The Missing (Part 2)

By: Agent Billy Roxas

Bago kami tumulak papunta sa isala ng Gatang, muli kong ginalugad ang lugar kung saan nakita ko si Alfonso. Pero malalim na ang nalalakad ko sa masukal na gubat, wala ni anumang bakas niya. BUmalik lamang ako nung tawagin ako ni Rico na handa na ang bangka papuntang isla.

===========================================

Kalahating oras na naming binabaybay ang dagat sakay ang inarkilang motorboat ni Rico. Mainit na ang sikat ng umagang araw sabayan pa ng hapdi ng hangin na humahampas sa mga mukha namin. Pero sa kalahating oras na takbo namin ay wala pa akong natatanaw na isla. Tila isang malawak na dagat lang ang nakapalibot sa amin.

Tumingin ako kay Rico, wala namang pangamba sa mukha niya. Kampante itong nakaupo sa bangka. Ngumiti siysa sa’kin. Pero hindi ko magawang suklian ang ngiti nya. Sariwa pa sa alaala ko ang mga nagyari kagabi. Kung paano nilukob ng bibig niya ang katawan ng pagkalalaki ko. Kung paano ko siysa kinayog sa ibabaw ng kama. Pero lahat ng iyon — lahat ng nangyari — pawang lahat iyon ay bunga lang ng isang deliryo.

“Malayo pa ba?” tanong ko kay Rico.

“Malapit na tayo, sir.” kampanteng tugon ni Rico.

Pero ang malapit na iyon ay nagtagal pa ng halos kalahating oras pa. Siguro nga para sa isang taga-probinsya at sa isang galing ng siyudad, magkaiba ang konsepto ng ‘malapit na’.

Ilang sandali pa, natanaw ko na ang isang maliit na isla. Nangiti ako dahil sa mahigit na isang oras naming biyahe, sa wakas dadaong na kami. Ilang mga kalalakihan ang humila sa aming bangka sa pampang.

Pagbaba namin ng bagka ay agad kaming sinalubong ng isang matangkad na lalaki.

“Rico, mukhang tinanghali kayo ng dating ah.” bati nito kay Rico.

“Oo nga po Kuya Tonio. May inasikaso pa kasi si sir Billy eh.” sagot ni Rico.

Lumapit ako sa lalaki at inabot ang aking kamay. “Magandang umaga. Billy Roxas po.”

Kinamayan ako ng lalaki. Magaspang ang mga kamay nito at ramdam ko ang matitigas nitong kalyo sa palad ko. “Antonio Daet. Pero Tonio na lang ang itawag mo sa akin, sir.”

“Kung ganon, Billy na lang din ang itawag niyo sakin.”

Matangkad at moreno ang kulay ni Tonio. Halatang batak ang katawan sa mabigat na trabaho. Sunog sa araw ang balat pati na ang buhok. Pero bakas pa rin ang kabataan sa kanyang mukha. Sa tantiya ko, nasa early forties pa lang ito.

“Halina kayo, dumiretso na tayo sa baranggay para maaga kayong makapagsimula.” anyaya ni Tonio.

Sumakay kami sa tricycle nito. Si Rico sa likod at ako naman ang nasa loob.

Maalikabok ang kalsada. Tila hindi umaabot ang pondo ng gobyerno dito sa Gatang. O kung umaabot man, malamang dumideretso na sa bulsa ng mga buwayang namamahala rito. Hindi sementado ang kalsada. May mga poste sa kalye pero lahat ay gawa pa sa kahoy. May mangilan-ngilang mga bahay kaming nadaanan pero lahat magkakalayo. Tahimik na lugar. Simple. Sa gitna ng kalsada naglipana ang mga aso na tila hindi alintana ang mga sasakyang dumaraan. Na kahit businahan mo ay titingnan ka lang.

Bago ko pa matanong kung malapit na, bumungad na sa akin ang munting baranggay. Dito, medyo dumami na ang mag kabahayan. May mag batang naglalaro na sa kalsada. Dito tila may kakaunting sibilisasyon.May naririnig na akong huni ng isang videoke. Sibilisasyon

Bumagal ang takbo ng tricycle, malamang dahil malapit na kami sa baranggay hall. Huminto ang tricycle sa tapat ng hall. Maliit lang ito. Isang palapag na kwadradong gusali. May isang pinto papasok. May tigdalawang binta sa magkabilang gilid. May maga nakatanim na santan sa harap na pinaiikutan ng mag batong pininturahan ng iba’t-ibang kulay.

“Kap,” bati ni Tonio sa isang lalaking nakaupo sa likod ng lamesa. Kalbo ang kapita. Medyo may edad na. Sa tingin ko nasa singkweta na pero matikas pa rin ang hitsura nito. Tila ang mga kalalakihan sa isla na ‘to ay pawang mga batak ang katawan sa trabaho.

“O, Tonio ano ang atin?” tumayo si Kap sa kinauupuan nya at kinamayan si Tonio.

“Eto kasing pinsan ng asawa ko sinamahan itong si Billy. May hinahanap siyang tao rito sa atin. May nakapagsabi daw na isang taga-Maynila ang napadpad rito.” paliwanag ni Tonio.

Lumapit ako sa kapitan at nagpakilala. “Billy roxas, kapitan.” at iniabot ko ang aking kama para kamayan ang kapitan.

“Magandang araw sa’yo Billy. Kapitan Adolfo Rubis. Kap na lang para madali.”

Mahigpit ang pagkakapisil nya sa kamay ko pero agad naman itong bumitaw.

“Sino ba itong pinaghahahanap mo, Billy?” tanong ni kap matapos kaming alukan ng upuan.

“Isang anak ng mayamang negosyante sa Manila ang kliyente ko. Tatlong buwan na ang nakakaraan nang mawala siya. Hindi ito ipinaalam sa mga pulis at media dahil ayaw ng kliyente ko ng iskandalo.” ang paliwanag ko.

“Pero bakit nyo naman dito hinahanap itong lalaking nawawala.?” tanong ni Kap.

“Ang huling lead namin sa kinaroroonan nya ay sa San Martin. Pero mag-iisang linggo na ako roon pero wala ni anino niya. Hanggang may nakapagsabi sa akin na isang binatang taga-Maynila raw ang napadpad dito kaya nagbakasakali akong dito ko sya mahahanap.”

“Ano naman ang maitutulong namin, Billy?” sabat ni Tonio.

“Kung maaaari, gusto ko sanang pagalawin nyo ang mga tanod nyo. Sila ang may alam sa mga pasikot-sikot ng baranggay. Malaki ang maitutulong nila para mahanap ko ang binata.” sagot ko.

“Ano ba ang pangalan ng lalaking 'to. Mas magiging madali para sa amin kung alam namin ang pangalan. At meron ka bang letrato?” si Kapitan.

Inilabas ko ang folder sa bag ko kung saan nakasilid ang ilang photocopies ng letrato ni Alfonso. Iniabot ko ang mga ito sa Kapitan.

Sinuri ni Kap ang mag larawan. “Alfonso Luis. Mukha ngang mayaman ang lalaking ito. Hindi naman kaya kidnap for ransom ito?”

“Hindi namin isinasantabi ang anggulong iyan, Kapitan. Pero mula nang mawala si Alfonso, wala pang natatanggap na tawag ang pamilya niya mula sa mga kidnappers. Iyon ay kung talagang kinidnap siya.” sagot ko.

Iniabot ni kapitan ang mga larawan kay tonio at siya naman ang sumuri rito.

“Hindi naman kaya naglayas lang ito?” sabi ni Tonio.

“Pwede. Pero walang dahilan para gawin niya yon. Mayaman ang pamilya nila, lahat ng gusto nakukuha. Masaya silang pamilya kaya walang dahilan para maglayas ito.”

Tumayo any kapitan at tinawag ang isang tanod na naroon. “Balbon, ikalat nyo ang mga ‘to sa buong baranggay. I-paskil nyo sa mga poste. Gumawa na rin kayo ng mga kopya para mas marami ang makakita.” iniabot nya ang lahat ng kopya sa lumapit na tanod.

Kinuha ng tanod ang folder. Tumingin sa akin ang batang tanod. bagay sa kanya ang pangalan nito dahil bumbayin ito at sadyang mabalahibo ang braso.

================================================================

Magtatanghali na nung umalis kami sa baranggay hall. Iniwan na rin kami ni Tonio at magbibilad pa raw siya ng palay.

Sa mga oras na iyon nakaramdam na rin ako ng gutom kaya nagaya akong kumain. Dinala ako ni Rico sa isang maliit na karendirya kung saan may mangilan-ngilang customer na kumakain at nagbi-videoke.

Umorder kami ng pagkain at softdrinks.

“Rico, sino ba yung nagsabi sayo na nandito si alfonso?” tanong ko kay Rico habang kumakain.

“Isang taga-rito, sir. Siya any nagsabi sakin na may dayo rito.” sagot nya.

“Pero hindi malinaw kung si ALfonso iyon?”

“Bibihira ang mga nagpupuntang dayo rito, sir. Kaya kung may napapadpad dito na taga-ibang lugar, alam nila.”

“Pwede ba nating puntahan itong taong ‘to?”

“Oo naman, sir. Pagkatapos nation dito.”

Nagpatuloy kami sa pagkain.

Ilang minuto lang natapos na kaming kumain. Sinenyasan ko ang waitress para kunin ang bill.

“Sir, banyo lang ako tapos alis na tayo.” pagtayo ni Rico.

“Sige, bilisan mo lang.”

“Mabilis lang, sir.” sagot niya. “Siyanga pala, alas-kwatro ang usapan namin sa bangka. Baka abutan tayo ng malaks na alon kapag nagpadis-oras tayo.” bilin pa niya habang papunta sa banyo.

Inubos ko naman ang laman ng bote ng Coke.

Lumapit ang waitress sakin para i-abot ang bill. Binigyan ko sya ng isangdaan.

HIndi ko namlayan na wala na palang tao sa karendirya. Wala na ring kumakanta sa videoke. Tumingin ako sa oras, limang minuto na mula nang magpaalam si Rico na magbabanyo.

Tumayo ako pumunta sa banyo.

“Rico, matagal ka pa ba?” tawag ko mula sa labas ng banyo.

Walang sagot mula sa loob. “Rico?” tago ko ulit. At nang hindi say sumagot, pumasok na ako.

Wala si Rico sa banyo. Lumabas ako at pumunta sa banyo ng pambabae. Wala rin sya roon.

“Rico!” muli kong tawag.

Nagpaikot ako ng tingin, pero wala si Rico. Hindi ko alam kung saan siya nagpunta. Sa tabi ng banyo ng mga babae may isang kurtina. Inililis ko ito at sa likod nito ay may pinto. Binuksan ko ito. Papunta ito sa likod ng karendirya.

Lumabas ako. “Rico?” Pero tahimik ang lugar. May mga manok at kambing na nagkalat sa labas. “Rico, asan ka?” muli kong tawag.

Pero bago pa ako makalayo, isang malakas na palo ang naramdaman ko sa batok ko. Napaluhod ako sa sakit. Umikot ang paningin ko. Sinakmal ko ang lupa para makakuha ng balanse.

Tatayo pa sana ako pero isang palo pang muli ang dumapo sa gilid ng ulo ko. Bumagsak ako ng tuluyan sa lupa. Pero bago pa tuluyang magdilim ang paningin ko, nakita ko si Rico na walang malay at hinihila sa kamay ng isang lalaki. Hanggang ako man ay nawalan na rin ng malay.

================================================================

Nagising ako sa kirot na nararamdaman ko sa ulo kung saan dumapo ang huling palo. Medyo madilim ang paligid. Tanging ilaw lang ng isang gasera ang nagbibigay liwanag. Pinilit kong gumalaw pero nakatali sa likuran ko ang mga kamay ko. Pati ang mga paa ko, nakagapos rin. Ang bibig ko, may nakabusal na basahan kaya kahit sumigaw ako walang makakarinig. Napasandal ako sa dingding. Kabado. Napaisip. Isa lang ang dahilan kung bakit nangyayari ito. Dahil kay Alfonso.

Umayos ako ng upo. Huminga ng malalim. Inikot ko ang paningin sa loob ng silid. Si Rico. Wala si Rico sa kwartong ito. Ano kaya ang ginawa nila kay Rico? Pati tuloy say nadamay.

May narinig akong mga boses mula sa kabilang dingding pero hindi ko alam kung kanino. May tumatawa. May parang sumisigaw. Inilapat ko ang tenga ko sa dingding para maringgan mabuti ang pinaguusapan nila.

May isang lalaking nagsalita. “Ano? Tirahin na natin ‘to!”

Nagtawanan ang mag kasama nya. Sa gitna ng tawanan narinig ko ang mga mahihinang ungol ng isang lalaki. Pilit kong kinilala ang mga tinig nila pero wala akong mabosesan ni isa.

“Ano bata? Ha? Gusto mo ba? Tatlo kami, o? Kakayanin mo ba?” muling sabi ng lalaki. Sa tinig nya parang malaking tao ito.

Nagimbal ako nang magsalita ang lalaking umuungol kanina. “‘Wag po. Maawa po kayo.” si Rico.

Sumigaw ako kahit may basal ang bibig ko. “Rico! Rico!” pero kahit anong lakas ng sigaw ko, tanging garalgal lang ang lumalabas.

“Yari ka ngayon sa’min. Pero ‘wag ka magalala, mageenjoy ka sa gagawin namin sayo. Mukha namang magugustuhan mo.” isang lalaki ang nagsalita.

Nagtawanan silang muli. Narinig ko ang pag-iyak at pagprotesta ni Rico. Wala akong magawa. Ipinikit ko ang mga mata ko. Baka sakaling pagmulat ko, isang guni-guni lang ito. Pero pag-bukas ng mga mata ko, nandoon pa rin ako sa maliit at madilim na kwarto. Naririnig ko pa rin ang pag-iyak ni Rico. Ang malademonyong tawanan ng mga lalaki sa kabilang kwarto.

‘Huwaaaag! Maawa kayo, ‘wag po! Pakiusap, ‘wag po.! sigaw ni Rico. Nakarinig ako ng malalaks na kalabog. Tiula lumalaban si Rico.

“Hubaran yan!” utos ng unang lalaking nagsalita.

Nakarinig ako ng mga yabag. Tila mabibilis ang ginagawa nilang pagkilos. “Maawa kayo. ‘Wag po.” muling pakiusap ni Rico.