The Elements, Legend Begins (Part 2)

By: Neji Hyuuga

Rupert Kageyama

Edad: 28

Kasarian: Male

Katungkulan: Ninja

Lunan: Western Reyalberuh

Lakas: Wood Release

************************

Ang umagang sinag ng haring araw ang nagpamulat sa kamalayan ni Andrei. Masusi niyang pinakiramdaman ang paligid habang unti-unting imunumulat ang kanyang mga mata. Bigla niyang naalala ang mga nangyari sa kanya habang patungo sa likod. Bumalikwas siya ng bangon at matamang pinagmasdana ng paligid. Nasa isang tila maliit na bahay siya ng mga sandaling iyon. Iginala niya ang kanyang paningin sa buong kabahayan hanggang sa mapadako sa kanyang sarili. Hubo't hubad siya.

"Waaaahhh! sigaw nya dahil sa gulat at pagtataka.
Noon din naman pumasok sa loob ng bahay ang isang lalaki na pamilyar sa kanya.

"Ikaw!" galit na turan ni Andrei habang binabalot ang kanyang hubad na katawan ng kanyang mga nagkalat na saplot.

"Teka lang! Bago ka magalit at maghuramentado d'yan. Magbihis ka muna at baka hindi ako makapagpigil muli kong papakain ang napakasarap mong katawan." matawa-tawang sambit ng lalaki.

Pinanood ni Rupert ang lalaki habang nagbibihis ito. Kagabi matapos niyang makagawa ng matutulugan ay muli niyang pinagsawa ang sarili na matikman ang katwan ng lalaki na nasa kanyang harapan ngayon.

"Ako nga pala si Rupert, isa akong ninja mula sa angkan ng Kageyama." simula nito. "Una, pasensya sa ginawa ko sa'yo kagabi...pero sa totoo lang gusto kong ulit-ulitin iyon sa iyo. Ang sarap mo kasi.!" napahagikhik ito.

"Huh!...teka lang, sabi mo isa kang Kageyama?"

"Oo, bakit kilala mo ba ang angkan namin?"

"Hindi!, pero base sa nalaman ko sa mga libro, ang angkan ninyo ang isa sa mga pangkat ng ninja na sumali sa Pandaigdigang Digmaan noon sa Kanlurang Bahagi ng Reyalberuh. Bukod pa roon, ang angkan ninyo ang namumuno sa Shin Ha Village sa loob ng ilang daang taon."

"Tama ka dun... at ama ko ang Kage ngayon sa aming village."

"Kung ganun ano ginagawa mo dito sa lugar namin?"

Tumingin sa labas ng pinto si Rupert at unti-unting dumaloy sa kanyang pisngi ang mga butil ng luha. "Sinalakay ang aming village ng pangkat ng mga di kilalang nilalang ilang linggo na ang lumipas. Nasa kani-kanilang misyon ang halos kalahati ng aming mga jounin kaya mga chunin at ilang mga anbu lamang ang naiwan. Kahit gaanu man kalakas ang isang kage sa isang village kung isang daang hukbo ng mga armadong nilalang na nagtataglay ng matataas na uri ng kapangyarihan at technique. Walang nagawa ang aming hukbo upang ipagtanggol ang aming nayon. Nagupo kami ng walang kalaban-laban." pagsasalaysay nito.

Nanatiling nakikinig si Andrei sa kwento ng lalaki.

"Bilang Dai ju-Atarashii ha no Kage ginawa niyang lahat upang maprotektahan at mailigtas ang aming nayon laban sa mga kaaway." mariing napapikit si Rupert. "Subalit dahil na rin sa matataas na technique na ginamit ng aking Ama, unti-unti siyang nanghina dahilan para mapaslang siya." at kumawala ang kanina pa pinipigilang patulo ng mga luha ni Rupert.

"At ako na anak niya ay walang nagawa. Hindi ko naipagtanggol ang mga bagay na mahalaga sa akin. Hindi ko na ipaglaban ang aking nayon. ang aking mga kababayan at higit sa lahat ang aking AMA.!"

Nahabag si Andrei sa kalagayan ng lalaki na tila unti-unting nauupos dahil sa sinapit ng kanyang angkan. Hindi niya mawari kung gaano kasakit ang mawalan ng mahal sa buhay. At hindi lang iisa kundi ang boung angkan nito at ang buong nayon ang nawala rito.

"Hahahaha....nakakahiya naman. Ngayon na lang tayo nagkita, nakuha ko pang magdrama sa harap mo." pahikbi pa nitong sambit habang pinapahid ang luha.

"Wala yun, wag mo akong intindihin. Isa pa, hindi ko man batid ang sakit na nararamdaman mo. Sa ganitong paraan na lamang ay makatulong ako upang maibsan ang nadarama mong pangungulila." Naging palagay na ang loob nila sa isa't isa. "Ako nga pala si Andrei, anak ako ng mag-asawang magsasaka." nakangiting wika ni Andrei.

"Oo nga pala, maalala ko!" turan ni Rupert. "Bago kita nabiktima kagabi, di ba may pupuntahan ka. At marahil dahil buong magdamag kang narito ay hinhanap ka na ng mga magulang mo."

Noon di'y bumalik sa reyalisasyon si Andrei. Dali-dali siyang bumangon at tinungo ang kanilang tahanan. Inaya na rin niya si Rupert na sumama sa kanya at pansamantalang sa kanila manirahan. Ipinakilala niya ito sa kanyang mga magulang at wala namang naging problema dahil maluwag itong tinanggap ng kanyang magulang. Naging matiwasay ang pananatili ni Rupert sa pamilya ni Andrei. Naging matalik silang magkaibigan. Unti-unti na ring nakakalimutan ni Rupert ang malupit na sinapit ng kanyang angkan at nayon sa kamay ng mga kaaway. Simula rin ng araw na iyon na pananatili ni Rupert sa pamilya ni Andrei, iyon na rin ang naging hudyat sa pagbabago sa buhay ni Andrei. Naging alipin na rin ng kamunduhan si Andrei dahil sa sarap na ipinalasap sa kanya ni Rupert sa unang pagtatagpo nila. Malaya ng nagagwang angkinin ni Rupert ang katawan ng matipunong si Andrei sa tuwing matutulog sila sa gabi. Nagpapaubaya naman si Andrei sa kagustuhan ni Rupert dahil alam niyang masasarapan at maliligayahan siya sa gagawin ng lalaki. Sa bawat dantay ng dila at haplos ng kamay ni Rupert ay libo-libong ligaya ang nadarama ni Andrei. May kung anong kiliti at init ang bumubuhay sa kanyang dugo. Kahit gaanu niya paglabanan at kwestiyunin ng isipan niya na may mali sa ginagawa nila ni Rupert. Natatalo ang anumang pag-aalinlangan at pasubali na kanyang nadarama sa tuwing uumpisan na ni Rupert ang gagawing pagpapaligaya sa kanya. Nawawala na siya sa katinuan. Nananaig ang kamunduhan at ang kagustuhan maganap ang nakakabaliw sa sarap na sandali.

"Aaaaaaahhh." muli ay nilabasan si Andrei sa loob ng bibig ni Rupert at buong saya naman itong nilunok ng lalaki.

Nagagawa rin nilang gumawa ng mga panakaw na sandali kahit andun ang kaniyang mga magulang. Habang siya ay nasa may bintana at pinanonood ang kanyang inay na nagwawalis ng bakuran, luluhod si Rupert at isusubo ang kanyang kargada. Minsan namang naliligo sila sa tabing dagat kasama ang ama na nagpapaligo ng kalabaw, maya't maya'y sumisisid si Rupert upang isubo ang kanyang ari. Marami pa silang mga nakaw na sandali upang maisakatuparan ang kanilang kamunduhan.

Kasalukuyang nangunguha ng makakain sa gubat ang magkaibigan.

"Marami-rami na rin ang nakukuha nating mga ligaw na prutas. Umuwi na kaya tayo." wika ni Rupert, nasa taas siya ng puno habang pinagmamasdan ang paligid. Bilang isang ninja naging ugali na nitong magmasid sa paligid at siguraduhing walang anumang nag-aambang panganib.

"Tara na..baba ka na d'yan at wala namang kaaway."

"Mokuton: Armor of Life!" gumawa si Rupert ng mga hand signs at isang kalasag na gawa sa kahoy ang bumalot sa kanilang dalawa laban sa panganib na namataan nito.

Bago pa man makapagtanong si Andrei sa kung anong nangyayari. Isang pagsabog ang bumingi sa kanilang dalawa. Mabilis ang ginawang pagkilos ni Rupert, nilundag niya ang pinakamalapit na sanga ng puno at tila hangin sa bilis na nagpalipat-lipat siya sanga ng puno at akay-akay si Andrei na natutulala pa rin dahil sa bilis ng mga pangyayari. Patuloy ang ginawang paglundag-lundag ni Rupert sa mga sanga upang masiguro na nakalayo na sila sa panganib. Hindi niya maaring labanan ng harapan ang kaaway dahil manganganib ang buhay ni Andrei. Alam niyang hindi ordinaryong pampasabog ang ginamit kanina sa kanila. Malaki ang naging pinasala nito sa kalasag na ginawa niya bagama't pinatibay na niya ito ng kanyang chakra. Sapat na mailayo muna niya ito at huwag madamay sa anumang bagay na hindi dapat ito masangkot o ang pamilya nito na kumupkop sa kanya. Sa pakiwari ni Rupert alam na ng mga sumalakay sa kanilang nayon na buhay pa siya. Hustong nakalayo sila sa lugar ng pagsabog.

"Teka ano bang nangyari, Rupert? Ano yung pagsabog na yun?" sunod-sunod na tanong ni Andrei.

Pinakiramdaman muna ni Rupert ang paligid sa pamamagitan ng paghawak sa isang puno. Nang mapagtanto na nasa ligtas na silang lugar.Bumuntong-hininga muna siya saka humarap sa naguguluhang binata.

"Ang pagsabog na iyon kanina ay gawa ng isang explusive tags na nakakabit sa kunai...Kung hindi ako nagkakamali mga ninja ang may kagagawan niyon." umpisa ni Rupert.

"Pero bakit? anong dahilan nila para sugurin tayo ng ganun-ganun na lang.?"

"Marahil ang mga ninja na iyon ay isa rin sa mga ninja o kasamahan sa mga sumalakay sa nayon namin. Kung anumang dahilan ay hindi ko pa alam, dahil hanggang ngayon malaking katanungan pa rin para sa akin kung bakit sinalakay ang aming nayon ng gabing iyon."Sa gitna ng kanilang pag uusap, ilang sunod-sunod na malalakas na pagsabog ang mas lalong nagpagulo at gumulat sa kanilang dalawa.

Booom! Booom! Kaboom!

Nanlaki ang mga mata ni Andrei."Galing ang pagsabog na iyon sa nayon namin!" pagdaka'y wika nito.

Dali-daling muling binuhat ni Rupert ang kaibigan at mabilis nilang tinungo ang direksyon papunta sa kanilang nayon. Habang papalapit sila, sari-saring emosyon ang bumabalot sa kanilang mga puso.

Takot.

Pangamba.

Galit sa sinumang may kagagawan niyon.

Isang makapal na usok at nagliliyab na mga bahay ang inabutan nila. May mga taong nakahandusay sa lupa, bata, matanda, babae't lalaki, subalit patay na ang mga ito at naliligo sa sarili nilang mga dugo.

"Itay! Inay!" mabilis ang naging pagkilos ni Andrei upang makauwi sa kanilang bahay at makita agad ang kaniyang mga magulang na sa kanyang panalangin ay hindi sinapit ang katulad sa mga nadaaanan nilang bangkay ng mga kanayon. Lakad-takbo ang ginawang pagkilos niya, kasunod niya ang kaibigan na nanatiling alerto sa nangyayari. Ganito rin ang nangyari sa kaniyang nayon ng gabing iyon. Naulit na naman ba at dito mismo sa nayon ng kanyang kaibigan. Sa mismong nayon ng pamilyang kumupkop sa kanya.

Narating nila ang kanilang tahanan.

Itutuloy........