Pamilyang Kinalilibugan Ko (Part 1)

By: Leo Andrew

Ako si Leo Andrew, 5'8 height ko...maputi, matangos ilong, sabi nila pang foreigner daw looks ko....mana kasi ako kay mama may lahing espanyol....maraming nakakapansin ng itsura ko mala enrique gil daw? hahahaha...sabi nga nila sumali daw ako kalokalike...xD...anyway eto istorya ko....walang masyadong libog pero pag magnda ung feedback gagawa pa ako ng kasunod na chapter....ilang years na rin to...maasenso na rin ako...dito nagsimula ang buhay ko:)...sana magenjoy kayo...23 years old na pala ako...mga 17 to nangyare:) anyway eto na kwento ko......

 Taga-Batangas ako at nakatira kasama ang aking mga magulang. Si kuya Bert ay nasa Maynila at namamasukan bilang boy sa compound ng isang mayaman na pamilya. Si Lea naman, ang bunso naming kapatid, ay nasa 3rd year college na at kumukuha ng Nursing. Mahirap lang kami at nagpupursiging umahon. Si tatay ay isang mekaniko sa isang talyer malapit lang sa amin. At si nanay naman, kung anu-anong raket ang pinapasukan para magkapera kami. Gusto ko din magkatrabaho pero mahirap maghanap ng trabaho na tumatanggap ng highschool under grad. Nagloko kasi ako noon kaya nagpasya sina tay na patigilin ako sa pagaaral ko. Kaya eto ako, natulad kay nay na humahanap ng pagraraketan. Nasubukan ko na maging kargador sa palengke o kaya magtinda ng sigarilyo sa kalye. Pero hindi ako nagtagal sa mga raket ko dahil kinailangan ni tay ng tulong sa talyer. Swerte ang kuya dahil nakapagtapos siya ng high school. At si Lea naman ay higit 1 year sa kanyang pagtatapos sa kolehiyo. Minsan iniisip ko na ako ang malas sa pamilya. Black  sheep ika nga. Pero wala naman akong magagawa kundi sundin ang nakatatak na kapalaran para sa akin. Sabay-sabay kaming kumakain nila tay nang biglang may dumating na text mula kay kuya. Si nanay ang nakabasa sa text at parang nasayahan sa nabasa.  "Natanggap ang kuya nyo sa inaplayan niyang ahensya!" ang sabi ni nay sa amin ni Lea sabay yakap kay tay.  Natanggap si kuya sa pagiging sea man sa isang cruise ship at tuwang-tuwa kami sa pagkat malapit na kami umahon sa kahirapan. At lalo pa akong natuwa dahil sa kasunod na text ni kuya.

"Kailangan daw ng mga Salvador ng papalit sa kuya mo.." ang sabi ni nay sa akin. "Magsimula ka nang magbalot at puntahan mo ang kuya mo bago siya umalis doon." Sa wakas ito na ang pagkakataon kong tumulong sa pamilya ko! At ngayon, sisiguraduhin kong hindi na sila mabibigo sa

akin.

Kinaumagahan, nagpaalam ako kela nay, tay at Lea. Hindi naiwasang humagulgol ang mag-ina sa pagkat hindi nila ako makikita ng matagal. Tulad kay kuya, kinailangan kong manirahan doon dahil yun ang patakaran doon. Isang mahigpit na yakap ang binigay ko kay tay. "Anak wag mo kaming kalimutan i-text palagi." "Opo tay." "Wag ka mag-alala anak, mababait yung mga amo mo" ang sabi ni nay "Hindi ka nila pababayaan, aalagaan ka nila tulad ng ginawa nila sa kuya mo." ang sabi ni nay ng pahabol. "Kuya mamimiss kita!" ang sabi ni Lea ng paiyak. "Mamimiss din kita. Wag ka magalala, magkikita pa naman tayo!" ang sabi ko ng patawa. Pero hindi ko sila masisisi sa lungkot na nararamdaman nila sa pag-alis ko, dahil ito ang unang beses na aalis ako sa bahay. Parehong lungkot at kaba ang naramdaman ko sa sandaling iyon sa pagkat gusto ko nang kumita para sa pamilya, pero hindi ko pa sila gustong iwan.

Pagkadating ko sa Maynila, nakaabang si kuya sa terminal ng bus. Yinakap niya ako ng mahigpit sa sobrang tuwa. "Kamusta ang biyahe?" ang sabi ni kuya. "Parang hindi ka nakatulog ah?" "Hindi nga kuya eh, sobrang kinakabahan kasi ako." ang sabi ko naman. "Ha? Bakit naman?" tanong ni kuya. "Excited na akong makita ka kuya!" nakangiti kong sinabi. "Haha. Namiss mo ako no?" tanong ni kuya "Namiss din kita, pati sila tay. Kamusta na nga ba sila?" Natuloy ang kwentuhan namin sa loob ng kotse na nagsundo sa akin sa terminal. Ngayon ko lang nasubukang sumakay sa kotse na ganito kagara at napansin ni kuya iyon sa aking paguusisa. "Mabait ang mga Salvador." sabi ni kuya. "Eto nga't pinasundo ka pa sa terminal." ang sabi niya ng patawa. "Oo nga kuya eh, nahihiya ako." "Wag ka mahiya!" "Hindi naman sila mga masasamang tao eh." "Basta pagbutihin mo lang mga trabaho mo wala ka nang problema." ang sabi ni kuya ng pabalang. Nakita ko sa mukha ni kuya na parang mayroon siyang tinatago.  Parang mayroon siyang hindi pa sinasabi sa akin na dapat kong malaman. "Kuya, tumahimik ka?" "Ah, may naisip lang ako." "Kamusta na pala yung talyer?" nagtanong si kuya ng paiwas. "Ok naman kuya. Kaso paunti ng paunti mga nagpapaayos. Konti nalang ang kita namin ni tay sa isang buan." malungkot kong sinabi. Nagkaroon muli ng sandali ng katahimikan nang sinabi ni kuya na: "Hayaan mo Leo, lahat ng ito ay magiging ala-ala lamang balang araw. Kaya pagbutihin mo para matulungan natin sila tay." sabi ni kuya "Oo kuya. Maasahan mo ako."

Ilang minuto lamang ay nakarating na kami sa compound ng mga Salvador. Binuksan ng guard yung malahiganteng gate at pinapasok kami. Pagbaba ko ng kotse, nagulat ako sa sobrang laki ng bahay na nakita ko. "Yan ang bahay nila Mr. Salvador. Laki no?" sabi ni kuya habang tinutungan niya ako sa gamit ko. Ang bahay ay may 3 floors pataas, isang attic at isang basement. May malaking swimming pool sa likod at isang malawak na front lawn na may basketball court. Pagpasok namin sa bahay, isinalubong kami nila manang Lolit, ang taga-pangalaga ng bahay. "Ito na ba si Leo?" tanong ni manang ng patuwa. "Napakagwapong tulad mo!" sabi ni manang ng patawa kay kuya. Masmalaki ng konti ang katawan ni kuya kumpara sa akin. Pareho kaming kayumanggi ang kutis at masmatangkad ni kuya sa akin ng ilang pulgada lamang. "Sya! Ipakita mo na ang kwarto niya at marami pa akong gagawin ha?" sabi niya kay kuya. "Nasaan sila Mr. at Mrs. Salvador kuya?" "Nasa trabaho pa nila..mamaya pang gabi ang dating nila." sabi ni kuya Dinala ako ni kuya sa

basement kung nasaan ang kwarto naming magkakatabi nila kuya Ben at ate Vina, mga tumutulong din sa gawaing bahay. Malapit lamang ang bahay nila manang Lolit sa compound kaya pinayagan siyang umuwi araw-araw. "Ito na ang magiging kwarto mo simula ngayon kaya alagaan mo." sabi ni kuya ng malungkot. Lahat ng gamit ni kuya ay nakaempake na dahil mamaya na pala ang biyahe niyang papunta Dubai. Ilang sandali lamang ay hindi na natiis ni kuyang patigilin ang kanyang mga luha. "Alagaan mo ang sarili mo ha." ang sabi ni kuya sa akin ng paiyak. "Oo kuya." napaluha kong sinabi. "Magiingat ka lagi at wag mong kalimutang magsulat." Yinakap niya ako ng sobrang higpit at umalis.

Nakakalungkot dahil matagal na kaming hindi nagkikita ni kuya. Masaya naman ako dahil iyon ang mga sandaling nakasama kong muli si kuya kahit saglit lamang ito.

Maya-maya lamang ay may nag-door bell. Dahan-dahan akong umakyat para silipin kung sino ang tao. Pinagbuksan ni manang Lolit ang bunsong anak nila Mr. Salvador na si Carlos na kakagaling lang mula sa eskwelahan. Si sir Carlos ay 16 years old at nasa kanyang 4th year na ng highschool sa Ateneo. Maputi ang kanyang kutis, matangkad, semi-kalbo, at athletic build. "Hi manang." sabi niya habang siya'y pumasok sa bahay. "Mamaya pa daw po dadating si ate, mukhang kasama nanaman po niya boyfriend niya." ang sabi niya kay manang. Ang unang anak nila Mr. Salvador na si Nikki ay 18 taon gulang naman at nasa kanyang 1st year ng kolehiyo sa Ateneo. Madami na ang naging boyfriends niya pero si Carlos ay hindi pa nagkaroon ng girlfriend noon pa man ni isa. Nakapagtataka dahil sa mala-artistahin niyang hitsura ay ni minsan hindi pa siya nagkakagirlfriend na sigurado'y kahit sinong babae ay magkakagusto sa kanya. Paakyat na si sir Carlos sa kwarto niya nang biglang napatigil siya dahil napansin niya akong sumisilip mula sa basement. Akala niya sigurong ako si kuya dahil siya ang kasambahay niya noon. At nung napansin na niya na hindi ako siya, nagbigay siya ng matamis na ngiti, sabay akyat sa kanyang kwarto. Sa isip ko, sobrang maamo ang hitsura ni sir. Sayang ang pagkagwapo niya kung hindi niya ginagamit ng tama.

Ilang minuto naman pagkatapos dumating ni sir Carlos ay may nag-door bell ulit. Pinagbuksan ni manang Lolit ang magasawang si sir Daniel at ma'am Amara. Si ma'am Amara ay ang pangalawang asawa na ni sir Dan. Namatay kasi ang naunang asawa sa isang aksidenteng nangyari noong nakaraang taon. 31 siya kumpara kay sir Dan na 41 taong gulang na. Maganda ang korte ng katawan na mahahalata mo sa kanyang sinusuot na itim na mini skirt, mestisa, maiksi ang buhok na hanggang balikat, malaking hinaharap at matangkad. Si sir Dan naman ay isang malaking tao, mga 6'1", mestiso, malaking katawan sa kakabuhat ng weights, may bigote at may mababang boses. Napapadalas ang pag-inom ni sir Dan gabi-gabi dahil sa pagkamatay ng kanyang asawa kumakailan lang. Nagiging agresibo ito at medyo galitin pag nakainom ng sobra. "Sina Carlos at Nikki nandyan na?" tanong ni sir kay manang. Halos magalit siya nung nalamang wala parin ang anak nilang si Nikki..na dapat ay nakauwi na bago sila'y makarating.

Ang patakaran sa pamamahay nila sir Dan ay bawal kumain ng sabay ang kasambahay at ang pamilya. Kumbaga'y dapat mauna silang kumain habang pinagsisilbihan namin sila. At pagkatapos nila kumain, kami naman ay kakain sa kusina. Ngunit nung gabing ito, pinatawag ako nila sir Dan para kausapin habang naghahapunan. Ipinasabing sabayan ko daw silang kumain ngunit sa gabing ito lamang. Agad akong umakyat at nakitulong sa pagdala ng pagkain sa lamesa. "Upo ka nalang hijo, bukas ka nalang tumulong." ang sabi ni mam Amara. Nakaupo na sa lamesa ang magasawa. Si sir dan sa gitna, ma'am Amara sa kanyang bandang kanan, si sir Carlos sa malayong kaliwa ni sir Dan at isang bakanteng upuan sa gitna nila sir Dan at sir Carlos. "Umupo ka na dyan sa tabi ni Carlos." sabi ni ma'am Amara habang tahimik lang si sir Dan. Nakahain na ang lahat ng masasarap na ulam na ihinanda ni manang Lolit pero ang pamilya ay hindi kumikibo. "Hihintayin pa ba natin si ate, Dad?" tanong ni sir Carlos. "Mukhang gagabihin nanaman." sabi niya ng pahabol. Tumingin si sir Dan sa orasan at lalong nagipon ang galit sa pagkat wala parin si ma'am Nikki, sabay bigay ng buntong-hininga. "Dasal ka na Carlos." sabi niya ng malumanay. Pagkatapos magdasal ni sir Carlos ay. sinimulan na naming kumain. Tahimik na kumakain ang pamilya na parang namatayan na hindi mo maintindihan.

Bigla kong naalala sina nay sa pagkat hindi naman kinakalimutang magdasal din bago kumain. Naaalala ko ang mga luto ni nanay na laging nauubos sa sobrang sarap nito. Masarap din ang luto ni manang Lolit pero para sa akin ay wala paring maikukumpara sa luto ni nay. Ilang subo ko palang ay biglang nagtanong si ma'am Amara: "Pasensya ka na hindi kami ganito katahimik kumain palagi." "Ikaw si Leo diba? Kapatid ni Albert?" "Opo ma'am." sagot ko ng pagalang. "Ako pala si Amara, siya si sir Dan mo at siya ang anak naming si Carlos...ahh..eh..yung isa naming anak na si Nikki wala parin." sabi niya sabay tingin kay sir Dan. Tahimik lang ako sapagkat nahihiya akong magsabi ng ikagagalit ni sir Dan. Gusto ko sanang tanungin kung nasaan si ma'am Nikki pero hindi ko nalang itinuloy. Maya't maya ay naramdaman kong nakadikit ang hita ni sir Carlos sa hita ko habang siya'y patuloy na kumakain. Hindi naman masikip ang distansya ng bawat upuan para umabot ang hita nya sa hita ko kaya't linayo ko ang aking hita sa hiya. Ngunit kahit linayuan ko na ang aking hita ay pilit na inaabot parin ni sir Carlos ang kanyang hita sa akin. Nararamdaman ko ang kanyang tuhod na unti-unting pumapahid sa aking hita. Napatigil akong kumain sa taka. pagkatingin ko kay sir Carlos ay parang walang nangyayari sa ilalim ng lamesa. Hindi tumagal ay timigas ang alaga ko sa kakaphid ni sir Carlos sa aking hita. Gusto ko sanang tumayo ang umalis ngunit bastos itong gawin. Kaya naghintay na lamang ako na matapos kaming kumain. Ngayon napaisip na ako kung bakit hindi pa nagkagirlfriend si sir Carlos. Hindi kaya'y ayaw ni sir Carlos sa babae kundi sa lalaki? Hindi ako makapaniwala sa sarili ko sa pagkat wala sa hitsura ni sir Carlos ang pagiging bakla. Inisip ko na baka wala lang to sa kanya, o kaya baka namimikon lang. Matapos na kumain ang lahat ay naghahanda na silang umalis na hapag-kainan. "Leo ituloy nalang natin ang usapan natin next time pag meron na ang ma'am Nikki mo ha?" pakiusap ni ma'am Amara. "Opo, Ma'am." sinabi kong muli. Umakyat na sa kanya-kanyang kwarto and pamilya. Habang paakyat si sir Carlos sa hagdan ay napatingin muna siya sa akin ng panakaw mula ulo hanggang paa. Napatitig siya sa bukol ng naninigas kong burat gawa ng paghihimas niya kanina at napangiti sabay akyat ng hagdan. Doon ko nalaman na may tinatagong sikreto si sir Carlos tungkol sa kanyang pahkatao.

Sinamahan ko sila manang Lolit na kumain sa kusina pagkatapos ligpitin ang hapag-kainan. Doon nakilala ko ng husto sila kuya Ben, Vina at manang Lolit. Si kuya Ben ay 28 anyos na, na may asawa at anak. Mga 5'8" ng katangkaran, moreno, masculado at simpatiko. Si ate Vina naman ay kasing edad ni kuya, 27, chinita, mabuti, medyo payat, mahabang buhok, mabilog ang suso na di gaanong kalakihan at matambok ang pwet. At kagaya ko din, hindi nakapagtapos ng high school dahil wala silang pambayad ng matrikula noon. Si manang Lolit naman ay matanda na, 50 anyos, mataba, puti na ang buhok, at masayahing tao. Nakatira lang siya ilang bahay lang ang pagitan mula sa compound. Hindi naman siya talaga sumasama sa pagkain ng hapunan sa bahay pero gusto niya kasi akong makilala kaya siya nagtagal pa ng konti. Sabi niya kagaya ko daw ang kuya ko na gwapo, moreno, at maganda ang katawan. "Hmph! Masgwapo ka naman noh!" Pahabol ni Vina. "Masmatangkad lang ang kuya mo ng konti." Sabi ni kuya Ben. "Ano ngayon kung masmatangkad si Bert, eh wala naman sa tangkad yan eh." Sabi ni Vina ng patawa. Lahat kami ay nagbiruan at nagtawanan. Pati si manang Lolit ay sumali sa kulitan. At sa katatawa ko, nasipa ko yung isa sa mga paa ng lamesa. Yumuko ako sa sakit ng paa ko, nang magulat ako sa aking natanaw sa ilalim ng lamesa ng kusina. Nakalabas ang tite ni kuya Ben sa kanyang maong na shorts, tigas na tigas ito at hawak-hawak pa ni ate Vina ito! Agad akong umupo ng maayos at pilit na hindi ipamukha na nakita ko ang pinaggagagawa nila. "O bakit Leo?" tanong ni manang Lolit. "Natahimik ka?" Napatingin ako sa dalawa sabay sabi: "Ah wala po, natamaan yung paa ko sa lamesa." Ang palusot ko. "Ah ganun ba, tignan ko nga ang paa mo..teka.." "WAG!!!" Ang sigaw naming 3 nina kuya Ben at ate Vina. "Bakit? Bakit?" nagulat si manang Lolit. "Ok na po manang hindi na po masakit." ang palusot ko ulit. Nagkunwari nalang ako na wala akong napansin sa dalawa. Pero hindi maalis sa isip ko ang ginawa nila kuya Ben at ate Vina sa ilalim ng lamesa.

mukhang mahaba na kwento mga KM readers:) sa mga nabitin ok lang yan.:)) comment lang kayo kung anu massbi nyo sa chapter one ng buhay ko:) ipopost ko agad ung hapter 2:)