumain na tayo at ako’y kanina pa nagugutom.” Tumayo ako at papunta na sana sa kusina. Nang bigla niya akong hawakan sa kamay.
“Sir, kung hindi po ako dumating sa buhay mo, may posibilidad bang magkagusto ka kay Jasper?” ang halos pabulong niyang tanong sa akin.
Nabigla ako sa tanong niyang iyon, kahit mahina ay maliwanag naman ang tanong niya pero kailangan ko pa ring tanungin siya kung ano ang sinabi niya.
“Sir naman e, nadinig mo naman po ang sinabi ko, ipapaulit pa.” at muli ay tumungo siya tanda ng naiinis.
“Kasi hindi ko alam kung tama ang pagkakadinig, ano ba kasing pumasok diyan sa kukote mo at naisip mo iyan?” ipinaramdam ko din sa kanya na naiinis na ako. Inalis ko ang kamay niyang nakahawak sa akin.
“Sir huwag ka kasing magalit, tinatanong lamang po kita. Tingnan mo naman sir, sa school, lagi siyang pinag-uusapan. Ang bait niya, ang sipag niya, ang talino niya , ang galing sa chess, nanalo pa siya last week sa oratorical contest, ang dami pang nagkaka crush sa kaniya kahit nga si Paula, alam kong crush din siya.”
“So ano ang problema mo don, nagagalit ka sa kanya dahil doon?”
“Hindi po ako nagagalit, sir kasi po totoo namang ang dami niyang talent, saka mabait naman talaga siya kaya nga tuwang-tuwa ang mga students sa kanya lalo na ang lower years, pansin mo ba sir, naging tambayan na ng mga estudiyante ang library ngayon. Kasi po ang daming may crush at ang daming nagpapapansin, kahit nga sa canteen tita ang tawag sa nanay niya, dati naman puro ate lamang ang tawag sa lahat ng staff ng canteen.”
Napag-usapan na rin namin minsan iyon sa faculty meeting pansin din ng mga teachers na laging nasa library ang mga kababaihan na labis namang ikinakatuwa ng aming principal dahil at least maganda ang epekto sa kanila. At kahit siya ay napapansin ang magagandang katangian ni Jasper at madalas din daw niyang marinig sa mga estudiyante ang tungkol sa kanya.
“E ano nga ang ipinagmamaktol mo sa kanya, bakit ka nga nagkakaganyan, nagseselos ka, natatakot ka na baka ipagpalit ka ni Paula sa kanya?”
“Ang kulit kasi, hindi nga po sir, hindi ko iyon iniisip,” saglit siyang tumigil parang nag-isip.
“Okey lang na crush siya ni Paula, pero natatakot ako sir, kasi baka magkagusto ka sa kanya. Kasi parang kahit ikaw natutuwa rin naman sa kanya diba?”
Napakamot ako ng ulo bago nagsalita.
“Kenn Lloyd, alam mong tinutulungan natin ang mag-ina dahil kaibigan natin sila. Kung ano man ang ginawa ko sa kanila noon, ginawa ko iyon bilang pag ganti sa kabutihang ginawa nila sa atin noong tayo ang may kailangan. Saka noong panahong lumapit siya sa akin diba nakakaawa ang kalagayan niya. Hindi ka ba masaya na kahit papaano ngayon ay mas maganda na ang buhay nila kesa dati?”
“Masaya po ako sir para sa kanila, at hindi ako nagagalit sa kanila, nahihiya nga ako sa sa nararamdaman ko. Pero sir, natatakot po ako, kasi kagaya ko diba nagsimula lang din sa awa ang nararamdaman mo? Paano kung pag nagtagal ay lumalim din ang pagtingin mo sa kanya. Sir, hindi ko po alam ang gagawin ko kapag dumating ang araw na iyon.”
Hindi ko alam kung paano ipapaliwanag sa kanya, gaya ko marami rin pala siyang nararamdamang takot. Gaya ko, hindi pa man dumarating ay nasasaktan na. Ganito ba talaga ang relasyong ito, kakambal ng bawat saya ang takot na baka isang araw ay matapos ang lahat. Dahil ba sa alam namin na sa umpisa pa lamang ay mali na at hindi tanggap ng lipunan ang ganito kung kayat hindi maiwasan na isipin na ang lahat ay pansamantala lamang at darating ang isang araw na matatapos ang lahat. Ang sakit hindi pa man dumarating kaya nga, ang isipin lamang ang pangyayaring iyon parang gusto ko nang umiyak.
“Kenn, iba ka, minahal kita hindi lamang dahil sa awa, oo noon awa lamang ang nararamdaman ko para sa iyo. Pero akala ko lamang siguro iyon, baka noon pa kaya ganoon ang pag-alala ko sa iyo kasi noon pa mahal na kita, akala ko lamang awa. Saka di ba nasabi ko naman sa iyo na hindi ako nagkakagusto sa ibang lalake liban sa iyo at wala na rin akong balak magkagusto pa sa iba kung hindi rin lamang ikaw. Bakit nagdududa ka sa sa nararamdaman ko para sa iyo”
“Hindi po sir, naisip ko lamang sobrang daming dahilan kaya ang daming nagkakagusto kay Jasper, at masaya po ako para sa kanya. Kaibigan ko naman po siya at gusto kong maging masaya siya, pero pag naiisip ko na baka pati ikaw magka gusto sa kanya, nasasaktan ako pero sir, wala naman po akong magagawa kaya lalo akong naiinis. Kasi alam ko naman ang daming lamang ni Jasper sa akin, siguro nga lamang ako sa kanya pagdating sa pera pero sa maraming bagay sir, lamang siya sa akin. At ang daming dahilan sir para magkagusto ka sa kanya kasi kahit sa iyo napakabait niya. Ako alam ko po madalas naiinis ka sa akin kasi pasaway ako, pero sir ano ba gagawin ko gusto ko naman pong magbago kaya lang bumabalik pa rin sa dati. Pinipilit ko namang na maging mabait kahit nahihirapan ako. Hindi ko rin po alam paano ka hindi na maiinis sa akin”
“Alam mo baby boi, nabanggit sa akin ni Jasper, na wala sa isip niya ang makipag girlfriend. Sa ngayon sobrang masaya siya sa buhay nilang mag-ina at sa pakikipag kaibigan natin sa kanila. Nakapokus ang isip niya sa pag-aaral at paghahanda sa kinabukasan nila dahil kung siya ang tatanungin ayaw na niyang bumalik sa bundok, Kung babalik man doon ay magbabakasyon lamang o kaya ay papasyal dahil marami rin daw naman silang masasayang alaala doon. At kahit kailan hindi ko naramdaman na may malisya iyong pagigig malapit nila sa atin. Tumatanaw lamang sila ng utang na loob sa lahat ng ginawa natin kaya ganoon sila kabait. Saka isa pa mabait ka, huwag mong isipin na lagi akong naiinis sa iyo. Oo minsan makulit ka pero bata ka pa naman kaya ganon at naiintindihan ko iyon. At huwag mong isiping baguhin ang anuman sa iyo para sa akin, masaya na ako kung ano ka at kuntento ako dahil alam ko namang mahal mo ako at sigurado akong mahal kita. Sapat na sa akin na narito ka kasama ko.”
“Kaya nga po sir, nahihiya ako e, kasi ang bait nilang mag-ina sa atin tapos nag-iisip ako ng masama. Natatakot lamang po ako sir, kasi sobrang mahal po kita at ayokong mawala ka. Parang hindi ko kayang tanggapin pag sinabi mong ayaw mo na po sa kin kasi may mahal ka ng iba sir”
“Mahal kita, alam mo iyon, sa dami na ng pinagdaanan nating dalawa hindi ko na maisip kung ano ang buhay ko kapag hindi kita kasama o nakikita.”
At nilapitan ko siya at niyakap kahit siya’y nakaupo. Ramdam ko naman na kahit sa murang edad niya ay totoo ang mga sinasabi niya at naiintindihan ko siya dahil dumarating din sa akin ang kaisipang iyon kaya hindi ko siya masisi. Isa lamang ang tiyak namin sa ngayon, masaya kami sa kung ano man ang meron kami dahil sigurado kaming mahal namin ang isat-isa sa kabila ng alam naming mali ang aming relasyon.
Nang mga sumunod na araw ay napansin kong bumalik na ang pakikisama niya kay Jasper, nagbibiruan na ulit sila at nakikita ko minsan ay naglalaro na ulit sila ng basketball. Madalas ko ngang mapagmasdan si Jasper. Totoo namang pogi siya. Sa ilang buwan na hindi na siya nakabilad sa araw at nasa loob na ng kwartong air con ay bumalik na ang kanyang kulay. Ang kanyang mapupulang labi at matangos na ilong ay agad mong mapapansin kapag kinausap mo siya. Lagi pati siyang nakangiti kaya marami ang natutuwa sa kanya. Kung hindi ko nga siya nakita sa bundok noon ay hindi ko iisipin na nakatira at nagtatrabaho siya doon. Napansin ko ring tuluyan ng kinalimutan ni Kenn ang naiisip niya noon at nang manalo sa District Level si Jasper ay siya pa ang nagyaya na magcelebrate kaming apat at sagot na raw niya ang pagkain.
“Jas, pag nanalo ka sa provincial si sir naman ang magbo blow out kasi pang maraming bista na iyon.” Ang nakangiti niyang biro.
“Pag sa Regional sino ang magbo-blow out, mas maraming bisita iyon, pwede na siguro si Ate Annie.” Ang dagdag kong biro.
“Aba ay manalo lamang sige, kaya lamang tinapay lamang at softdrinks ang kaya ng budget ko.” At nagkatawanan na lamang kami. Kita ko naman ang saya sa mukha ni Jasper.
“Pero kapag National Level na, ibang usapan na iyon sir, dapat ang school na ang maghanda dahil dapat invited lahat ng students at teachers.” Pahabol ni Kenn kaya lalo kaming nagkatawanan.
Nagpapasalamat din ako at si Kenn sa mura niyang edad ay may malawak ng pananaw at nakakaunawa sa mga bagay-bagay. Isang bagay na lalong nagpapalapit ng loob ko sa kanya ay iyong madali siyang tumanggap ng pagkakamali niya at madali ring gumawa ng paraan para ituwid kung ano man ang maling nagawa niya.
Isang Biyernes tinawagan ko si Papa, para sabihing hindi kami makakauwi dahil may activity ang boy scouts. Pero nag riring ang phone hindi naman sinasagot. Nagtext ako pero wala ring reply. Sinubukan kong i-dial ulit pero kinakancel niya ang tawag ko. Noon lamang niya ginawa sa akin iyon. Dati kung busy siya o nasa meeting, magrereply iyon o sasagot at sasabihing tatawag siya maya-maya. Naisipan kong tawagan si Mama. Isang ring pa lamang ay sinagot agad niya.
“Ma, bakit parang ayaw akong kausapin ni Papa, lagi niyang kina cancel ang tawag ko at ayaw ding magreply sa mga text ko.”
“Hayaan mo muna anak, nagpapalipas lamang iyon ng sama ng loob, kakausapin ka rin ‘non.” Ang hindi ko maintindihan niyang sagot.
“Bakit ‘Ma, masama ba ang loob ni Papa sa akin, ano bang kasalanan ko, hindi ko maintindihan bakit sasama ang loob niya?”
No comments:
Post a Comment